Hoe je overbezorgdheid over je kind kunt leren loslaten

Het geloofsdeurtje van een kinderhart. En samen met je kind Jezus leren kennen...

Elke moeder is wel bekend met het gevoel: bezorgdheid over je kind(eren). Soms kun je zelfs óverbezorgd zijn. Overbezorgdheid kan je gemoedstoestand negatief beïnvloeden en de vrijheid en leerprocessen van je kind(eren) belemmeren. Het kan je meevoeren naar een nare plek in je gedachten waar je alleen bent en worstelt met je angst en onzekerheid. Een plek waar de Heere heel graag wil komen, maar waarvan jij de deur door angst gesloten houd.

Je hoeft niet alleen te zijn met die bezorgdheid. Die onzekerheid voor de toekomst van je kind, voor het onbekende. Je hoeft niet in eenzaamheid te worstelen met die angstige gedachten; wat als... de angst dat je niet weet of iets goed gaat komen, wanneer je kind pijn heeft en jij je kind niet kunt opvangen, omdat je er op dat moment niet bent.

Overbezorgdheid kan je enorm in de greep houden waardoor je veel moeite ervaart om je kind ‘los te laten’.

Een bemoedigend verhaal van een klein meisje:

Ze stond daar midden op straat. Alleen. Ze was vuil. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen. Ze huilde zacht. Haar knieën waren zwart van de modder waar ze uit was opgestaan. Ze was gevallen. Geduwd. Uitgelachen door grote wilde knapen. Ze waren weggerend toen ze in het zand viel en haar huilend alleen gelaten.
Maar nu huilde ze niet meer. Ze zong heel zacht een liedje. 'Jezus is mijn vriend...'
Het meisje ken ik goed. Ze is mijn eigen dochter.
Later vertelde ze dat ze, toen ze bang was en pijn had, om de hulp van de Heere Jezus had gebeden. Ze vertelde dat ze een vriendelijke meneer naast haar zag staan die haar troostende woorden toesprak. Hij was in het wit gekleed, straalde en lachte. Ze zei: "Het was een engel mama. En ik was niet bang meer. Ik werd toen blij en ging een liedje zingen voor de Heere Jezus!"

"Laat overbezorgdheid los door het hart van je kind op Jezus te richten." - Tineke

Minder snel bezorgd omdat je kind Jezus kent.

Sindsdien ben ik zelf minder snel bezorgd. Want hoe vaak heb ik God gebeden een Vriend voor haar te zijn.

Het is enkel een klein verhaal, maar van een bijzondere ervaring wat kinderen kunnen hebben. Maar wat een kostbare ervaring!

Wat een troost voor een bezorgde moeder! Daarom is het zo belangrijk dat we onze kinderen over de Heere Jezus vertellen. En niet alleen 'vertellen'. Ook samen erover praten is belangrijk. De tijd er voor nemen. Samen bidden. Ze zegenen, elke dag weer.

Kies er voor om als ouder hier een hoge prioriteit aan te geven. Het geeft zoveel meer kalmte, hoop, vertrouwen en vrijheid. Het dringt de angst en bezorgdheid op de achtergrond. Want daar waar Jezus heerst, heeft angst geen ruimte.

Zijn er praktische manieren om je kind bewust over Jezus te leren? Ja, en heel wat zelfs!

Verschillende manieren:
- Zegen je kind(eren) elke avond. Ze vinden het fijn om te horen! Het geeft een goed einde aan de dag en een goed begin van de nacht.
- Bid bewust met je kind. Zo kun je ook bewust de gebeurtenissen van die dag delen.
- Laat je kind zelf ook bidden (en laat ze maar de Heer vragen en vertellen zoals bij de leeftijd past).
- Bid zelf voor je kind. Vraag of de Heere een Schild voor je kind wil zijn, een Vriend.
- Lees met ze uit de (kinder)bijbel.
- Neem ze mee naar de kerk.
- Laat ze opwekkingsliedjes luisteren wat bij de leeftijd past.
- Negeer vragen niet.
- Laat ze ervaringen vertellen en neem ze serieus.
- Leg je kind uit dat ze niet alleen zijn. Ook niet wanneer ze bang zijn. En ook als papa of mama er niet is. God is er altijd, ziet je en hoort je.
- Vertel je kind dat ze de Heer alles mogen vragen. Op elk moment van de dag.

Tegelijk helpt het jouw om je overbezorgdheid los te laten en te leren vertrouwen op Gods liefde, trouw en beloften.

Wanneer jij beseft dat je kind vertrouwen in Jezus heeft en Hem zoekt bij eenzaamheid en angst, dan is dat voor jouw (en je kind!) een vangnet bij moeilijke momenten wanneer je niet bij elkaar kunt zijn. Je kind heeft zijn of haar geloofsdeurtje opengezet en de hemelse Vader binnen gelaten. Kinderen ervaren het geloof als iets puurs en heiligs en staan open voor hulp en zegen, -zoals de ervaring van een engel bij eenzaamheid en angst op straat.

Geloof er in dat Jezus zóveel kan betekenen voor de ziel van kinderen en voor de toekomstige kwaliteit van hun leven!

“Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet!” - Lucas 18:16

De discipelen van Jezus meenden dat het niet gepast was als er kinderen naar Hem werden gebracht. Maar Jezus nam hen dat zeer kwalijk (Mat 18:13-16). Hij riep de kinderen juist bij zich en omarmde hen en zegende hen. Hij zei tot de mensen om zich heen: “Voorwaar, Ik zeg u: Wie het Koninkrijk Gods niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan.” Want juist de kinderen, zo eenvoudig en puur, en klein in eigen ogen, zijn groot in het Koninkrijk van de hemel. Daar kun je als volwassene een voorbeeld aan nemen!

Als mama zijn niet vanzelf gaat...

 ...En je kindje ziek is.

