Aanbevolen boek: Verborgen genade van Jerry Sittser

Een zeer mooi en waardevol boek dat bedoeld is om te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

De schrijver van dit boek is een Amerikaans godsdienst docent. Plotseling verandert heel zijn leven. Zijn vrouw, dochtertje en zijn moeder komen om bij een auto-ongeluk. Drie generaties. In één klap weg! Dit werd veroorzaakt door een dronken automobilist. De auteur blijft achter met nog drie jonge kinderen en ouderloos. In het boek beschrijft hij de eerste drie jaren na het ongeluk. Hij doet dat als theoloog en als slachtoffer.

We weten heel vaak geen raad met het lijden, als we lijden om ons heen zien, veraf en dichtbij. Alle antwoorden omtrent het lijden in de wereld zijn niet op een presenteerblaadje aan te bieden. We moeten vaak zoeken en tasten. Dát heeft Sittser gedaan. Hij neemt de lezer mee in het strijdperk van zijn worsteling met grote vragen en met negatieve gevoelens. Gevoelens zoals wraak jegens de veroorzaker van zijn ellende en zelf medelijden. Hij schrijft over het verlies van zijn identiteit en zijn grote moeite om in gezin en werk te blijven functioneren. Hij schrijft ook over zijn God, die hij niet altijd begrijpt, maar niet kan missen. Over Gods genade die onze ziel verruimt en andere mensen van ons maakt. 

Dit is een indrukwekkend boek. Allereerst vanwege hetgeen Sittser en zijn gezin is overkomen. De pijn en vragen die elk lijden oproept. Maar ook vanwege zijn keuze omdat niet de gebeurtenissen bepalen hoe we ons voelen, maar onze opvattingen over die gebeurtenissen. M.a.w. het zijn niet de gebeurtenissen zélf die je een slecht gevoel bezorgen, maar de manier waarop je tegen de gebeurtenissen aankijkt. Onze reactie is bepalend voor de kwaliteit, de richting en betekenis van ons leven. Dit boek is bedoeld te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

Ik heb het boek zelf gelezen en bovenstaande kan ik echt onderstrepen!

Bron: boekrecencie van www.vergadering.nu

Blijf altijd zingen! (Hoe lang nog, Heer?)

... Totdat ze weer ging zingen...

...Zingen van diezelfde God! Die eeuwige God! Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam groeide er weer zelfvertrouwen in haar hart en kon ze haar leven weer vorm geven... Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Vorige week zondag luisterde ik naar een prachtige preek van Paul van Norden. Een heldere uitleg waarom God lijden toestaat in deze gebroken wereld en in zoveel persoonlijke levens. Lees maar en laat je inspireren en bemoedigen door deze rijke boodschap:

Hoelang nog? Wie heeft die vraag nog nooit gesteld? Een vraag die in je opkomt in tijden van vreugde, maar vooral in verdriet en lijden! 

Hoelang nog Here? Hoe houd ik dit vol, waarom houdt het niet op? Here, hoelang nog?

God kent deze vragen! De Bijbel staat vol met de vraag: “Hoelang nog?” Meestal wordt deze vraag aan God gesteld. De Bijbel is daar heel eerlijk in. Want de mensen die deze vraag aan God stellen, zijn meestal niet zo gelukkig met hun situatie. Waarom wacht God terwijl we zo graag willen dat de ellende ophoudt?

'Hoe lang, HEER, moet ik nog wachten?'

David, de Psalmist, riep het uit naar God. Hij kwijnde weg, voelde zich beroerd, ziek, hij was doodsbang. De nachten waren vreselijk. Hij huilde veel, zuchtte en kreunde. Hij had verdriet, voelde zich dof en ellendig. 

Misschien kennen we dit wel: Een dof makend gevoel van verdriet, pijn, ellende. Het leven heeft alle glans verloren. En je denkt bij jezelf: Hoelang nog?

Voor de Psalmist voelde het als een straf van God...

En bij jou..? 
Zo kunnen wij ook denken als ons iets overkomt: Waaraan heb ik dit verdient? Heb ik iets fout gedaan? Is dit een straf van God? Je denkt misschien dat het jouw fout is dat het je is overkomen... Maar misschien is dat helemaal niet zo!

Daarom roept David het uit tot God: En Gij, Here, hoelang nog? Alsof hij tegen God zegt: Hoelang wacht u nog met mij te helpen? Is het een aanklacht? Of gewoon een vraag om hulp? 

Hoe gaat deze man hier mee om? Naar God toe? 

Er komt geen antwoord van God. Althans niet in deze psalm. Bij David is er geen frustratie, geen ongeloof en afkeren van God. Nee, hij ging door met God. En dat blijkt uit twee dingen:

1. Hij blijft geloven dat God hem hoort, een vast geloof!

'De HEER hoort hoe luid ik ween, de HEER hoort mijn roep om erbarmen, de HEER neemt mijn smeekbede aan.'

Hij houdt een rotsvast geloof en laat zich niet leiden door twijfel. Hij blijft geloven in Gods goedheid, Gods karakter.

2. Er zal verandering in zijn situatie komen

'Beschaamd en doodsbang keren mijn vijanden om...'

Degenen die hem zo graag zagen wegkwijnen, die zullen het mis hebben. Hij zal overwinnen! Hoop op Gods handelen! Hoop die voor hem al zekerheid is, terwijl hij nog niets ziet! Dat is geloof, dat is hoop!

