Aanbevolen boek: Verborgen genade van Jerry Sittser

Een zeer mooi en waardevol boek dat bedoeld is om te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

De schrijver van dit boek is een Amerikaans godsdienst docent. Plotseling verandert heel zijn leven. Zijn vrouw, dochtertje en zijn moeder komen om bij een auto-ongeluk. Drie generaties. In één klap weg! Dit werd veroorzaakt door een dronken automobilist. De auteur blijft achter met nog drie jonge kinderen en ouderloos. In het boek beschrijft hij de eerste drie jaren na het ongeluk. Hij doet dat als theoloog en als slachtoffer.

We weten heel vaak geen raad met het lijden, als we lijden om ons heen zien, veraf en dichtbij. Alle antwoorden omtrent het lijden in de wereld zijn niet op een presenteerblaadje aan te bieden. We moeten vaak zoeken en tasten. Dát heeft Sittser gedaan. Hij neemt de lezer mee in het strijdperk van zijn worsteling met grote vragen en met negatieve gevoelens. Gevoelens zoals wraak jegens de veroorzaker van zijn ellende en zelf medelijden. Hij schrijft over het verlies van zijn identiteit en zijn grote moeite om in gezin en werk te blijven functioneren. Hij schrijft ook over zijn God, die hij niet altijd begrijpt, maar niet kan missen. Over Gods genade die onze ziel verruimt en andere mensen van ons maakt. 

Dit is een indrukwekkend boek. Allereerst vanwege hetgeen Sittser en zijn gezin is overkomen. De pijn en vragen die elk lijden oproept. Maar ook vanwege zijn keuze omdat niet de gebeurtenissen bepalen hoe we ons voelen, maar onze opvattingen over die gebeurtenissen. M.a.w. het zijn niet de gebeurtenissen zélf die je een slecht gevoel bezorgen, maar de manier waarop je tegen de gebeurtenissen aankijkt. Onze reactie is bepalend voor de kwaliteit, de richting en betekenis van ons leven. Dit boek is bedoeld te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

Ik heb het boek zelf gelezen en bovenstaande kan ik echt onderstrepen!

Bron: boekrecencie van www.vergadering.nu

Mededogen voor het gekwetste kind in jezelf

‘Het is je verleden omarmen, om in het heden te kunnen bestaan.’ - Tineke

Mededogen

Soms kun je een beetje overspoeld raken door medelijden voor je eigen ik. Als je bijvoorbeeld in gedachten terug gaat naar de momenten waarin jou onrecht is aangedaan. En echt, dat is helemaal niet raar, het is juist een sterk verlangen naar herstel voor het verloren kind in jezelf. Maar medelijden klinkt vaak negatief alsof je in een soort van slachtofferrol blijft hangen. Maar noem het dan maar mededogen voor jezelf, want dat is liefdevolle aandacht voor het gekwetste kind in jezelf. Het is je verleden omarmen, om in het heden te kunnen bestaan.

`Maar Jezus zeide: Laat de kinderen geworden en verhindert ze niet tot Mij te komen, want voor zodanigen is het Koninkrijk der hemelen.` ~Matteüs 19:14

Emoties

Wanneer je een nare jeugd hebt gehad, kan het goed zijn dat er veel gebeurtenissen op de achtergrond blijven haperen als je eenmaal volwassen bent geworden. Het kan zijn dat jij als volwassene traumatische gebeurtenissen maar moeilijk kunt loslaten. Je legt jezelf (onbewust) een zware last op en blijft zo hangen in eenzaamheid, gevoelens van onrecht en soms zelfs bitterheid. Vaak omdat je niet weet wat je met die overweldigende emoties aan moet. Als een gekwetst kind leerde je jezelf te beschermen door een muur om je hart heen te bouwen, jezelf af te sluiten van de buitenwereld en te verstoppen in je eigen wereld. Wanneer emoties je in de weg gaan zitten en het heden kruist met het verleden, kan, als reactie op je zelfbeschermingmechanisme, het gedrag zich herhalen in volwassenheid. Je zit dan zeg maar nog in het gekwetste-kindmodus.

Het kind…

… dat eenzaam was terwijl het naar liefde en geborgenheid verlangde.
… dat gebrek aan liefde van de moeder of de vader (of beide!) heeft gehad.
… dat gepest is door leeftijdsgenoten.
… dat is afgewezen door volwassenen.
… dat wenste ergens anders te zijn, droomde te kunnen vliegen omdat het moest vluchten.
… dat is gekwetst, geslagen, geknakt en net-niet-gebroken.

Liefde en geborgenheid zijn (een van) de belangrijkste basisbehoeften voor een kind. Dat besef je maar al te goed wanneer je zelf deze geestelijke voedingsbronnen hebt gemist. Je kunt diep teleurgesteld zijn geraakt om het gemis van deze basisbehoeften omdat je steeds wordt geconfronteerd met de gevolgen in je volwassenheid.

Verleden

Maar je wilt niet dat het verleden je blijft achtervolgen. Die zware rugzak vol nare herinneringen wil je neerzetten om te kunnen leven in het heden. Je wilt de kinderjaren die jouw vastgeketend houden aan je verleden en je belemmeren te zijn wie je eigenlijk zou moeten zijn, loslaten. Je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent; een mens vol passie en mededogen. Maar de ketenen van vroeger maken je onzeker, hebben een beladen invloed op keuzes die je moet/wil maken en geven een gevoel van afhankelijkheid omdat je worstelt met vergeving.

Het kan een pijnlijke waarheid worden als je gaat begrijpen dat, zolang je blijft vasthouden, je het gekwetste kind blijft en je niet volledig kunt groeien in volwassenheid. Een klein gedicht:

 ~Mededogen voor het gekwetste kind in jezelf

 Lieve kleine ik…

Net zoals een jonge moeder haar pasgeborene tegen zich aandrukt,

zo houd ik jou altijd heel dicht bij me.

Beschermend, verborgen in mijn armen.