Mijn kleine meisje ligt bij me. Eigenlijk de hele dag wel. Slap en lusteloos hangt ze tegen mij aan. Valt dan weer in slaap. Totdat ze onrustig wordt en plots begint te spugen. Ik wordt er zelf onrustig van. Ze is zo vaak ziek...

Niet vaak omdat ze nog zo klein is en weerstand moet opbouwen, maar zo vaak omdat ze amper weerstand heeft. Dit jaar is ze eigenlijk al bijna alle dagen ziek. Van griep, hoesten, ontstoken oogjes, spugen, keelpijn, oorpijn, buikpijn, rondje eerste hulp, te weinig slaap... heb vast nog iets gemist... 

Wat is er toch mis met haar, Het geeft mij een beklemmend gevoel. Soms zo angstig. Ze is zo klein en licht. Hoeveel kan ze hebben?

Ik houd haar stevig vast. Kus haar plakkerige haartjes. Haar ruwe, droge wangetje. Soms als ze zo veel huilt en ontroostbaar lijkt, heb ik de neiging haar van top tot teen te controleren. Op zoek naar de tekenen waar ik zo bang voor ben. Het heeft me angst aangejaagd toen ze met elf maanden zo heftig reageerde op haar infecties. Haar afweersysteem keerde zich tegen haar (omdat het altijd in gevecht is) en uitte zich in bloedvatenontsteking en oedeem. Haar voetjes werden zo goed als zwart en haar benen dikker dan mijn eigen bovenarmen en diep paars door de onderhuidse bloedingen. Ze heeft testen gehad die vreselijk waren. Maar er kwam niets uit. En het blijft me achtervolgen, laat me niet los... 

Lief klein meisje. Zo teer. Zo afhankelijk. Zo kwetsbaar en zo ontzettend kostbaar. 

Klein, maar je laat je niets af pakken. 

Ik glimlach als ik denk aan je kracht, je vasthoudendheid, je humor, je soms zo boze blik, je lieve lach. 

Als ik mij bedenk hoeveel ik van haar houd, druk ik dit kleine lijfje nog steviger tegen mij aan terwijl haar vuistjes in de stof van mijn trui grijpen.

En wanneer angst mij weer aangrijpt en onrust mij opjaagt klem ik mij in gedachten vast aan hoop. Wanneer ik de teugels moet laten vieren en mij toch zo gebonden voel probeer ik biddend los te laten...

Kort na die tijd heb ik deze blog geschreven over hoop en biddend loslaten. Misschien zit je zelf in een lastige periode met je kind, dan hoop ik dat het je mag bemoedigen...

Hoe je karakter wordt gevormd en je relaties worden verdiept

'Ben ik dan echt zo hardleers Heer..?'

Mijn geduld was op. Grommend stond ik aan het aanrecht de glitterlijm met een schuurspons van het blad te boenen. Lijm dat zich zó hardnekkig had vastgehecht kon niet van het aanrechtblad geboend worden, dacht ik nog. Ha, dat dacht je maar! 

© T van t Veer

Als je maar hard en lang genoeg boent, en de kwestie als uitdaging oppakt, dan zie je het langzaam vervagen... Het is niet gemakkelijk, maar het kán.

Je kunt je de situatie misschien wel voorstellen: Je ervaart de dag als lang en vermoeiend. Je kunt je niet herinneren dat je iets nuttigs hebt gedaan dan behalve ontelbare incidentele dingen oplossen. Je komt niet verder met de werkzaamheden die nog steeds op je lijstje staan te roepen: Streep mij af! Streep mij af!! - waarvan lijkt dat ze maar niet afgevinkt kúnnen worden.

De drempel van je geduld en verdraagzaamheid zakt dieper weg in de grond. Totdat de drempel compleet is ingezakt en jij (...) Nou ja, laten we zeggen dat je het even niet meer hebt.

Het kan een thuis situatie zijn. Een situatie op je werk. Of welke andere situatie dan ook. (100% dat jij je wel ergens in herkent;-). Je beseft heus wel dat je geduld op de proef wordt gesteld en het toch echt beter is dat je draagt dan klaagt. Maar o..!

En daar begint dan juist net dat lampje te flikkeren. Die straks gaat branden. Die jou wil leren hoe je het beste kunt omgaan met je van nature korte lontje, of je geërfde driftigheid. Want misschien dat er ergens in de toekomst een moment komt dat het heel belangrijk is dat je je grenzen weet te bewaken.

En dan volgt het proces. Je lampje gaat steeds minder vaak flikkeren, en steeds langer branden. Door steeds een situatie te ervaren die je doen nadenken en je eigen gedrag reflecteert, ben je op de goede weg gelouterd te worden.

Toen ik het aanrechtblad stond te schrobben overviel mij een gedachte. Ik ben hardleers. Sommige karaktereigenschappen zijn erg moeilijk te slijpen bij mij. Ik kon denken: waarom gebeurt dit nu allemaal! Waarom overkomt mij dit weer! Ik heb hier geen zin in! Het is ook altijd (...)!!

Maar wat nou als deze kleine 'ongelukjes' - maar grote strijd van binnen - jouw slijpen? Dat deze gebeurtenissen jouw louteren? Jou hardleerse karaktereigenschap wil vormen tot iets moois? Tot iets bruikbaars, dat God tot een groter doel wenst te voltooien?

Oef, ben ik dan echt zo hardleers Heer, dat ik zoveel 'narigheid' over me heen moet krijgen voordat ik het leer? Nou ja, narigheid is het natuurlijk niet echt, het zijn de alledaagse ergernissen waar ik, en jij vast ook, eigenlijk niet als ergernis zou moeten zien, maar meer als 'leerschool' of 'leermomenten'.

Laat je louteren door het proces waar je doorheen gaat. Laat je daarin leiden door de enige Raadgever die precies weet hoe het proces dient te verlopen. Die bovendien exact op het oog heeft hoe jij als bruikbaar instrument het beste tot z'n recht komt. ~ Tineke

Hij vormt je karakter. Hij verdiept relaties (en je relatie met Hemzelf!). Je wordt niet minder van je opofferingen. Integendeel. Je leert meer liefde te hebben en meer bewogenheid.