Ja, maar als je dan tóch vermoord wordt? Als je dan tóch dood gaat aan de kanker, of er niet bovenop komt?

Terecht, de uitkomst is niet altijd zoals je hoopt! Maar Gods handelen is er altijd! God zal jou vasthouden, tot je laatste snik! En je daarna in heerlijkheid opnemen! Dat is Gods handelen!

We zijn meer dan overwinnaars, omdat niets ons kan scheiden van de liefde van Christus! Ook als alles ons tegen zit, ook als mensen het ons lastig maken, ook als pech, rampspoed, ziektes, werkeloosheid, armoede en oorlog ons leven ruïneert! De laatste vijand, de dood, heeft niet het laatste woord! Het kwaad heeft niet het laatste woord! 

Juichen en zingen 

Ook in Psalm 13 gaat het over zorgen en verdriet, teleurstelling, plannen die niet door gaan, vervlogen wensen en verlangens, … Ook hier is iemand die bang is dat hij sterven zal en zijn er mensen die hem liever dood zien dan levend! 

Zoals zo vaak in de Psalmen, zie je dat hij in het begin van de psalm heel anders praat dan aan het einde.

In het begin: 

God heeft hem vergeten, schenkt geen aandacht aan hem (Dat is wat! Zelf weleens zo gedacht?) Hoe lang nog, Heer, zult u mij vergeten, hoe lang nog verbergt u voor mij uw gelaat? Weer die HOE LANG vraag!!!

Aan het einde zien we drie houdingen die hem vooruit helpen:

1. Vertrouwen op Gods Karakter, net zoals in de vorige psalm: 

'Ik vertrouw op uw liefde'

2. Hopen op Gods hulp, handelen, net als in de vorige psalm

'...mijn hart zal juichen omdat u redding brengt,'

3. Maar nu komt er iets nieuws: juichen en zingen:

'...ik zal zingen voor de HEER, hij heeft mij geholpen.'

Blijf altijd zingen!

Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. “Blijf altijd zingen” las ik laatst in het boek Vleugelslag van Marieke Luiten. Het was een vader die dit tegen zijn dochter zei, want ze kon erg mooi zingen. Maar toen ze op haar zeventiende een traumatische ervaring doormaakte, hield het zingen op. Ze kon niet meer tot God zingen, die niet had ingegrepen op dat vreselijke moment. Ze had last van vreselijke herinneringen. Ze droomde er van, zelfs overdag overviel het haar dat het zwart voor haar ogen werd….

Totdat ze weer ging zingen. Van dezelfde God! Die eeuwige God. Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam kwam er zelfvertrouwen en kon ze haar leven weer vorm geven…. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Waarom grijpt God niet in? Waarom maakt Hij geen einde aan alle ellende?                                                                                  

Paul wil proberen hier een antwoord op te geven. 'De antwoorden hangen met elkaar samen, dus luister goed ook als u het vreemd vindt wat ik zeg. Ik wil u vier aspecten geven, maar die zijn met elkaar verweven. Los van elkaar kunnen we ze niet begrijpen.' Zegt hij.

De vier aspecten zijn:

1. God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is. De maat van Zijn gramschap.

2. Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering.

3. Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

4. Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is.

In Daniël 11:36 is er sprake van een koning, die denkt dat hij als God is. Die hoogmoedig is, voorspoedig, en denkt dat hij alles kan zeggen. Hij denkt dat er geen God boven hem is. Wat zien we dan: God staat de zonde tot een bepaalde maat toe, en dan gaat Hij handelen. Dan is de maat van Gods gramschap, boosheid, vol. Dan gaat God ingrijpen!

Kijk maar naar Sodom. Groot was haar onrecht en groot was het geroep over haar zonden voor de Here. (Gen.18:20; 19:13). Die zonde had al een hele poos bestaan, maar dan besluit God er een einde aan te maken. Zonde heeft altijd een grens!

Kijk maar naar de Farao, die het volk Israël niet wilde laten gaan. Negen keer gaf God de Farao een kans, maar de tiende keer sloeg God zo hard terug.

Kijk maar naar het volk Israël in het OT. God liet hun in hun zonde begaan, talloze keren waarschuwde Hij door zijn profeten, totdat Hij ze in ballingschap stuurde.

Kijk maar naar Jezus. Talloze keren was Hij in de tempel geweest, had Hij gezien hoe daar handel werd gedreven in plaats dat het een gebedshuis was voor iedere gelovige. Maar op een gegeven moment is zijn verontwaardiging zo groot, dat Hij moet handelen en er een einde aan maakt!

Een opmerkelijk vers:

Hier krijgen we een kijkje in de hemel...

'En toen Hij het vijfde zegel opende, zag ik onder het altaar de zielen van hen, die geslacht waren om het woord van God en om het getuigenis, dat zij hadden.

En zij riepen met luider stem en zeiden: Tot hoelang, o heilige en waarachtige Heerser, oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet aan hen, die op de aarde wonen?

En aan elk hunner werd een wit gewaad gegeven, en hun werd gezegd, dat zij nog een korte tijd moesten rusten, totdat ook het getal vol zou zijn van hun mededienstknechten en hun broeders, die gedood zouden worden evenals zij.'

~ Opb. 6:9-11 (NBG) 

We zien martelaren bij de troon van God. Mensen die gedood zijn voor Jezus. Maar op aarde gaat de ellende door: er komen nog steeds martelaren bij, nog steeds worden mensen gedood om hun geloof in Jezus. Kijk maar wat ISIS in irak momenteel aan het doen is, en Boko Haram in Nigeria, en de Taliban in Afghanistan, en noem maar op.

