Hoe je overbezorgdheid over je kind kunt leren loslaten

Het geloofsdeurtje van een kinderhart. En samen met je kind Jezus leren kennen...

Elke moeder is wel bekend met het gevoel: bezorgdheid over je kind(eren). Soms kun je zelfs óverbezorgd zijn. Overbezorgdheid kan je gemoedstoestand negatief beïnvloeden en de vrijheid en leerprocessen van je kind(eren) belemmeren. Het kan je meevoeren naar een nare plek in je gedachten waar je alleen bent en worstelt met je angst en onzekerheid. Een plek waar de Heere heel graag wil komen, maar waarvan jij de deur door angst gesloten houd.

Je hoeft niet alleen te zijn met die bezorgdheid. Die onzekerheid voor de toekomst van je kind, voor het onbekende. Je hoeft niet in eenzaamheid te worstelen met die angstige gedachten; wat als... de angst dat je niet weet of iets goed gaat komen, wanneer je kind pijn heeft en jij je kind niet kunt opvangen, omdat je er op dat moment niet bent.

Overbezorgdheid kan je enorm in de greep houden waardoor je veel moeite ervaart om je kind ‘los te laten’.

Een bemoedigend verhaal van een klein meisje:

Ze stond daar midden op straat. Alleen. Ze was vuil. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen. Ze huilde zacht. Haar knieën waren zwart van de modder waar ze uit was opgestaan. Ze was gevallen. Geduwd. Uitgelachen door grote wilde knapen. Ze waren weggerend toen ze in het zand viel en haar huilend alleen gelaten.
Maar nu huilde ze niet meer. Ze zong heel zacht een liedje. 'Jezus is mijn vriend...'
Het meisje ken ik goed. Ze is mijn eigen dochter.
Later vertelde ze dat ze, toen ze bang was en pijn had, om de hulp van de Heere Jezus had gebeden. Ze vertelde dat ze een vriendelijke meneer naast haar zag staan die haar troostende woorden toesprak. Hij was in het wit gekleed, straalde en lachte. Ze zei: "Het was een engel mama. En ik was niet bang meer. Ik werd toen blij en ging een liedje zingen voor de Heere Jezus!"

"Laat overbezorgdheid los door het hart van je kind op Jezus te richten." - Tineke

Minder snel bezorgd omdat je kind Jezus kent.

Sindsdien ben ik zelf minder snel bezorgd. Want hoe vaak heb ik God gebeden een Vriend voor haar te zijn.

Het is enkel een klein verhaal, maar van een bijzondere ervaring wat kinderen kunnen hebben. Maar wat een kostbare ervaring!

Wat een troost voor een bezorgde moeder! Daarom is het zo belangrijk dat we onze kinderen over de Heere Jezus vertellen. En niet alleen 'vertellen'. Ook samen erover praten is belangrijk. De tijd er voor nemen. Samen bidden. Ze zegenen, elke dag weer.

Kies er voor om als ouder hier een hoge prioriteit aan te geven. Het geeft zoveel meer kalmte, hoop, vertrouwen en vrijheid. Het dringt de angst en bezorgdheid op de achtergrond. Want daar waar Jezus heerst, heeft angst geen ruimte.

Zijn er praktische manieren om je kind bewust over Jezus te leren? Ja, en heel wat zelfs!

Verschillende manieren:
- Zegen je kind(eren) elke avond. Ze vinden het fijn om te horen! Het geeft een goed einde aan de dag en een goed begin van de nacht.
- Bid bewust met je kind. Zo kun je ook bewust de gebeurtenissen van die dag delen.
- Laat je kind zelf ook bidden (en laat ze maar de Heer vragen en vertellen zoals bij de leeftijd past).
- Bid zelf voor je kind. Vraag of de Heere een Schild voor je kind wil zijn, een Vriend.
- Lees met ze uit de (kinder)bijbel.
- Neem ze mee naar de kerk.
- Laat ze opwekkingsliedjes luisteren wat bij de leeftijd past.
- Negeer vragen niet.
- Laat ze ervaringen vertellen en neem ze serieus.
- Leg je kind uit dat ze niet alleen zijn. Ook niet wanneer ze bang zijn. En ook als papa of mama er niet is. God is er altijd, ziet je en hoort je.
- Vertel je kind dat ze de Heer alles mogen vragen. Op elk moment van de dag.

Tegelijk helpt het jouw om je overbezorgdheid los te laten en te leren vertrouwen op Gods liefde, trouw en beloften.

Wanneer jij beseft dat je kind vertrouwen in Jezus heeft en Hem zoekt bij eenzaamheid en angst, dan is dat voor jouw (en je kind!) een vangnet bij moeilijke momenten wanneer je niet bij elkaar kunt zijn. Je kind heeft zijn of haar geloofsdeurtje opengezet en de hemelse Vader binnen gelaten. Kinderen ervaren het geloof als iets puurs en heiligs en staan open voor hulp en zegen, -zoals de ervaring van een engel bij eenzaamheid en angst op straat.

Geloof er in dat Jezus zóveel kan betekenen voor de ziel van kinderen en voor de toekomstige kwaliteit van hun leven!

“Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet!” - Lucas 18:16

De discipelen van Jezus meenden dat het niet gepast was als er kinderen naar Hem werden gebracht. Maar Jezus nam hen dat zeer kwalijk (Mat 18:13-16). Hij riep de kinderen juist bij zich en omarmde hen en zegende hen. Hij zei tot de mensen om zich heen: “Voorwaar, Ik zeg u: Wie het Koninkrijk Gods niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan.” Want juist de kinderen, zo eenvoudig en puur, en klein in eigen ogen, zijn groot in het Koninkrijk van de hemel. Daar kun je als volwassene een voorbeeld aan nemen!