©T van t Veer

Bovenstaande zijn kleine leerprocessen. Om bijvoorbeeld te leren in te zien dat het beter is meer tijd en aandacht te besteden aan je kinderen in plaats van aan je huishouding (ik noem maar een zijstraat...).

Dit kun je ook vertalen naar heftigere situaties of langdurige problemen en strijd zonder uitzicht op nieuwe perspectieven. Denk aan het proces waar jij zelf doorheen gaat. De moeilijkheden die je probeert te overwinnen.

Dat wil niet zeggen dat God alleen op die manier ons iets wil leren, 'slijpen' of 'snoeien'. Zie het als een bemoediging om jouw door je beproeving eveneens te laten louteren.

Van nature kijken we terug naar hoe de situatie eens was, en zouden we willen dat ze nooit veranderd was. Het is een bijna onvermijdelijke reactie, maar als je er teveel mee doorgaat, is het een belemmering om verder te gaan en je omstandigheden ten goede te veranderen.

Uiteindelijk had ik de glitterlijm van het aanrecht gekregen. Het was nodig hard te boenen tot mijn vingers paars kleurden. Maar het was meer dan de moeite waard. Het glom als nooit tevoren...

'Goud wordt door vuur gelouterd. Een sterk mens door tegenspoed.'

Het hart van je kind richting geven ... + 5 tips voor 'toewending'

Verrukking. Ik leef!

'Je moet er oog voor hebben' ... schrijft Tjitske Lemstra in haar boekje: Daar ben je moeder voor!

Ze schrijft verder...
Mijn moeder had de zorg voor een gezin van tien mensen. En wasdag was beslist niet haar favoriete dag ... De waslijnen hingen op een balkon 'op het westen'. Soms werden wij, in de winter en in de herfst tegen de avond, als zij de was afhaalde, naar boven geroepen: 'Kijk eens hoe mooi de lucht is..?'  Ze nam ons mee in haar beleving. Je moet er oog voor krijgen...

Misschien is het toen begonnen. Het beleven.

Overvliegende ganzen in de winter...
Het voorjaar, dat je ruikt voordat je het kunt zien...
De geur en glinsteringen van sneeuw en ijs...
De eerste sneeuwklokjes en crocussen in de zon...
De geur van pasgemaaid gras...

Verrukking. Ik leef!

Je moet er oog voor krijgen ...

"De eerste grote toewending van het hart van een kind vind plaats in de eerste zeven jaren."

Dat gebeurt op grondt van wat het kind aan belevingen heeft gehad. Waar is het hart van het kind in die eerste jaren naar uit gegaan?

Jezus stelt: 'waar je schat is, zal je hart zijn...' Dat kun je ook 'toewending' noemen. Je wilt als ouder je kind bepaalde waarden meegeven in het leven. Je zou het hart van je kind willen 'richten'. Praten, vertellen, overtuigen ...

Maar ... Het overdragen van waarden gebeurt woordeloos. Waar is jouw schat? Daar zal je hart zijn! En je kinderen zullen 'ruiken, proeven en voelen' waarnaar jouw hart zich heeft toegewend.

Er gebeurt meer dan je denk. Kinderen grootbrengen is méér dan alleen zorgen voor schone kleren en gezonde voeding en het aanleren van manieren. Het hart wordt gericht.

"Kinderen voelen wat de ouders belangrijk vinden, wat hen beweegt, wat hen ontroert ..."

Daarin geef jij richting aan hun toekomst...

5 tips voor 'toewending'.

1. Neem je kind mee in jou beleving; leer ze verwondering en dankbaarheid voor de mooie dingen in het leven. Laat ze zelf ook beleven; leen een groot boek met alles over de natuur, kinderen vinden het prachtig!
2. Geef bewuste tijd, interesse en volle aandacht aan je kind. Nu is de tijd die we echt hebben! Denk eens aan (Bijbel)voorlezen, samen muziek luisteren, knutselen, (strijk) kralen (rijgen), verstoppetje, bakken, wandelen, speeltuin, bos, park, museum, etc. (Laat je niet steeds afleiden door mobiel, i-pad of tv. Bouw die moeder-/vader stekkertijd in en laat die dingen gewoon even voor wat ze zijn!).
3. Bouw tradities in: Tradities brengt je bij elkaar, geeft verbondenheid en creëert het fijne thuis-/gezinsgevoel.
4. Jij bent niet perfect. Je kind ook niet. Aanvaard tekortkomingen en blijf niet ronddwalen in schuldgevoel en schaamte. Jij bent het voorbeeld in loslaten en aanvaarden, in lief hebben en vergeven! Dus zeg sorry voor dat gemopper van net en laat het van je afglijden.
5. Knuffeltijd en lachtijd! Het versterkt de focus op je gezin en versterkt de banden, geeft vrede en ontspanning en is natuurlijk enorm gezond!


Waardoor geef jij het hart van je kind 'richting'?

~  ~  ~  ~  ~

Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Tijd kun je niet - zoals met een zandloper - 'beheersen'

Tijd. Wat is dat? De klok tikt voort. De ene keer als je vriend, en dan weer als je vijand. Soms is het fijn als de tijd snel voorbij vliegt, op andere momenten wil je de klok het liefst stil zetten.

Wat willen we mensen snel vooruit. The speed of life neemt ons mee langs de sleur van het leven, en we zien amper nog de ingekleurde momenten die, in het verstrijken van de tijd, bijna onzichtbaar zijn verweven...

Vind je het zo gewoon, zo vanzelfsprekend? Dat je leven mag, als wandelend wonder op deze aarde? Enig, uniek en onvervangbaar. Waarom sta je er niet even bij stil, en verwonder je over dat wat voorbij gaat, in het verstrijken van honderden seconden - die nooit meer terug te halen zijn?