En dan roepen die martelaren onder de troon van God het uit: Hoelang nog?

En dan is het antwoord: er moeten er nog meer bij komen! Totdat het getal vol is!

Er is een bepaalde maat, en dan is Gods verontwaardiging zo groot, dan grijpt Hij in.

Maar waarom niet gelijk dan? Waarom staat HIJ het nog toe?

Dat heeft met het tweede en derde aspect te maken: Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering. Deze hangt heel nauw samen met het volgende aspect: Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

De Bijbel zegt dat het nu de tijd van genade is (2.Cor.6:2). God geeft nog tijd dat mensen tot bekering komen. Want Hij wil dat alle mensen tot bekering komen! Nu is er nog tijd om zich te bekeren. Dat is één ding dat hoog op Gods agenda staat. Omdat God zo graag wil dat mensen tot bekering komen, geeft Hij hen nog tijd daarvoor. Maar dat betekent ook dat het kwaad in die tijd door kan gaan!

Evangelie

Er is nog een ander belang waar God tijd voor neemt: namelijk dat alle volken het evangelie zullen horen: 

'En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn...'  ~ Mt 24:14 

Ook dit heeft weer met Gods genade te maken. God wil alle volken een kans geven om zich te bekeren. Maar als het einde is gekomen, als de maat van Gods genade vol is, dan komt het oordeel.

Het is nu dus de tijd van genade. God geeft nu nog tijd dat mensen zich bekeren. Maar als we morgen dood gaan, of morgen komt Jezus terug, dan is het te laat. Dan staan we morgen voor Gods troon, en moeten we verantwoording afleggen. Dan vallen we door de mand. Hoe goed we ook denken geleefd hebben. Gods standaard is veel hoger dan onze standaard. Dan blijkt dat we allemaal te kort hebben geschoten.

Maar gelukkig is Jezus voor onze zonden gestorven. En daarom hoeven wij niet veroordeeld te worden, omdat Hij in onze plaats is veroordeeld. Maar dan moeten we ons wel nu bekeren. Want morgen kan het te laat zijn!

Zolang er genadetijd is, is er ook onrecht en lijden

Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

In die zin dragen wij bij aan het lijden van Christus. Zoals Christus heeft geleden voor het behoud van mensen, zo gaat ook het lijden in de wereld door, opdat nog meer mensen behouden worden.

JA MAAR….er zijn heel wat ‘ja maars’ hier tegen te zeggen. Want dit blijft een heel moeilijk onderwerp. 

OPWEKKING 745: “HOE LANG” 

Leestips:

Psalm 6

Psalm 13 

Openbaring 6:10,11

* Preek van Paul van Norden, met toestemming overgenomen 

Wanneer je levenspad overstroomt - directe bemoediging

Ik kom er graag. De vredige rivier... 

Terwijl ik in deze wonderschone droom op de veilige, stevige waterkant zit, staar ik ontspannen voor me uit. Rust en kalmte geeft het mij en maakt dat ik mij verbonden voel met wat er staat geschreven in Psalm 23...

Maar vannacht heeft het gestormd als nooit tevoren. De schade lijkt onherstelbaar. Ik kijk om me heen en zie overal gebroken takken, geknakte bloemen en puin. De vredige rivier is veranderd in een onrustige stroom dat bedekt is met bladeren en stukken hout. Het veilige wandelpad naast de rivier waar ik mijn leven op had gebouwd, is onbetrouwbaar geworden. Het eens zo zachte zand onder mijn voeten is in een modderstroom veranderd en de zijkant brokkelt af en glijdt weg in de rivier... 

Beangstigd schrik ik op uit deze nachtmerrie en doet me beseffen dat een mooi en stevig fundament in één klap vernietigd kan worden.

Wanneer je op een veilig pad langs vredig water loopt, is er niet zo veel waar je je zorgen om maakt. Maar wanneer je buiten bezig bent en er onverwachts een wolkbreuk op je neerkomt en de veilige weg in een modderstroom veranderd, kan onzekerheid over een behouden thuiskomst je overrompelen.

Ik las in een boekje van Max Lucado waarin hij schrijft:

Bezorgdheid maakt dat je je energie moet verdelen tussen je bezigheden van vandaag en je problemen van morgen. Het resultaat is verdeeldheid van je geest.

" God leidt je. Laat de problemen van morgen wachten tot morgen. "

Helaas is je zorgen maken iets wat niemand van je over kan nemen, maar je kunt er wel zelf wat aan doen. Lees eens de 'herderspsalm' 23 aandachtig. 'Hij voert mij naar vredig water,' vertelt David. Hij voegt eraan toe; 'Hij leidt mij langs veilige paden.' 

Hij leidt me! Hij leidt ons! God loopt niet achter ons te schreeuwen: 'doorlopen!' Hij loopt voor ons uit en nodigt: 'Kom!' Hij loopt voorop, maakt het pad vrij, snijdt takken af, wijst de weg. We zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

"Ook morgen zal God u weer geven wat u nodig hebt. Leef dus gewoon bij de dag." (Matt 6: 34)

 "Je krijgt kracht voor elke dag, vandaag voor de problemen van vandaag, morgen voor de problemen van morgen. De kracht om de problemen van morgen op te lossen, heb je vandaag nog niet."

