Decembergeschenk; het geschenk van liefdevolle daden - tussen hoop en wanhoop (2)

~  Prachtige eigenschappen, wensen en herinneringen ~

Een waardevol geschenk voor een heel speciaal iemand...

Het potje is gevuld met prachtige kattebelletjes, persoonlijke eigenschappen, quotes, wensen en herinneringen. Ik schat dat er zo'n 54 rolletjes in kunnen. Voor elke week 1 positief bericht in 2015.

De teksten komen van verschillende mensen die allemaal een andere kijk op dit prachtige mens hebben. Hoe mooi en veelzijdig positief zal de inhoud zijn!

Dit geschenk is haar van harte gegund!

~ ~ ~ 

Ze is best behoorlijk ziek. En moe. Uitgeput van de strijd binnen in haar staart ze maar uit het raam, of voor zich uit. Haar ogen vertalen een diepe leegte. Zou dat de diepe put zijn waar ze al die tijd is? Ik zit dicht naast haar en houd haar handen vast. 

Ik mis haar.
Ik mis haar zo erg...

Het samen delen van lief en leed is ineens achter gesloten deuren verstopt. Ik kan je niet meer bereiken. De eenzaamheid die ik voel is niet te vergelijken met de leegte die heerst in je hart en jou zachtmoedig hart vult. Is het wel te noemen als 'gevuld'? Je hoop en levenslust ligt op drijfzand en elk moment kun je dieper wegzakken... zelfs door een zachte bries. Zo kwetsbaar en breekbaar...

En ik mis je.
Ik mis je echt...

Hoor je me wel als ik je zeg dat ik je mis? Ja, ik weet, je hoort me wel, maar het zijn niet de woorden die de galmende leegte in je hart vult. Of misschien toch wel... steeds een klein beetje. En zijn die rijke, liefdevolle woorden als kleine druppeltjes die je ziel weer mogen vullen...

En weet je... het gekke is, ik snap je wel! En misschien is dat helemaal niet zo gek daar ik je tweeëndertig jaar heb meegemaakt. Van dichtbij, en van ver af.

Ik mis je.
Ach, ik mis je zo...

Ik voel me eenzaam en weet soms niet hoe ik met iets om moet gaan. Jij zou het wel weten! Je bent slimmer dan je zelf zegt, en liever dan je zelf denkt.
Gehoord en gezien worden is nu niet wat je geloofd. Het liefst kruip je weg in het donker en verdwijn je in het niets...

Maar ik zie je.
En wens dat je me kan horen...

Het duurt al zo lang. En het gemis wordt groter. De vervreemding niet, maar opstandigheid en 
ongeduld wel.

Liefde is het grootste geschenk. 
En dat schenk ik jou...

Hopend en biddend - diep in mijn hart - wacht ik af en wens ik je toe, dat bij jou het wonder van opnieuw bloeien mag groeien. Op de juiste tijd, wanneer die kostbare zaadjes voldoende gerijpt zijn om te planten in jouw hart - door de Allerhoogste - zodat je mag opbloeien, als een opnieuw geboren mens.

Lees via deze link het verhaal over wanhoop - dat wat vooraf ging aan dit geschenk 

~ ~ ~

Dit is mijn persoonlijke wens aan een heel speciaal iemand.
Maar misschien ken je zelf iemand aan wie je een december geschenk wil geven.
Ik hoop dat deze blog je dan een mooi idee mag hebben geven.

Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart.

 

‘Als jullie Mij kennen zullen jullie ook Mijn Vader kennen…’

Vanmorgen las ik een stukje uit een boek dat inzoomde op de langste preek van Jezus. Die staat opgetekend in de hoofdstukken 14 tot en met 17 van het Johannes-evangelie. Wist je dat Jezus het hier meer dan vijftig keer over de liefde heeft? En zelfs meer dan vijftig keer over de Vader! Ik had in een van mijn vorige blogs beloofd een stukje te schrijven over vaderliefde…

Dat iedereen een vader heeft is een zekerheid waar je niet onderuit komt – of je nu in deze wereld wel een vader hebt of vaderloos bent (geworden), vaderliefde hebt ervaren of een vader hebt waar je liefde van hebt gemist – anders was je er niet geweest. Maar het gaat er in deze blog om, dat je weet dat je een Vader hebt, dat Hij jou kent en erkent als Zijn kind, dat ook deze onvoorwaardelijke Vaderliefde voor jou is bedoeld.