Het is zoals Phil Bosmans zo mooi in één van zijn gedichten schrijft: Tijd is geen wedloop, geen snelweg tussen wieg en graf. En jaren zijn geen kilometerpalen om te verslinden!

Als er nu iets was, waarmee je kon voorkomen dat je sterven zou, wat zou dat dan een kostbaar iets

voor je zijn! En wat zou je doen, als je na je sterven, toch nog een klein beetje tijd mocht benutten, om die belangrijke momenten van toen anders in te kunnen kleuren? Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Ja ja, ik snap het wel. Tijd is iets ongrijpbaars. Je hebt er geen vat op. Geen invloed. Tijd besteed je aan werken, dingen doen, komt soms tekort en soms heb je teveel. En die klok... het kan je angst inboezemen, vervelen, ongeduldig maken. Tik, tik, tik...

Misschien is het goed om je prioriteiten eens onder de loep te nemen.
Soms moet je even met je neus weer op deze feiten gedrukt worden, dat tijd iets kostbaars is en dat je goed moet weten wat je met je tijd doet. Je kunt namelijk geen tijd 'beheersen' om vervelende momenten ongedaan te maken. Ook niet om de mooie momenten, die zo snel langs je heen glippen (oh, is het al zo laat!) stil te zetten.

Misschien besef je weer even wat tijd 'betekend' als je langs de tijdlijn van je leven gaat. Zet jezelf even stil en denk er gewoon eens even over na. Wat kan ik op dit moment met mijn tijd? Wat doe ik nu? Is het waardevol wat ik doe? Stel dat ik nu iets doe wat betekenis heeft in het eeuwige leven? Dus dat ik nu de telefoon pak en die vriendin opbel (wat eigenlijk al een tijdje op je to-do-list staat, maar je komt er maar niet aan toe) en vraagt hoe het met haar gaat. In plaats van ... (vul zelf maar in!) Om maar een voorbeeld te noemen...

Tijd is schaars en tijd is er in overvloed. Tijd is kostbaar. Maar het glipt razendsnel door je vingers als je er niet bewust mee omgaat.
Jou tijd is kostbaar!

Het kostbaarste wat je God kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je partner kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je kinderen kunt geven, is je tijd

Tijd besteed je waardevol door het aan de ander te geven

Besteed je tijd aan datgene dat er voor jou en de ander echt toe doet; je gezin, partner, kinderen, voor God. En soms komt het besef van deze kostbaarheid, door het besef van kwetsbaarheid. Probeer eens wat vaker echt bewust stil te staan bij die kostbare momenten, die eeuwigheidswaarde hebben. Leg ze vast.

Besef jij om welke reden tijd zo enorm kostbaar is?
Probeer jij je tijd zo bewust mogelijk in te delen?
Stel jij de juiste prioriteiten?

Ps. Heb jij de 'verborgen' links in deze blog al gevonden?

5 tips –en meer! om het wat kalmer aan te doen

'Het leven is niet een opeenhoping van taken die je moet doen.'

Dagelijks achtervolgd door tips die ik mijzelf vorig jaar had ingeprent, voelde ik mij nu alleen nog maar meer opgejaagd en beroofd van het kleine beetje energie dat nog in mijn binnenste rest... Het lukte mij alleen in kleine stappen de weg tot meer rust te bereiken. Maar het ging te langzaam. De rust waar ik zo naar snakte, maar niet voldoende kreeg, veroorzaakten grote onrust, chronische hoofdpijn en overdreven reacties op situaties waar ik normaal gesproken de schouders bij op zou halen... Ik raakte gefrustreerd, werd prikkelbaar en putte mijzelf uit omdat het zelden goed-genoeg was en gleed daardoor in een verbitterde en opstandige houding waarin schuldgevoelens hoogtij vierden.

Misschien vind je herkenning in mijn ervaring als het gaat om overspannenheid of Burn-out klachten:

Eind 2014 voelde ik mij zo opgebrand dat ik niet anders meer kon dan stil staan en uitroepen: Ik trek dit niet meer! Ik was emotioneel overbelast en enorm uit balans getrokken door het combineren van werk en moederschap. Daarnaast voelde ik  mij overspoeld door privé omstandigheden waar ik geen grip op had. Door mijn burn-out was ik geworden hoe ik nooit wilde zijn: zwak, kwetsbaar, emotioneel, uitgeput en labiel. Op de dag dat ik op mijn werk voor keuzes werd gesteld welke karren ik moest loslaten om te kunnen herstellen, werd ik mij heel bewust van het feit dat ik zo niet door kon gaan. En nog meer besefte ik dat, als ik zo door zou gaan, mijzelf en mijn gezin geen goed kon doen omdat ik simpelweg niet meer in staat was rationeel te handelen door emotionele instabiliteit. Het koste heel wat geestelijke voorbereiding en een enorm rouwig gevoel, maar ik was er van overtuigd dat het alleen maar beter kon worden. Weg met stress, weg met opgebrande lontjes en weg met akelige chaos!

Mijn lichaam wilde mijn hoofd duidelijk maken dat ik moest stoppen met zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd te proppen. Ik ervoer een orkaan in mijn hoofd en mijn lichaam voelde aan als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. Mijn geest draaide overuren. Ik voelde me gespannen en ervoer dagelijks een last door het gevoel van moeten, overprikkeling en stress.
Ik ben hoogsensitief, moeder van drie kleine kinderen met daarnaast een veeleisende baan. (Stoppen met werken was geen optie wegens omstandigheden) Het schijnt dat 9 van de 10 vrouwen het combineren van werk en moederschap als zwaar ervaren. Maar wacht even! Wanneer je daarnaast geconfronteerd wordt met omstandigheden die emotioneel ook heel zwaar zijn, dan kun je compleet uit balans getrokken worden. Wanneer leven ervaren wordt als overleven, dan is dat in ieder geval een belangrijk teken die je niet moet negeren -als je tenminste niet in een destructieve houding wilt schieten omdat je burn-out dreigt te raken!