Als God Deuren Sluit... Wat doe jij..?

When one door closes, another opens…

Er wordt een deur voor je geopend. In vertrouwen stap je de drempel over; nieuwsgierig en dankbaar, ervarend, voelend en genietend... 

Maar dan, heel onverwacht, wordt je terug geroepen. Je moet omkeren, alles laten vallen waar je in korte tijd zo aan gehecht bent geraakt. De weg die je vertrouwde is niet de weg die goed voor je is...

En de deur wordt voor je voeten gesloten...

Soms leid één deur naar datgene waar je geroepen lijkt te zijn. En soms hebben meerdere wegen geleid tot die ene deur waar jij doorheen hoopt te gaan, omdat je zeker weet dat jij voor datgene, wat daarachter ligt, geroepen bent.

Maar soms heeft God een ander plan en sluit Hij de deur. Omdat wat daarachter ligt, niet voor jou bestemd is.

...But we often look so long and so regretfully upon the closed door…

Maar wat lijkt het dan een verspilde moeite, verspilde dromen. En de teleurstelling kan je laten denken dat je de deur liever niet door was geweest. En de vragen komen...

Misschien opende God voor een kort moment de deur. Voor een blik naar binnen, om te ervaren, te voelen en te leren… omdat zonder deze ervaring je niet sterkt genoeg zou kunnen zijn om de drempel over te stappen van een andere deur.

Het is een belangrijke les die ik pas geleden zelf heb mogen leren…

Lessen van loslaten, aanvaarden en vooral: vertrouwen!

Zo stond ik op een dag met drie verschillende koffers naast mij, verzameld via drie wegen, voor die ene deur, waarvan ik dacht dat daar achter - voorbij die o zo prachtige deur - een toekomst van glorie lag (weliswaar met missers en beperkingen, zo relativerend was ik wel…) Maar ik had het niet goed. Niet goed opgelet, teveel mijn eigen koers gevolgd. Maar vooral, niet goed genoeg geluisterd...

…that we do not see the one that has opened for us.

En zo: mijn dromen en mijn plannen rolden mijn kostbare koffers uit en alles wat ik opgebouwd en verzameld had, viel kapot op de grond. Niet meer te gebruiken. Onherstelbaar gebroken. En de deur die zo open en gastvrij lonkte, alsof ik daar hoorde te zijn, werd onherroepelijk gesloten.

Toen ik -heel even maar- in het open veld achter de deur stond, zag ik zoveel mogelijkheden die nog konden komen. Maar ook: zoveel lessen die waren gepasseerd en die zo belangrijk voor mij waren geworden dat ik ze allen met me mee had gedragen. Wat was het prachtig om te zien, die blik in de toekomst. Maar wat was het zwaar om die koffers vol lessen en ervaringen met me mee te dragen.

O, als ik de keuze had gehad de koffers te laten staan! Wat denk je, dan was ik toch door die deur gerend! Maar ik weet niet of mijn toekomst dan nog zou worden, zoals God het had bedoeld…

If God shuts a door… Stop banging on it!

Terug geroepen dus. En alles wat ik had opgebouwd, waar ik zo hard voor had gewerkt, waar ik mij voor had ingezet, kwam te vervallen en moest ik loslaten.

En de droom veranderde in teleurstelling en onbegrip waardoor ik een tijd lang alleen maar op die gesloten deur kon bonken, stompen, schoppen en zeuren: laat me erin!

...Trust that whatever is behind it is not meant for you.

En toch besef ik dat ik het uiteindelijk moet laten rusten. God laat mij op deze manier weten dat het zo beter is. Dat ik maar beter niet het pad achter die deur oploop. De woorden op de deur maken duidelijk waarom... 

Want de belangrijkste les moest nog komen...

De grootste les in dit alles is leren vertrouwen dat, wat in het verborgene achter die deur ligt, niet voor mij bestemd is. Dat dus mijn weg (waarvan ik denk dat het de juiste is) niet altijd de Zijne is. Het is wachten op een andere deur die open gaat, zonder mij blind te blijven staren op mogelijk andere deuren. Tijd nemen om te horen, te zien en te luisteren. Maar bovenal te vertrouwen en te aanvaarden dat het goed is zo. Dat ik er niet minder van wordt nu deze deur is gesloten. Het is de tijd niet en mijn aandacht is nodig bij andere dingen. 

Vertrouwen... Moeilijk he! Het is soms zo ongrijpbaar, zo onzeker. Maar het is goed zo. Ik laat mijn koffers staan. Misschien heb ik ze op een dag nodig, misschien helemaal niet. Maar ik richt mijn ogen niet langer op die deur. Ik draai me om en kies ervoor te zijn waar ik nu ben...

En nogmaals, misschien geldt dat ook voor jou: vertrouw erop, dat wanneer Hij je terug geroepen heeft, de voornaamste reden ligt in Vaderlijke liefde, omdat, wat achter die mooie deur verscholen ligt, niet voor jou bestemd is.

En dat het beter is zo.

Heb jij eens voor een deur gestaan die ook weer dicht ging? Hoe ervoer jij vertrouwen en loslaten?

Heb je inspiratie nodig om los te laten? Lees via deze link over: Loslaten, hoe doe ik dat? Wat is dat?

Wanneer je levenspad overstroomt - directe bemoediging

Ik kom er graag. De vredige rivier... 

Terwijl ik in deze wonderschone droom op de veilige, stevige waterkant zit, staar ik ontspannen voor me uit. Rust en kalmte geeft het mij en maakt dat ik mij verbonden voel met wat er staat geschreven in Psalm 23...

