Aanbevolen boek: Verborgen genade van Jerry Sittser

Een zeer mooi en waardevol boek dat bedoeld is om te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

De schrijver van dit boek is een Amerikaans godsdienst docent. Plotseling verandert heel zijn leven. Zijn vrouw, dochtertje en zijn moeder komen om bij een auto-ongeluk. Drie generaties. In één klap weg! Dit werd veroorzaakt door een dronken automobilist. De auteur blijft achter met nog drie jonge kinderen en ouderloos. In het boek beschrijft hij de eerste drie jaren na het ongeluk. Hij doet dat als theoloog en als slachtoffer.

We weten heel vaak geen raad met het lijden, als we lijden om ons heen zien, veraf en dichtbij. Alle antwoorden omtrent het lijden in de wereld zijn niet op een presenteerblaadje aan te bieden. We moeten vaak zoeken en tasten. Dát heeft Sittser gedaan. Hij neemt de lezer mee in het strijdperk van zijn worsteling met grote vragen en met negatieve gevoelens. Gevoelens zoals wraak jegens de veroorzaker van zijn ellende en zelf medelijden. Hij schrijft over het verlies van zijn identiteit en zijn grote moeite om in gezin en werk te blijven functioneren. Hij schrijft ook over zijn God, die hij niet altijd begrijpt, maar niet kan missen. Over Gods genade die onze ziel verruimt en andere mensen van ons maakt. 

Dit is een indrukwekkend boek. Allereerst vanwege hetgeen Sittser en zijn gezin is overkomen. De pijn en vragen die elk lijden oproept. Maar ook vanwege zijn keuze omdat niet de gebeurtenissen bepalen hoe we ons voelen, maar onze opvattingen over die gebeurtenissen. M.a.w. het zijn niet de gebeurtenissen zélf die je een slecht gevoel bezorgen, maar de manier waarop je tegen de gebeurtenissen aankijkt. Onze reactie is bepalend voor de kwaliteit, de richting en betekenis van ons leven. Dit boek is bedoeld te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

Ik heb het boek zelf gelezen en bovenstaande kan ik echt onderstrepen!

Bron: boekrecencie van www.vergadering.nu

In Stilheid en Vertrouwen

Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God, van Hem is mijn heil; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. ~ Psalm 62:2,3

Vanmorgen las ik in een Bijbels dagboek een mooie uitleg over een stukje uit Psalm 62. Ik wil het graag delen en heb het zoveel mogelijk in mijn eigen woorden samengevat.

Stilheid en vertrouwen, staat er boven Psalm 62.

David roept uit: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!' 

Hij heeft voor de zoveelste keer ervaren dat je op God vertrouwen kunt, dat je zó op Hem aan kunt, dat je er stil van wordt. 

'Van Hem is mijn heil, mijn verwachting...' zegt hij. 

David heeft moeten leren net als wij, waar het in het geloofsleven op aan komt en waar onze hoop en vertrouwen op gevestigd moet zijn.

Er kunnen onbegrijpelijke dingen gebeuren in je leven, die je niet of nauwelijks aanvaarden kunt. Kijk naar situaties in je leven waar je niet voor gekozen hebt, die je overkomen. Gebeurtenissen waar je geen grip op hebt, waar je angstig voor bent, bezorgd of onzeker. Je kunt verleden, heden en misschien zelfs toekomst niet of maar moeilijk loslaten...

Pas als je met al je problemen, je gevoelens, je emoties naar de Heer gaat en je laat leiden door Hem en alles in Zijn handen legt, dan gaat er wat veranderen in je leven. Niet al je moeilijkheden verdwijnen op slag, maar je verandert zélf; je houding, je instelling, je gerichtheid.

Het kan soms lang duren voor je vol verwondering stil wordt tegenover de Heere God. Het kan een lange weg zijn voordat je alles uit handen gegeven hebt. Het kan een moeilijke weg zijn voordat je stil voor Hem kunt neerknielen en uit kan roepen: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!'

Wanneer je de Heer ziet zoals Hij is en je boven de omstandigheden uit ziet op Hem, kun je stil zijn en vertrouwen... Je kunt stil zijn omdat je je naar Hem gekeerd hebt, omdat je Zijn grootheid in je leven ontdekt en ervaren hebt.

Kun jij vol verwondering stil worden tegenover God...?

Wanneer ik haast heb en God niet - tussen hoop en wanhoop (1)

"Heer, wilt U álstublieft haast maken...?"