Terug in balans.

Hoe kun je weer rust vinden wanneer er zoveel prikkels om je heen je overweldigden? Met een hooggevoelige eigenschap is het meer dan noodzakelijk niet alleen te dromen over rust, maar ook taken uit te voeren om die rust te verkrijgen!

Hoe krijg je dit voor elkaar? Hoe kan je tot rust komen en toch doorgaan? Want stoppen en de boel achter je neer gooien is geen optie. Een lange ziekmelding evenmin. Bovendien adviseert men bij burn-out klachten draaglast en draagkracht in evenwicht te brengen en vooral níet te stoppen met dagelijkse bezigheden!

Maar hoe doe je dat als zelfs je reservetank leeg is? Iemand zei eens: Zoals je een olifant eet; hapje voor hapje. Aan de slag dus maar!

'Simplifying your life is like you can breathe again.'

Kiezen, loslaten en plannen!

Ik kies om van opgejaagd naar slow te gaan. Rustig aan doen dus. En wanneer ik dit besluit eigen heb gemaakt, dringt langzaam tot me door dat ik niets moet, maar er vaak zelf voor kies een taak te doen. Voor sommige dingen geldt dat je er niet onderuit komt. Maar ook daarin kun je energie besparen door kalmer aan te doen. Kom jezelf daarin tegemoet en begin dankbaar te zijn voor datgene wat goed gaat.

Ik laat los door de touwen van zware karren, die ik zo stevig vast houd, bewust te laten vieren, zodat er meer ruimte vrijkomt in mijn hoofd en mijn agenda. Als ondernemend persoon en kartrekker is het voor mij belangrijk dat ik een overzicht maak van de dingen waar ik een grote verantwoordelijkheid voor draag. En zo ook van verwachtingen en rolpatronen in mijn omgeving. Dan kan ik een kar op mijn lijst doorstrepen en dus loslaten, zelfs als het pijn doet of wanneer ik daarmee verantwoordelijkheden moet afleggen.

Ik plan mijn agenda bewust minder vol en beter verspreidt zodat er meer rust en overzicht ontstaat. De ruimte die daardoor ontstaat geeft mij de mogelijkheid tussendoor op adem te komen. En als ik te moe ben om naar een afspraak te gaan, zeg ik af of verplaats ik de afspraak. Vervolgens blok ik dagdelen voor extra rust- en herstelmomenten.

Daarnaast zijn er meer manieren om gericht toe te passen voor meer rust en kalmte. Je ziel kalmeren bijvoorbeeld of goed-genoeg zijn. Maar ook dankbaarheid en een gezond denkpatroon horen daarbij.

'Dankbaarheid geeft je positieve energie. Klagen daarentegen haalt je neer, slurpt je energie op en geeft je niets meer dan alleen maar negatieve prikkels'

5 gouden tips die je keuze, om het wat rustiger aan te doen, ondersteunen:1. Zeg eens vaker: oké, prima (sta er niet te lang bij stil of je het wel of niet leuk vind)
2. Bespaar energie door niet overal 'op in te gaan' of 'mee te bemoeien' (zowel in relaties, je kinderen en op werkgebied)
3. Aanvaard meer en denk in uitdagingen (ipv problemen)
4. Bid in de morgen en spreek je dankbaarheid uit in de avond. Zoek God in alles en vind Zijn leiding voor alles.
5. Geniet bewust van je rustmomenten (schaf een 'momentje rust' dagboekje aan).

De tips klinken simpel (gelukkig wel!) en als je erover nadenkt en ze regelmatig toepast, kun je gaan ervaren dat je energie overhoud en meer kunt genieten.

Nog meer tips!

De start van je dag is essentieel voor de rest van je dag. Begin met uitrekken, gooi je gordijnen open en begroet de dag en groet God. Geef jezelf een glimlach in de spiegel en zeg: Vandaag ís een mooie dag. Niet per se omdat je alleen maar fijne dingen zal doen. Nee. Gewoon, omdat die dag je is gegeven. Omdat je alles uit deze dag mag halen wat er in zit, om Hem, die jouw deze dag heeft toevertrouwd, te eren. Verspil de dag niet door je zorgen te maken over dingen die nog niet aan de orde zijn. Bezorgdheid brengt je nergens dan alleen maar daar waar je niet wilt zijn; een onzekere toekomst dat niet op waarheid is berust. Hoe vaak kom je niet tegen dat de dingen niet zo zijn gegaan zoals je vreesde? Wees daar waar je bent. Wanneer je gehaast en opgejaagd door het leven gaat, zul je de verborgen, maar belangrijke boodschappen mis lopen.

De sluiting van je dag is essentieel voor je nacht (om te voorkomen dat je gaat malen en de films van die dag blijft herhalen), voor je nachtrust, je geest en je lichaam. Slaap je goed, lig je ontspannen en heb je geen malende gedachtestromen, dan sta je de volgende morgen opgewekt op en ervaar je de nieuwe dag als een nieuwe dag. Wanneer je hebt liggen woelen en je neemt je negatieve gedachtegoed mee de nacht in, dan neem je ze ook mee de volgende dag in. Zorg ervoor dat je ruzies hebt opgelost en wanneer jij de aanstichter was, zorg dan dat je sorry hebt gezegd. Want ook schuldgevoel heeft een negatieve invloed op de toekomst. Wanneer je last hebt van gedachten die je niet kwijt raakt, schrijf ze op. Puntsgewijs of in dagboekvorm. Lees positieve stukjes voordat je gaat slapen en spreek je dankbaarheid uit voor datgene wat goed is gegaan.

Het leven is niet een opeenhoping van taken die je móet doen.

Het leven is een geschenk.

Omarm het.

Een nieuwe weg, een nieuwe blog

Ik stort bijna in... moet het dus wat rustiger aan gaan doen. Maar niet zonder bloggen. daarom schrijf ik (voorlopig?) niet verder op deze blog. Wel kun je me volgen op mijn andere (nieuwe) blog. Hoe, wat, waar en waarom... Lees snel verder!