 "We hoeven echt niet te weten wat er morgen gaat gebeuren. We hoeven alleen maar te weten dat Hij ons leidt, en 'we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen. ' " (Hebr. 4:16b)

Dat is prachtig om te lezen! En de waarheid die God ons beloofd in de Bijbel maakt het nog mooier!! Leef bij de dag, maak je om niets zorgen. God voorziet elke dag en je zal niets tekort komen…

Wat nou, wat nou?

Alleen, Wat als jij ervaart dat die veilige paden helemaal niet onder jouw voeten bestaan? Wat als jij ervaart dat de weg naar huis veranderd in een modderstroom omdat het alleen maar stormt?

Wat nou als zorgen en problemen in je leven veranderen in een draaikolk vol narigheid en je dreigen te verdrinken?

En lastiger; je gevoel en gedachten dwalen af naar de kolkende diepten en laten je twijfelen aan de beloften van de Vader.

Wat nou als je er van overtuigd bent dat er zó veel leed in deze wereld is, dat voor je gevoel bevestigd wordt dat God niet naar ons omkijkt? De wolkbreuken van deze gebroken wereld stortten op onze aarde neer, maar heeft God het wel in de gaten?

Hoe moet je die mooie beloften interpreteren wanneer de modderstromen op je levenspad je wereld onherstelbaar overstroomt?

Wat nou als je de veilige overkant niet haalt?

Directe bemoediging:

Het enige wat je eigenlijk aan directe bemoediging kan ervaren als het niet gaat, is dat er iemand fysiek bij je is waarbij jij je op je gemak voelt. De fysieke aanwezigheid van een geliefd en vertrouwd persoon. Ik weet nog goed dat ik enorm angstig was toen mijn dochtertje van elf maand op een avond in april in aller ijl naar de spoedpost moest en we niet wisten wat haar en ons te wachten stond. Ze vertoonde afschuwelijke uiterlijke kenmerken van pijn en iets dat haar lichaam veranderde. Ze gilde en haar benen zwollen helemaal op en haar voetjes werden donker paars, bijna zwart. Ik raakte in paniek en belde mijn zus. Ze kwam direct en dat vond ik fijn. Ik kon haar hand pakken toen de artsen met haar bezig waren en zij kon even bij mijn kind blijven wanneer het mij te veel werd. Ze bemoedigde me met opbouwende woorden en sterkte me met een hand op mijn schouder.

Een andere manier van directe bemoediging is gebed. Intens en diep geconcentreerd gebed. Dat geeft je de ervaring van geestelijke aanwezigheid en troost van de Vader, de Trooster. God beloofd ons immers de Trooster wanneer wij verdriet hebben. En die Trooster ervaar je, sterkt je en bemoedigd je wanneer je in gebed bent en je hart opent naar God. 

Een geliefd persoon is er niet zomaar. Daar zul je eerst ‘contact’ mee moeten maken en een afstand voor moeten overbruggen. Datzelfde geldt voor zowel fysiek als geestelijk contact.

Hoe kun je zeggen: ik ervaar de Trooster niet en voel me niet omringd door de liefde van Gods nabijheid, als je Hem niet zoekt en Hem niet vraagt?

Biddend loslaten:

Wanneer het niet gaat en wanhoop en onmacht overweldigen je, ga dan bidden. Kijk omhoog en praat, zonder blokkades (houd je verdriet niet in), zonder moeilijke woorden, met de Heer. Je weet dat Hij luistert. 

‘En al ga ik door het dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.’

Ik vrees geen kwaad betekent niet dat het je niet overkomt, het gebeurt namelijk wél. Maar het betekent dat de duisternis niet zal (over)winnen in je leven. Het betekent dat God je nooit zal verlaten en je - bovennatuurlijke - kracht zal geven om de overstroming te doorstaan. Hij zal je wijsheid geven en het vermogen door de stroom heen te kunnen zwemmen. Wanneer je dreigt te verdrinken zal Hij je eruit trekken en je kalmeren op de veilige waterkant.

En vergeet nooit dat alles gebeurt op Zijn tijd en naar Zijn wil. Daar hebben wij mensen geen controle over en we kunnen het op geen enkele manier beïnvloeden. 
Wel mogen we op Hem vertrouwen dat Hij ons altijd ziet en absoluut met ons bewogen is. Hij ziet ons leed, Hij houd ons vast en laat ons niet verdrinken in onze noden.

En onthoud altijd dat jij de keuze maakt je door Hem te laten sterken en troosten. Roep Hem aan! Geloof; we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

Hij heeft je geen kalme vaart beloofd, maar wel een behouden thuiskomst!

En dat raakt deze belofte precies in het hart.

Is het in jouw leven als een stormachtige nacht? Of heeft het gestormd en zie je overal brokstukken liggen? Weet je niet hoe je de brokstukken bij elkaar moet rapen? Luister eens naar dit prachtige lied...

Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart.

 

‘Als jullie Mij kennen zullen jullie ook Mijn Vader kennen…’

Vanmorgen las ik een stukje uit een boek dat inzoomde op de langste preek van Jezus. Die staat opgetekend in de hoofdstukken 14 tot en met 17 van het Johannes-evangelie. Wist je dat Jezus het hier meer dan vijftig keer over de liefde heeft? En zelfs meer dan vijftig keer over de Vader! Ik had in een van mijn vorige blogs beloofd een stukje te schrijven over vaderliefde…

Dat iedereen een vader heeft is een zekerheid waar je niet onderuit komt – of je nu in deze wereld wel een vader hebt of vaderloos bent (geworden), vaderliefde hebt ervaren of een vader hebt waar je liefde van hebt gemist – anders was je er niet geweest. Maar het gaat er in deze blog om, dat je weet dat je een Vader hebt, dat Hij jou kent en erkent als Zijn kind, dat ook deze onvoorwaardelijke Vaderliefde voor jou is bedoeld.