Pfff! Kan het nog heftiger? Ik kan het me niet voorstellen eigenlijk, of misschien durf ik het niet... En toch, er heerst een angst dat het komen gaat...

Het is wanhoop dat geschreven staat. Misschien omdat ik het nu zo ervaar... ik kan er niet helemaal bij. Maar ook omdat ik weet hoe het je kan raken en wat het met je kan doen... Wanneer ik in haar ogen kijk zie ik de angstige schittering van wanhoop en het verlangen te willen vluchten naar een wereld waar het beter lijkt en angst haar niet meer kan kwellen. In haar zie ik wat ik heb gevoeld...

In deze blog gaat het niet om mij. Het gaat om mededogen. Het zien en horen van de eenzaamheid door onmacht en verdriet. Voor die andere kant van het leven, waar je liever niet over praat -maar dat wel aanwezig is... 

Het gaat over wat 'zij' nu moet doormaken. En het wanhoopsgevoel dat dit opwekt bij mij, omdat ik niets kan doen, maar toch zo goed voel wat zij nu voelt. Omdat ik daar ook ben geweest...

Ik heb de behoefte te schrijven over hoop dat onmogelijk lijkt en over liefde die verloren hoop weer mogelijk kan maken. En niet alleen in deze blog, maar ook in komende delen.

Je kunt je zo enorm wanhopig voelen - echt wanhopig - dat je droomt op een hoge berg te staan en al je frustratie, angst, onzekerheid en onmacht als een brullende leeuw er uit gooit. Zo voelt dat voor mij soms. Het kan voelen alsof je volledig geketend bent terwijl je machteloos moet toekijken hoe dát wat je lief is je op een genadeloze manier wordt afgepakt.

Het is die wanhoop van beelden op tv van de moeder die haar kind móet loslaten omdat het ruw uit haar armen is gerukt. Het is het alleen achterblijven in de allesoverheersende angst dat ze haar kind niet meer kan troosten en beschermen terwijl het hulpeloos en uit alle macht om haar schreeuwt.
Het is een moment opname die ons raakt op tv... en dat weer vervaagd zodra de beelden zijn verdwenen... Het is ver weg van je eigen gevoel en ervaringen, maar het is het ultieme voorbeeld van wanhoop en machteloosheid.

Op een dag kan het je overkomen dat je zelf in een wanhopige en machteloze strijd verwikkeld raakt. En plotseling heeft het vreselijke moment het heden gepasseerd en dat wat je had, neergehaald, verslagen en vernietigd. Je bent moe gestreden en je kunt niet langer geven. Emoties overweldigen en overspoelen je. En op een kwade dag keert het tij zich tegen je kwetsbaarheid en onmacht en wordt je tegen jezelf beschermd en opgesloten...

Wat wanhoop met je doet is niet te omschrijven. Je moet het voelen om te kunnen begrijpen.

Het kan je overvallen omdat iemand die je lief is niet meer wil leven door de angstige ervaringen dat wanhoop met zich mee brengt. En aan diegene wil je hoop, vertrouwen en toekomst geven. Maar je hoop komt niet aan en je vertrouwen in de toekomst wordt doodgezwegen...

En zonder zelf in te storten, besef ik dat de tijd van mijn geduld dringt en wordt ik dan echt zelf geconfronteerd met de scherpe kanten van wanhoop en machteloosheid. Ik zak diep weg door de bodem van mijn opgebouwde fundament en mijn draagkracht. Ik merkt dat mijn hele wereld schudt omdat ik niet meer met beide benen op mijn eerst zo stevige ondergrond sta. Het is er niet meer... het is weg. Foetsie.
Het feit dat het niet gemakkelijk is wanneer iemand uit je dagelijks leven wordt weggerukt - om wat voor reden dan ook - die je zo naar het leven staat, kan je enorm doen wankelen en struikelen.

Plotseling weggevallen en opgesloten achter tralies van haar eigen onmacht en surrealistische gedachten is ze onbereikbaar geworden en staart ze maar in het niets - voortdurend schommelend tussen droom en werkelijkheid. Wanneer ik haar bezoek en naast haar ga zitten en haar handen in de mijne houd, ben ik er voor haar. Helemaal. Maar voor mij is zij er niet...