Als een lied, stop ik je in mijn hoofd en neem je overal mee,

wiegend op het geluid van de wind.

Dicht bij mijn hart houd ik je vast en kan je niet laten gaan.

Bang als ik ben om je kwijt te raken,

houd ik je stevig vastgeklemd aan mijn gekwetst verleden.

Maar lieve kleine ik, mijn toekomst is niet wat het zou moeten zijn.

Als ik je vast blijf houden, verlies ik het uitzicht over mijn leven.

… lieve kleine ik, neem maar afscheid van de tijd

waar in je niets meer kan geven, dan wat toch al is geweest.

Ga maar terug naar die tijd; het zijn dat voorbij is.

En als je gaat, huil maar niet, wij zullen blijven hetzelfde kind.

Zonder samen te zijn, zijn we nog altijd één.

Mij overgevend aan het heden, kan ik zijn wie ik ben;

een geliefd kind, omarmt door de Schepper van het leven.

Kostbaar en waardevol in mijn eigen tijd.

- Tineke

Geloof

Als je geloofd wat er in de Bijbel staat en je de woorden van de Here Jezus leest waarin Hij de kinderen bij zich roept, kan je over deze woorden best verdrietig worden. Want zo heeft het voor jou misschien helemaal niet gevoeld. Je kunt je afvragen: Waar was God toen ik het als kind zo moeilijk had? Was Hij mijn Helper in mijn onmacht, een troostvol lied in de donkerste nachten? Ik ben zo bang geweest. Maar God? Nee, die heb ik niet ervaren…

Zomaar een paar gedachten die door je heen kunnen gaan als je je richt op je diep gekwetste kinderhart. ‘Heer…’ fluisterde ook ik. ‘Waar was U, toen ik U zo nodig had?’

En het is niet onwaarschijnlijk als er velen met soortgelijke gedachten en gevoelens worstelen…

En ik weet dat God zal antwoorden:

‘Mijn lieve kind. Ik was bij je…’ Niet verontschuldigend, maar troostend en bevestigend. En Hij gaat verder: ‘Ik bén bij je... ’

"...als het geliefde kind, omarmt door de Schepper van het leven."

Maar hoe..?

Een vertroebeld beeld van God de vader

Allereerst is het goed ten diepste te beseffen dat God er altijd is. Hij is de altijd aanwezige. Wat je naam ook is. Hoe oud je ook bent. Wat je als kind ook meegemaakt hebt...

Als kind besef je nog niet alle geheimenissen uit Zijn woord als op de manier wanneer je volwassen bent. Zijn woord kun je als kind niet grondig onderzoeken om antwoorden op bepaalde vragen te krijgen. Wanneer je als kind opgroeit in een Godvrezend gezin, leer je dat je twee vaders hebt die van je houden! Een aardse vader en een hemelse Vader. Tenminste, zo zou het moeten gaan…

Als een kind emotioneel beschadigd raakt door toedoen van een vader kan het beeld van God de Vader enorm ´vertroebeld´ raken. Helaas zul je vaak zien dat het beeld niet alleen in de kinderjaren is verstoord, maar ook in volwassenheid.

Herstel

Kunnen beschadigde emoties in de kinderjaren, inclusief de gevolgen in de volwassenheid, herstellen? De traumatische ervaringen van een kind kunnen op het moment van gebeuren niet met terugwerkende kracht teniet worden gedaan. Ook krijgt een kind niet op het moment van gebeuren een magische ervaring van de aanwezigheid van God. Soms ervaart een kind duidelijk troost en bescherming door God. (zie mijn vorige blog). Maar vaker zal het kind diep gekwetst raken door toedoen van anderen in zijn of haar omgeving en zal het blijvende schade oplopen. Op het moment van gebeuren ziet God het aan en voelt wat het kind voelt. Hij omarmt het kind liefdevol en hunkert ernaar om het kind te troosten. Maar omdat er zonden heerst in deze gebroken wereld is er afstand ontstaan tussen God en mensen. Ik ben er van overtuigt dat God diep verdrietig is om al het leed wat kinderen meemaken. God is almachtig, alleen wanneer Hij consequent zou ingrijpen, zouden wij dan nog leren vertrouwen op Zijn beloften in afhankelijkheid van Hem? Geloven wij dan nog in een toekomst bij en mét Hem?

Het beeld van God de Vader kan helen en beschadigde emoties kunnen herstellen wanneer we er liefdevol en met mededogen aandacht aan geven. We kunnen (opnieuw) leren geloven in een liefdevolle Vader die wel aanwezig was tijdens die moeilijke momenten. We mogen mededogen hebben met ons gekwetst verleden omdat God ons omarmt en wil dat we bij Hem komen zodat Hij de beschadigingen kan herstellen.

Ervaren dat God er is

Er was een vrouw die dit proces heeft doorgemaakt.

Toen ze nog een jong meisje van negen jaar was had ze, voordat ze ging slapen, een klein briefje aan de Here Jezus geschreven. Ze had een korte, maar heel belangrijke vraag bij Hem gelegd. Een vraag om bevestigd te worden in de liefde van haar eigen vader. (Ergens wist het meisje, hoe jong ze ook was, dat er iets niet klopte aan de liefde van haar vader voor haar. Dat merkte ze wanneer ze bijvoorbeeld bij een vriendinnetje op bezoek was. Dan voelde ze steken in haar hart en ze kon ineens veel minder goed ademhalen.). Op die bewuste avond had ze stilletjes het briefje op het tafeltje naast haar bed gelegd en de Here zachtjes gefluisterd: “U kunt mij een antwoordt geven als ik slaap, de pen leg ik hier neer …“ De volgende ochtend sprong ze nieuwsgierig en hoopvol uit haar bed! Maar de pen was onaangeraakt en het papiertje - met uitzondering van haar vraag – was wit gebleven.