Hoop jullie daar snel te mogen ontmoeten. Komen jullie mij volgen!?

Het wonder van zomaar een ochtend

'Sta er even bij stil hoe je de dag begint...'

Normaal gesproken zijn mijn ochtenden (net als het eind van de middag) sterke momenten waarin ik wordt geleefd. Een kleine schets zoals het er 's morgensvroeg regelmatig uitziet: 

om zeven uur - maar vaak nog vroeger - wordt ik gewekt door mijn lieve kindjes die speels en klaarwakker vragen om hun portie aandacht. Dat na een brakke nacht die er zo uit ziet: Mijn baby die gevoed wil worden om vier uur ’s morgens, mijn peuter van bijna drie die midden in de nacht gillend wakker wordt uit een nachtmerrie en roept mama!! Een babybornpop, die mijn kleuter gisteravond bij zich in bed heeft genomen, verloor de speen en start spontaan luidkeels te blèren en stopt niet eerder tot de speen weer terug in het mondje is gezet (in die van de babypop natuurlijk;). Als dat al niet genoeg is om de nacht nog langer te maken lig ik nog minuten lang te wachten tot ik weer in slaap val… Kortom: Er is vaak ruis en herrie. Zowel in de nacht als overdag. En het heeft geen zin om me nog even om te draaien met een kussen op mijn oren. Ik zal eruit moeten. Mijn stille tijd schiet er bij in. Ik wordt geleefd.

Dit is een kleine schets van mijn ochtend;) Maar het is ook een situatie waar vele moeders (en vaders!) zich dagelijks in bevinden. En dan bedoel ik met name de ruis en herrie; het geleefd worden, weinig tijd en rustmomenten voor jezelf voor onder andere je stille tijd.

Op dit soort momenten is het goed te beseffen wat je nodig hebt om niet onbeheerst ongeduldig te worden. Soms betrap ik mezelf erop dat ik dan geen zin heb om de dag te beginnen en vervelende hersenspinsels een web in mijn hoofd beginnen te spinnen met allerlei gedachten waar mijn gemoedstoestand de rest van de dag aan blijft vastkleven. Wat ik dan nodig heb is energie en een dosis goede moed.

Terwijl ik dit besefte kon ik gelijk mijn kans grijpen om toch even stille tijd te houden. Het kwam spontaan, zomaar op een ochtend, als een klein wonder.

Ik dacht: Ik wil Jézus als een krachtig geweven web onder mijn voeten die mij opvangt als ik struikel! En daarvoor moet ik mijn hart openzetten en elke morgen met Hem beginnen.

Hoe kijk jij tegen de dag aan wanneer je ’s morgens ontwaakt? Sta je er bij stil hoe je de dag begint?

1. Is het voor jou een dag vol zin, kracht, goede moed, hoop en nieuwe kansen?

2. Of is het voor jou een dag vol spanning, een dag om tegenaan te hikken, liever te vermijden en het gevoel dat je de dag moet zien te overleven?

Sta er even een moment bij stil en bekijk je eigen doen en laten van een afstandje, alsof je jezelf in een film ziet spelen.

We nemen situatie 2 als een vrouw, een moeder die het gevoel heeft haar ‘dag niet te hebben’:

Wat doet ze? Ze zucht diep en kalmeert haar nare gedachten en gevoelens door even flink te mopperen en haar situatie te vergelijken met het-kan-altijd-slechter. Ze begon haar dag terneergeslagen en nam haar tijd niet om met God te beginnen.

Hoe zal het begin van haar ochtend zijn als ze even een kwartiertje in een fijne stoel gaat zitten onder een raam. Ze zet het iets open en ze wordt meteen gezond wakker door de frisse, gezonde en zuurstofrijke buitenlucht. Ze kijkt eens omhoog en fluistert; goedemorgen Heer. Ze slaat haar Bijbeltje open en leest met haar lievelings dagboek Bijbelgedeelten die haar bemoedigen en sterken voor de komende dag. Ze bid en vraagt God de dingen die ze nodig heeft. Ze dankt Hem voor de rust die ze even heeft om samen met Hem te beginnen. Voor de tijd om zich op te kunnen laden en te vullen met Hem. Ze bid en dankt voor haar dierbaren, haar gezinsleden. Ze bid en dankt nog meer... (in een paar minuten kun je veel met de Heer delen).

Een mooie en bemoedigende tekst die ik vanmorgen tegenkwam in mijn stille tijd:

“Maar doet de Here Jezus aan en wijdt geen zorg aan het vlees, zodat begeerten worden opgewekt.” (Rom. 13:14, NBG)

Omgord jezelf met de Here Jezus. Trek Hem aan als een kleed. Laat je door Hem leiden en niet door wereldse dingen.

Jezus versterkt je. Wereldse dingen verzwakken je.

Begin de dag niet met een zucht en niet ‘alleen’.

Neem een kop koffie, een kop thee of een glas water om je dorst en hongergevoel van de ochtend te stillen. Neem zo ook de Bijbel en gebed voor je geestelijke behoeften. Je zult merken dat je anders en met goede moed tegen de dag aankijkt wanneer je samen met Hem je dag begint.

Laat je eens inspireren door de afbeelding en bedenk dat je je alleen kunt laten leiden door Hem als je dicht bij Hem blijft. Neem tijd voor Stille Tijd om je te vullen met de rust en vrede van God. Zo kun je dan net als het schaap bij het stille water, ook stil worden voor Hem om te ontvangen wat Hij jouw wil geven voor wat je die dag nodig hebt.

Het geloofsdeurtje van een kinderhart

Het geloofsdeurtje van een kinderhart. En samen met je kind Jezus leren kennen.