Er is ontzettend veel geschreven over deze onvoorwaardelijke Vaderliefde. Mensen zijn er namelijk dagelijks naar op zoek. Het zit in de mens verweven deze liefde te zoeken en aan te nemen als een nood, om de lege plek in het hart te vullen. Het is vergelijkbaar met een baby die huid op huid contact met de vader en de moedernodig heeft, omdat zonder deze liefdevolle aanrakingen het kind geestelijk zal sterven. Het is alsof de poriën van de huid gevuld moeten worden met stofjes liefde die absolute eeuwigheidswaarde hebben. Wanneer het kind nooit (of weinig) wordt geknuffeld, vastgehouden en vertroeteld, zal het geestelijk overlijden en niet in staat zijn zelf liefde te geven en niet weten hoe liefde te ontvangen.

Zo heeft ook een volwassene liefde broodnodig. Geestelijke knuffels zeg maar. Bevestiging dat de Vader je ziet en om je geeft, ongeacht je misstappen. Dat Hij weet wat je voelt, waar je doorheen gaat, dat je echt je best wel doet. Dat Hij met je mee gaat als je ergens bang voor bent of enorm vreest. Je weet ongetwijfeld wat ik bedoel, omdat je zelf mens bent en deze liefde ook begeert.

Wat kan ik toevoegen aan al het moois dat al over deze Vader is geschreven en gezegd? Niets!

Wel kan ik vanuit het gemis van een aardse vader zeggen; Hoeveel heb je deze Vader dan nodig? Alles!

Vanmorgen voelde ik het weer. Het gemis. Het gapende gat in mijn ziel dat ik niet kan vullen. De kloof naar vaderliefde is enorm en de overkant zal voor mij nooit bereikbaar zijn. Ik ervaar dat die ruimte niet meer te vullen is door een aardse vader. Ik voel me leeg als ik daar aan denk…

Is er een manier om deze leegte weer te vullen? Is het werkelijk mogelijk?

In de stilte van mijn hart roep ik om een vader. Smeek ik en verlang ik…

‘Vader…!’

Onrustig en met een leeg gevoel vluchtte ik naar een stille plek. Ik wil dit gevoel loslaten en de leegte op een of andere manier vergeten. Want zo’n leegte doet pijn. Het is als honger en dorst en happen naar adem…

‘…zet je er overheen Tineke! laat je er niet door afleiden, anders hoor je weer de galmende put en de echo van die nare leegte… niet doen!’

Ik zat op een stoel en staarde voor me uit. Het was stil. Stil in mijn hart. Kon ik Hem horen als ik goed luisterde? Zijn aanwezigheid ervaren als ik voel met mijn hart?

‘Vader…’

Toen ik riep hoorde ik iets dat mijn aandacht trok, als een gevoel dat op de deur van mijn hart bleef kloppen. In de fluistering van de wind omringde het mij, ver weg en toch heel dichtbij. De stem van mijn Vader?

‘Ik zie je…’

Stilte.

Schrok ik? Was het gevoel te intens? Werd ik bang? Ik kan toch gewoon gaan zitten en bidden? Ik bid elke dag! Dan voelt het ook niet zo… anders.

‘Vader…?’

Ik ben er.’

Ja! Hij was er werkelijk! Hoe kon ik anders de warme stroming door mijn aderen voelen, terwijl ik even tevoren nog rilde van de kou?

‘Ik wil zo graag even bij U komen. Ik heb U zo nodig…’

‘Sluit je ogen.’ Ik sloot mijn ogen.

‘Voel met je hart.’ En ik voelde met mijn hart.

‘Waar ben je geweest?’ Vroeg Hij me.

‘Eigenlijk overal en toch ook weer nergens, Heer. Maar vooral ben ik druk geweest met alles zelf en alleen te willen doen…’ Begon ik.

‘Ik raak uitgeput…’

‘Uiteraard,’ zei Hij. ‘Ik heb je al een tijdje niet gezien.’

Ik wilde het Hem zeggen. Ik wilde Hem zoveel vertellen, maar vooral wilde ik Hem duidelijk maken dat ik het zo mis.