Maar vannacht heeft het gestormd als nooit tevoren. De schade lijkt onherstelbaar. Ik kijk om me heen en zie overal gebroken takken, geknakte bloemen en puin. De vredige rivier is veranderd in een onrustige stroom dat bedekt is met bladeren en stukken hout. Het veilige wandelpad naast de rivier waar ik mijn leven op had gebouwd, is onbetrouwbaar geworden. Het eens zo zachte zand onder mijn voeten is in een modderstroom veranderd en de zijkant brokkelt af en glijdt weg in de rivier... 

Beangstigd schrik ik op uit deze nachtmerrie en doet me beseffen dat een mooi en stevig fundament in één klap vernietigd kan worden.

Wanneer je op een veilig pad langs vredig water loopt, is er niet zo veel waar je je zorgen om maakt. Maar wanneer je buiten bezig bent en er onverwachts een wolkbreuk op je neerkomt en de veilige weg in een modderstroom veranderd, kan onzekerheid over een behouden thuiskomst je overrompelen.

Ik las in een boekje van Max Lucado waarin hij schrijft:

Bezorgdheid maakt dat je je energie moet verdelen tussen je bezigheden van vandaag en je problemen van morgen. Het resultaat is verdeeldheid van je geest.

" God leidt je. Laat de problemen van morgen wachten tot morgen. "

Helaas is je zorgen maken iets wat niemand van je over kan nemen, maar je kunt er wel zelf wat aan doen. Lees eens de 'herderspsalm' 23 aandachtig. 'Hij voert mij naar vredig water,' vertelt David. Hij voegt eraan toe; 'Hij leidt mij langs veilige paden.' 

Hij leidt me! Hij leidt ons! God loopt niet achter ons te schreeuwen: 'doorlopen!' Hij loopt voor ons uit en nodigt: 'Kom!' Hij loopt voorop, maakt het pad vrij, snijdt takken af, wijst de weg. We zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

"Ook morgen zal God u weer geven wat u nodig hebt. Leef dus gewoon bij de dag." (Matt 6: 34)

 "Je krijgt kracht voor elke dag, vandaag voor de problemen van vandaag, morgen voor de problemen van morgen. De kracht om de problemen van morgen op te lossen, heb je vandaag nog niet."

 "We hoeven echt niet te weten wat er morgen gaat gebeuren. We hoeven alleen maar te weten dat Hij ons leidt, en 'we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen. ' " (Hebr. 4:16b)

Dat is prachtig om te lezen! En de waarheid die God ons beloofd in de Bijbel maakt het nog mooier!! Leef bij de dag, maak je om niets zorgen. God voorziet elke dag en je zal niets tekort komen…

Wat nou, wat nou?

Alleen, Wat als jij ervaart dat die veilige paden helemaal niet onder jouw voeten bestaan? Wat als jij ervaart dat de weg naar huis veranderd in een modderstroom omdat het alleen maar stormt?

Wat nou als zorgen en problemen in je leven veranderen in een draaikolk vol narigheid en je dreigen te verdrinken?

En lastiger; je gevoel en gedachten dwalen af naar de kolkende diepten en laten je twijfelen aan de beloften van de Vader.

Wat nou als je er van overtuigd bent dat er zó veel leed in deze wereld is, dat voor je gevoel bevestigd wordt dat God niet naar ons omkijkt? De wolkbreuken van deze gebroken wereld stortten op onze aarde neer, maar heeft God het wel in de gaten?

Hoe moet je die mooie beloften interpreteren wanneer de modderstromen op je levenspad je wereld onherstelbaar overstroomt?

Wat nou als je de veilige overkant niet haalt?

Directe bemoediging:

Het enige wat je eigenlijk aan directe bemoediging kan ervaren als het niet gaat, is dat er iemand fysiek bij je is waarbij jij je op je gemak voelt. De fysieke aanwezigheid van een geliefd en vertrouwd persoon. Ik weet nog goed dat ik enorm angstig was toen mijn dochtertje van elf maand op een avond in april in aller ijl naar de spoedpost moest en we niet wisten wat haar en ons te wachten stond. Ze vertoonde afschuwelijke uiterlijke kenmerken van pijn en iets dat haar lichaam veranderde. Ze gilde en haar benen zwollen helemaal op en haar voetjes werden donker paars, bijna zwart. Ik raakte in paniek en belde mijn zus. Ze kwam direct en dat vond ik fijn. Ik kon haar hand pakken toen de artsen met haar bezig waren en zij kon even bij mijn kind blijven wanneer het mij te veel werd. Ze bemoedigde me met opbouwende woorden en sterkte me met een hand op mijn schouder.

Een andere manier van directe bemoediging is gebed. Intens en diep geconcentreerd gebed. Dat geeft je de ervaring van geestelijke aanwezigheid en troost van de Vader, de Trooster. God beloofd ons immers de Trooster wanneer wij verdriet hebben. En die Trooster ervaar je, sterkt je en bemoedigd je wanneer je in gebed bent en je hart opent naar God. 

Een geliefd persoon is er niet zomaar. Daar zul je eerst ‘contact’ mee moeten maken en een afstand voor moeten overbruggen. Datzelfde geldt voor zowel fysiek als geestelijk contact.

Hoe kun je zeggen: ik ervaar de Trooster niet en voel me niet omringd door de liefde van Gods nabijheid, als je Hem niet zoekt en Hem niet vraagt?