Er is ontzettend veel geschreven over deze onvoorwaardelijke Vaderliefde. Mensen zijn er namelijk dagelijks naar op zoek. Het zit in de mens verweven deze liefde te zoeken en aan te nemen als een nood, om de lege plek in het hart te vullen. Het is vergelijkbaar met een baby die huid op huid contact met de vader en de moedernodig heeft, omdat zonder deze liefdevolle aanrakingen het kind geestelijk zal sterven. Het is alsof de poriën van de huid gevuld moeten worden met stofjes liefde die absolute eeuwigheidswaarde hebben. Wanneer het kind nooit (of weinig) wordt geknuffeld, vastgehouden en vertroeteld, zal het geestelijk overlijden en niet in staat zijn zelf liefde te geven en niet weten hoe liefde te ontvangen.

Zo heeft ook een volwassene liefde broodnodig. Geestelijke knuffels zeg maar. Bevestiging dat de Vader je ziet en om je geeft, ongeacht je misstappen. Dat Hij weet wat je voelt, waar je doorheen gaat, dat je echt je best wel doet. Dat Hij met je mee gaat als je ergens bang voor bent of enorm vreest. Je weet ongetwijfeld wat ik bedoel, omdat je zelf mens bent en deze liefde ook begeert.

Wat kan ik toevoegen aan al het moois dat al over deze Vader is geschreven en gezegd? Niets!

Wel kan ik vanuit het gemis van een aardse vader zeggen; Hoeveel heb je deze Vader dan nodig? Alles!

Vanmorgen voelde ik het weer. Het gemis. Het gapende gat in mijn ziel dat ik niet kan vullen. De kloof naar vaderliefde is enorm en de overkant zal voor mij nooit bereikbaar zijn. Ik ervaar dat die ruimte niet meer te vullen is door een aardse vader. Ik voel me leeg als ik daar aan denk…

Is er een manier om deze leegte weer te vullen? Is het werkelijk mogelijk?

In de stilte van mijn hart roep ik om een vader. Smeek ik en verlang ik…

‘Vader…!’

Onrustig en met een leeg gevoel vluchtte ik naar een stille plek. Ik wil dit gevoel loslaten en de leegte op een of andere manier vergeten. Want zo’n leegte doet pijn. Het is als honger en dorst en happen naar adem…

‘…zet je er overheen Tineke! laat je er niet door afleiden, anders hoor je weer de galmende put en de echo van die nare leegte… niet doen!’

Ik zat op een stoel en staarde voor me uit. Het was stil. Stil in mijn hart. Kon ik Hem horen als ik goed luisterde? Zijn aanwezigheid ervaren als ik voel met mijn hart?

‘Vader…’

Toen ik riep hoorde ik iets dat mijn aandacht trok, als een gevoel dat op de deur van mijn hart bleef kloppen. In de fluistering van de wind omringde het mij, ver weg en toch heel dichtbij. De stem van mijn Vader?

‘Ik zie je…’

Stilte.

Schrok ik? Was het gevoel te intens? Werd ik bang? Ik kan toch gewoon gaan zitten en bidden? Ik bid elke dag! Dan voelt het ook niet zo… anders.

‘Vader…?’

Ik ben er.’

Ja! Hij was er werkelijk! Hoe kon ik anders de warme stroming door mijn aderen voelen, terwijl ik even tevoren nog rilde van de kou?

‘Ik wil zo graag even bij U komen. Ik heb U zo nodig…’

‘Sluit je ogen.’ Ik sloot mijn ogen.

‘Voel met je hart.’ En ik voelde met mijn hart.

‘Waar ben je geweest?’ Vroeg Hij me.

‘Eigenlijk overal en toch ook weer nergens, Heer. Maar vooral ben ik druk geweest met alles zelf en alleen te willen doen…’ Begon ik.

‘Ik raak uitgeput…’

‘Uiteraard,’ zei Hij. ‘Ik heb je al een tijdje niet gezien.’

Ik wilde het Hem zeggen. Ik wilde Hem zoveel vertellen, maar vooral wilde ik Hem duidelijk maken dat ik het zo mis.

‘Ik kan het zo missen, het niet hebben van een vader in mijn leven.’

‘Dat weet ik.’ Zei Hij.

‘Maar…’

‘Shhh.’ Suste Hij me zacht.

‘Ik ben dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’ Hij was heel dichtbij.

‘Ik weet het, Heer.’

‘Dus je weet ook wat ik je heb beloofd, en dat het gisteren, vandaag en morgen nog steeds zo is…’

‘Ja, Heer. Dat U mijn Vader bent en ik Uw kind.’ Ineens merkte ik dat ik glimlachte…

‘…En U van mij houd.’

Ik voelde het! Het voelde als een bevestiging dat op mijn hart werd gedrukt!

‘Goed zo.’ Zei Hij geduldig. Ik grinnikte.

‘Wanneer kom je weer…?’ Vroeg Hij. Ik wist dat Hij het wist. Hij wilde alleen maar dat ik zou zeggen dat ik snel weer zou komen.

‘Zo snel mogelijk, Heer!’

