In Stilheid en Vertrouwen

Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God, van Hem is mijn heil; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. ~ Psalm 62:2,3

Vanmorgen las ik in een Bijbels dagboek een mooie uitleg over een stukje uit Psalm 62. Ik wil het graag delen en heb het zoveel mogelijk in mijn eigen woorden samengevat.

Stilheid en vertrouwen, staat er boven Psalm 62.

David roept uit: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!' 

Hij heeft voor de zoveelste keer ervaren dat je op God vertrouwen kunt, dat je zó op Hem aan kunt, dat je er stil van wordt. 

'Van Hem is mijn heil, mijn verwachting...' zegt hij. 

David heeft moeten leren net als wij, waar het in het geloofsleven op aan komt en waar onze hoop en vertrouwen op gevestigd moet zijn.

Er kunnen onbegrijpelijke dingen gebeuren in je leven, die je niet of nauwelijks aanvaarden kunt. Kijk naar situaties in je leven waar je niet voor gekozen hebt, die je overkomen. Gebeurtenissen waar je geen grip op hebt, waar je angstig voor bent, bezorgd of onzeker. Je kunt verleden, heden en misschien zelfs toekomst niet of maar moeilijk loslaten...

Pas als je met al je problemen, je gevoelens, je emoties naar de Heer gaat en je laat leiden door Hem en alles in Zijn handen legt, dan gaat er wat veranderen in je leven. Niet al je moeilijkheden verdwijnen op slag, maar je verandert zélf; je houding, je instelling, je gerichtheid.

Het kan soms lang duren voor je vol verwondering stil wordt tegenover de Heere God. Het kan een lange weg zijn voordat je alles uit handen gegeven hebt. Het kan een moeilijke weg zijn voordat je stil voor Hem kunt neerknielen en uit kan roepen: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!'

Wanneer je de Heer ziet zoals Hij is en je boven de omstandigheden uit ziet op Hem, kun je stil zijn en vertrouwen... Je kunt stil zijn omdat je je naar Hem gekeerd hebt, omdat je Zijn grootheid in je leven ontdekt en ervaren hebt.

Kun jij vol verwondering stil worden tegenover God...?

De Bijbel open - vijf manieren voor Bijbelstudie & Stille Tijd.

Memorising - Observation - Application - Interpretation

Het begon voor mij met het ontdekken van 'scripture - journaling' ... Of op z'n Hollands gezegd: Het bestuderen van de Bijbel en dat uitwerken in een verslag. Deze vorm van Bijbelstudie heb ik mij sinds kort eigen mogen maken. Het is een intrigerende manier om de Bijbel te bestuderen, vind ik. Dagboek-schrijven, zoals een dankbaarheidsdagboek, was ik al bekend mee, en jij vast ook;). Maar een uitgebreid en aandachtig verslag maken van wat je leest en leert in de Bijbel... nee, dat nog niet. Tot nu dus. Het motiveert mij om vaker de Bijbel te pakken. En dat is natuurlijk geweldig!

Je zou bijna zeggen dat vanuit die manier de motivatie om de Bijbel te pakken niet zou moeten komen. Maar als jij niet vaak de Bijbel leest, omdat je motivatie mist, dan is dit wellicht een mooie manier -voor die nodige motivatie- om het Boek met regelmaat uit de kast te pakken!  

Er zijn uiteraard meerdere mogelijkheden om de Bijbel te bestuderen. Direct door de Bijbel zelf en indirect door het lezen van Bijbelse dagboeken. Indirect is een goede manier. Alleen zou het mooier zijn, denk ik, om de woorden van God rechtstreeks uit Zijn woord te ontvangen, uit de directe Bron, zonder omwegen, van Hemzelf.

Je kunt dat, wat je leert door het lezen van de Bijbel, meer eigen maken door aantekeningen te noteren, regels te arceren en dat wat je niet goed begrijpt te onderzoeken. Het geeft je veel meer inzicht en wijsheid om alles wat je leest en leert toe te passen in je dagelijks leven, en dus dichter bij God te leven. 