Biddend loslaten:

Wanneer het niet gaat en wanhoop en onmacht overweldigen je, ga dan bidden. Kijk omhoog en praat, zonder blokkades (houd je verdriet niet in), zonder moeilijke woorden, met de Heer. Je weet dat Hij luistert. 

‘En al ga ik door het dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.’

Ik vrees geen kwaad betekent niet dat het je niet overkomt, het gebeurt namelijk wél. Maar het betekent dat de duisternis niet zal (over)winnen in je leven. Het betekent dat God je nooit zal verlaten en je - bovennatuurlijke - kracht zal geven om de overstroming te doorstaan. Hij zal je wijsheid geven en het vermogen door de stroom heen te kunnen zwemmen. Wanneer je dreigt te verdrinken zal Hij je eruit trekken en je kalmeren op de veilige waterkant.

En vergeet nooit dat alles gebeurt op Zijn tijd en naar Zijn wil. Daar hebben wij mensen geen controle over en we kunnen het op geen enkele manier beïnvloeden. 
Wel mogen we op Hem vertrouwen dat Hij ons altijd ziet en absoluut met ons bewogen is. Hij ziet ons leed, Hij houd ons vast en laat ons niet verdrinken in onze noden.

En onthoud altijd dat jij de keuze maakt je door Hem te laten sterken en troosten. Roep Hem aan! Geloof; we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

Hij heeft je geen kalme vaart beloofd, maar wel een behouden thuiskomst!

En dat raakt deze belofte precies in het hart.

Is het in jouw leven als een stormachtige nacht? Of heeft het gestormd en zie je overal brokstukken liggen? Weet je niet hoe je de brokstukken bij elkaar moet rapen? Luister eens naar dit prachtige lied...

Hoe je karakter wordt gevormd en je relaties worden verdiept

'Ben ik dan echt zo hardleers Heer..?'

Mijn geduld was op. Grommend stond ik aan het aanrecht de glitterlijm met een schuurspons van het blad te boenen. Lijm dat zich zó hardnekkig had vastgehecht kon niet van het aanrechtblad geboend worden, dacht ik nog. Ha, dat dacht je maar! 

© T van t Veer

Als je maar hard en lang genoeg boent, en de kwestie als uitdaging oppakt, dan zie je het langzaam vervagen... Het is niet gemakkelijk, maar het kán.

Je kunt je de situatie misschien wel voorstellen: Je ervaart de dag als lang en vermoeiend. Je kunt je niet herinneren dat je iets nuttigs hebt gedaan dan behalve ontelbare incidentele dingen oplossen. Je komt niet verder met de werkzaamheden die nog steeds op je lijstje staan te roepen: Streep mij af! Streep mij af!! - waarvan lijkt dat ze maar niet afgevinkt kúnnen worden.

De drempel van je geduld en verdraagzaamheid zakt dieper weg in de grond. Totdat de drempel compleet is ingezakt en jij (...) Nou ja, laten we zeggen dat je het even niet meer hebt.

Het kan een thuis situatie zijn. Een situatie op je werk. Of welke andere situatie dan ook. (100% dat jij je wel ergens in herkent;-). Je beseft heus wel dat je geduld op de proef wordt gesteld en het toch echt beter is dat je draagt dan klaagt. Maar o..!

En daar begint dan juist net dat lampje te flikkeren. Die straks gaat branden. Die jou wil leren hoe je het beste kunt omgaan met je van nature korte lontje, of je geërfde driftigheid. Want misschien dat er ergens in de toekomst een moment komt dat het heel belangrijk is dat je je grenzen weet te bewaken.

En dan volgt het proces. Je lampje gaat steeds minder vaak flikkeren, en steeds langer branden. Door steeds een situatie te ervaren die je doen nadenken en je eigen gedrag reflecteert, ben je op de goede weg gelouterd te worden.

Toen ik het aanrechtblad stond te schrobben overviel mij een gedachte. Ik ben hardleers. Sommige karaktereigenschappen zijn erg moeilijk te slijpen bij mij. Ik kon denken: waarom gebeurt dit nu allemaal! Waarom overkomt mij dit weer! Ik heb hier geen zin in! Het is ook altijd (...)!!

Maar wat nou als deze kleine 'ongelukjes' - maar grote strijd van binnen - jouw slijpen? Dat deze gebeurtenissen jouw louteren? Jou hardleerse karaktereigenschap wil vormen tot iets moois? Tot iets bruikbaars, dat God tot een groter doel wenst te voltooien?

Oef, ben ik dan echt zo hardleers Heer, dat ik zoveel 'narigheid' over me heen moet krijgen voordat ik het leer? Nou ja, narigheid is het natuurlijk niet echt, het zijn de alledaagse ergernissen waar ik, en jij vast ook, eigenlijk niet als ergernis zou moeten zien, maar meer als 'leerschool' of 'leermomenten'.

Laat je louteren door het proces waar je doorheen gaat. Laat je daarin leiden door de enige Raadgever die precies weet hoe het proces dient te verlopen. Die bovendien exact op het oog heeft hoe jij als bruikbaar instrument het beste tot z'n recht komt. ~ Tineke

Hij vormt je karakter. Hij verdiept relaties (en je relatie met Hemzelf!). Je wordt niet minder van je opofferingen. Integendeel. Je leert meer liefde te hebben en meer bewogenheid.

©T van t Veer

Bovenstaande zijn kleine leerprocessen. Om bijvoorbeeld te leren in te zien dat het beter is meer tijd en aandacht te besteden aan je kinderen in plaats van aan je huishouding (ik noem maar een zijstraat...).

Dit kun je ook vertalen naar heftigere situaties of langdurige problemen en strijd zonder uitzicht op nieuwe perspectieven. Denk aan het proces waar jij zelf doorheen gaat. De moeilijkheden die je probeert te overwinnen.