God kiest je niet uit op grond van je daden, maar omdat Hij je roept. (Rom. 9:12) Er gaapt een groot gat in onze wereld; vaderloosheid. Alleen aan Gods Vaderhart vinden we rust. Die rust moeten we leren kennen. Rusten in Gods genade, in Zijn onverdiende gunst, Zijn Vaderliefde, rusten aan Gods hart. Het is een kwestie van ontvangen, vertrouwen en geloven. Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart!

Intussen had ik mijn handen gevouwen en waren ze niet meer opstandig als gebalde vuisten. Want dat wat ik had ontvangen was als een liefdevolle omhelzing van mijn Vader, recht in mijn hart…

Hoe je karakter wordt gevormd en je relaties worden verdiept

'Ben ik dan echt zo hardleers Heer..?'

Mijn geduld was op. Grommend stond ik aan het aanrecht de glitterlijm met een schuurspons van het blad te boenen. Lijm dat zich zó hardnekkig had vastgehecht kon niet van het aanrechtblad geboend worden, dacht ik nog. Ha, dat dacht je maar! 

© T van t Veer

Als je maar hard en lang genoeg boent, en de kwestie als uitdaging oppakt, dan zie je het langzaam vervagen... Het is niet gemakkelijk, maar het kán.

Je kunt je de situatie misschien wel voorstellen: Je ervaart de dag als lang en vermoeiend. Je kunt je niet herinneren dat je iets nuttigs hebt gedaan dan behalve ontelbare incidentele dingen oplossen. Je komt niet verder met de werkzaamheden die nog steeds op je lijstje staan te roepen: Streep mij af! Streep mij af!! - waarvan lijkt dat ze maar niet afgevinkt kúnnen worden.

De drempel van je geduld en verdraagzaamheid zakt dieper weg in de grond. Totdat de drempel compleet is ingezakt en jij (...) Nou ja, laten we zeggen dat je het even niet meer hebt.

Het kan een thuis situatie zijn. Een situatie op je werk. Of welke andere situatie dan ook. (100% dat jij je wel ergens in herkent;-). Je beseft heus wel dat je geduld op de proef wordt gesteld en het toch echt beter is dat je draagt dan klaagt. Maar o..!

En daar begint dan juist net dat lampje te flikkeren. Die straks gaat branden. Die jou wil leren hoe je het beste kunt omgaan met je van nature korte lontje, of je geërfde driftigheid. Want misschien dat er ergens in de toekomst een moment komt dat het heel belangrijk is dat je je grenzen weet te bewaken.

En dan volgt het proces. Je lampje gaat steeds minder vaak flikkeren, en steeds langer branden. Door steeds een situatie te ervaren die je doen nadenken en je eigen gedrag reflecteert, ben je op de goede weg gelouterd te worden.

Toen ik het aanrechtblad stond te schrobben overviel mij een gedachte. Ik ben hardleers. Sommige karaktereigenschappen zijn erg moeilijk te slijpen bij mij. Ik kon denken: waarom gebeurt dit nu allemaal! Waarom overkomt mij dit weer! Ik heb hier geen zin in! Het is ook altijd (...)!!

Maar wat nou als deze kleine 'ongelukjes' - maar grote strijd van binnen - jouw slijpen? Dat deze gebeurtenissen jouw louteren? Jou hardleerse karaktereigenschap wil vormen tot iets moois? Tot iets bruikbaars, dat God tot een groter doel wenst te voltooien?

Oef, ben ik dan echt zo hardleers Heer, dat ik zoveel 'narigheid' over me heen moet krijgen voordat ik het leer? Nou ja, narigheid is het natuurlijk niet echt, het zijn de alledaagse ergernissen waar ik, en jij vast ook, eigenlijk niet als ergernis zou moeten zien, maar meer als 'leerschool' of 'leermomenten'.

Laat je louteren door het proces waar je doorheen gaat. Laat je daarin leiden door de enige Raadgever die precies weet hoe het proces dient te verlopen. Die bovendien exact op het oog heeft hoe jij als bruikbaar instrument het beste tot z'n recht komt. ~ Tineke

Hij vormt je karakter. Hij verdiept relaties (en je relatie met Hemzelf!). Je wordt niet minder van je opofferingen. Integendeel. Je leert meer liefde te hebben en meer bewogenheid.

©T van t Veer

Bovenstaande zijn kleine leerprocessen. Om bijvoorbeeld te leren in te zien dat het beter is meer tijd en aandacht te besteden aan je kinderen in plaats van aan je huishouding (ik noem maar een zijstraat...).

Dit kun je ook vertalen naar heftigere situaties of langdurige problemen en strijd zonder uitzicht op nieuwe perspectieven. Denk aan het proces waar jij zelf doorheen gaat. De moeilijkheden die je probeert te overwinnen.

Dat wil niet zeggen dat God alleen op die manier ons iets wil leren, 'slijpen' of 'snoeien'. Zie het als een bemoediging om jouw door je beproeving eveneens te laten louteren.

Van nature kijken we terug naar hoe de situatie eens was, en zouden we willen dat ze nooit veranderd was. Het is een bijna onvermijdelijke reactie, maar als je er teveel mee doorgaat, is het een belemmering om verder te gaan en je omstandigheden ten goede te veranderen.

Uiteindelijk had ik de glitterlijm van het aanrecht gekregen. Het was nodig hard te boenen tot mijn vingers paars kleurden. Maar het was meer dan de moeite waard. Het glom als nooit tevoren...

'Goud wordt door vuur gelouterd. Een sterk mens door tegenspoed.'