Gods woord memoriseren, observeren, onderzoeken en toepassen. Daarvoor zijn verschillende motiverende en inspirerende manieren bedacht. Hieronder volgen er enkele:

1. Arceer teksten in je Bijbel, die van belang zijn en voor jouw direct herkenbaar, door verschillende kleuren te gebruiken (dit kleurgebruik vond ik op Pinterest onder 'journaling'. Maar er is nog veel meer te vinden op het web. Je kunt natuurlijk ook je eigen kleurenserie gebruiken):

• Groen   Een signaal om te gaan, dat wat we behoren te doen.
• Rood    Als een stop teken. Voor dat wat we juist niet moeten doen.
• Geel     Jezus Christus. Omdat Hij het licht van de wereld is.
• Blauw   Arceert de zegeningen. Dat ons beloofd wordt als we gehoorzamen.
• Paars   Dingen om aan te werken.

2. Maak aantekeningen, noteer trefwoorden en schrijf belangrijke boodschappen op naast de gelezen hoofdstukken. Je kunt er zelfs kunstige tekeningen bij maken of werken met stickers en tape! (voorbeeld of voorbeeld)

3. Deze manier vind ik persoonlijk erg mooi. Ik gebruik hier een agenda voor om dagelijks een aantal teksten te noteren (zie afbeelding voor mijn Bijbeltje en agenda): Houd naast de Bijbel een notitieboekje/agenda bij, waar je opschrijft wat jou persoonlijk leven vanuit de Bijbel verrijkt. Teksten waar je geestelijk van groeit en bloeit. Bemoediging geeft, vertroosting, kracht en alles wat jou dichter bij God brengt. Maar ook voor iets tastbaars wat jij, samen met God, hebt gemaakt om op terug te vallen op die dagen dat het wat minder gaat.

4. Uiteraard kun je alles wat je leest en leert uitwerken in een blog! Privé of openbaar. Petje af voor de bloggers met zo'n mooie en waardevolle blog!

5. En de 5e manier gaat niet zozeer om een vorm van Bijbelstudie of Stille Tijd, maar meer het waarom: 2 filmpjes met heldere uitleg door Jacques Brunt van St Heart Cry:

• Bijbellezen en Bijbelstudie - Geboren om te groeien
• Stille Tijd - geboren om te groeien

  

~ Wat is jouw manier voor het bestuderen van de Bijbel en het houden van Stille Tijd?

~ Heb jij Scripture - Journaling al ontdekt? Wat vind jij van deze vorm van Bijbelstudie?

Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart.

 

‘Als jullie Mij kennen zullen jullie ook Mijn Vader kennen…’

Vanmorgen las ik een stukje uit een boek dat inzoomde op de langste preek van Jezus. Die staat opgetekend in de hoofdstukken 14 tot en met 17 van het Johannes-evangelie. Wist je dat Jezus het hier meer dan vijftig keer over de liefde heeft? En zelfs meer dan vijftig keer over de Vader! Ik had in een van mijn vorige blogs beloofd een stukje te schrijven over vaderliefde…

Dat iedereen een vader heeft is een zekerheid waar je niet onderuit komt – of je nu in deze wereld wel een vader hebt of vaderloos bent (geworden), vaderliefde hebt ervaren of een vader hebt waar je liefde van hebt gemist – anders was je er niet geweest. Maar het gaat er in deze blog om, dat je weet dat je een Vader hebt, dat Hij jou kent en erkent als Zijn kind, dat ook deze onvoorwaardelijke Vaderliefde voor jou is bedoeld.

Er is ontzettend veel geschreven over deze onvoorwaardelijke Vaderliefde. Mensen zijn er namelijk dagelijks naar op zoek. Het zit in de mens verweven deze liefde te zoeken en aan te nemen als een nood, om de lege plek in het hart te vullen. Het is vergelijkbaar met een baby die huid op huid contact met de vader en de moedernodig heeft, omdat zonder deze liefdevolle aanrakingen het kind geestelijk zal sterven. Het is alsof de poriën van de huid gevuld moeten worden met stofjes liefde die absolute eeuwigheidswaarde hebben. Wanneer het kind nooit (of weinig) wordt geknuffeld, vastgehouden en vertroeteld, zal het geestelijk overlijden en niet in staat zijn zelf liefde te geven en niet weten hoe liefde te ontvangen.