Dat wil niet zeggen dat God alleen op die manier ons iets wil leren, 'slijpen' of 'snoeien'. Zie het als een bemoediging om jouw door je beproeving eveneens te laten louteren.

Van nature kijken we terug naar hoe de situatie eens was, en zouden we willen dat ze nooit veranderd was. Het is een bijna onvermijdelijke reactie, maar als je er teveel mee doorgaat, is het een belemmering om verder te gaan en je omstandigheden ten goede te veranderen.

Uiteindelijk had ik de glitterlijm van het aanrecht gekregen. Het was nodig hard te boenen tot mijn vingers paars kleurden. Maar het was meer dan de moeite waard. Het glom als nooit tevoren...

'Goud wordt door vuur gelouterd. Een sterk mens door tegenspoed.'

5 tips –en meer! om het wat kalmer aan te doen

'Het leven is niet een opeenhoping van taken die je moet doen.'

Dagelijks achtervolgd door tips die ik mijzelf vorig jaar had ingeprent, voelde ik mij nu alleen nog maar meer opgejaagd en beroofd van het kleine beetje energie dat nog in mijn binnenste rest... Het lukte mij alleen in kleine stappen de weg tot meer rust te bereiken. Maar het ging te langzaam. De rust waar ik zo naar snakte, maar niet voldoende kreeg, veroorzaakten grote onrust, chronische hoofdpijn en overdreven reacties op situaties waar ik normaal gesproken de schouders bij op zou halen... Ik raakte gefrustreerd, werd prikkelbaar en putte mijzelf uit omdat het zelden goed-genoeg was en gleed daardoor in een verbitterde en opstandige houding waarin schuldgevoelens hoogtij vierden.

Misschien vind je herkenning in mijn ervaring als het gaat om overspannenheid of Burn-out klachten:

Eind 2014 voelde ik mij zo opgebrand dat ik niet anders meer kon dan stil staan en uitroepen: Ik trek dit niet meer! Ik was emotioneel overbelast en enorm uit balans getrokken door het combineren van werk en moederschap. Daarnaast voelde ik  mij overspoeld door privé omstandigheden waar ik geen grip op had. Door mijn burn-out was ik geworden hoe ik nooit wilde zijn: zwak, kwetsbaar, emotioneel, uitgeput en labiel. Op de dag dat ik op mijn werk voor keuzes werd gesteld welke karren ik moest loslaten om te kunnen herstellen, werd ik mij heel bewust van het feit dat ik zo niet door kon gaan. En nog meer besefte ik dat, als ik zo door zou gaan, mijzelf en mijn gezin geen goed kon doen omdat ik simpelweg niet meer in staat was rationeel te handelen door emotionele instabiliteit. Het koste heel wat geestelijke voorbereiding en een enorm rouwig gevoel, maar ik was er van overtuigd dat het alleen maar beter kon worden. Weg met stress, weg met opgebrande lontjes en weg met akelige chaos!

Mijn lichaam wilde mijn hoofd duidelijk maken dat ik moest stoppen met zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd te proppen. Ik ervoer een orkaan in mijn hoofd en mijn lichaam voelde aan als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. Mijn geest draaide overuren. Ik voelde me gespannen en ervoer dagelijks een last door het gevoel van moeten, overprikkeling en stress.
Ik ben hoogsensitief, moeder van drie kleine kinderen met daarnaast een veeleisende baan. (Stoppen met werken was geen optie wegens omstandigheden) Het schijnt dat 9 van de 10 vrouwen het combineren van werk en moederschap als zwaar ervaren. Maar wacht even! Wanneer je daarnaast geconfronteerd wordt met omstandigheden die emotioneel ook heel zwaar zijn, dan kun je compleet uit balans getrokken worden. Wanneer leven ervaren wordt als overleven, dan is dat in ieder geval een belangrijk teken die je niet moet negeren -als je tenminste niet in een destructieve houding wilt schieten omdat je burn-out dreigt te raken!

Terug in balans.

Hoe kun je weer rust vinden wanneer er zoveel prikkels om je heen je overweldigden? Met een hooggevoelige eigenschap is het meer dan noodzakelijk niet alleen te dromen over rust, maar ook taken uit te voeren om die rust te verkrijgen!

Hoe krijg je dit voor elkaar? Hoe kan je tot rust komen en toch doorgaan? Want stoppen en de boel achter je neer gooien is geen optie. Een lange ziekmelding evenmin. Bovendien adviseert men bij burn-out klachten draaglast en draagkracht in evenwicht te brengen en vooral níet te stoppen met dagelijkse bezigheden!

Maar hoe doe je dat als zelfs je reservetank leeg is? Iemand zei eens: Zoals je een olifant eet; hapje voor hapje. Aan de slag dus maar!

'Simplifying your life is like you can breathe again.'

Kiezen, loslaten en plannen!

Ik kies om van opgejaagd naar slow te gaan. Rustig aan doen dus. En wanneer ik dit besluit eigen heb gemaakt, dringt langzaam tot me door dat ik niets moet, maar er vaak zelf voor kies een taak te doen. Voor sommige dingen geldt dat je er niet onderuit komt. Maar ook daarin kun je energie besparen door kalmer aan te doen. Kom jezelf daarin tegemoet en begin dankbaar te zijn voor datgene wat goed gaat.