Er staat niks! Hij heeft niets terug geschreven... “Waarom heeft U niet geantwoord?!”
Een diepe, pijnlijke teleurstelling welde in haar kinderhartje op.
“De pen had ik alvast voor U klaar gelegd! Ik heb het U zo makkelijk gemaakt!”
Ze huilde omdat haar hartje zo leeg was gebleven.

En o, wat was het jonge meisje gekwetst. Diep gekwetst. En toen had ze haar hoop opgegeven omdat, voor haar gevoel, zelfs de Here Jezus niet van haar hield...

Stil verliep de dag… en de dag erna. En de volgende dagen ook. Totdat de pijn beetje bij beetje was versleten en het muurtje was opgebouwd. Ze raakte gewend aan de gedachte en het gevoel dat haar vader niet van haar hield. Ook haar Hemelse Vader had ze ver buiten het muurtje van haar hart gesloten.

Eenzaamheid

In plaats van liefde en geborgenheid ervoer het kind eenzaamheid en wantrouwen waardoor ze een enorme weerstand opbouwde voor de wereld om haar heen. Zo ook tegenover God de Vader.

God laat het er niet bij dat een kind eenzaam achterblijft en zal zijn vaderlijke liefde tonen en bevestigen door en via anderen. God werkt door mensen heen. Om elkaar aan te sporen, te inspireren en motiveren elkaar lief te hebben zoals Hij ons lief heeft. Om de behoeftige en de gebrokenen onder ons bij Hem te brengen om te kunnen herstellen van de pijn die hen is aangedaan.

Als volwassen vrouw heeft ze mededogen leren hebben voor het eenzame en wantrouwende kind in haar via anderen. Ze heeft opnieuw mogen ervaren dat God wel bij haar was toen ze het moeilijk had. Hij zat niet fysiek naast haar op de bank, maar Hij hield haar geestelijk in Zijn Vaderlijke armen geborgen. Ze had namelijk nooit zover kunnen komen met zoveel kracht als Hij haar niet had vastgehouden. In dat besef kon ze opnieuw leren vertrouwen dat Hij altijd aanwezig is, zonder Hem echt direct te ervaren. Net als wanneer een mens bij je is, kun je het lichaam zien, maar de geest niet. Maar omdat je het niet ziet wil niet zeggen dat het er niet is. God is Geest. Zo is Hij er altijd, alleen niet zichtbaar voor onze ogen. Maar wel voelbaar in ons hart.

"De bevestiging dat God er altijd is en je vasthoud door alle ellende heen wordt werkelijkheid, wanneer je op een dag terug kijkt en beseft dat je nooit zover had kunnen komen als Hij je niet had vastgehouden!" - Tineke

Nu als volwassene verteld ze haar eigen kinderen elke dag over Zijn eeuwigdurende aanwezigheid en Vaderlijke liefde. Ze leert ze het verschil van de aardse vader papa en de Hemelse Vader God. Kinderen begrijpen en voelen dat in hun hart. Daarom is het zo belangrijk dat ze elke dag weer horen over Jezus. Zodat het kennen van Hem diep geworteld mag raken in het kinderhart. Dat ze diep van binnen weten dat ze bij Hem kunnen komen om uit te huilen. Leer ze het liedje van de Goede Herder. Lees ze voor uit de Kinderbijbel. Ze vinden het geweldig om over Hem te horen!

Proces

Nog even kort over het proces: In dit proces zul je eerst moeten leren vergeven om je los te kunnen maken van je afhankelijkheid van degene die je pijn heeft gedaan. Het beeld over de mensen die je pijn gedaan hebben zal geleidelijk aan herstellen tijdens het vergevingsproces. Het beeld van God als Vader en het beeld over zijn afwezigheid kunnen dan ook herstellen. Het hele proces van mededogen voor mijn kind-zijn, het vergeven van mijn vader en het herstellen van het beeld van God als Vader waren voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zolang mijn vader nog een dominante rol in mijn gedachten speelde, kon ik God niet als een liefdevolle Vader zien. Steeds wanneer ik aan God dacht, zag ik het spottende gezicht van mijn vader. Dat klopte niet. Het beeld was compleet vertekend. Voordat dit proces begint, moet er eerst mededogen zijn (mededogen = erkenning en aanvaarding) voor je eigen ik.

Bijpassende artikelen om ook te lezen:

Verbaas je over Gods liefde zijn Vaderhart
Het geloofsdeurtje van een kinderhart

Hoe je overbezorgdheid over je kind kunt leren loslaten

Het geloofsdeurtje van een kinderhart. En samen met je kind Jezus leren kennen...

Elke moeder is wel bekend met het gevoel: bezorgdheid over je kind(eren). Soms kun je zelfs óverbezorgd zijn. Overbezorgdheid kan je gemoedstoestand negatief beïnvloeden en de vrijheid en leerprocessen van je kind(eren) belemmeren. Het kan je meevoeren naar een nare plek in je gedachten waar je alleen bent en worstelt met je angst en onzekerheid. Een plek waar de Heere heel graag wil komen, maar waarvan jij de deur door angst gesloten houd.

Je hoeft niet alleen te zijn met die bezorgdheid. Die onzekerheid voor de toekomst van je kind, voor het onbekende. Je hoeft niet in eenzaamheid te worstelen met die angstige gedachten; wat als... de angst dat je niet weet of iets goed gaat komen, wanneer je kind pijn heeft en jij je kind niet kunt opvangen, omdat je er op dat moment niet bent.

Overbezorgdheid kan je enorm in de greep houden waardoor je veel moeite ervaart om je kind ‘los te laten’.

Een bemoedigend verhaal van een klein meisje:

Ze stond daar midden op straat. Alleen. Ze was vuil. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen. Ze huilde zacht. Haar knieën waren zwart van de modder waar ze uit was opgestaan. Ze was gevallen. Geduwd. Uitgelachen door grote wilde knapen. Ze waren weggerend toen ze in het zand viel en haar huilend alleen gelaten.
Maar nu huilde ze niet meer. Ze zong heel zacht een liedje. 'Jezus is mijn vriend...'
Het meisje ken ik goed. Ze is mijn eigen dochter.
Later vertelde ze dat ze, toen ze bang was en pijn had, om de hulp van de Heere Jezus had gebeden. Ze vertelde dat ze een vriendelijke meneer naast haar zag staan die haar troostende woorden toesprak. Hij was in het wit gekleed, straalde en lachte. Ze zei: "Het was een engel mama. En ik was niet bang meer. Ik werd toen blij en ging een liedje zingen voor de Heere Jezus!"