Zo heeft ook een volwassene liefde broodnodig. Geestelijke knuffels zeg maar. Bevestiging dat de Vader je ziet en om je geeft, ongeacht je misstappen. Dat Hij weet wat je voelt, waar je doorheen gaat, dat je echt je best wel doet. Dat Hij met je mee gaat als je ergens bang voor bent of enorm vreest. Je weet ongetwijfeld wat ik bedoel, omdat je zelf mens bent en deze liefde ook begeert.

Wat kan ik toevoegen aan al het moois dat al over deze Vader is geschreven en gezegd? Niets!

Wel kan ik vanuit het gemis van een aardse vader zeggen; Hoeveel heb je deze Vader dan nodig? Alles!

Vanmorgen voelde ik het weer. Het gemis. Het gapende gat in mijn ziel dat ik niet kan vullen. De kloof naar vaderliefde is enorm en de overkant zal voor mij nooit bereikbaar zijn. Ik ervaar dat die ruimte niet meer te vullen is door een aardse vader. Ik voel me leeg als ik daar aan denk…

Is er een manier om deze leegte weer te vullen? Is het werkelijk mogelijk?

In de stilte van mijn hart roep ik om een vader. Smeek ik en verlang ik…

‘Vader…!’

Onrustig en met een leeg gevoel vluchtte ik naar een stille plek. Ik wil dit gevoel loslaten en de leegte op een of andere manier vergeten. Want zo’n leegte doet pijn. Het is als honger en dorst en happen naar adem…

‘…zet je er overheen Tineke! laat je er niet door afleiden, anders hoor je weer de galmende put en de echo van die nare leegte… niet doen!’

Ik zat op een stoel en staarde voor me uit. Het was stil. Stil in mijn hart. Kon ik Hem horen als ik goed luisterde? Zijn aanwezigheid ervaren als ik voel met mijn hart?

‘Vader…’

Toen ik riep hoorde ik iets dat mijn aandacht trok, als een gevoel dat op de deur van mijn hart bleef kloppen. In de fluistering van de wind omringde het mij, ver weg en toch heel dichtbij. De stem van mijn Vader?

‘Ik zie je…’

Stilte.

Schrok ik? Was het gevoel te intens? Werd ik bang? Ik kan toch gewoon gaan zitten en bidden? Ik bid elke dag! Dan voelt het ook niet zo… anders.

‘Vader…?’

Ik ben er.’

Ja! Hij was er werkelijk! Hoe kon ik anders de warme stroming door mijn aderen voelen, terwijl ik even tevoren nog rilde van de kou?

‘Ik wil zo graag even bij U komen. Ik heb U zo nodig…’

‘Sluit je ogen.’ Ik sloot mijn ogen.

‘Voel met je hart.’ En ik voelde met mijn hart.

‘Waar ben je geweest?’ Vroeg Hij me.

‘Eigenlijk overal en toch ook weer nergens, Heer. Maar vooral ben ik druk geweest met alles zelf en alleen te willen doen…’ Begon ik.

‘Ik raak uitgeput…’

‘Uiteraard,’ zei Hij. ‘Ik heb je al een tijdje niet gezien.’

Ik wilde het Hem zeggen. Ik wilde Hem zoveel vertellen, maar vooral wilde ik Hem duidelijk maken dat ik het zo mis.

‘Ik kan het zo missen, het niet hebben van een vader in mijn leven.’

‘Dat weet ik.’ Zei Hij.

‘Maar…’

‘Shhh.’ Suste Hij me zacht.

‘Ik ben dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’ Hij was heel dichtbij.

‘Ik weet het, Heer.’

‘Dus je weet ook wat ik je heb beloofd, en dat het gisteren, vandaag en morgen nog steeds zo is…’

‘Ja, Heer. Dat U mijn Vader bent en ik Uw kind.’ Ineens merkte ik dat ik glimlachte…

‘…En U van mij houd.’

Ik voelde het! Het voelde als een bevestiging dat op mijn hart werd gedrukt!

‘Goed zo.’ Zei Hij geduldig. Ik grinnikte.

‘Wanneer kom je weer…?’ Vroeg Hij. Ik wist dat Hij het wist. Hij wilde alleen maar dat ik zou zeggen dat ik snel weer zou komen.

‘Zo snel mogelijk, Heer!’