Elke moeder is wel bekend met het gevoel: bezorgdheid over je kind(eren).
Soms kun je zelfs óverbezorgd zijn. Het kan dan je gemoedstoestand verpletteren, de vrijheid en onbezorgdheid van je kind(eren) verstikken. Het kan je meevoeren naar een nare plek waar je alleen bent en worstelt met je angst en onzekerheid. Een plek waar de Heere heel graag wil komen, maar waar jij de deur gesloten houd.

Gooi die deur open! Laat Hem binnen!

Je hoeft niet alleen te zijn met die bezorgdheid. Die onzekerheid voor de toekomst van je kind, voor het onbekende. Je hoeft niet in eenzaamheid te worstelen met die angstige gedachten; wat als... de angst dat je niet weet of iets goed gaat komen, hoe je kind pijn beleeft en je je kind niet kunt opvangen, omdat jij er op dat moment niet bent. En de lijst is nog veel langer... Het laat jou in ieder geval niet los...

Of laat jíj het niet los..?

Een bemoedigend verhaal van een klein meisje:

Ze stond daar midden op straat. Alleen. Ze was vuil. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen. Dunne streepjes van tranen tekenden zich af over haar wangen. Haar knieën waren zwart van het zand en van de modder waar ze uit was opgestaan. Ze was gevallen. Geduwd. Uitgelachen door grote wilde knapen. Ze waren weggerend toen ze in het zand viel en lieten haar huilend alleen.

Maar nu huilde ze niet meer. Ze zong heel zacht een liedje. 'Jezus is mijn vriend...'

Het meisje ken ik goed. Ze is mijn eigen dochter.

Later vertelde ze dat toen ze bang was en pijn had, ze om de hulp van de Heere Jezus had gebeden, omdat ze zo bang was. Ze vertelde dat ze toen een vriendelijke meneer zag die haar troostte. Hij was in het wit gekleed, straalde en lachte. Ze zei: Het was een engel mama. En ik was niet bang meer. Ik werd toen blij, en ging een liedje zingen voor de Heere Jezus!

Sindsdien ben ik zelf minder snel bezorgd. Want hoe vaak heb ik God gebeden een Vriend voor haar te zijn. Ze is zo'n gevoelig en kwetsbaar kind. Zoals zoveel kinderen!

Het is maar een van de kleine verhalen van een bijzondere ervaring wat kinderen kunnen hebben. Maar wat een kostbare ervaring! Wat een troost voor een bezorgde moeder!

Daarom is het zo belangrijk dat we onze kinderen over de Heere Jezus vertellen. En niet alleen maar 'vertellen'. Ook er over praten is belangrijk. De tijd er voor nemen. Samen bidden. Ze zegenen, elke dag weer.

Misschien heb je zelf als kind niet zo'n ervaring gehad. Heb je als kind een goede band met de Heer kunnen opbouwen? Heb je de kans gehad Hem in je hart te sluiten? Aan Hem te denken en tot Hem te bidden toen je bang was?

Kies er voor om hier een hoge prioriteit aan te geven. Het geeft zoveel meer kalmte, hoop, vertrouwen en vrijheid. Het dringt de angst en bezorgdheid op de achtergrond. Want daar waar Jezus heerst, heeft angst geen ruimte.

Zijn er praktische manieren om je kind bewust over Jezus te leren? Ja, en heel wat zelfs!

Een paar manieren van mij waar ik en mijn man ons aan (proberen!) te houden:

- Zegen je kind(eren) elke avond. Ze vinden het fijn om te horen! Het geeft een goed einde aan de dag en goed begin van de nacht.
- Bid bewust met ze. Zo kun je ook bewust de gebeurtenissen van die dag delen.
- Laat je kind zelf ook bidden (en laat ze maar de Heer vragen en vertellen zoals bij de leeftijd past).
- Bid zelf voor je kind. Vraag of de Heere een Schild voor je kind wil zijn, een Vriend.
- Lees met ze uit de kinderbijbel.
- Neem ze mee naar de kerk.
- Laat ze opwekkingsliedjes luisteren wat bij de leeftijd past.
- Negeer vragen niet.
- Laat ze ervaringen vertellen en neem ze serieus.
- Zeg ze dat ze niet alleen zijn als ze bang zijn. Ook als papa of mama er niet is. God is er altijd.
- Vertel ze dat ze de Heer alles mogen vragen.


Het fijne is dat het jou ook helpt uit te zien naar Jezus, en te vertrouwen op Zijn liefde, trouw en beloften. Want wij allen zijn Zijn kinderen!

~ ~ ~

Ken jij nog een praktische manier?

Leer jij je kind bewust over de Heere Jezus?

Heb jij als kind Jezus ervaren?

Zijn droom, jou droom (doe maar gewoon)

Vandaag haalde ik mij een kleine teleurstelling voor de geest die ik misschien te verwerken krijg. Hmm, niet echt aardig voor mezelf. Door die onzekerheid heb ik de neiging om mijn dromen expres te vergeten en te verstoppen in niemandsland.

Ik heb een droom: de bescheiden droom een schrijver te zijn. Die overvloed aan gedachten in inspirerende zinnen te gieten en te bundelen in een boekje. Voor een mooi plekje op de plank van bemoediging in de boekenkast, op toonbanken en … nou ja, mijn droom is duidelijk en mijn passie is schrijven… 

Maar ik denk dat ik het niet ben… 

En ik denk dat ik mijn droom moet loslaten… 

Want wat als God een ander plan heeft? Wat als God mij voor iets anders wil gebruiken? Misschien vind ik het wel leuk, maar is het niet wat Hij wil. 

Moet ik afwachten tot God een ’seintje’ geeft? Een knipoog? Dat het eenvoudigweg voor mijn voeten wordt gelegd en iemand naar mij toe komt en zegt; Joh, Tineke, jij kan goed schrijven zeg, zou jij….? Wil je…..? 

Maar zo ligt het niet. 

Hoe dan wel? 

Door te blijven dromen? Hopen, bidden en danken? Doorzetten wat ik graag wil, of waarvan ik denk dat God dat wil?