"Laat overbezorgdheid los door het hart van je kind op Jezus te richten." - Tineke

Minder snel bezorgd omdat je kind Jezus kent.

Sindsdien ben ik zelf minder snel bezorgd. Want hoe vaak heb ik God gebeden een Vriend voor haar te zijn.

Het is enkel een klein verhaal, maar van een bijzondere ervaring wat kinderen kunnen hebben. Maar wat een kostbare ervaring!

Wat een troost voor een bezorgde moeder! Daarom is het zo belangrijk dat we onze kinderen over de Heere Jezus vertellen. En niet alleen 'vertellen'. Ook samen erover praten is belangrijk. De tijd er voor nemen. Samen bidden. Ze zegenen, elke dag weer.

Kies er voor om als ouder hier een hoge prioriteit aan te geven. Het geeft zoveel meer kalmte, hoop, vertrouwen en vrijheid. Het dringt de angst en bezorgdheid op de achtergrond. Want daar waar Jezus heerst, heeft angst geen ruimte.

Zijn er praktische manieren om je kind bewust over Jezus te leren? Ja, en heel wat zelfs!

Verschillende manieren:
- Zegen je kind(eren) elke avond. Ze vinden het fijn om te horen! Het geeft een goed einde aan de dag en een goed begin van de nacht.
- Bid bewust met je kind. Zo kun je ook bewust de gebeurtenissen van die dag delen.
- Laat je kind zelf ook bidden (en laat ze maar de Heer vragen en vertellen zoals bij de leeftijd past).
- Bid zelf voor je kind. Vraag of de Heere een Schild voor je kind wil zijn, een Vriend.
- Lees met ze uit de (kinder)bijbel.
- Neem ze mee naar de kerk.
- Laat ze opwekkingsliedjes luisteren wat bij de leeftijd past.
- Negeer vragen niet.
- Laat ze ervaringen vertellen en neem ze serieus.
- Leg je kind uit dat ze niet alleen zijn. Ook niet wanneer ze bang zijn. En ook als papa of mama er niet is. God is er altijd, ziet je en hoort je.
- Vertel je kind dat ze de Heer alles mogen vragen. Op elk moment van de dag.

Tegelijk helpt het jouw om je overbezorgdheid los te laten en te leren vertrouwen op Gods liefde, trouw en beloften.

Wanneer jij beseft dat je kind vertrouwen in Jezus heeft en Hem zoekt bij eenzaamheid en angst, dan is dat voor jouw (en je kind!) een vangnet bij moeilijke momenten wanneer je niet bij elkaar kunt zijn. Je kind heeft zijn of haar geloofsdeurtje opengezet en de hemelse Vader binnen gelaten. Kinderen ervaren het geloof als iets puurs en heiligs en staan open voor hulp en zegen, -zoals de ervaring van een engel bij eenzaamheid en angst op straat.

Geloof er in dat Jezus zóveel kan betekenen voor de ziel van kinderen en voor de toekomstige kwaliteit van hun leven!

“Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet!” - Lucas 18:16

De discipelen van Jezus meenden dat het niet gepast was als er kinderen naar Hem werden gebracht. Maar Jezus nam hen dat zeer kwalijk (Mat 18:13-16). Hij riep de kinderen juist bij zich en omarmde hen en zegende hen. Hij zei tot de mensen om zich heen: “Voorwaar, Ik zeg u: Wie het Koninkrijk Gods niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan.” Want juist de kinderen, zo eenvoudig en puur, en klein in eigen ogen, zijn groot in het Koninkrijk van de hemel. Daar kun je als volwassene een voorbeeld aan nemen!

In Stilheid en Vertrouwen

Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God, van Hem is mijn heil; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. ~ Psalm 62:2,3

Vanmorgen las ik in een Bijbels dagboek een mooie uitleg over een stukje uit Psalm 62. Ik wil het graag delen en heb het zoveel mogelijk in mijn eigen woorden samengevat.

Stilheid en vertrouwen, staat er boven Psalm 62.

David roept uit: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!' 

Hij heeft voor de zoveelste keer ervaren dat je op God vertrouwen kunt, dat je zó op Hem aan kunt, dat je er stil van wordt. 

'Van Hem is mijn heil, mijn verwachting...' zegt hij. 

David heeft moeten leren net als wij, waar het in het geloofsleven op aan komt en waar onze hoop en vertrouwen op gevestigd moet zijn.

Er kunnen onbegrijpelijke dingen gebeuren in je leven, die je niet of nauwelijks aanvaarden kunt. Kijk naar situaties in je leven waar je niet voor gekozen hebt, die je overkomen. Gebeurtenissen waar je geen grip op hebt, waar je angstig voor bent, bezorgd of onzeker. Je kunt verleden, heden en misschien zelfs toekomst niet of maar moeilijk loslaten...

Pas als je met al je problemen, je gevoelens, je emoties naar de Heer gaat en je laat leiden door Hem en alles in Zijn handen legt, dan gaat er wat veranderen in je leven. Niet al je moeilijkheden verdwijnen op slag, maar je verandert zélf; je houding, je instelling, je gerichtheid.

Het kan soms lang duren voor je vol verwondering stil wordt tegenover de Heere God. Het kan een lange weg zijn voordat je alles uit handen gegeven hebt. Het kan een moeilijke weg zijn voordat je stil voor Hem kunt neerknielen en uit kan roepen: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!'