‘Ik kan het zo missen, het niet hebben van een vader in mijn leven.’

‘Dat weet ik.’ Zei Hij.

‘Maar…’

‘Shhh.’ Suste Hij me zacht.

‘Ik ben dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’ Hij was heel dichtbij.

‘Ik weet het, Heer.’

‘Dus je weet ook wat ik je heb beloofd, en dat het gisteren, vandaag en morgen nog steeds zo is…’

‘Ja, Heer. Dat U mijn Vader bent en ik Uw kind.’ Ineens merkte ik dat ik glimlachte…

‘…En U van mij houd.’

Ik voelde het! Het voelde als een bevestiging dat op mijn hart werd gedrukt!

‘Goed zo.’ Zei Hij geduldig. Ik grinnikte.

‘Wanneer kom je weer…?’ Vroeg Hij. Ik wist dat Hij het wist. Hij wilde alleen maar dat ik zou zeggen dat ik snel weer zou komen.

‘Zo snel mogelijk, Heer!’

God kiest je niet uit op grond van je daden, maar omdat Hij je roept. (Rom. 9:12) Er gaapt een groot gat in onze wereld; vaderloosheid. Alleen aan Gods Vaderhart vinden we rust. Die rust moeten we leren kennen. Rusten in Gods genade, in Zijn onverdiende gunst, Zijn Vaderliefde, rusten aan Gods hart. Het is een kwestie van ontvangen, vertrouwen en geloven. Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart!

Intussen had ik mijn handen gevouwen en waren ze niet meer opstandig als gebalde vuisten. Want dat wat ik had ontvangen was als een liefdevolle omhelzing van mijn Vader, recht in mijn hart…

Het hart van je kind richting geven ... + 5 tips voor 'toewending'

Verrukking. Ik leef!

'Je moet er oog voor hebben' ... schrijft Tjitske Lemstra in haar boekje: Daar ben je moeder voor!

Ze schrijft verder...
Mijn moeder had de zorg voor een gezin van tien mensen. En wasdag was beslist niet haar favoriete dag ... De waslijnen hingen op een balkon 'op het westen'. Soms werden wij, in de winter en in de herfst tegen de avond, als zij de was afhaalde, naar boven geroepen: 'Kijk eens hoe mooi de lucht is..?'  Ze nam ons mee in haar beleving. Je moet er oog voor krijgen...

Misschien is het toen begonnen. Het beleven.

Overvliegende ganzen in de winter...
Het voorjaar, dat je ruikt voordat je het kunt zien...
De geur en glinsteringen van sneeuw en ijs...
De eerste sneeuwklokjes en crocussen in de zon...
De geur van pasgemaaid gras...

Verrukking. Ik leef!

Je moet er oog voor krijgen ...

"De eerste grote toewending van het hart van een kind vind plaats in de eerste zeven jaren."

Dat gebeurt op grondt van wat het kind aan belevingen heeft gehad. Waar is het hart van het kind in die eerste jaren naar uit gegaan?

Jezus stelt: 'waar je schat is, zal je hart zijn...' Dat kun je ook 'toewending' noemen. Je wilt als ouder je kind bepaalde waarden meegeven in het leven. Je zou het hart van je kind willen 'richten'. Praten, vertellen, overtuigen ...

Maar ... Het overdragen van waarden gebeurt woordeloos. Waar is jouw schat? Daar zal je hart zijn! En je kinderen zullen 'ruiken, proeven en voelen' waarnaar jouw hart zich heeft toegewend.

Er gebeurt meer dan je denk. Kinderen grootbrengen is méér dan alleen zorgen voor schone kleren en gezonde voeding en het aanleren van manieren. Het hart wordt gericht.

"Kinderen voelen wat de ouders belangrijk vinden, wat hen beweegt, wat hen ontroert ..."

Daarin geef jij richting aan hun toekomst...

5 tips voor 'toewending'.