Waarom stelt God draagkracht dubbel op de proef? Machteloosheid, frustratie, angst, ongeduld, opstandigheid, (te) grote verantwoordelijkheid... Sterke gevoelens die je deelgenoot worden wanneer je op iets wacht zonder dat het komt: Uitkomst.

"Heer, waarom schiet U niet op? Geef toch uitkomst!"

...met het herstellen van een zwakte, een onmacht of frustratie - bij jezelf of een ander. ...met het geven van kracht en ruggensteun om overweldigende emoties te kunnen overleven zonder onomkeerbare fouten te maken... Heer, ik roep en ik brul op de top van die hoge berg van emoties, maar ik hoor en zie niets, hoe hard ik de hemel ook probeer te raken. Het lijkt zo gesloten te blijven...

Laat het maar los - anders kan God het niet voor je maken. Heb vertrouwen - het komt (vast) goed. kijk naar wat je wel hebt, je hebt zoveel zegeningen... Goedbedoelde woorden, maar het kan je allemaal gestolen worden. Je kan er namelijk helemaal niets mee. En of je je over maanden of jaren beter zal voelen, omdat je nú je stinkende best doet om los te laten en vertrouwen te hebben, gaat echt niet op. Je kan het niet. Je hebt de energie er niet voor.

Soms kun je je afvragen of je God niet bedroeft hebt en of Hij - omdat je maar blijft verdrinken - Zijn blik niet van je heeft afgekeerd. En over dat wat anderen zeggen; dat je toch wordt vergeven wat je niet goed heb gedaan en dat God - ondanks je opstandigheid - toch van je houd, kun je (bijna) niet geloven.
Je bent bang dat je verloren hebt wat je zo sterk had; geloof en hoop dat het goed komt, vertrouwen in de toekomst en loslaten op je knieën tijdens gebed. De radeloosheid heeft een web van gedachten en gevoelens gespind die je laat afglijden in een diepe depressie waar je amper uit lijkt te kunnen komen...

"Heer, als het dan toch nog goed komt, wilt U dan haast maken? Zoveel tegenslagen kan ik niet aan, de proef is te zwaar... Geef mij ergens een puntje van licht om het enige sprankeltje hoop dat nog rest niet op te geven..."

Ik heb geen antwoordt op vragen en het gevoel te moeten (over)leven van dag tot dag. Om in elk moment de hoop te moeten zoeken waar je je nog aan vast kunt klampen -dat het goed komt. Ik weet alleen dat dit akelige moment niet eeuwig zal blijven bestaan... Ja, ook dit gaat weer voorbij.

~ ~ ~

Het kan maar zo zijn dat je je afvraagt wat ik bedoel in mijn verhaal. Het is net als wanneer iemand zijn verhaal deelt en niet goed weet hoe gevoelens te moeten omschrijven. Het kan heel cryptisch en verwarrend zijn. Zo af en toe moet je even je ei kwijt en soms is dat schrijven in raadselen. Voor de één een cryptisch verhaal, voor de ander een herkenbaar moment...

~ ~ ~

Volgende keer: decembergeschenk; het geschenk van liefdevolle daden - potje positief (2)


Lees via deze link de blog over de vraag : "Hoe lang nog, Heer!" Wat als een mooi antwoordt aansluit bij dit blogbericht!

Blijf altijd zingen! (Hoe lang nog, Heer?)

... Totdat ze weer ging zingen...

...Zingen van diezelfde God! Die eeuwige God! Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam groeide er weer zelfvertrouwen in haar hart en kon ze haar leven weer vorm geven... Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Vorige week zondag luisterde ik naar een prachtige preek van Paul van Norden. Een heldere uitleg waarom God lijden toestaat in deze gebroken wereld en in zoveel persoonlijke levens. Lees maar en laat je inspireren en bemoedigen door deze rijke boodschap:

Hoelang nog? Wie heeft die vraag nog nooit gesteld? Een vraag die in je opkomt in tijden van vreugde, maar vooral in verdriet en lijden! 

Hoelang nog Here? Hoe houd ik dit vol, waarom houdt het niet op? Here, hoelang nog?

God kent deze vragen! De Bijbel staat vol met de vraag: “Hoelang nog?” Meestal wordt deze vraag aan God gesteld. De Bijbel is daar heel eerlijk in. Want de mensen die deze vraag aan God stellen, zijn meestal niet zo gelukkig met hun situatie. Waarom wacht God terwijl we zo graag willen dat de ellende ophoudt?

'Hoe lang, HEER, moet ik nog wachten?'