Wanneer je de Heer ziet zoals Hij is en je boven de omstandigheden uit ziet op Hem, kun je stil zijn en vertrouwen... Je kunt stil zijn omdat je je naar Hem gekeerd hebt, omdat je Zijn grootheid in je leven ontdekt en ervaren hebt.

Kun jij vol verwondering stil worden tegenover God...?

Sitting silently beside my friend - tussen hoop en wanhoop (3)

We hadden het over hoop. En moed. Maar het was alweer een tijdje stil.
Ik hield haar huilende gezicht in mijn handen.

"Geef de moed niet op. Houd alsjeblieft hoop!"

Ik had het nog nooit zo krachtig gevoeld toen ik het wilde zeggen, maar toch niet zei.
Ik meen het. Ik wil dat ze hoop houd. Dat ze volgeladen met moed door gaat! Elk dag weer een stapje verder. Het maakt niet uit hoe klein de stapjes zijn...

Maar tuimel alsjeblieft niet nog dieper naar beneden... Dacht ik. Hoopte ik en bad ik met vuur in mijn hart.

Ik wilde haar zeggen: stop nooit met lopen zolang je door kunt gaan! Maar de woorden kwamen niet. Het bleef stil in haar kamer. Zelfs haar snikken verstomde. Het was zo stil dat je haar tranen kon horen vallen op de stenen vloer.
Het is leeg in de kamer. En kil. Het is niet haar kamer. Het is een witte kamer. Met niets van haar. Alleen wat spullen van haar die half in- en uitgepakt in een koffer onder de tafel waren geschoven.

En in de stilte riep ik het uit naar God. De woorden die ik eigenlijk tegen haar wilde zeggen, maar niet wist hoe ik het moest noemen. Ik voelde ze alleen.
Alleen de woorden voelen, maar geen woorden kunnen geven... en je staat er zo machteloos mee te vechten.

"Zegen haar, Heer! Geef haar de zegeningen waar ze zo naar verlangd zodat ze weer kan hopen. Geef dat ze uw zegen mag ervaren. wacht niet langer, Heer!"

Wat kun je op een moment zeggen of doen als wanhoop overheerst? Grote onrust dat alle hoop en vertrouwen wegveegt alsof het nooit had bestaan. En zelfs nooit meer kán bestaan.

Waarom, Heer van het leven, kan een mens zich zo wanhopig voelen dat ze niet meer wil leven? Hoezo, een mens krijgt niet zoveel te verdragen als dat het niet aan kan? Ik heb moeite om te geloven in hoop en moed als ik mij laat leiden door deze leugens die zich als sluipwespen ook in mijn gedachten willen nestelen.

"We moeten blijven bidden. Blijven hopen." Fluisterde ik haar toe in die immense stilte.

De leugens van de boze sluipen om haar heen en het lijkt dichter bij te kunnen komen als ooit tevoren. Ik ben bang. Ze kijkt me aan en knikt. Maar ogen zijn de poorten naar de ziel. Haar ziel lijkt zo leeg. Een leeg vat dat spoedig gevuld moest worden, nog voor dat de tijd haar zou laten geloven in die leugens waardoor ze haar leven zou willen achterlaten...

Het doet pijn om zo machteloos te staan tegenover datgene wat je zo stevig probeert vast te houden.

Je zou willen duwen en trekken. Redden en helpen. Maar de intense echtheid van dit alles doet je beseffen dat het niet kan. Je kunt er alleen maar zijn. En zwijgend naast haar zitten.

Moet ik loslaten Heer? Hoe kan ik loslaten? Wat gebeurt er als ik loslaat waar zij zich zo stevig aan vast houd?

...

Blijven vertrouwen. Moed houden. Hoop niet verloren laten gaan. Vasthouden aan de dingen die er werkelijk toe doen. En ondertussen wankelend doorstappen op de randjes van het leven.

Hoe houden we vol Here...?

(wordt vervolgd)

Als God Deuren Sluit... Wat doe jij..?

When one door closes, another opens…

Er wordt een deur voor je geopend. In vertrouwen stap je de drempel over; nieuwsgierig en dankbaar, ervarend, voelend en genietend... 

Maar dan, heel onverwacht, wordt je terug geroepen. Je moet omkeren, alles laten vallen waar je in korte tijd zo aan gehecht bent geraakt. De weg die je vertrouwde is niet de weg die goed voor je is...

En de deur wordt voor je voeten gesloten...

Soms leid één deur naar datgene waar je geroepen lijkt te zijn. En soms hebben meerdere wegen geleid tot die ene deur waar jij doorheen hoopt te gaan, omdat je zeker weet dat jij voor datgene, wat daarachter ligt, geroepen bent.

Maar soms heeft God een ander plan en sluit Hij de deur. Omdat wat daarachter ligt, niet voor jou bestemd is.

...But we often look so long and so regretfully upon the closed door…

Maar wat lijkt het dan een verspilde moeite, verspilde dromen. En de teleurstelling kan je laten denken dat je de deur liever niet door was geweest. En de vragen komen...

Misschien opende God voor een kort moment de deur. Voor een blik naar binnen, om te ervaren, te voelen en te leren… omdat zonder deze ervaring je niet sterkt genoeg zou kunnen zijn om de drempel over te stappen van een andere deur.

Het is een belangrijke les die ik pas geleden zelf heb mogen leren…

Lessen van loslaten, aanvaarden en vooral: vertrouwen!

Zo stond ik op een dag met drie verschillende koffers naast mij, verzameld via drie wegen, voor die ene deur, waarvan ik dacht dat daar achter - voorbij die o zo prachtige deur - een toekomst van glorie lag (weliswaar met missers en beperkingen, zo relativerend was ik wel…) Maar ik had het niet goed. Niet goed opgelet, teveel mijn eigen koers gevolgd. Maar vooral, niet goed genoeg geluisterd...

…that we do not see the one that has opened for us.

En zo: mijn dromen en mijn plannen rolden mijn kostbare koffers uit en alles wat ik opgebouwd en verzameld had, viel kapot op de grond. Niet meer te gebruiken. Onherstelbaar gebroken. En de deur die zo open en gastvrij lonkte, alsof ik daar hoorde te zijn, werd onherroepelijk gesloten.