1. Neem je kind mee in jou beleving; leer ze verwondering en dankbaarheid voor de mooie dingen in het leven. Laat ze zelf ook beleven; leen een groot boek met alles over de natuur, kinderen vinden het prachtig!
2. Geef bewuste tijd, interesse en volle aandacht aan je kind. Nu is de tijd die we echt hebben! Denk eens aan (Bijbel)voorlezen, samen muziek luisteren, knutselen, (strijk) kralen (rijgen), verstoppetje, bakken, wandelen, speeltuin, bos, park, museum, etc. (Laat je niet steeds afleiden door mobiel, i-pad of tv. Bouw die moeder-/vader stekkertijd in en laat die dingen gewoon even voor wat ze zijn!).
3. Bouw tradities in: Tradities brengt je bij elkaar, geeft verbondenheid en creëert het fijne thuis-/gezinsgevoel.
4. Jij bent niet perfect. Je kind ook niet. Aanvaard tekortkomingen en blijf niet ronddwalen in schuldgevoel en schaamte. Jij bent het voorbeeld in loslaten en aanvaarden, in lief hebben en vergeven! Dus zeg sorry voor dat gemopper van net en laat het van je afglijden.
5. Knuffeltijd en lachtijd! Het versterkt de focus op je gezin en versterkt de banden, geeft vrede en ontspanning en is natuurlijk enorm gezond!


Waardoor geef jij het hart van je kind 'richting'?

~  ~  ~  ~  ~

Heer, luister naar ons hart...

Gewoon even een rustig en gevoelig lied van de Casting Crowns - Listen to our hearts.

Eigenlijk wilde ik iets schrijven over het ervaren van de nabijheid van God, of eigenlijk over het verlangen naar Zijn liefde en nabijheid. Het verlangen bij Hem te zijn - al is het maar voor heel even - en Kracht en Liefde van Hem te ontvangen voor nieuwe 'energie'. Of gewoon, om uit te drukken hoe je je voelt als je aan de Heer van je leven denkt.

Luister gewoon eens en geef jezelf de gelegenheid te genieten en rust te vinden omdat je zeker weet dat Hij met alle aandacht naar je hart luisterd...

 

 

 

Zoek Hem t.a.t. en je zult vinden

 

Een stukje tekst als afbeelding (zie onderstaande) uit het lied van Selah; 'Be still my soul' wat mij momenteel erg op het hart ligt. Het geeft mij vertrouwen in de toekomst, ook al lijkt die niet altijd even mooi en hoopvol...

Met name door de laatste paar regels besef ik steeds meer de (geestelijke) uitwerking en de kracht van gebed en hoe onmisbaar het is in je leven.

Zo belangrijk als ademhalen voor je lichaam is, zo belangrijk zou bidden voor je geestelijk leven moeten zijn .

 

Zoek altijd naar Hem, kniel voor zijn voeten neer en verwacht alles van Hem.

Geef gedachten die afleiden geen kans en relativeringsvermogen geen invloed op je vertrouwen in Hem.

 

(leestip: Deuteronomium 6)

 

 

 

 

De afbeelding print ik uit en lijst het in, zodat ik er steeds weer aan herinnerd mag worden hoe ik mijn kracht en hoop kan vinden. Maar bovenal dat ik Hem in alles zoek.

Ook jij mag deze afbeelding uitprinten en hopelijk mag het ook jou tot waardevolle geheugensteun zijn.


~

In stil vertrouwen

Een korte overdenking uit het dagboekje: 'leven in vreugde' van Corrie ten Boom:

Iemand vroeg eens aan een gelovige vrouw, een week voordat zij stierf: 'Als u uw leven nog eens zou kunnen leven, wat zou u dan anders doen?
Zij antwoordde: 'Ik zou Jezus meer vertrouwen dan ik het nu heb gedaan.'

...in stilheid en vertrouwen zal uw sterkte zijn...

~ Jesaja 30:15

Er is naar aanleiding van dit Bijbelgedeelte ook een heel mooi gedicht geschreven (door een onbekende dichter): In stilheid en vertrouwen zal uw sterkte zijn...

In stil vertrouwen.

Stel je geest in stil vertrouwen

nu maar open voor de kracht

die God ook aan jou wil geven

als je biddend op Hem wacht.

Ga niet af op je gevoelens,

strijd niet stug je eigen strijd,

maar probeer tot rust te komen

in Gods tegenwoordigheid.

Leg je twijfel en je onmacht,

maar eenvoudig in Zijn hand.

Dan zal Hij de weg wel banen:

God staat immers aan jouw kant!