David, de Psalmist, riep het uit naar God. Hij kwijnde weg, voelde zich beroerd, ziek, hij was doodsbang. De nachten waren vreselijk. Hij huilde veel, zuchtte en kreunde. Hij had verdriet, voelde zich dof en ellendig. 

Misschien kennen we dit wel: Een dof makend gevoel van verdriet, pijn, ellende. Het leven heeft alle glans verloren. En je denkt bij jezelf: Hoelang nog?

Voor de Psalmist voelde het als een straf van God...

En bij jou..? 
Zo kunnen wij ook denken als ons iets overkomt: Waaraan heb ik dit verdient? Heb ik iets fout gedaan? Is dit een straf van God? Je denkt misschien dat het jouw fout is dat het je is overkomen... Maar misschien is dat helemaal niet zo!

Daarom roept David het uit tot God: En Gij, Here, hoelang nog? Alsof hij tegen God zegt: Hoelang wacht u nog met mij te helpen? Is het een aanklacht? Of gewoon een vraag om hulp? 

Hoe gaat deze man hier mee om? Naar God toe? 

Er komt geen antwoord van God. Althans niet in deze psalm. Bij David is er geen frustratie, geen ongeloof en afkeren van God. Nee, hij ging door met God. En dat blijkt uit twee dingen:

1. Hij blijft geloven dat God hem hoort, een vast geloof!

'De HEER hoort hoe luid ik ween, de HEER hoort mijn roep om erbarmen, de HEER neemt mijn smeekbede aan.'

Hij houdt een rotsvast geloof en laat zich niet leiden door twijfel. Hij blijft geloven in Gods goedheid, Gods karakter.

2. Er zal verandering in zijn situatie komen

'Beschaamd en doodsbang keren mijn vijanden om...'

Degenen die hem zo graag zagen wegkwijnen, die zullen het mis hebben. Hij zal overwinnen! Hoop op Gods handelen! Hoop die voor hem al zekerheid is, terwijl hij nog niets ziet! Dat is geloof, dat is hoop!

Ja, maar als je dan tóch vermoord wordt? Als je dan tóch dood gaat aan de kanker, of er niet bovenop komt?

Terecht, de uitkomst is niet altijd zoals je hoopt! Maar Gods handelen is er altijd! God zal jou vasthouden, tot je laatste snik! En je daarna in heerlijkheid opnemen! Dat is Gods handelen!

We zijn meer dan overwinnaars, omdat niets ons kan scheiden van de liefde van Christus! Ook als alles ons tegen zit, ook als mensen het ons lastig maken, ook als pech, rampspoed, ziektes, werkeloosheid, armoede en oorlog ons leven ruïneert! De laatste vijand, de dood, heeft niet het laatste woord! Het kwaad heeft niet het laatste woord! 

Juichen en zingen 

Ook in Psalm 13 gaat het over zorgen en verdriet, teleurstelling, plannen die niet door gaan, vervlogen wensen en verlangens, … Ook hier is iemand die bang is dat hij sterven zal en zijn er mensen die hem liever dood zien dan levend! 

Zoals zo vaak in de Psalmen, zie je dat hij in het begin van de psalm heel anders praat dan aan het einde.

In het begin: 

God heeft hem vergeten, schenkt geen aandacht aan hem (Dat is wat! Zelf weleens zo gedacht?) Hoe lang nog, Heer, zult u mij vergeten, hoe lang nog verbergt u voor mij uw gelaat? Weer die HOE LANG vraag!!!

Aan het einde zien we drie houdingen die hem vooruit helpen:

1. Vertrouwen op Gods Karakter, net zoals in de vorige psalm: 

'Ik vertrouw op uw liefde'

2. Hopen op Gods hulp, handelen, net als in de vorige psalm

'...mijn hart zal juichen omdat u redding brengt,'

3. Maar nu komt er iets nieuws: juichen en zingen:

'...ik zal zingen voor de HEER, hij heeft mij geholpen.'

Blijf altijd zingen!

Zingen is een krachtig wapen tegen ontmoediging, net zo als danken. “Blijf altijd zingen” las ik laatst in het boek Vleugelslag van Marieke Luiten. Het was een vader die dit tegen zijn dochter zei, want ze kon erg mooi zingen. Maar toen ze op haar zeventiende een traumatische ervaring doormaakte, hield het zingen op. Ze kon niet meer tot God zingen, die niet had ingegrepen op dat vreselijke moment. Ze had last van vreselijke herinneringen. Ze droomde er van, zelfs overdag overviel het haar dat het zwart voor haar ogen werd….