God kiest je niet uit op grond van je daden, maar omdat Hij je roept. (Rom. 9:12) Er gaapt een groot gat in onze wereld; vaderloosheid. Alleen aan Gods Vaderhart vinden we rust. Die rust moeten we leren kennen. Rusten in Gods genade, in Zijn onverdiende gunst, Zijn Vaderliefde, rusten aan Gods hart. Het is een kwestie van ontvangen, vertrouwen en geloven. Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart!

Intussen had ik mijn handen gevouwen en waren ze niet meer opstandig als gebalde vuisten. Want dat wat ik had ontvangen was als een liefdevolle omhelzing van mijn Vader, recht in mijn hart…

Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Tijd kun je niet - zoals met een zandloper - 'beheersen'

Tijd. Wat is dat? De klok tikt voort. De ene keer als je vriend, en dan weer als je vijand. Soms is het fijn als de tijd snel voorbij vliegt, op andere momenten wil je de klok het liefst stil zetten.

Wat willen we mensen snel vooruit. The speed of life neemt ons mee langs de sleur van het leven, en we zien amper nog de ingekleurde momenten die, in het verstrijken van de tijd, bijna onzichtbaar zijn verweven...

Vind je het zo gewoon, zo vanzelfsprekend? Dat je leven mag, als wandelend wonder op deze aarde? Enig, uniek en onvervangbaar. Waarom sta je er niet even bij stil, en verwonder je over dat wat voorbij gaat, in het verstrijken van honderden seconden - die nooit meer terug te halen zijn?

Het is zoals Phil Bosmans zo mooi in één van zijn gedichten schrijft: Tijd is geen wedloop, geen snelweg tussen wieg en graf. En jaren zijn geen kilometerpalen om te verslinden!

Als er nu iets was, waarmee je kon voorkomen dat je sterven zou, wat zou dat dan een kostbaar iets

voor je zijn! En wat zou je doen, als je na je sterven, toch nog een klein beetje tijd mocht benutten, om die belangrijke momenten van toen anders in te kunnen kleuren? Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Ja ja, ik snap het wel. Tijd is iets ongrijpbaars. Je hebt er geen vat op. Geen invloed. Tijd besteed je aan werken, dingen doen, komt soms tekort en soms heb je teveel. En die klok... het kan je angst inboezemen, vervelen, ongeduldig maken. Tik, tik, tik...

Misschien is het goed om je prioriteiten eens onder de loep te nemen.
Soms moet je even met je neus weer op deze feiten gedrukt worden, dat tijd iets kostbaars is en dat je goed moet weten wat je met je tijd doet. Je kunt namelijk geen tijd 'beheersen' om vervelende momenten ongedaan te maken. Ook niet om de mooie momenten, die zo snel langs je heen glippen (oh, is het al zo laat!) stil te zetten.

Misschien besef je weer even wat tijd 'betekend' als je langs de tijdlijn van je leven gaat. Zet jezelf even stil en denk er gewoon eens even over na. Wat kan ik op dit moment met mijn tijd? Wat doe ik nu? Is het waardevol wat ik doe? Stel dat ik nu iets doe wat betekenis heeft in het eeuwige leven? Dus dat ik nu de telefoon pak en die vriendin opbel (wat eigenlijk al een tijdje op je to-do-list staat, maar je komt er maar niet aan toe) en vraagt hoe het met haar gaat. In plaats van ... (vul zelf maar in!) Om maar een voorbeeld te noemen...

Tijd is schaars en tijd is er in overvloed. Tijd is kostbaar. Maar het glipt razendsnel door je vingers als je er niet bewust mee omgaat.
Jou tijd is kostbaar!

Het kostbaarste wat je God kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je partner kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je kinderen kunt geven, is je tijd

Tijd besteed je waardevol door het aan de ander te geven

Besteed je tijd aan datgene dat er voor jou en de ander echt toe doet; je gezin, partner, kinderen, voor God. En soms komt het besef van deze kostbaarheid, door het besef van kwetsbaarheid. Probeer eens wat vaker echt bewust stil te staan bij die kostbare momenten, die eeuwigheidswaarde hebben. Leg ze vast.

Besef jij om welke reden tijd zo enorm kostbaar is?
Probeer jij je tijd zo bewust mogelijk in te delen?
Stel jij de juiste prioriteiten?

