Het hart van je kind richting geven ... + 5 tips voor 'toewending'

Verrukking. Ik leef!

'Je moet er oog voor hebben' ... schrijft Tjitske Lemstra in haar boekje: Daar ben je moeder voor!

Ze schrijft verder...
Mijn moeder had de zorg voor een gezin van tien mensen. En wasdag was beslist niet haar favoriete dag ... De waslijnen hingen op een balkon 'op het westen'. Soms werden wij, in de winter en in de herfst tegen de avond, als zij de was afhaalde, naar boven geroepen: 'Kijk eens hoe mooi de lucht is..?'  Ze nam ons mee in haar beleving. Je moet er oog voor krijgen...

Misschien is het toen begonnen. Het beleven.

Overvliegende ganzen in de winter...
Het voorjaar, dat je ruikt voordat je het kunt zien...
De geur en glinsteringen van sneeuw en ijs...
De eerste sneeuwklokjes en crocussen in de zon...
De geur van pasgemaaid gras...

Verrukking. Ik leef!

Je moet er oog voor krijgen ...

"De eerste grote toewending van het hart van een kind vind plaats in de eerste zeven jaren."

Dat gebeurt op grondt van wat het kind aan belevingen heeft gehad. Waar is het hart van het kind in die eerste jaren naar uit gegaan?

Jezus stelt: 'waar je schat is, zal je hart zijn...' Dat kun je ook 'toewending' noemen. Je wilt als ouder je kind bepaalde waarden meegeven in het leven. Je zou het hart van je kind willen 'richten'. Praten, vertellen, overtuigen ...

Maar ... Het overdragen van waarden gebeurt woordeloos. Waar is jouw schat? Daar zal je hart zijn! En je kinderen zullen 'ruiken, proeven en voelen' waarnaar jouw hart zich heeft toegewend.

Er gebeurt meer dan je denk. Kinderen grootbrengen is méér dan alleen zorgen voor schone kleren en gezonde voeding en het aanleren van manieren. Het hart wordt gericht.

"Kinderen voelen wat de ouders belangrijk vinden, wat hen beweegt, wat hen ontroert ..."

Daarin geef jij richting aan hun toekomst...

5 tips voor 'toewending'.

1. Neem je kind mee in jou beleving; leer ze verwondering en dankbaarheid voor de mooie dingen in het leven. Laat ze zelf ook beleven; leen een groot boek met alles over de natuur, kinderen vinden het prachtig!
2. Geef bewuste tijd, interesse en volle aandacht aan je kind. Nu is de tijd die we echt hebben! Denk eens aan (Bijbel)voorlezen, samen muziek luisteren, knutselen, (strijk) kralen (rijgen), verstoppetje, bakken, wandelen, speeltuin, bos, park, museum, etc. (Laat je niet steeds afleiden door mobiel, i-pad of tv. Bouw die moeder-/vader stekkertijd in en laat die dingen gewoon even voor wat ze zijn!).
3. Bouw tradities in: Tradities brengt je bij elkaar, geeft verbondenheid en creëert het fijne thuis-/gezinsgevoel.
4. Jij bent niet perfect. Je kind ook niet. Aanvaard tekortkomingen en blijf niet ronddwalen in schuldgevoel en schaamte. Jij bent het voorbeeld in loslaten en aanvaarden, in lief hebben en vergeven! Dus zeg sorry voor dat gemopper van net en laat het van je afglijden.
5. Knuffeltijd en lachtijd! Het versterkt de focus op je gezin en versterkt de banden, geeft vrede en ontspanning en is natuurlijk enorm gezond!


Waardoor geef jij het hart van je kind 'richting'?

~  ~  ~  ~  ~

Een nieuwe weg, een nieuwe blog

Ik stort bijna in... moet het dus wat rustiger aan gaan doen. Maar niet zonder bloggen. daarom schrijf ik (voorlopig?) niet verder op deze blog. Wel kun je me volgen op mijn andere (nieuwe) blog. Hoe, wat, waar en waarom... Lees snel verder!

Hoop jullie daar snel te mogen ontmoeten. Komen jullie mij volgen!?