Totdat ze weer ging zingen. Van dezelfde God! Die eeuwige God. Ze bleef hopen op Gods goedheid en trouw. En langzaam kwam er zelfvertrouwen en kon ze haar leven weer vorm geven…. BLIJF ALTIJD ZINGEN! 

Waarom grijpt God niet in? Waarom maakt Hij geen einde aan alle ellende?                                                                                  

Paul wil proberen hier een antwoord op te geven. 'De antwoorden hangen met elkaar samen, dus luister goed ook als u het vreemd vindt wat ik zeg. Ik wil u vier aspecten geven, maar die zijn met elkaar verweven. Los van elkaar kunnen we ze niet begrijpen.' Zegt hij.

De vier aspecten zijn:

1. God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is. De maat van Zijn gramschap.

2. Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering.

3. Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

4. Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

God laat het kwade toe, maar altijd tot een bepaalde maat vol is.

In Daniël 11:36 is er sprake van een koning, die denkt dat hij als God is. Die hoogmoedig is, voorspoedig, en denkt dat hij alles kan zeggen. Hij denkt dat er geen God boven hem is. Wat zien we dan: God staat de zonde tot een bepaalde maat toe, en dan gaat Hij handelen. Dan is de maat van Gods gramschap, boosheid, vol. Dan gaat God ingrijpen!

Kijk maar naar Sodom. Groot was haar onrecht en groot was het geroep over haar zonden voor de Here. (Gen.18:20; 19:13). Die zonde had al een hele poos bestaan, maar dan besluit God er een einde aan te maken. Zonde heeft altijd een grens!

Kijk maar naar de Farao, die het volk Israël niet wilde laten gaan. Negen keer gaf God de Farao een kans, maar de tiende keer sloeg God zo hard terug.

Kijk maar naar het volk Israël in het OT. God liet hun in hun zonde begaan, talloze keren waarschuwde Hij door zijn profeten, totdat Hij ze in ballingschap stuurde.

Kijk maar naar Jezus. Talloze keren was Hij in de tempel geweest, had Hij gezien hoe daar handel werd gedreven in plaats dat het een gebedshuis was voor iedere gelovige. Maar op een gegeven moment is zijn verontwaardiging zo groot, dat Hij moet handelen en er een einde aan maakt!

Een opmerkelijk vers:

Hier krijgen we een kijkje in de hemel...

'En toen Hij het vijfde zegel opende, zag ik onder het altaar de zielen van hen, die geslacht waren om het woord van God en om het getuigenis, dat zij hadden.

En zij riepen met luider stem en zeiden: Tot hoelang, o heilige en waarachtige Heerser, oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet aan hen, die op de aarde wonen?

En aan elk hunner werd een wit gewaad gegeven, en hun werd gezegd, dat zij nog een korte tijd moesten rusten, totdat ook het getal vol zou zijn van hun mededienstknechten en hun broeders, die gedood zouden worden evenals zij.'

~ Opb. 6:9-11 (NBG) 

We zien martelaren bij de troon van God. Mensen die gedood zijn voor Jezus. Maar op aarde gaat de ellende door: er komen nog steeds martelaren bij, nog steeds worden mensen gedood om hun geloof in Jezus. Kijk maar wat ISIS in irak momenteel aan het doen is, en Boko Haram in Nigeria, en de Taliban in Afghanistan, en noem maar op.

En dan roepen die martelaren onder de troon van God het uit: Hoelang nog?

En dan is het antwoord: er moeten er nog meer bij komen! Totdat het getal vol is!

Er is een bepaalde maat, en dan is Gods verontwaardiging zo groot, dan grijpt Hij in.

Maar waarom niet gelijk dan? Waarom staat HIJ het nog toe?

Dat heeft met het tweede en derde aspect te maken: Zolang God het kwade toelaat, is er ook nog tijd van genade, tijd van bekering. Deze hangt heel nauw samen met het volgende aspect: Zodra de maat vol is, en God in grijpt, is de tijd van genade voorbij.

De Bijbel zegt dat het nu de tijd van genade is (2.Cor.6:2). God geeft nog tijd dat mensen tot bekering komen. Want Hij wil dat alle mensen tot bekering komen! Nu is er nog tijd om zich te bekeren. Dat is één ding dat hoog op Gods agenda staat. Omdat God zo graag wil dat mensen tot bekering komen, geeft Hij hen nog tijd daarvoor. Maar dat betekent ook dat het kwaad in die tijd door kan gaan!