Ps. Heb jij de 'verborgen' links in deze blog al gevonden?

Het kunstwerk dat Hij noemt; leven

'Let me enjoy life...

Een gedicht geschreven over een plekje in het leven na een stiltemoment...

Het kunstwerk dat Hij noemt; leven

...Leven. Wie ben jij? Ik adem je in en blaas je weer uit. Struikelend over de lessen die je mij wilt leren. Maar ik bewonder je schoonheid en verwonder me als je naar me lacht. Ik ervaar je soms als pijn. En soms streel je mij. Ik ervaar je de ene dag als strijd, en dan loop ik weer moedig met je mee. Nog vaker kijk ik naar je met een frons, en dan weer met een lach. Ook angst kom ik tegen. En een akelig gevoel dat mijn hart verteerd. Je ochtendgloren en je avondrood geven mij vaak een blij gemoed. Maar soms wil ik ze echt niet tegenkomen. Dan zou ik willen dat je daar in stilte bleef - als een nacht zonder ontwaken.

...Leven. Waar kom jij vandaan? Waar ligt jouw begin en wat brengt ons jouw eind? Je Maker is mijn Meester. Je ziel mijn hele wezen. De tijd die je voortzet in seizoenen treft mij diep. Waar zou ik zijn als er in vervlogen tijden een keuze niet was geweest? 


...Nu ik Hem heb leren kennen,
ben ik alles,
in elke detail geliefd...

...Leven. Ik heb je nodig. Je geeft mij adem. Je Schepper is mijn Koning. Zonder Hem ben ik niets. Nu ik Hem heb leren kennen, ben ik alles, in elke detail geliefd. Nog steeds struikel ik en doen de lessen mij wankelen. Maar ik heb mijn weg gevonden. Achter Hem ren ik nu aan, zonder Hem uit het oog te verliezen. Hij is mijn trouwe lichtbaken op het pad dat gaat over jouw, mijn lieve leven. Je lessen neem ik dapper mee, want ik weet; er gaat geen les aan Hem voorbij.


...Laat me genieten alsof ik wandel in Zijn schilderij. Wanneer Hij mij vasthoud als penseel van het leven...

...Leven, waar is mijn plaats bij jouw? Ik ben zoek geraakt in een tocht vol hoop en verwachting. Kan ik zelf die kostbare momenten creëren? Of kan ik ze slechts memoriseren? Lieve leven, wees mij goed gezind. Laat me genieten alsof ik wandel in Zijn schilderij, wanneer Hij mij vasthoud als penseel van het leven. Mijn dankbaarheid wil ik je geven. In liefde wil ik met je leven. En leren te aanvaarden wanneer je me laat gaan. Maar vooral wil ik Hem danken, dat Hij mij dit plekje heeft toevertrouwd, omdat ik mag bestaan, in Zijn kunstwerk dat Hij noemt; leven.

~ ~ ~

Het wonder van zomaar een ochtend

'Sta er even bij stil hoe je de dag begint...'

Normaal gesproken zijn mijn ochtenden (net als het eind van de middag) sterke momenten waarin ik wordt geleefd. Een kleine schets zoals het er 's morgensvroeg regelmatig uitziet: 

om zeven uur - maar vaak nog vroeger - wordt ik gewekt door mijn lieve kindjes die speels en klaarwakker vragen om hun portie aandacht. Dat na een brakke nacht die er zo uit ziet: Mijn baby die gevoed wil worden om vier uur ’s morgens, mijn peuter van bijna drie die midden in de nacht gillend wakker wordt uit een nachtmerrie en roept mama!! Een babybornpop, die mijn kleuter gisteravond bij zich in bed heeft genomen, verloor de speen en start spontaan luidkeels te blèren en stopt niet eerder tot de speen weer terug in het mondje is gezet (in die van de babypop natuurlijk;). Als dat al niet genoeg is om de nacht nog langer te maken lig ik nog minuten lang te wachten tot ik weer in slaap val… Kortom: Er is vaak ruis en herrie. Zowel in de nacht als overdag. En het heeft geen zin om me nog even om te draaien met een kussen op mijn oren. Ik zal eruit moeten. Mijn stille tijd schiet er bij in. Ik wordt geleefd.