Toen ik -heel even maar- in het open veld achter de deur stond, zag ik zoveel mogelijkheden die nog konden komen. Maar ook: zoveel lessen die waren gepasseerd en die zo belangrijk voor mij waren geworden dat ik ze allen met me mee had gedragen. Wat was het prachtig om te zien, die blik in de toekomst. Maar wat was het zwaar om die koffers vol lessen en ervaringen met me mee te dragen.

O, als ik de keuze had gehad de koffers te laten staan! Wat denk je, dan was ik toch door die deur gerend! Maar ik weet niet of mijn toekomst dan nog zou worden, zoals God het had bedoeld…

If God shuts a door… Stop banging on it!

Terug geroepen dus. En alles wat ik had opgebouwd, waar ik zo hard voor had gewerkt, waar ik mij voor had ingezet, kwam te vervallen en moest ik loslaten.

En de droom veranderde in teleurstelling en onbegrip waardoor ik een tijd lang alleen maar op die gesloten deur kon bonken, stompen, schoppen en zeuren: laat me erin!

...Trust that whatever is behind it is not meant for you.

En toch besef ik dat ik het uiteindelijk moet laten rusten. God laat mij op deze manier weten dat het zo beter is. Dat ik maar beter niet het pad achter die deur oploop. De woorden op de deur maken duidelijk waarom... 

Want de belangrijkste les moest nog komen...

De grootste les in dit alles is leren vertrouwen dat, wat in het verborgene achter die deur ligt, niet voor mij bestemd is. Dat dus mijn weg (waarvan ik denk dat het de juiste is) niet altijd de Zijne is. Het is wachten op een andere deur die open gaat, zonder mij blind te blijven staren op mogelijk andere deuren. Tijd nemen om te horen, te zien en te luisteren. Maar bovenal te vertrouwen en te aanvaarden dat het goed is zo. Dat ik er niet minder van wordt nu deze deur is gesloten. Het is de tijd niet en mijn aandacht is nodig bij andere dingen. 

Vertrouwen... Moeilijk he! Het is soms zo ongrijpbaar, zo onzeker. Maar het is goed zo. Ik laat mijn koffers staan. Misschien heb ik ze op een dag nodig, misschien helemaal niet. Maar ik richt mijn ogen niet langer op die deur. Ik draai me om en kies ervoor te zijn waar ik nu ben...

En nogmaals, misschien geldt dat ook voor jou: vertrouw erop, dat wanneer Hij je terug geroepen heeft, de voornaamste reden ligt in Vaderlijke liefde, omdat, wat achter die mooie deur verscholen ligt, niet voor jou bestemd is.

En dat het beter is zo.

Heb jij eens voor een deur gestaan die ook weer dicht ging? Hoe ervoer jij vertrouwen en loslaten?

Heb je inspiratie nodig om los te laten? Lees via deze link over: Loslaten, hoe doe ik dat? Wat is dat?

Decembergeschenk; het geschenk van liefdevolle daden - tussen hoop en wanhoop (2)

~  Prachtige eigenschappen, wensen en herinneringen ~

Een waardevol geschenk voor een heel speciaal iemand...

Het potje is gevuld met prachtige kattebelletjes, persoonlijke eigenschappen, quotes, wensen en herinneringen. Ik schat dat er zo'n 54 rolletjes in kunnen. Voor elke week 1 positief bericht in 2015.

De teksten komen van verschillende mensen die allemaal een andere kijk op dit prachtige mens hebben. Hoe mooi en veelzijdig positief zal de inhoud zijn!

Dit geschenk is haar van harte gegund!

~ ~ ~ 

Ze is best behoorlijk ziek. En moe. Uitgeput van de strijd binnen in haar staart ze maar uit het raam, of voor zich uit. Haar ogen vertalen een diepe leegte. Zou dat de diepe put zijn waar ze al die tijd is? Ik zit dicht naast haar en houd haar handen vast. 

Ik mis haar.
Ik mis haar zo erg...

Het samen delen van lief en leed is ineens achter gesloten deuren verstopt. Ik kan je niet meer bereiken. De eenzaamheid die ik voel is niet te vergelijken met de leegte die heerst in je hart en jou zachtmoedig hart vult. Is het wel te noemen als 'gevuld'? Je hoop en levenslust ligt op drijfzand en elk moment kun je dieper wegzakken... zelfs door een zachte bries. Zo kwetsbaar en breekbaar...

En ik mis je.
Ik mis je echt...

Hoor je me wel als ik je zeg dat ik je mis? Ja, ik weet, je hoort me wel, maar het zijn niet de woorden die de galmende leegte in je hart vult. Of misschien toch wel... steeds een klein beetje. En zijn die rijke, liefdevolle woorden als kleine druppeltjes die je ziel weer mogen vullen...

En weet je... het gekke is, ik snap je wel! En misschien is dat helemaal niet zo gek daar ik je tweeëndertig jaar heb meegemaakt. Van dichtbij, en van ver af.

Ik mis je.
Ach, ik mis je zo...

Ik voel me eenzaam en weet soms niet hoe ik met iets om moet gaan. Jij zou het wel weten! Je bent slimmer dan je zelf zegt, en liever dan je zelf denkt.
Gehoord en gezien worden is nu niet wat je geloofd. Het liefst kruip je weg in het donker en verdwijn je in het niets...

Maar ik zie je.
En wens dat je me kan horen...

Het duurt al zo lang. En het gemis wordt groter. De vervreemding niet, maar opstandigheid en 
ongeduld wel.

Liefde is het grootste geschenk. 
En dat schenk ik jou...

Hopend en biddend - diep in mijn hart - wacht ik af en wens ik je toe, dat bij jou het wonder van opnieuw bloeien mag groeien. Op de juiste tijd, wanneer die kostbare zaadjes voldoende gerijpt zijn om te planten in jouw hart - door de Allerhoogste - zodat je mag opbloeien, als een opnieuw geboren mens.