Evangelie

Er is nog een ander belang waar God tijd voor neemt: namelijk dat alle volken het evangelie zullen horen: 

'En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn...'  ~ Mt 24:14 

Ook dit heeft weer met Gods genade te maken. God wil alle volken een kans geven om zich te bekeren. Maar als het einde is gekomen, als de maat van Gods genade vol is, dan komt het oordeel.

Het is nu dus de tijd van genade. God geeft nu nog tijd dat mensen zich bekeren. Maar als we morgen dood gaan, of morgen komt Jezus terug, dan is het te laat. Dan staan we morgen voor Gods troon, en moeten we verantwoording afleggen. Dan vallen we door de mand. Hoe goed we ook denken geleefd hebben. Gods standaard is veel hoger dan onze standaard. Dan blijkt dat we allemaal te kort hebben geschoten.

Maar gelukkig is Jezus voor onze zonden gestorven. En daarom hoeven wij niet veroordeeld te worden, omdat Hij in onze plaats is veroordeeld. Maar dan moeten we ons wel nu bekeren. Want morgen kan het te laat zijn!

Zolang er genadetijd is, is er ook onrecht en lijden

Zolang er nog tijd van bekering is – en dus ook nog kwaad – lijden de ‘goeden’ als het ware omwille van de ‘kwaden’ – zodat zij ook nog tot bekering kunnen komen.

In die zin dragen wij bij aan het lijden van Christus. Zoals Christus heeft geleden voor het behoud van mensen, zo gaat ook het lijden in de wereld door, opdat nog meer mensen behouden worden.

JA MAAR….er zijn heel wat ‘ja maars’ hier tegen te zeggen. Want dit blijft een heel moeilijk onderwerp. 

OPWEKKING 745: “HOE LANG” 

Leestips:

Psalm 6

Psalm 13 

Openbaring 6:10,11

* Preek van Paul van Norden, met toestemming overgenomen 

Wanneer je levenspad overstroomt - directe bemoediging

Ik kom er graag. De vredige rivier... 

Terwijl ik in deze wonderschone droom op de veilige, stevige waterkant zit, staar ik ontspannen voor me uit. Rust en kalmte geeft het mij en maakt dat ik mij verbonden voel met wat er staat geschreven in Psalm 23...

Maar vannacht heeft het gestormd als nooit tevoren. De schade lijkt onherstelbaar. Ik kijk om me heen en zie overal gebroken takken, geknakte bloemen en puin. De vredige rivier is veranderd in een onrustige stroom dat bedekt is met bladeren en stukken hout. Het veilige wandelpad naast de rivier waar ik mijn leven op had gebouwd, is onbetrouwbaar geworden. Het eens zo zachte zand onder mijn voeten is in een modderstroom veranderd en de zijkant brokkelt af en glijdt weg in de rivier... 

Beangstigd schrik ik op uit deze nachtmerrie en doet me beseffen dat een mooi en stevig fundament in één klap vernietigd kan worden.

Wanneer je op een veilig pad langs vredig water loopt, is er niet zo veel waar je je zorgen om maakt. Maar wanneer je buiten bezig bent en er onverwachts een wolkbreuk op je neerkomt en de veilige weg in een modderstroom veranderd, kan onzekerheid over een behouden thuiskomst je overrompelen.

Ik las in een boekje van Max Lucado waarin hij schrijft:

Bezorgdheid maakt dat je je energie moet verdelen tussen je bezigheden van vandaag en je problemen van morgen. Het resultaat is verdeeldheid van je geest.

" God leidt je. Laat de problemen van morgen wachten tot morgen. "

Helaas is je zorgen maken iets wat niemand van je over kan nemen, maar je kunt er wel zelf wat aan doen. Lees eens de 'herderspsalm' 23 aandachtig. 'Hij voert mij naar vredig water,' vertelt David. Hij voegt eraan toe; 'Hij leidt mij langs veilige paden.' 