Lastig, want ik verlang ernaar te doen wat ik kan doen en Hem daarmee te eren. Misschien omdat ik me daarbij minder leeg zal voelen…?

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik iets doe.

Stel dat ik er niet alleen maar over denk om iets te doen,

maar het ook daadwerkelijk doe.

Stel dat ik iets niet uit verplichting doe.

Stel dat ik anderen niet het werk voor mij laat doen.

Stel dat ik niet wacht totdat ik wordt uitgenodigd.

Stel dat ik me niet alleen maar afvraag welk verschil ik zou kunnen maken,

maar dat ik ook daadwerkelijk een stap zet.

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik nu begin, op dit moment, op dit punt in mijn leven,

om te doen wat ik kan.

Stel dat… ik doe wat ik kan.

Stel dat ik mijn verhaal en mijn vaardigheden aanbied.

Stel dat ik niet wacht totdat ik het goed of klaar of volmaakt heb.

Stel dat ik geloof dat God zo veel van me houdt

dat ik daardoor Hem wil liefhebben door te doen wat ik kan.*

~ Elisa Morgan

Kan ik een zegen zijn in de dagelijkse dingen die ik doe? 

Als je doet wat je kan en dat wat je doet voortkomt uit liefde, dan werk je mee aan Zijn droom.

… Streven naar een goed en duurzaam huwelijk, dat is een droom van God.

 … Kinderen vertellen over Hem, leren dat Hij onze Hemelse Vader is, dat is een droom van God. 

… Met Hem wandelen, tot Hem bidden en danken voor zegen over je werk, je thuis, je omgeving, dat is een droom van God. 

Als God iets doet, doet Hij het goed. Wanneer God een droom  in jou hart legt, zit het in je geest verweven. Strek je ernaar uit. Blijf erin geloven.

Hecht waarde aan de basiselementen in je leven, aan de droom van God.

En dan…

Dan komen de dromen en komen dromen tot leven.

Zijn droom. Jou droom.

Wat is jouw droom? Durf jij openlijk over je dromen te praten?

* Uit: Doe maar gewoon van Elisa Morgan

Loslaten... hoe doe ik dat?

Laat los en vertrouw op God...

Dit gedicht draag ik al jaren en jaren mee in mijn bijbeltje, vanaf dat ik kind was. Het papiertje is niet heel erg mooi meer, het is gekreukt en er zitten grote ezelsoren aan. Maar het heeft voor mij een heel bijzondere waarde.

~Laat het los en vertrouw op God ~

Net als een kind – onder tranen – met een kapot stuk speelgoed naar ons toe komt,

zo ben ik met mijn gebroken dromen naar God gegaan,

omdat ik Hem vertrouw.

Maar in plaats dat ik Hem er rustig aan liet werken,

hing ik ongeduldig om Hem heen

en zei Hem telkens hoe ik ze repareren zou, als ik Hem was.

Tenslotte griste ik ze uit Zijn handen en riep ontredderd:

‘Waarom schiet U niet op?’

‘Omdat,’ antwoordde Hij, ‘jij ze niet los laat.’

~ ~ ~ 

 “Laat het toch los” – het klinkt zo makkelijk, maar doe het maar eens! Loslaten is net zoiets als vergeven; vóórdat je het kunt, moet je nogal wat emotioneel werk verzetten. Anders gezegd: je kunt pas iets loslaten als je het eerst stevig hebt vastgepakt… 

Een gedicht over loslaten en hoe je het kunt toepassen in je leven: 

Loslaten is houden van in alle vrijheid voor jezelf en anderen.

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar ik kan het niet voor een ander doen.

Loslaten is niet mijzelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen of beheersen.

Loslaten is niet een ander wat toestaan,
maar hem laten leren door ervaren.

Loslaten is machteloosheid toegeven,
want het resultaat is niet van mij afhankelijk.

Loslaten is niet een ander proberen te veranderen of hem de schuld geven,
maar het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet meer zorgen voor,
maar geven om jezelf en anderen.

Loslaten betekent niet even regelen,
maar ondersteunend zijn.

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn zoals diegene is.

loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheren,
maar het de ander mogelijk maken zijn eigen lot te bepalen.

Loslaten betekent niet ontkennen,
maar accepteren en aanvaarden.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf te beschermen,
het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet treiteren, schelden of ruzie maken,
maar juist zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en er mezelf gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen bekritiseren en bedisselen
maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.

Loslaten is niet het verleden betreuren,
maar groeien en leven naar de toekomst.

Loslaten betekent niet dat ik de liefde loslaat,
maar het betekent dat ik niet bepaal hoe een ander leven moet.

Loslaten betekent niet dat ik alle banden doorsnijd,
maar het betekent dat ik een ander niet overheers.

Loslaten betekent niet iemand de gelegenheid geven.
maar willen leren van wat er gebeurt. Wat dat ook is.

Loslaten is mijn machteloosheid toegeven,
wat wil zeggen dat de uitkomst niet in mijn hand ligt.

Loslaten is de ander niet willen veranderen of beschuldigen,
maar ik kan alleen mezelf veranderen.

Loslaten is niet betuttelen,
maar geven om.

Loslaten is niet een ander op iets vastpinnen,
maar steun geven.

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.

Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.

Loslaten is niet zeuren, verwijten, ruzie maken,
maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die corrigeren.

Loslaten is niet alles aan mijn wensen aanpassen,
maar aanvaarden wat elke dag mij brengt.

Loslaten is niet iedereen bekritiseren en willen veranderen,
maar de droom proberen te worden die ik zijn kan.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben. 

~ Nelson Mandela

En de mijne:

Loslaten is niet iets als een elastiekje de lucht in - willen - schieten,

loslaten begint op je knieën met een ontvankelijk hart.

Voor mij is loslaten deze 'praktische tips'. Heb jij nog (praktische) tips of hoe doe jij dat: loslaten?