Blogpauze (en waarom)

 

 

~ Tijd voor een blogpauze ~

 

Nog een paar weekjes en dan zal het zover zijn; onze derde spruit zal haar / zijn plek in ons gezin veroveren!

 

Ik ga nu nog even lekker nestelen zoals deze witte kwikstaart hierboven en zover als dat kan van mijn 'rustmomenten' genieten met die ongeduldig trappelende voetjes in mijn dikke buik :)

(volgens mij wil de kleine er nu al uit haha)

 

...Nog heel even geduld...

 

Pff, de laatste lootjes zijn toch ook best wel zwaar. Het heeft nu even alle aandacht en energie nodig, vooral straks rondom de bevalling en de weken erna.

 

Dus...

 

...even bloggerland aan de kant...

...en straks alle aadacht voor ons nieuwe gezinslid

(en natuurlijk voor de twee grote zussen die vooral ook aandacht willen haha).

 

Uiteraard zal ik het goede nieuws jullie straks niet onthouden ;)

 

Tot later!!

 

Geen vanzelfsprekende dankbaarheid

Hmm, het lijkt wel of ook mijn hoofd vakantie houd..;) Ik heb de laatste paar dagen even helemaal geen inspiratie...

~ ~ ~

Maar ik heb wel een paar puntjes van dankbaarheid die ik met jullie wil delen.

Hier volgen er een paar wat - persoonlijk, maar ook ons als gezin - weer rust, structuur en balans zullen geven:

1. Cees hoeft zich niet langer meer te 'vervelen', want hij mag weer aan de slag!

(Degenen die mijn berichten al wat langer volgen, weten wel waar ik het over heb;))

Het is dan wel niet helemaal wat....

Nee, laten we niet klagen, maar juist dankbaar zijn voor wat we hebben gekregen!

2. En de meiden, die komen straks ook goed terecht, daar gaan we gewoon van uit! Het zag er even naar uit dat we (voorlopig) geen opvang voor ze hadden op de dagen dat ikzelf naar het werk moet... maar de regeling die we - hopelijk - kunnen treffen, ziet er veelbelovend uit!

En bescheiden, maar toch ook best een beetje trots, mag ik een stukje groei in mijn functie vieren. En zonder dat ik het hooghartig bedoel, vind ik het best leuk dat ik een stapje hoger heb kunnen klimmen. En het is best gezellig zo te werken met die collega's 'top' ambtenaren (en het zijn ook maar gewoon mensen..;)

~ ~ ~

Deze ontwikkelingen zijn voor mij eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend.

Het is voor mij persoonlijk juist wennen aan het gevoel dat het ook goed kan gaan (in het leven). Dat klink misschien wat onzeker of dat ik dingen niet goed zie, maar zo bedoel ik het niet. Als je ervaring na ervaring hebt dat je op je hoede moet zijn en meegetrokken wordt in een wirwar van gevoelens en situaties, dan wordt je voorzichtig en ga je dingen niet meer als vanzelfsprekend beschouwen. Het is dus absoluut niet zo dat ik mijn dankbaarheid 'zomaar' uit voor deze dingen. Het is juist, dat ik er echt intens dankbaar voor ben, omdat ik weet dat het ook anders kan. 

Ik kan wel op mijn knieen vallen en mijn Heer danken dat Hij, na zoveel gebed en ook nog eens op het allerlaatste moment, toch uitkomst geeft!! Toch die deur open heeft gedaan, en niet één deur, maar zelfs meerderen deuren!

Dank God dat Hij je niet vergeet!

Dank God, dat Hij een probleem niet direct oplost op de manier zoals jij die in gedachten had.

En misschien vind jij de manier van de 'oplossing' niet helemaal de juiste (het kon zegmaar wel wat origineler), als Hij een deur opent, dan doet Hij de juiste deur voor je open, de deur op de goede weg en niet een deur naar de verkeerde afslag.

En hoe ging die mooie spreuk ook al weer? Wie kan mij helpen, ik heb tevergeefts gezocht...

'Het uitzicht op de top van een berg zal nooit zo mooi zijn als je geen diepe dalen hebt gehad om te overwinnen.'