Al beperkt je eigen kleinheid

dikwijls je geloofsterrein,

waag het maar met de belofte,

dat Hij er voor jou wil zijn!

En al durf je met de waarheid

soms haast niet in zee te gaan,

omdat jij als mens Zijn leiding

lang niet altijd kunt verstaan.

Blijf dan toch maar hoopvol uitzien

naar de doorbraak van Zijn plan,

want Hij rust niet voor Zijn Heil

zich ook aan jou voltrekken kan.

In de glans van die beleving

vind je hoe dan ook de moed

om het leven aan te kunnen.

Zo alleen maakt Hij het goed!

  ~ ~ ~

Little reminders (reflectie van een ervaringsdeskundige)

Ik zie een verlangen in 'iemand'. Een hunkering naar herstel van een gewonde en verdwaalde geest. Een lege blik... Ogen zijn de poorten naar de ziel, en die ziel wil gevoed worden, zo zeggen die 'lege' ogen mij...

Een mens met een eerlijk hart en een oprechte instelling verliest de bewogenheid met zichzelf, en glijdt langzaam af naar een eenzaam dal. Verstopt. Om niet meer gehoord te worden –want wat maakt het uit? Om niet gezien te worden –want wordt je wel gezien..?

Het trof me diep in deze ogen te kijken die de glans verloren hadden. Het maakte mij broos en onzeker om de lichaamshouding te zien die moe en uitgeput was en moeilijk aan te sporen.

Kan ik naast diegene zitten en mijn hand stilletjes op de verslagen schouders leggen? Zacht, bijna onaangeraakt, omdat de druk misschien te zwaar zal worden?

Of zal ik die gesloten handen pakken, die tot stevige vuisten gebald zijn, en in stilte smekend tegen de Hemelse Vader of deze handen zich weer mogen openen, zodat ze met geduldige liefde wakker geschud mogen worden?

 Kan ik weigeren me er bij neer te leggen? Mág ik weigeren deze ‘nee’ te accepteren? Het opgezwollen woordje NEE door twijfel, angst, teleurstelling, vermoeidheid, de moed verloren hebbende in de moeilijke strijd? Het leven heeft hierdoor aan glans verloren en de kleine levenslustige twinkelingen, die ooit in de ogen glinsterden, zijn niet meer zichtbaar. Zelfs geen traan.

Tel je zegeningen toch! zijn niet de juiste woorden om deze gemoedstoestand nieuw leven in te blazen.

Je eigen mooie hoopvolle beelden overbrengen – voorzichtig vertellen hoe jij het ziet… geeft dat misschien het kleine zetje voorruit? Ik ben bang van niet.

Er niet mee bemoeien kan ik niet. Ik kan en mag niet zeggen; dat is mijn verantwoordelijkheid niet!

Maar hoop is nog niet verloren: Met de benen bungelend in de put, is de weg eruit nog altijd zichtbaar.

Hoe kan ik iemand in stilte, zonder teveel aan de handen te trekken – want jij wil zo graag..! – bemoedigen, andere inzichten geven en een nieuw perspectief?

Vanmiddag liep ik naar mijn boekenkast, haalde er een boek uit en zonder na te denken bladerde ik een paar bladzijden vooruit. Ik kwam een korte tekst tegen die aansloot bij het gesprek wat ik met diegene had. ‘Deze tekst is voor jou vandaag.’ Zei ik. Het is een korte maar krachtige tekst die de kern weergeeft van een hernieuwde start.

Dat bracht me op een idee!

Ik zocht naar meer teksten om ze vervolgens op kleine kaartjes te schrijven en ze te bewaren in een doosje. Als een geheugensteuntje, voor elke dag één. Er liggen er nu een paar op tafel, maar er komen er nog meer, het liefst het hele doosje vol.

Stop ze in een jaszak. In een boek. Onder een kussen. In de auto. Of het hele doosje op de keukentafel -is nog een leuk idee ook, om er een kaart uit te halen (alleen of als gezin).

De kleine geheugensteuntjes geven net dat kleine beetje ‘bijzondere aandacht’ extra op een dag.

Voor die hunkering naar hoopvolle en bemoedigende woorden...