Ik laat los door de touwen van zware karren, die ik zo stevig vast houd, bewust te laten vieren, zodat er meer ruimte vrijkomt in mijn hoofd en mijn agenda. Als ondernemend persoon en kartrekker is het voor mij belangrijk dat ik een overzicht maak van de dingen waar ik een grote verantwoordelijkheid voor draag. En zo ook van verwachtingen en rolpatronen in mijn omgeving. Dan kan ik een kar op mijn lijst doorstrepen en dus loslaten, zelfs als het pijn doet of wanneer ik daarmee verantwoordelijkheden moet afleggen.

Ik plan mijn agenda bewust minder vol en beter verspreidt zodat er meer rust en overzicht ontstaat. De ruimte die daardoor ontstaat geeft mij de mogelijkheid tussendoor op adem te komen. En als ik te moe ben om naar een afspraak te gaan, zeg ik af of verplaats ik de afspraak. Vervolgens blok ik dagdelen voor extra rust- en herstelmomenten.

Daarnaast zijn er meer manieren om gericht toe te passen voor meer rust en kalmte. Je ziel kalmeren bijvoorbeeld of goed-genoeg zijn. Maar ook dankbaarheid en een gezond denkpatroon horen daarbij.

'Dankbaarheid geeft je positieve energie. Klagen daarentegen haalt je neer, slurpt je energie op en geeft je niets meer dan alleen maar negatieve prikkels'

5 gouden tips die je keuze, om het wat rustiger aan te doen, ondersteunen:1. Zeg eens vaker: oké, prima (sta er niet te lang bij stil of je het wel of niet leuk vind)
2. Bespaar energie door niet overal 'op in te gaan' of 'mee te bemoeien' (zowel in relaties, je kinderen en op werkgebied)
3. Aanvaard meer en denk in uitdagingen (ipv problemen)
4. Bid in de morgen en spreek je dankbaarheid uit in de avond. Zoek God in alles en vind Zijn leiding voor alles.
5. Geniet bewust van je rustmomenten (schaf een 'momentje rust' dagboekje aan).

De tips klinken simpel (gelukkig wel!) en als je erover nadenkt en ze regelmatig toepast, kun je gaan ervaren dat je energie overhoud en meer kunt genieten.

Nog meer tips!

De start van je dag is essentieel voor de rest van je dag. Begin met uitrekken, gooi je gordijnen open en begroet de dag en groet God. Geef jezelf een glimlach in de spiegel en zeg: Vandaag ís een mooie dag. Niet per se omdat je alleen maar fijne dingen zal doen. Nee. Gewoon, omdat die dag je is gegeven. Omdat je alles uit deze dag mag halen wat er in zit, om Hem, die jouw deze dag heeft toevertrouwd, te eren. Verspil de dag niet door je zorgen te maken over dingen die nog niet aan de orde zijn. Bezorgdheid brengt je nergens dan alleen maar daar waar je niet wilt zijn; een onzekere toekomst dat niet op waarheid is berust. Hoe vaak kom je niet tegen dat de dingen niet zo zijn gegaan zoals je vreesde? Wees daar waar je bent. Wanneer je gehaast en opgejaagd door het leven gaat, zul je de verborgen, maar belangrijke boodschappen mis lopen.

De sluiting van je dag is essentieel voor je nacht (om te voorkomen dat je gaat malen en de films van die dag blijft herhalen), voor je nachtrust, je geest en je lichaam. Slaap je goed, lig je ontspannen en heb je geen malende gedachtestromen, dan sta je de volgende morgen opgewekt op en ervaar je de nieuwe dag als een nieuwe dag. Wanneer je hebt liggen woelen en je neemt je negatieve gedachtegoed mee de nacht in, dan neem je ze ook mee de volgende dag in. Zorg ervoor dat je ruzies hebt opgelost en wanneer jij de aanstichter was, zorg dan dat je sorry hebt gezegd. Want ook schuldgevoel heeft een negatieve invloed op de toekomst. Wanneer je last hebt van gedachten die je niet kwijt raakt, schrijf ze op. Puntsgewijs of in dagboekvorm. Lees positieve stukjes voordat je gaat slapen en spreek je dankbaarheid uit voor datgene wat goed is gegaan.

Het leven is niet een opeenhoping van taken die je móet doen.

Het leven is een geschenk.

Omarm het.

Geloofsverhaal (getuigenis)

Het was eerst best ondenkbaar (voor mij pesoonlijk) mijn getuigenis te mogen geven. En nu is het er toch van gekomen;) Als belangrijkste doel andere mensen te bemoedigen en vooruit te helpen. Maar ook om zelf mijn geloofsverhaal te kunnen lezen vanuit een ander perspectief. Soms kun je het overzicht verliezen en raak je een beetje uit (geloofs)koers. En dan is het goed en het geeft vertrouwen als je weer even kunt terug lezen dat God je altijd blijft vasthouden. Maar ook om te beseffen dat de keuze bij jezelf ligt: 1. Verbittering of 2. vertrouwen in de Almachtige God, onze Hemelse Vader, die ons nooit alleen laat, maar ons wel een eigen keuze geeft. Vanuit jezelf kun je het niet, maar wel met de hulp van de Heilige Geest, onze Trooster in moeilijke tijden, door (voortdurend en intensief) gebed en Zijn Woord. En door andere mensen die bemoedigen en helpen wat wij zien als zegen en genade van God. Lees via deze link het artikel op CIP.

Lees via deze link over het verhaal: 'Help mij om naar de toekomst te kijken' die ik toen heb geschreven nav de stroomversnelling waar wij in zaten.

De ziel kalmeren (hoe doe je dat?!)

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'.