Dit is een kleine schets van mijn ochtend;) Maar het is ook een situatie waar vele moeders (en vaders!) zich dagelijks in bevinden. En dan bedoel ik met name de ruis en herrie; het geleefd worden, weinig tijd en rustmomenten voor jezelf voor onder andere je stille tijd.

Op dit soort momenten is het goed te beseffen wat je nodig hebt om niet onbeheerst ongeduldig te worden. Soms betrap ik mezelf erop dat ik dan geen zin heb om de dag te beginnen en vervelende hersenspinsels een web in mijn hoofd beginnen te spinnen met allerlei gedachten waar mijn gemoedstoestand de rest van de dag aan blijft vastkleven. Wat ik dan nodig heb is energie en een dosis goede moed.

Terwijl ik dit besefte kon ik gelijk mijn kans grijpen om toch even stille tijd te houden. Het kwam spontaan, zomaar op een ochtend, als een klein wonder.

Ik dacht: Ik wil Jézus als een krachtig geweven web onder mijn voeten die mij opvangt als ik struikel! En daarvoor moet ik mijn hart openzetten en elke morgen met Hem beginnen.

Hoe kijk jij tegen de dag aan wanneer je ’s morgens ontwaakt? Sta je er bij stil hoe je de dag begint?

1. Is het voor jou een dag vol zin, kracht, goede moed, hoop en nieuwe kansen?

2. Of is het voor jou een dag vol spanning, een dag om tegenaan te hikken, liever te vermijden en het gevoel dat je de dag moet zien te overleven?

Sta er even een moment bij stil en bekijk je eigen doen en laten van een afstandje, alsof je jezelf in een film ziet spelen.

We nemen situatie 2 als een vrouw, een moeder die het gevoel heeft haar ‘dag niet te hebben’:

Wat doet ze? Ze zucht diep en kalmeert haar nare gedachten en gevoelens door even flink te mopperen en haar situatie te vergelijken met het-kan-altijd-slechter. Ze begon haar dag terneergeslagen en nam haar tijd niet om met God te beginnen.

Hoe zal het begin van haar ochtend zijn als ze even een kwartiertje in een fijne stoel gaat zitten onder een raam. Ze zet het iets open en ze wordt meteen gezond wakker door de frisse, gezonde en zuurstofrijke buitenlucht. Ze kijkt eens omhoog en fluistert; goedemorgen Heer. Ze slaat haar Bijbeltje open en leest met haar lievelings dagboek Bijbelgedeelten die haar bemoedigen en sterken voor de komende dag. Ze bid en vraagt God de dingen die ze nodig heeft. Ze dankt Hem voor de rust die ze even heeft om samen met Hem te beginnen. Voor de tijd om zich op te kunnen laden en te vullen met Hem. Ze bid en dankt voor haar dierbaren, haar gezinsleden. Ze bid en dankt nog meer... (in een paar minuten kun je veel met de Heer delen).

Een mooie en bemoedigende tekst die ik vanmorgen tegenkwam in mijn stille tijd:

“Maar doet de Here Jezus aan en wijdt geen zorg aan het vlees, zodat begeerten worden opgewekt.” (Rom. 13:14, NBG)

Omgord jezelf met de Here Jezus. Trek Hem aan als een kleed. Laat je door Hem leiden en niet door wereldse dingen.

Jezus versterkt je. Wereldse dingen verzwakken je.

Begin de dag niet met een zucht en niet ‘alleen’.

Neem een kop koffie, een kop thee of een glas water om je dorst en hongergevoel van de ochtend te stillen. Neem zo ook de Bijbel en gebed voor je geestelijke behoeften. Je zult merken dat je anders en met goede moed tegen de dag aankijkt wanneer je samen met Hem je dag begint.

Laat je eens inspireren door de afbeelding en bedenk dat je je alleen kunt laten leiden door Hem als je dicht bij Hem blijft. Neem tijd voor Stille Tijd om je te vullen met de rust en vrede van God. Zo kun je dan net als het schaap bij het stille water, ook stil worden voor Hem om te ontvangen wat Hij jouw wil geven voor wat je die dag nodig hebt.

De ziel kalmeren (hoe doe je dat?!)