~ ~ ~

Zijn droom, jou droom (doe maar gewoon)

Vandaag haalde ik mij een kleine teleurstelling voor de geest die ik misschien te verwerken krijg. Hmm, niet echt aardig voor mezelf. Door die onzekerheid heb ik de neiging om mijn dromen expres te vergeten en te verstoppen in niemandsland.

Ik heb een droom: de bescheiden droom een schrijver te zijn. Die overvloed aan gedachten in inspirerende zinnen te gieten en te bundelen in een boekje. Voor een mooi plekje op de plank van bemoediging in de boekenkast, op toonbanken en … nou ja, mijn droom is duidelijk en mijn passie is schrijven… 

Maar ik denk dat ik het niet ben… 

En ik denk dat ik mijn droom moet loslaten… 

Want wat als God een ander plan heeft? Wat als God mij voor iets anders wil gebruiken? Misschien vind ik het wel leuk, maar is het niet wat Hij wil. 

Moet ik afwachten tot God een ’seintje’ geeft? Een knipoog? Dat het eenvoudigweg voor mijn voeten wordt gelegd en iemand naar mij toe komt en zegt; Joh, Tineke, jij kan goed schrijven zeg, zou jij….? Wil je…..? 

Maar zo ligt het niet. 

Hoe dan wel? 

Door te blijven dromen? Hopen, bidden en danken? Doorzetten wat ik graag wil, of waarvan ik denk dat God dat wil?

Lastig, want ik verlang ernaar te doen wat ik kan doen en Hem daarmee te eren. Misschien omdat ik me daarbij minder leeg zal voelen…?

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik iets doe.

Stel dat ik er niet alleen maar over denk om iets te doen,

maar het ook daadwerkelijk doe.

Stel dat ik iets niet uit verplichting doe.

Stel dat ik anderen niet het werk voor mij laat doen.

Stel dat ik niet wacht totdat ik wordt uitgenodigd.

Stel dat ik me niet alleen maar afvraag welk verschil ik zou kunnen maken,

maar dat ik ook daadwerkelijk een stap zet.

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik nu begin, op dit moment, op dit punt in mijn leven,

om te doen wat ik kan.

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik mijn verhaal en mijn vaardigheden aanbied.

Stel dat ik niet wacht totdat ik het goed of klaar of volmaakt heb.

Stel dat ik geloof dat God zo veel van me houdt

dat ik daardoor Hem wil liefhebben door te doen wat ik kan.*

~ Elisa Morgan

Kan ik een zegen zijn in de dagelijkse dingen die ik doe? 

Als je doet wat je kan en dat wat je doet voortkomt uit liefde, dan werk je mee aan Zijn droom.

… Streven naar een goed en duurzaam huwelijk, dat is een droom van God.

 … Kinderen vertellen over Hem, leren dat Hij onze Hemelse Vader is, dat is een droom van God. 

… Met Hem wandelen, tot Hem bidden en danken voor zegen over je werk, je thuis, je omgeving, dat is een droom van God. 

Als God iets doet, doet Hij het goed. Wanneer God een droom  in jou hart legt, zit het in je geest verweven. Strek je ernaar uit. Blijf erin geloven.

Hecht waarde aan de basiselementen in je leven, aan de droom van God.

En dan…

Dan komen de dromen en komen dromen tot leven.

Zijn droom. Jou droom.

Wat is jouw droom? Durf jij openlijk over je dromen te praten?

* Uit: Doe maar gewoon van Elisa Morgan

Loslaten... hoe doe ik dat?

Laat los en vertrouw op God...

Dit gedicht draag ik al jaren en jaren mee in mijn bijbeltje, vanaf dat ik kind was. Het papiertje is niet heel erg mooi meer, het is gekreukt en er zitten grote ezelsoren aan. Maar het heeft voor mij een heel bijzondere waarde.

~Laat het los en vertrouw op God ~

Net als een kind – onder tranen – met een kapot stuk speelgoed naar ons toe komt,

zo ben ik met mijn gebroken dromen naar God gegaan,

omdat ik Hem vertrouw.

Maar in plaats dat ik Hem er rustig aan liet werken,

hing ik ongeduldig om Hem heen

en zei Hem telkens hoe ik ze repareren zou, als ik Hem was.

Tenslotte griste ik ze uit Zijn handen en riep ontredderd:

‘Waarom schiet U niet op?’