Onrust in je hoofd... onrust in je hart... Hoe vaak ervaren we dat als een zware last op onze ziel! En dan lees je die mooie tekst over hoop en nieuwe kracht uit Jesaja 40:31 en vraag je je af: "Hoe ontvang ik nieuwe kracht als ik mijn hoop op U vestig Heer...?" Misschien denk je aan loslaten van die onrust (of in ieder geval de gedachten die de onrust veroorzaken). Of gebruik je ontspanningsoefeningen waardoor je onrust langzaam weg ebt... Wat doe jij met onrust en gevoelens die blijven hangen? Kun je het van je afschudden? Relativeren? Wat als het een te diepe indruk bij je achter laat, of bij de ander?

Wanneer ik redelijk uitgerust ben en goed in mijn vel zit, kan ik normaal relativeren. Alleen als ik erg onrustig ben door spanningen, vermoeidheid of ergernissen, blijft er vaak iets van die onrust hangen dat voor een deel aanwezig blijft en niet meer helemaal weg gaat. En weer andere indrukken blijven ook op de oppervlakte aanwezig. En weer andere... Zo blijf het maar doorgaan. Weken, maanden of zelfs jaren. De brandjes zijn geblust, maar de overgebleven warme kooltjes blijven te lang warm… Frustratie, ergernissen, opgekropte pijn, emoties en misschien zelfs woede... Dat wil je kwijt! Je wilt verkoeling voor die warme kolen en lichter door het leven kunnen gaan...

 'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

'Door je ziel te kalmeren in Mijn aanwezigheid.'

'Een kalmte?'

'Misschien.'

‘Een gevoel alsof alles in orde is, terwijl ik weet dat alles nog steeds verkeerd is? Dat is toch ontkenning?'

'Nee, dat is geloof. Dan leef je vanuit alles komt in orde in plaats van dit houd nooit op.'

'O Heer, het probleem is dat mijn ziel binnen in mij als een uitzinnige rondspringt, omdat het moet ophouden alle dingen te doen die gedaan moeten worden.'

'Zeg tegen je ziel dat hij moet gaan zitten en naar Mij moet luisteren. Er moet eerst een verstilling van de ziel zijn.'

Dus nam ik mijn ziel onder handen en bracht mijn wil ertoe om de zaak te dragen. En ik wachtte.

Weet je dat het echt kan?

Weet je dat je echt tot rust kan komen? Nieuwe kracht ontvangen en vrede ervaren zodat je kunt loslaten wat te zwaar voor je is? Zeg maar geestelijk opnieuw beginnen, in je hart, je ziel, je hoofd, je gedachten...

Naar God toe gaan om je ziel bij Hem leeg te maken en je door Zijn aanwezigheid te vernieuwen is niet zweverig of onbereikbaar. Wel is Hij de Enige die jouw hernieuwde kracht kan geven. Geen ontspanningsoefening of geestelijke balansdag dat daar aan kan tippen.

Ik zat op een stoel in de stille kamer met een heel zwaar hart. Voor het oog leek het alsof ik alleen was. Maar niets was minder waar. Hij was aanwezig, dichtbij, Hij luisterde en ik voelde mij rustiger worden. En we praatten. Net zo lang tot ik gekalmeerd was. En Hij liet mij praten en alles kon ik zeggen. Ik kon mijn hart leeg maken tot op die onbereikbare, diepe bodem, waar alles opgeslagen lag wat in de afgelopen tijd was gebeurt...

Wie hoopt op de Heer

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

Biddend: Je hart leeg maken en ontvankelijk zijn voor Zijn vrede en Liefde. En steeds weer wanneer je onrustig en moe bent, zoek je Hem op en ga je bij Hem zitten om te praten.

Zittend en zuchtend

in de wachtkamer nu,

zie ik hier uit

naar een teken van U

Omhuld door uw Geest

verwarmd door het licht,

dat straalt uit uw ogen

en van Uw gezicht.

 Bedaar nu, mijn hart,

wees rustig en stil,

perfect is Zijn vrede,

volmaakt is Zijn wil.

Nu wil ik slechts gaan

waar Hij zijn voeten zet,

ik wacht op Zijn leiding

in eerbiedig gebed.

~ Jill Briscoe

God als lichtbaken (want zonder Zijn licht raak je de weg kwijt.)

 

‘Doe alles wat je doet met Hem, voor Hem en vanuit de kracht van de Heilige Geest’

Waarom is het zo belangrijk dat je alles samen met God doet?

De vraag bracht mij terug naar het begin vanwaar ik mee bezig was en de Bijbel. Gisteravond heb ik lang in de Bijbel gelezen, omdat ik de diepe behoefte had Hem te ontdekken, Hem beter te leren kennen, en om met Hem te kunnen ‘wandelen’ in alles wat ik doe.

Mijn wil en doorzettingsvermogen is ook mijn zwakheid. En in mijn zwakheid begon ik te beseffen, dat wanneer je werkelijk iets wilt bijdragen aan de opbouw van zijn koninkrijk, je moet willen leven door zijn kracht en er naar streven Zijn heerlijkheid uit te stralen.

 

Hij moet het lichtbaken zijn van alles wat je doet. Want zonder Zijn licht, kun je niets zien en raak je de weg kwijt.