Ik hoop dat jij ook mooie punten hebt om dankbaar voor te zijn.

Ik gun het je van harte!

~ ~ ~

Wat zal ons scheiden van ZIJN liefde? (wees nooit terughoudend in het volhouden, maar ga in geloof)

‘Wij zijn meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. ’

~ Romeinen 8:37

Kijk eens naar een kind.

Hoe ze speelt.

Hoe ze zichzelf geeft.

In vertrouwen.

In geloof en overgave voor haar spel.

Is dat niet wat wij, nu wij geen kinderen meer zijn, toch blijven verlangen?

De passie, de dankbaarheid en het vertrouwen?

Het diepe verlangen,

dat in het geheimenis ontstaat

en waar het ergens diep verborgen ligt

daar, waar eens het jonge kinderhart bestond?

Kijk eens naar een kind.

Hoe het tijdens haar strijd omhoog klimt,

naar het punt waar de vader zijn handen heeft uitgestrekt.

Ze denkt niet aan die ene mogelijkheid,

dat ze zou kunnen wankelen of zelfs vallen,

omdat ze haar ogen gericht houd op de vader

en niet naar dat wat moeilijk gaat.

Net als een kind dat vol is van vertrouwen. Zó zou ik willen dat mijn hart is!

Omdat zij gelooft dat er altijd handen zijn, die haar zullen opvangen.

Omdat zij gelooft dat daar armen zijn, die haar zullen troosten wanneer ze - toch - uit balans is geraakt, omdat ze zei: ik wil het zelf doen.

In die eenvoud moeten wij ook staan en handelen. Dat simpele vertrouwen in een machtige God. Wandelen in geloof.

We moeten op Jezus zien:

'Laten wij daarbij de blik gericht houden op Jezus,

de grondlegger en voltooier van ons geloof.'

~ Hebreeen 12:2

Ben jij bereid om steeds weer een onzekere toekomst in te gaan als God je alleen de eerste stappen laat zien die je moet gaan? Als je wandelt in geloof, dan zal je gaan... in de zekerheid dat Hij je ziet, dat Hij je opvangt en dat Hij je troost.

Stel je vertrouwen als een kind op God. Wandel niet in aanschouwen, maar in geloof.

~

Zoeken naar balans in de realiteit

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten...

Na een lange dag op het werk kwam ik eindelijk weer thuis. Thuis in mijn eigen domein, daar waar niemand mij stoort als ik dat niet wil. Mijn huissloffen staan klaar om in te stappen en de geur van een heerlijke maaltijd doet me beseffen dat ik flinke trek heb. Heerlijk, ik kan zo aanschuiven. Ik geef mijn liefste een dikke kus en krijg als antwoord  een warme omhelzing. Mijn kindertjes zitten lief aan tafel en wachtten geduldig. We kunnen rustig praten en er heerst een fijne sfeer. Op ons gemakje eten we onze bordjes leeg en genieten nog even na. Ja, we genieten van ons welverdiende rust en kalmte…

NOT.

Want als door een diepe kras op een langspeelplaat wordt ik onherroepelijk teruggebracht naar de werkelijkheid.

Het was niet de realiteit. Het is niet mijn realiteit.

Ik kom thuis na een lange drukke dag van mijn werk, waarin ik, ondanks het stellen van prioriteiten, ben gesloopt. Mijn bonkend hoofd smeekt om rust en stilte. Mijn kinderen springen om me heen en willen alles van de dag in een keer vertellen. Mijn lieve echtgenoot is druk in de keuken en we ‘vergeten’ elkaar een kus te geven. De tv staat luidruchtig op de achtergrond te tieren en de hond zeurt voor een uitlaatbeurt, mijn man wil mij dingen zeggen en ik wil mijn verhaal kwijt, alleen komen we niet boven het gegil en geschreeuw van de meiden uit. Het is alles, behalve …

Maar het is mijn realiteit.

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten. En waarvan je de dingen die je niet hebt, graag even zou willen omarmen.

Het is maar een piepklein fragment uit mijn leven als parttime werkende moeder (zoals dat heet). Het steeds opnieuw schakelen tussen verantwoordelijkheden thuis en verantwoordelijkheden op kantoor. Twee werelden in één leven.