Lees via deze link het verhaal over wanhoop - dat wat vooraf ging aan dit geschenk 

~ ~ ~

Dit is mijn persoonlijke wens aan een heel speciaal iemand.
Maar misschien ken je zelf iemand aan wie je een december geschenk wil geven.
Ik hoop dat deze blog je dan een mooi idee mag hebben geven.

Blijf altijd zingen! (Hoe lang nog, Heer?)

... Totdat ze weer ging zingen...

...Zingen van diezelfde God! Die eeuwige God! Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam groeide er weer zelfvertrouwen in haar hart en kon ze haar leven weer vorm geven... Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Vorige week zondag luisterde ik naar een prachtige preek van Paul van Norden. Een heldere uitleg waarom God lijden toestaat in deze gebroken wereld en in zoveel persoonlijke levens. Lees maar en laat je inspireren en bemoedigen door deze rijke boodschap:

Hoelang nog? Wie heeft die vraag nog nooit gesteld? Een vraag die in je opkomt in tijden van vreugde, maar vooral in verdriet en lijden! 

Hoelang nog Here? Hoe houd ik dit vol, waarom houdt het niet op? Here, hoelang nog?

God kent deze vragen! De Bijbel staat vol met de vraag: “Hoelang nog?” Meestal wordt deze vraag aan God gesteld. De Bijbel is daar heel eerlijk in. Want de mensen die deze vraag aan God stellen, zijn meestal niet zo gelukkig met hun situatie. Waarom wacht God terwijl we zo graag willen dat de ellende ophoudt?

'Hoe lang, HEER, moet ik nog wachten?'

David, de Psalmist, riep het uit naar God. Hij kwijnde weg, voelde zich beroerd, ziek, hij was doodsbang. De nachten waren vreselijk. Hij huilde veel, zuchtte en kreunde. Hij had verdriet, voelde zich dof en ellendig. 

Misschien kennen we dit wel: Een dof makend gevoel van verdriet, pijn, ellende. Het leven heeft alle glans verloren. En je denkt bij jezelf: Hoelang nog?

Voor de Psalmist voelde het als een straf van God...

En bij jou..? 
Zo kunnen wij ook denken als ons iets overkomt: Waaraan heb ik dit verdient? Heb ik iets fout gedaan? Is dit een straf van God? Je denkt misschien dat het jouw fout is dat het je is overkomen... Maar misschien is dat helemaal niet zo!

Daarom roept David het uit tot God: En Gij, Here, hoelang nog? Alsof hij tegen God zegt: Hoelang wacht u nog met mij te helpen? Is het een aanklacht? Of gewoon een vraag om hulp? 

Hoe gaat deze man hier mee om? Naar God toe? 

Er komt geen antwoord van God. Althans niet in deze psalm. Bij David is er geen frustratie, geen ongeloof en afkeren van God. Nee, hij ging door met God. En dat blijkt uit twee dingen:

1. Hij blijft geloven dat God hem hoort, een vast geloof!

'De HEER hoort hoe luid ik ween, de HEER hoort mijn roep om erbarmen, de HEER neemt mijn smeekbede aan.'

Hij houdt een rotsvast geloof en laat zich niet leiden door twijfel. Hij blijft geloven in Gods goedheid, Gods karakter.

2. Er zal verandering in zijn situatie komen

'Beschaamd en doodsbang keren mijn vijanden om...'

Degenen die hem zo graag zagen wegkwijnen, die zullen het mis hebben. Hij zal overwinnen! Hoop op Gods handelen! Hoop die voor hem al zekerheid is, terwijl hij nog niets ziet! Dat is geloof, dat is hoop!

Ja, maar als je dan tóch vermoord wordt? Als je dan tóch dood gaat aan de kanker, of er niet bovenop komt?

Terecht, de uitkomst is niet altijd zoals je hoopt! Maar Gods handelen is er altijd! God zal jou vasthouden, tot je laatste snik! En je daarna in heerlijkheid opnemen! Dat is Gods handelen!

We zijn meer dan overwinnaars, omdat niets ons kan scheiden van de liefde van Christus! Ook als alles ons tegen zit, ook als mensen het ons lastig maken, ook als pech, rampspoed, ziektes, werkeloosheid, armoede en oorlog ons leven ruïneert! De laatste vijand, de dood, heeft niet het laatste woord! Het kwaad heeft niet het laatste woord! 

Juichen en zingen 

Ook in Psalm 13 gaat het over zorgen en verdriet, teleurstelling, plannen die niet door gaan, vervlogen wensen en verlangens, … Ook hier is iemand die bang is dat hij sterven zal en zijn er mensen die hem liever dood zien dan levend! 

Zoals zo vaak in de Psalmen, zie je dat hij in het begin van de psalm heel anders praat dan aan het einde.

In het begin: 

God heeft hem vergeten, schenkt geen aandacht aan hem (Dat is wat! Zelf weleens zo gedacht?) Hoe lang nog, Heer, zult u mij vergeten, hoe lang nog verbergt u voor mij uw gelaat? Weer die HOE LANG vraag!!!

Aan het einde zien we drie houdingen die hem vooruit helpen:

1. Vertrouwen op Gods Karakter, net zoals in de vorige psalm: 

'Ik vertrouw op uw liefde'

2. Hopen op Gods hulp, handelen, net als in de vorige psalm

'...mijn hart zal juichen omdat u redding brengt,'

3. Maar nu komt er iets nieuws: juichen en zingen:

'...ik zal zingen voor de HEER, hij heeft mij geholpen.'

Blijf altijd zingen!

Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. “Blijf altijd zingen” las ik laatst in het boek Vleugelslag van Marieke Luiten. Het was een vader die dit tegen zijn dochter zei, want ze kon erg mooi zingen. Maar toen ze op haar zeventiende een traumatische ervaring doormaakte, hield het zingen op. Ze kon niet meer tot God zingen, die niet had ingegrepen op dat vreselijke moment. Ze had last van vreselijke herinneringen. Ze droomde er van, zelfs overdag overviel het haar dat het zwart voor haar ogen werd….