Ik was druk, druk met mijn nieuwe project, naast al mijn andere bezigheden; in huis, buitenshuis. Vol overtuiging wilde ik alles doen, zonder iemand daarmee in de weg te lopen, en altijd daar te zijn waar ik nodig was. Maar ondertussen wilde mijn project niet slagen, ik merkte dat ik ergens tijd moest inleveren om hierin vooruit te komen. Onrust, frustratie en boosheid welde op, omdat het niet opschoot. Het voelde alsof alles wat ik er aan tijd in stopte verspeelde tijd was, en eigenlijk wilde ik stoppen - met dat wat juist was begonnen als iets waar ik mijn talent in kon leggen en daarmee tot zegen kon zijn. Ik was er vanaf het begin van overtuigd dat God dit van mij wilde. Ik had alles gepland, niet alleen in mijn hoofd, maar ook op papier. Een heel draaiboek had ik geschreven, een mindmap gemaakt, mensen gevraagd mij hierbij te willen helpen. Het was een diep verlangen dat al jaren in mijn hart broeide, maar wat ik pas sinds kort in praktijk kon brengen. Ik was zo enthousiast! Eigenlijk iets te enthousiast, waardoor ik mijn tijd met Hem vergat. De bevestiging die ik had gevraagd vervaagde en het enige wat ik nog zag, was mijn project.

 

Ik had in mijn zwakheid kunnen zwichten, het werk aan de kant kunnen smijten en in een hoekje boos en opgelaten zijn over dat het me niet lukte…

Maar, kan ik het ook anders benaderen? Kan ik mijn houding daarin ook bijstellen? Kan ik terug naar het begin, om tot bezinning te komen, om alles even te laten vieren, los te laten, om opnieuw te beginnen? Of kan ik ook even pas op de plaats nemen en samen met God mijn werkzaamheden onder de loep nemen. Ik nam plaats in de stoel, pakte de bijbel, bad en liet me meevoeren met de woorden die in mijn hart kwamen. De vragen die ik had, het verlangen van mijn hart, maar daarin Zijn wil en Zijn plan boven alles uit te laten reiken. En bovenal daarin niet het fundament van mijn leven te vergeten; mijn gezin, mijn naasten en alles wat God op de eerste plaats van mij verlangd.

Mijn project...

Hoezo, ‘mijn’ project? Is het niet Zijn project en heeft Hij het niet in mijn hart gelegd? Gebruikt Hij niet mij voor Zijn plan? Door de prachtige werkzaamheden op dit gebied, waar gebroken harten van mensen weer kunnen helen door Zijn kracht en wijsheid die Hij via mij gebruikt? Ik was goed begonnen - dacht ik - maar halverwege trok ik de aandacht naar mijzelf. En zag niet meer dat Hij de Eigenaar van dit project is. Want niet ik heb dit bedacht, maar Hij heeft mij hiertoe geroepen en door de Heilige Geest mij de inspiratie gegeven om dit vorm te geven. God krijgt alle eer, niet ik...

Toen ik dit besefte, heb ik even alles stop gezet. Even terug naar het begin. Om samen met Hem te beginnen vóórdat ik verder ga met dit (lastige) project. Ik weet, dat als ik het overzicht begin kwijt te raken, ik weer even alles moet los laten. Even de touwtjes laten vieren en misschien zelfs even aan Hem geven. (Als ik de touwtjes al in handen had ;) Het is net als dat je een verhaal hebt geschreven, een mooie schilderij hebt gemaakt, of wat dan ook. Als je even afstand neemt, en je het later terug ziet, dan lijkt het heel anders en zie je ineens beter wat er nog mist of wat beter weggelaten kan worden.

En zo, elke keer als ik verder ga met dit project, start ik samen met God deze werkzaamheden; Hij als Hoofd van dit project, mij door De Heilige Geest laten leiden, te overleggen, overdenken en als Hij mij weer even terugfluit, te luisteren en Hem steeds weer te zoeken.

Hij is het lichtbaken van dit project. Hij is de kern van de inhoud; daar waar alles uit ontstaat, waar alles naar verwijst en waar alles weer terug komt.

 

Voor deze week staat er in de Eva-agenda trouwens de volgende spreuk:

‘Een mens maakt allerlei plannen, wat wordt uitgevoerd, is het plan van de Heer.’

~ Spreuken 19:21

 

In stil vertrouwen

Een korte overdenking uit het dagboekje: 'leven in vreugde' van Corrie ten Boom:

Iemand vroeg eens aan een gelovige vrouw, een week voordat zij stierf: 'Als u uw leven nog eens zou kunnen leven, wat zou u dan anders doen?
Zij antwoordde: 'Ik zou Jezus meer vertrouwen dan ik het nu heb gedaan.'

...in stilheid en vertrouwen zal uw sterkte zijn...

~ Jesaja 30:15

Er is naar aanleiding van dit Bijbelgedeelte ook een heel mooi gedicht geschreven (door een onbekende dichter): In stilheid en vertrouwen zal uw sterkte zijn...

In stil vertrouwen.

Stel je geest in stil vertrouwen

nu maar open voor de kracht

die God ook aan jou wil geven

als je biddend op Hem wacht.

Ga niet af op je gevoelens,

strijd niet stug je eigen strijd,

maar probeer tot rust te komen

in Gods tegenwoordigheid.

Leg je twijfel en je onmacht,

maar eenvoudig in Zijn hand.

Dan zal Hij de weg wel banen:

God staat immers aan jouw kant!

Al beperkt je eigen kleinheid

dikwijls je geloofsterrein,

waag het maar met de belofte,

dat Hij er voor jou wil zijn!

En al durf je met de waarheid

soms haast niet in zee te gaan,

omdat jij als mens Zijn leiding

lang niet altijd kunt verstaan.

Blijf dan toch maar hoopvol uitzien

naar de doorbraak van Zijn plan,

want Hij rust niet voor Zijn Heil

zich ook aan jou voltrekken kan.

In de glans van die beleving

vind je hoe dan ook de moed

om het leven aan te kunnen.

Zo alleen maakt Hij het goed!

  ~ ~ ~