Het is een momentopname van thuiskomen uit het werk, een stukje besef in mijn bestaan, een nieuw stukje puzzel in mijn leerproces van aanvaarding en waardering, van diepe dankbaarheid en genade.

-Dat ik mijn realiteit heb en zoekend naar balans niet leef in de realiteit van een werelds gedachtepatroon.
-Dat ik leer en mag erkennen dat ik het niet altijd makkelijk vind, maar dat ik met God hierin mijn weg kan vinden.  
-Een eerlijk antwoordt op mijn vraag of God mijn ogen wil openen voor die realiteit, dat ik het verschil mag leren zien van goed en minder goed en mijn houding daarin.
-Het besef van de grote verantwoordelijk die ik draag.
-Het besef van energieniveaus, waar ik een balans in moet vinden.
-Het besef dat ik het vermogen heb om een keuze te maken, de keuze van beleving van mijn wereld;  de realiteit omhelzend; de drukte, de rommel, het lawaai om me heen en dat ik weet dat het ontsnappen hieraan, om rust te vinden, alleen bij God kan.
-Het besef dat wat je hebt, op eerlijke en realistische waarde weet te schatten.
-Misschien omdat je ten diepste beseft, dat wat je hebt, je pas mist als je het niet meer hebt.
-Dat je ook kunt beseffen wat je hebt als je het nog wel hebt, en daarvan leert genieten; om midden in je realiteit te kunnen leven, nu het nog kan.

Gaat dit blogje over mijn rol als werkende moeder? Nee, in geen geval. Het had ook een andere situatie kunnen zijn. Ik schrijf dit omdat ik mij vanmiddag plots iets besefte, toen ik de deur door liep en in alle drukte en heisa mijn kindertjes mij kwamen omhelzen en mijn man mij lief aan keek. Het nadenken hierover, het analyseren van dit besef, bracht mij ertoe een stukje hierover te schrijven.

Stress is niet zo gezond, dat weten we allemaal. Stress is wat er met je gebeurt als je denkt iets niet of moeilijk aan te kunnen. Richt je dus niet op verandering van het ‘probleem’, maar op verandering van je relatie en je gedachte tot het ‘probleem’.

I present you

Een paar dagen geleden schreef ik dat we speciaal voor de meiden hier in huis, met de lente in aantocht, (misschien) een paar konijntjes wilden aanschaffen...;)

Tja, hoe kun je dan zulke mooie, lieve schepseltjes weigeren..?

I present you:

Pepper

Pepper is een grijs dwergvosje (mannetje). Helemaal niet verlegen en hupt al gezellig rond in zijn nieuwe huis.
Heb je zijn leuke hangoortjes al gezien en zijn lieve pluizige koppie?!

I present you:

 Linnet

Linnet is een Black and tan dwergkleur (voedster). Ze kijkt nog een beetje de kat uit de boom, maar zodra het rustig is komt ze te voorschijn en gaat ze heerlijk languit in het stro liggen. Wat is het fijn zo'n klein beschut huisje. Wat heeft ze een mooie kleuren!

Together forever:)

Pepper en Linnet komen uit dezelfde konijnenopvang van een gepassioneerd konijnen- gedragstherapeut die een eigen opvang in beheer heeft. Ze zijn aan elkaar gewend en volgens de verzorger is het een prettig stel en hebben ze elkaar zelf uitgekozen:) Het klikt dus heel goed tussen die twee!

En o, wat ruikt verse stro en hooi toch lekker in de huiskamer!!

De meiden vinden het geweldig! Het is al dagelijkse routine geworden om ze enthousiast eten en liefdevolle aandacht te geven;)  Maar die foto's komen evt. later nog...

Je kunt ook een leuke uitspraak van Eva hierover lezen via deze link. Wellicht komen er nog meer...

Besef van het leven...