Totdat ze weer ging zingen. Van dezelfde God! Die eeuwige God. Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam kwam er zelfvertrouwen en kon ze haar leven weer vorm geven…. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Waarom grijpt God niet in? Waarom maakt Hij geen einde aan alle ellende?                                                                                  

Paul wil proberen hier een antwoord op te geven. 'De antwoorden hangen met elkaar samen, dus luister goed ook als u het vreemd vindt wat ik zeg. Ik wil u vier aspecten geven, maar die zijn met elkaar verweven. Los van elkaar kunnen we ze niet begrijpen.' Zegt hij.

De vier aspecten zijn:

1. God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is. De maat van Zijn gramschap.

2. Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering.

3. Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

4. Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is.

In Daniël 11:36 is er sprake van een koning, die denkt dat hij als God is. Die hoogmoedig is, voorspoedig, en denkt dat hij alles kan zeggen. Hij denkt dat er geen God boven hem is. Wat zien we dan: God staat de zonde tot een bepaalde maat toe, en dan gaat Hij handelen. Dan is de maat van Gods gramschap, boosheid, vol. Dan gaat God ingrijpen!

Kijk maar naar Sodom. Groot was haar onrecht en groot was het geroep over haar zonden voor de Here. (Gen.18:20; 19:13). Die zonde had al een hele poos bestaan, maar dan besluit God er een einde aan te maken. Zonde heeft altijd een grens!

Kijk maar naar de Farao, die het volk Israël niet wilde laten gaan. Negen keer gaf God de Farao een kans, maar de tiende keer sloeg God zo hard terug.

Kijk maar naar het volk Israël in het OT. God liet hun in hun zonde begaan, talloze keren waarschuwde Hij door zijn profeten, totdat Hij ze in ballingschap stuurde.

Kijk maar naar Jezus. Talloze keren was Hij in de tempel geweest, had Hij gezien hoe daar handel werd gedreven in plaats dat het een gebedshuis was voor iedere gelovige. Maar op een gegeven moment is zijn verontwaardiging zo groot, dat Hij moet handelen en er een einde aan maakt!

Een opmerkelijk vers:

Hier krijgen we een kijkje in de hemel...

'En toen Hij het vijfde zegel opende, zag ik onder het altaar de zielen van hen, die geslacht waren om het woord van God en om het getuigenis, dat zij hadden.

En zij riepen met luider stem en zeiden: Tot hoelang, o heilige en waarachtige Heerser, oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet aan hen, die op de aarde wonen?

En aan elk hunner werd een wit gewaad gegeven, en hun werd gezegd, dat zij nog een korte tijd moesten rusten, totdat ook het getal vol zou zijn van hun mededienstknechten en hun broeders, die gedood zouden worden evenals zij.'

~ Opb. 6:9-11 (NBG) 

We zien martelaren bij de troon van God. Mensen die gedood zijn voor Jezus. Maar op aarde gaat de ellende door: er komen nog steeds martelaren bij, nog steeds worden mensen gedood om hun geloof in Jezus. Kijk maar wat ISIS in irak momenteel aan het doen is, en Boko Haram in Nigeria, en de Taliban in Afghanistan, en noem maar op.

En dan roepen die martelaren onder de troon van God het uit: Hoelang nog?

En dan is het antwoord: er moeten er nog meer bij komen! Totdat het getal vol is!

Er is een bepaalde maat, en dan is Gods verontwaardiging zo groot, dan grijpt Hij in.

Maar waarom niet gelijk dan? Waarom staat HIJ het nog toe?

Dat heeft met het tweede en derde aspect te maken: Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering. Deze hangt heel nauw samen met het volgende aspect: Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

De Bijbel zegt dat het nu de tijd van genade is (2.Cor.6:2). God geeft nog tijd dat mensen tot bekering komen. Want Hij wil dat alle mensen tot bekering komen! Nu is er nog tijd om zich te bekeren. Dat is één ding dat hoog op Gods agenda staat. Omdat God zo graag wil dat mensen tot bekering komen, geeft Hij hen nog tijd daarvoor. Maar dat betekent ook dat het kwaad in die tijd door kan gaan!

Evangelie

Er is nog een ander belang waar God tijd voor neemt: namelijk dat alle volken het evangelie zullen horen: 

'En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn...'  ~ Mt 24:14 

Ook dit heeft weer met Gods genade te maken. God wil alle volken een kans geven om zich te bekeren. Maar als het einde is gekomen, als de maat van Gods genade vol is, dan komt het oordeel.

Het is nu dus de tijd van genade. God geeft nu nog tijd dat mensen zich bekeren. Maar als we morgen dood gaan, of morgen komt Jezus terug, dan is het te laat. Dan staan we morgen voor Gods troon, en moeten we verantwoording afleggen. Dan vallen we door de mand. Hoe goed we ook denken geleefd hebben. Gods standaard is veel hoger dan onze standaard. Dan blijkt dat we allemaal te kort hebben geschoten.

Maar gelukkig is Jezus voor onze zonden gestorven. En daarom hoeven wij niet veroordeeld te worden, omdat Hij in onze plaats is veroordeeld. Maar dan moeten we ons wel nu bekeren. Want morgen kan het te laat zijn!

Zolang er genadetijd is, is er ook onrecht en lijden

Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

In die zin dragen wij bij aan het lijden van Christus. Zoals Christus heeft geleden voor het behoud van mensen, zo gaat ook het lijden in de wereld door, opdat nog meer mensen behouden worden.

JA MAAR….er zijn heel wat ‘ja maars’ hier tegen te zeggen. Want dit blijft een heel moeilijk onderwerp. 

OPWEKKING 745: “HOE LANG” 

Leestips:

Psalm 6

Psalm 13 

Openbaring 6:10,11

* Preek van Paul van Norden, met toestemming overgenomen