‘Omdat,’ antwoordde Hij, ‘jij ze niet los laat.’

~ ~ ~ 

 “Laat het toch los” – het klinkt zo makkelijk, maar doe het maar eens! Loslaten is net zoiets als vergeven; vóórdat je het kunt, moet je nogal wat emotioneel werk verzetten. Anders gezegd: je kunt pas iets loslaten als je het eerst stevig hebt vastgepakt… 

Een gedicht over loslaten en hoe je het kunt toepassen in je leven: 

Loslaten is houden van in alle vrijheid voor jezelf en anderen.

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar ik kan het niet voor een ander doen.

Loslaten is niet mijzelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen of beheersen.

Loslaten is niet een ander wat toestaan,
maar hem laten leren door ervaren.

Loslaten is machteloosheid toegeven,
want het resultaat is niet van mij afhankelijk.

Loslaten is niet een ander proberen te veranderen of hem de schuld geven,
maar het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet meer zorgen voor,
maar geven om jezelf en anderen.

Loslaten betekent niet even regelen,
maar ondersteunend zijn.

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn zoals diegene is.

loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheren,
maar het de ander mogelijk maken zijn eigen lot te bepalen.

Loslaten betekent niet ontkennen,
maar accepteren en aanvaarden.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf te beschermen,
het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet treiteren, schelden of ruzie maken,
maar juist zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en er mezelf gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen bekritiseren en bedisselen
maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.

Loslaten is niet het verleden betreuren,
maar groeien en leven naar de toekomst.

Loslaten betekent niet dat ik de liefde loslaat,
maar het betekent dat ik niet bepaal hoe een ander leven moet.

Loslaten betekent niet dat ik alle banden doorsnijd,
maar het betekent dat ik een ander niet overheers.

Loslaten betekent niet iemand de gelegenheid geven.
maar willen leren van wat er gebeurt. Wat dat ook is.

Loslaten is mijn machteloosheid toegeven,
wat wil zeggen dat de uitkomst niet in mijn hand ligt.

Loslaten is de ander niet willen veranderen of beschuldigen,
maar ik kan alleen mezelf veranderen.

Loslaten is niet betuttelen,
maar geven om.

Loslaten is niet een ander op iets vastpinnen,
maar steun geven.

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.

Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.

Loslaten is niet zeuren, verwijten, ruzie maken,
maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die corrigeren.

Loslaten is niet alles aan mijn wensen aanpassen,
maar aanvaarden wat elke dag mij brengt.

Loslaten is niet iedereen bekritiseren en willen veranderen,
maar de droom proberen te worden die ik zijn kan.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben. 

~ Nelson Mandela

En de mijne:

Loslaten is niet iets als een elastiekje de lucht in - willen - schieten,

loslaten begint op je knieën met een ontvankelijk hart.

Voor mij is loslaten deze 'praktische tips'. Heb jij nog (praktische) tips of hoe doe jij dat: loslaten?

Zaaien met tranen (hoe kom je dagen door als het moeilijk gaat)

Zij die zaaien met tranen zullen maaien met vreugde.

Kan ik aan deze titel mijn persoonlijke interpretatie geven? Elk mens beleeft immers zijn moeilijkheden op zijn eigen manier en binnen zijn eigen grenzen…

Nu volgt een hele lap tekst, haal er maar uit wat er voor jou in zit ;)

Laten we eerlijk zijn:

Zaaien met tranen is in alle realiteit je uiterste best doen voor anderen (lees: je gezin) in het geven van je eigen vermogen wanneer je eigenlijk niet meer de energie hebt om te geven... de rek is eruit...
Elk mens heeft grenzen en moet leren grenzen te bewaken. Maar wanneer een situatie buiten je grenzen raakt en boven je weerstand en veerkracht uitstrekt - door situaties die je niet zelf in de hand hebt -, hoe bewaar je dan je hart wel binnen je eigen grenzen?

Hoe kun je dagen doorkomen, zonder emotioneel zo zwaar belast te worden dat je gevoelens uiteenspatten (volle emmer)? Hoe houd je jezelf overeind als omstandigheden je overweldigen, je neerdrukken en je steeds weer laten struikelen?