Het kunstwerk dat Hij noemt; leven

'Let me enjoy life...

Een gedicht geschreven over een plekje in het leven na een stiltemoment...

Het kunstwerk dat Hij noemt; leven

...Leven. Wie ben jij? Ik adem je in en blaas je weer uit. Struikelend over de lessen die je mij wilt leren. Maar ik bewonder je schoonheid en verwonder me als je naar me lacht. Ik ervaar je soms als pijn. En soms streel je mij. Ik ervaar je de ene dag als strijd, en dan loop ik weer moedig met je mee. Nog vaker kijk ik naar je met een frons, en dan weer met een lach. Ook angst kom ik tegen. En een akelig gevoel dat mijn hart verteerd. Je ochtendgloren en je avondrood geven mij vaak een blij gemoed. Maar soms wil ik ze echt niet tegenkomen. Dan zou ik willen dat je daar in stilte bleef - als een nacht zonder ontwaken.

...Leven. Waar kom jij vandaan? Waar ligt jouw begin en wat brengt ons jouw eind? Je Maker is mijn Meester. Je ziel mijn hele wezen. De tijd die je voortzet in seizoenen treft mij diep. Waar zou ik zijn als er in vervlogen tijden een keuze niet was geweest? 


...Nu ik Hem heb leren kennen,
ben ik alles,
in elke detail geliefd...

...Leven. Ik heb je nodig. Je geeft mij adem. Je Schepper is mijn Koning. Zonder Hem ben ik niets. Nu ik Hem heb leren kennen, ben ik alles, in elke detail geliefd. Nog steeds struikel ik en doen de lessen mij wankelen. Maar ik heb mijn weg gevonden. Achter Hem ren ik nu aan, zonder Hem uit het oog te verliezen. Hij is mijn trouwe lichtbaken op het pad dat gaat over jouw, mijn lieve leven. Je lessen neem ik dapper mee, want ik weet; er gaat geen les aan Hem voorbij.


...Laat me genieten alsof ik wandel in Zijn schilderij. Wanneer Hij mij vasthoud als penseel van het leven...

...Leven, waar is mijn plaats bij jouw? Ik ben zoek geraakt in een tocht vol hoop en verwachting. Kan ik zelf die kostbare momenten creëren? Of kan ik ze slechts memoriseren? Lieve leven, wees mij goed gezind. Laat me genieten alsof ik wandel in Zijn schilderij, wanneer Hij mij vasthoud als penseel van het leven. Mijn dankbaarheid wil ik je geven. In liefde wil ik met je leven. En leren te aanvaarden wanneer je me laat gaan. Maar vooral wil ik Hem danken, dat Hij mij dit plekje heeft toevertrouwd, omdat ik mag bestaan, in Zijn kunstwerk dat Hij noemt; leven.

~ ~ ~

Heer, luister naar ons hart...

Gewoon even een rustig en gevoelig lied van de Casting Crowns - Listen to our hearts.

Eigenlijk wilde ik iets schrijven over het ervaren van de nabijheid van God, of eigenlijk over het verlangen naar Zijn liefde en nabijheid. Het verlangen bij Hem te zijn - al is het maar voor heel even - en Kracht en Liefde van Hem te ontvangen voor nieuwe 'energie'. Of gewoon, om uit te drukken hoe je je voelt als je aan de Heer van je leven denkt.

Luister gewoon eens en geef jezelf de gelegenheid te genieten en rust te vinden omdat je zeker weet dat Hij met alle aandacht naar je hart luisterd...

 

 

 

Zoek Hem t.a.t. en je zult vinden

 

Een stukje tekst als afbeelding (zie onderstaande) uit het lied van Selah; 'Be still my soul' wat mij momenteel erg op het hart ligt. Het geeft mij vertrouwen in de toekomst, ook al lijkt die niet altijd even mooi en hoopvol...

Met name door de laatste paar regels besef ik steeds meer de (geestelijke) uitwerking en de kracht van gebed en hoe onmisbaar het is in je leven.

Zo belangrijk als ademhalen voor je lichaam is, zo belangrijk zou bidden voor je geestelijk leven moeten zijn .

 

Zoek altijd naar Hem, kniel voor zijn voeten neer en verwacht alles van Hem.

Geef gedachten die afleiden geen kans en relativeringsvermogen geen invloed op je vertrouwen in Hem.

 

(leestip: Deuteronomium 6)

 

 

 

 

De afbeelding print ik uit en lijst het in, zodat ik er steeds weer aan herinnerd mag worden hoe ik mijn kracht en hoop kan vinden. Maar bovenal dat ik Hem in alles zoek.

Ook jij mag deze afbeelding uitprinten en hopelijk mag het ook jou tot waardevolle geheugensteun zijn.


~

De stenen die je draagt in je huwelijk (a personal testimony)

  

‘Some stones you will have to bear with you, until God takes over the stones for you.’

(But He will always be the safety net when it is too heavy).