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'.

Onrust in je hoofd... onrust in je hart... Hoe vaak ervaren we dat als een zware last op onze ziel! En dan lees je die mooie tekst over hoop en nieuwe kracht uit Jesaja 40:31 en vraag je je af: "Hoe ontvang ik nieuwe kracht als ik mijn hoop op U vestig Heer...?" Misschien denk je aan loslaten van die onrust (of in ieder geval de gedachten die de onrust veroorzaken). Of gebruik je ontspanningsoefeningen waardoor je onrust langzaam weg ebt... Wat doe jij met onrust en gevoelens die blijven hangen? Kun je het van je afschudden? Relativeren? Wat als het een te diepe indruk bij je achter laat, of bij de ander?

Wanneer ik redelijk uitgerust ben en goed in mijn vel zit, kan ik normaal relativeren. Alleen als ik erg onrustig ben door spanningen, vermoeidheid of ergernissen, blijft er vaak iets van die onrust hangen dat voor een deel aanwezig blijft en niet meer helemaal weg gaat. En weer andere indrukken blijven ook op de oppervlakte aanwezig. En weer andere... Zo blijf het maar doorgaan. Weken, maanden of zelfs jaren. De brandjes zijn geblust, maar de overgebleven warme kooltjes blijven te lang warm… Frustratie, ergernissen, opgekropte pijn, emoties en misschien zelfs woede... Dat wil je kwijt! Je wilt verkoeling voor die warme kolen en lichter door het leven kunnen gaan...

 'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

'Door je ziel te kalmeren in Mijn aanwezigheid.'

'Een kalmte?'

'Misschien.'

‘Een gevoel alsof alles in orde is, terwijl ik weet dat alles nog steeds verkeerd is? Dat is toch ontkenning?'

'Nee, dat is geloof. Dan leef je vanuit alles komt in orde in plaats van dit houd nooit op.'

'O Heer, het probleem is dat mijn ziel binnen in mij als een uitzinnige rondspringt, omdat het moet ophouden alle dingen te doen die gedaan moeten worden.'

'Zeg tegen je ziel dat hij moet gaan zitten en naar Mij moet luisteren. Er moet eerst een verstilling van de ziel zijn.'

Dus nam ik mijn ziel onder handen en bracht mijn wil ertoe om de zaak te dragen. En ik wachtte.

Weet je dat het echt kan?

Weet je dat je echt tot rust kan komen? Nieuwe kracht ontvangen en vrede ervaren zodat je kunt loslaten wat te zwaar voor je is? Zeg maar geestelijk opnieuw beginnen, in je hart, je ziel, je hoofd, je gedachten...

Naar God toe gaan om je ziel bij Hem leeg te maken en je door Zijn aanwezigheid te vernieuwen is niet zweverig of onbereikbaar. Wel is Hij de Enige die jouw hernieuwde kracht kan geven. Geen ontspanningsoefening of geestelijke balansdag dat daar aan kan tippen.

Ik zat op een stoel in de stille kamer met een heel zwaar hart. Voor het oog leek het alsof ik alleen was. Maar niets was minder waar. Hij was aanwezig, dichtbij, Hij luisterde en ik voelde mij rustiger worden. En we praatten. Net zo lang tot ik gekalmeerd was. En Hij liet mij praten en alles kon ik zeggen. Ik kon mijn hart leeg maken tot op die onbereikbare, diepe bodem, waar alles opgeslagen lag wat in de afgelopen tijd was gebeurt...

Wie hoopt op de Heer

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

Biddend: Je hart leeg maken en ontvankelijk zijn voor Zijn vrede en Liefde. En steeds weer wanneer je onrustig en moe bent, zoek je Hem op en ga je bij Hem zitten om te praten.

Zittend en zuchtend

in de wachtkamer nu,

zie ik hier uit

naar een teken van U

Omhuld door uw Geest

verwarmd door het licht,

dat straalt uit uw ogen

en van Uw gezicht.

 Bedaar nu, mijn hart,

wees rustig en stil,

perfect is Zijn vrede,

volmaakt is Zijn wil.

Nu wil ik slechts gaan

waar Hij zijn voeten zet,

ik wacht op Zijn leiding

in eerbiedig gebed.

~ Jill Briscoe