Goedbedoelde adviezen cirkelen als gieren boven je hoofd, om je geest te grijpen en je te laten wegduiken in het duistere hol van ‘overspannenheid’. Mooie en bemoedigende woorden zijn goed bedoeld, maar de uitwerking ervan confronteert je met datgene wat voor jou op dat moment onbereikbaar is.

Bemoedigen en naar elkaar omzien is goed, met alle respect, dat is wat God van ons vraagt! Maar wanneer je gedachtepatroon een en al ellende is, komt het vaak verkeerd over en werkt het voornamelijk averechts (dus zou het in dat geval een beter plan zijn om het even bij 'alleen luisteren' te laten).

Hoop lijkt verdwenen…

… en wanhoop lijkt aan je deur te kloppen (het oorverdovende gebons is meer dan hoorbaar).

Zo vinden we de bron van elk mens die zoekt naar Gods liefde. Maar de mens is verdwaald in het duister en weet niet meer waar de vrede van Zijn liefde te vinden is.
Het betekent dat je niet meer weet of dat je bent verloren wat de waarde- en betekenisvolle zin van dit leven is. Zielen dwalen rond met genoeg mogelijkheden om het leven te accepteren, maar eindigen vaak in een eindeloze zoektocht, zijn ontevreden en denken met spijt terug aan de tijd die is geweest en nooit meer terug komt.

Als er ruimte is in het huis van een gezin waar Jezus – meer dan – welkom is, zullen kinderen groeien in en naar een volwaardig leven. Wie anders dan een vader en een moeder kan in het huis laten zien wie Jezus is en hoeveel Hij van hen houdt ?

De wereld om ons heen toont heel duidelijk welk voorbeeld de meeste ouders thuis hun kinderen hebben gegeven. Je ziet te vaak dat deze ouders op hun beurt - gezien de vruchten - ook geen goed voorbeeld hebben gehad. Alleen Jezus kan deze cirkel doorbreken om onze kinderen te redden.

De wereld wil zaaien met vreugde en oogsten met vreugde, maar de bijbel zegt dat dit een utopie is. De bijbel heeft nooit gezegd dat het leven makkelijk zal zijn maar heeft een belofte, van God die niet liegen kan; zij die zaaien met tranen zullen maaien met vreugde.

Levensvragen kan alleen God beantwoorden, want die vragen komen rechtstreeks uit de ziel, de ziel die God geschapen heeft. Tranen in ellende van het leven helpen je niet wanneer je niet begrijpt dat het je ziel is die huilt en niet je ogen. Stop met kijken door je ogen en laat de wonden van je ziel in geloof aan God over. Leer van Jezus en vertrouw niet langer op wat je kunt zien met je ogen! De bijbel zegt; we wandelen niet door aanschouwen maar door geloof. De ziel gaat kapot als je niet gelooft dat je er rekening mee moet houden, de bijbel zegt; wat baat het een mens als hij de hele wereld wint maar schade lijdt aan zijn ziel. De ziel stopt nooit met bestaan, je kunt wel bepalen door jou gedachtepatroon en handelen, waar je ziel zal zijn.

Maar hoe breng je deze mooie theorie in de (moeilijke) praktijk van alledag?

Houd Jezus dichtbij je hart. Elke dag, elk uur. Bij de keuzes die je maakt, dichtbij je gedachtestromen, dichtbij de dingen die je ziet en die je hoort, dichtbij de gevoelens in je hart...

Dan alleen kun je zaaien - een goed voorbeeld voor je kinderen zijn en een sterk geloof en vertrouwen in God laten zien naar je omgeving toe -, ondanks (of juist dankzij) je tranen!

~ Psalm 126 ~

Toen de HEER het lot van Sion keerde,

was het of wij droomden,

een lach vulde onze mond,

onze tong brak uit in gejuich.

Toen zeiden alle volken:

‘De HEER heeft voor hen iets groots verricht.’

Ja, de HEER had voor ons iets groots verricht,

we waren vol vreugde.

Keer ook nu ons lot, HEER,

zoals u water doet weerkeren in de woestijn.

Zij die in tranen zaaien,

zullen oogsten met gejuich.

Wie in tranen op weg gaat,

dragend de buidel met zaad,

zal thuiskomen met gejuich,

dragend de volle schoven.

*Geschreven vanuit eigen ervaring en interpretatie in combinatie met een preek.