Vandaag besefte ik weer heel goed hoe kwetsbaar het leven kan zijn, of eigenlijk is. Gebeurtenissen waar je geen controle over hebt, die je niet kunt voorkomen en die toch gebeuren, hoe hard je ook wenst ze niet tegen te komen.
Het begon vanmorgen vroeg om half 8. Mijn oudste dochter was nog boven, de jongste in de box en ik stond in de keuken het ontbijt voor te bereiden. Mijn man was de hond gaan uitlaten en het was erg koud buiten. Toen hij weer binnen was gekomen (de achterdeur grenst aan de huiskamer) stelde ik hem een vraag vanuit de keuken waarop hij wat kortaf reageerde:

´Ik wil eerst mijn handen opwarmen hoor…´.

Oke, prima. Dacht ik. Ga jij eerst je handen maar even opwarmen… Ik stond er verder niet bij stil en ging verder waar ik mee bezig was.

Ineens hoorde ik hem geluiden maken dat een aantal schelle alarmbellen in mijn hoofd deden rinkelen. Ik rende naar de huiskamer en zag mijn man achterover in de bank hangen, starend naar het plafond. Ik keek naar hem, onderzocht zijn blik, riep hem, maar geen reactie. Ik riep hem weer, hield zijn gezicht in mijn handen, klapte tegen zijn wang. ´Cees!´ ... ´Hoor je mij?´

Het kan zo ineens gebeuren. Zo maar ineens terwijl je het totaal niet verwacht. Met zoveel paniek ineens in je achterhoofd... Oh nee! Gedachten aan een tijdje geleden dat hij zo ziek was geweest. Beelden van mensen die je kende, die je zomaar ineens was verloren. De angst grijpt je bij de keel. Je reageert, twijfelachtig… Wat moet ik doen? Maar intuitief reageer je adequaat en scherp…

Het is goed afgelopen. Gelukkig. De schrik zit er wel goed in. De rest van de dag ben je compleet van je stuk en loopt alles anders. Maar het loopt nog...

Dan besef je ineens hoe kwetsbaar het leven is. Dan wordt je er weer keihard mee geconfronteerd…

En dan is je conclusie dat je wilt genieten, genieten van de tijd die je nog hebt, omdat je niet weet wanneer de tijd stopt. Ik zou er alles uit willen halen, het leven willen voelen, proeven, zien en horen. Van Gods schepping tot aan alle dingen en geliefden die mij gegeven zijn.

Mijn man en ik

 Maar wat is het moeilijk om je niet te laten leven door de snelle en prestatiegerichte maatschappij. Jij ziet het nut van gas terug willen nemen, maar anderen gaan er niet in mee. Er worden dingen van je verwacht, op het werk, in andere werkzaamheden en verantwoordelijkheden. Het lukt je niet, je wordt weer meegenomen in de grote stroom van doorgaan, doorgaan en maar doorgaan…

Verzamel voor jezelf geen schatten op aarde: mot en roest vreten ze weg en dieven breken in om ze te stelen. Verzamel schatten in de hemel, daar vreten mot noch roest ze weg, daar breken geen dieven in om ze te stelen. Waar je schat is, daar zal ook je hart zijn.

Matt. 6:19-21

 Zie je wat deze tekst betekend? Wat het je duidelijk wil maken? Ik had het laatst nog gelezen. Voordat het vanmorgen gebeurde. Toen betekende het minder, had het minder waarde. Maar nu begrijp ik de kern en zou ik willen dat ik het waar kon maken. Dat ik echt genieten kan van de tijd die ik heb met mijn gezin, mijn man en kinderen, familie, vrienden, dingen waar ik van geniet, waar anderen van genieten. Ik zou mezelf op de kop geven als ik niet heb genoten wanneer het echt mis gaat. Want dan heb ik tijd verloren en wat heb ik in die verloren tijd eigenlijk gedaan..? ik ben doorgegaan, doorgegaan met wat anderen van mij verwachtten, en veel te weinig met wat ik een andere kan geven, mezelf kan geven, wat ik God kan geven…

Laat ik, om te beginnen mij bewust te maken van het genieten, iets moois te halen uit de dagen, elke dag een uurtje bewust tijd vrij te maken voor mijn gezin, mijn man, mijn meisjes, mezelf, mijn Heer, al de andere waardevolle dingen in mijn leven en in die van de ander. Want in het besef van het leven, groeit het verlangen naar het echte leven.