Toen ik net getrouwd was met de liefde van mijn leven, hield ik heel erg veel van hem. Toen hij een goede baan had, was ik trots op hem. Toen ik zijn talenten zag, prijsde ik hem. Toen we samen kinderen kregen, werd ik nog een keer verliefd op hem. Toen hij ziek werd, troostte ik hem. Toen hij werkloos werd, suste ik hem. Toen de volle portemonnee leeg raakte, verontschuldigde ik hem. Toen hij jaren geen werk kon vinden, maakte ik mij boos om hem. Nu de gevolgen beklemmend zijn geworden, heb ik de neiging de verantwoordelijkheid bij hem neer te leggen. Dat van onze zorgen, ons gebrek, de belemmering mee te draaien in de maatschappij; die enge lege portemonnee en de pijnlijke strijd van het continu moeten relativeren en niet teleurgesteld in een hoekje kruipen…

En ik heb gebeden; Heer, hoe kan ik mij anders voelen dan dit nare gevoel…. Heer, dat wil ik niet, daar kies ik niet voor, dat wijs ik af! Geef mij hier goede gevoelens voor in de plaats!

Op mijn knieën gaf ik Hem mijn tranen, mijn zorgen, mijn gemengde gevoelens…

En Hij zei:

‘Koester hem.’  

Is dat alles, Heer?

En Hij zei:

 

‘Koester hem en laat Mij voor jullie zorgen… kom bij Mij wanneer je last te zwaar wordt, maar koester je man, in elke omstandigheid. Koester hem, dat is mijn opdracht aan jou. De rest is Mijn zorg…’

 

En ik boog mij diep… want Hij had mij geraakt.

Hij had mijn hart geraakt.

Die opdracht van maar twee woorden, maar waarin zoveel gevoelens verborgen liggen. 

Koesteren… Ja Heer, ik zal hem dicht bij mijn hart houden.

Je partner koesteren en dienen in welke omstandigheden dan ook... maar dat is soms best lastig. Je wilt je huwelijk niet zien stranden, vanwege omstandigheden die je niet zelf in de hand hebt. Dus zul je je gedachten in Christus moeten bewaren. Dicht bij Hem blijven en bij je partner. Het slagveld in je gedachten bewaken, want het zet heel rap een kloof tussen jou en je echtgenoot. Vraag de Heer om wijsheid met de situatie om te gaan, en betrek Hem bij de situatie. Bid samen, strijd samen, draag samen de stenen op de weg die God voor jullie heeft uitgespreidt.

Maar doe het niet alleen!

Dank de Heer voor de mooie dingen die je hebt. Ik weet het, dat lijkt zo standaard (iedereen zegt het), zo simpel en zo - bijna - onbereikbaar, maar echt, zo volg je wel het spoor naar herstel. En niet persee herstel in de situatie, maar in je geest, je ziel en je instelling, je kijk op de situatie.


~~~

En zo kwam er ook een ommekeer in mijn gedachten, in mijn hart: Ik begon de mooie dingen te zien. En dankbaarheid werd zichtbaar in grillige omstandigheden.

• De onvoorwaardelijke liefde van de kinderen, de mooie tekeningen, de vele kusjes en de dikke knuffels, elke dag weer!
• De mooie wandelingen die we kunnen maken in de wijk waar we wonen, in alle rust genieten van de natuur, langs de weilanden, dat ik zelf noem: mijn achtertuin. Ik was bijna vergeten hoe fijn ik dat vind!
• De vrienden die we erbij hebben gekregen in deze lastige periode, die ons helpen waar ze kunnen.
• Dat ik kan werken, want dat helpt wel iets.
• De fijne zitbank, de tv en pc. Ik kan relaxen, de wereld volgen, ik kan schrijven en bloggen.
• Ons welzijn als gezin.
• Het dak boven ons hoofd, de keuken, de gezellige huiskamer, de slaapkamers en dat we veilig en in alle rust kunnen slapen.
• Dat ik mag horen wat God mij wil zeggen, wat Hij van mij wil.Het vermogen me op Hem te kunnen richten en mijn openheid voor de Heilige Geest. Dat, waar God mij mee confronteert, in mijn hart te bewaren, te laten vormen door de Hem zodat ik eerlijk naar mijzelf kan en dúrf te kijken; wat heb ik écht nodig: HEM!

Weet je? Door weinig te hebben en weinig te kunnen doen, ga je je steeds meer richten op dat wat écht belangrijk is - als je je op God richt -. Het is zeg maar als een les in een soort van vasten: je gaat zoeken naar bevrediging voor je hart in plaats van je vleselijke verlangens. En eigenlijk, eígenlijk, besef ik nu, nu ik dit schrijf, dat ik God mag danken voor deze mogelijkheid, dit pad waar Hij ons op doet lopen, deze stenen die Hij ons mee geeft om te dragen. Juist omdát Hij ons dichterbij heeft gehaald. Is dat niet een teken van Zijn Liefde voor ons? Hij houdt namelijk teveel van ons om ons te laten zoals we zijn… Hij wil ons kneden, vormen en slijpen, omdat Hij ons dichterbij Hem wil hebben!

 

Ik kan me voorstellen dat, wanneer je niet veel (aan materialisme) hebt, je in een hoekje zou kunnen gaan zitten kniezen, omdat het de harde realiteit is dat je niet zomaar iets kan pakken, kopen en gebruiken wat je nodig hebt. Geen werk kan vinden omdat je steeds weer wordt afgewezen vanwege de leegte in je cv door ziekte en het nare gevolg daarvan. Afgewezen worden door die genadeloze maatschappij op de arbeidsmarkt, de huizenmarkt en de banken.

 

Maar ik zeg:

Dank U Heer, want in deze armoede, voel ik mij rijk!!

 

Nu we weer samen deze stenen dragen, weten we dat God ons vangnet is, dat geeft ons een vertrouwd en gerust gevoel. We zullen de stenen dragen, tot de tijd is gekomen dat we ze aan Hem mogen geven.