Hij leidt me! Hij leidt ons! God loopt niet achter ons te schreeuwen: 'doorlopen!' Hij loopt voor ons uit en nodigt: 'Kom!' Hij loopt voorop, maakt het pad vrij, snijdt takken af, wijst de weg. We zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

"Ook morgen zal God u weer geven wat u nodig hebt. Leef dus gewoon bij de dag." (Matt 6: 34)

 "Je krijgt kracht voor elke dag, vandaag voor de problemen van vandaag, morgen voor de problemen van morgen. De kracht om de problemen van morgen op te lossen, heb je vandaag nog niet."

 "We hoeven echt niet te weten wat er morgen gaat gebeuren. We hoeven alleen maar te weten dat Hij ons leidt, en 'we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen. ' " (Hebr. 4:16b)

Dat is prachtig om te lezen! En de waarheid die God ons beloofd in de Bijbel maakt het nog mooier!! Leef bij de dag, maak je om niets zorgen. God voorziet elke dag en je zal niets tekort komen…

Wat nou, wat nou?

Alleen, Wat als jij ervaart dat die veilige paden helemaal niet onder jouw voeten bestaan? Wat als jij ervaart dat de weg naar huis veranderd in een modderstroom omdat het alleen maar stormt?

Wat nou als zorgen en problemen in je leven veranderen in een draaikolk vol narigheid en je dreigen te verdrinken?

En lastiger; je gevoel en gedachten dwalen af naar de kolkende diepten en laten je twijfelen aan de beloften van de Vader.

Wat nou als je er van overtuigd bent dat er zó veel leed in deze wereld is, dat voor je gevoel bevestigd wordt dat God niet naar ons omkijkt? De wolkbreuken van deze gebroken wereld stortten op onze aarde neer, maar heeft God het wel in de gaten?

Hoe moet je die mooie beloften interpreteren wanneer de modderstromen op je levenspad je wereld onherstelbaar overstroomt?

Wat nou als je de veilige overkant niet haalt?

Directe bemoediging:

Het enige wat je eigenlijk aan directe bemoediging kan ervaren als het niet gaat, is dat er iemand fysiek bij je is waarbij jij je op je gemak voelt. De fysieke aanwezigheid van een geliefd en vertrouwd persoon. Ik weet nog goed dat ik enorm angstig was toen mijn dochtertje van elf maand op een avond in april in aller ijl naar de spoedpost moest en we niet wisten wat haar en ons te wachten stond. Ze vertoonde afschuwelijke uiterlijke kenmerken van pijn en iets dat haar lichaam veranderde. Ze gilde en haar benen zwollen helemaal op en haar voetjes werden donker paars, bijna zwart. Ik raakte in paniek en belde mijn zus. Ze kwam direct en dat vond ik fijn. Ik kon haar hand pakken toen de artsen met haar bezig waren en zij kon even bij mijn kind blijven wanneer het mij te veel werd. Ze bemoedigde me met opbouwende woorden en sterkte me met een hand op mijn schouder.

Een andere manier van directe bemoediging is gebed. Intens en diep geconcentreerd gebed. Dat geeft je de ervaring van geestelijke aanwezigheid en troost van de Vader, de Trooster. God beloofd ons immers de Trooster wanneer wij verdriet hebben. En die Trooster ervaar je, sterkt je en bemoedigd je wanneer je in gebed bent en je hart opent naar God. 

Een geliefd persoon is er niet zomaar. Daar zul je eerst ‘contact’ mee moeten maken en een afstand voor moeten overbruggen. Datzelfde geldt voor zowel fysiek als geestelijk contact.

Hoe kun je zeggen: ik ervaar de Trooster niet en voel me niet omringd door de liefde van Gods nabijheid, als je Hem niet zoekt en Hem niet vraagt?

Biddend loslaten:

Wanneer het niet gaat en wanhoop en onmacht overweldigen je, ga dan bidden. Kijk omhoog en praat, zonder blokkades (houd je verdriet niet in), zonder moeilijke woorden, met de Heer. Je weet dat Hij luistert. 

‘En al ga ik door het dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.’

Ik vrees geen kwaad betekent niet dat het je niet overkomt, het gebeurt namelijk wél. Maar het betekent dat de duisternis niet zal (over)winnen in je leven. Het betekent dat God je nooit zal verlaten en je - bovennatuurlijke - kracht zal geven om de overstroming te doorstaan. Hij zal je wijsheid geven en het vermogen door de stroom heen te kunnen zwemmen. Wanneer je dreigt te verdrinken zal Hij je eruit trekken en je kalmeren op de veilige waterkant.

En vergeet nooit dat alles gebeurt op Zijn tijd en naar Zijn wil. Daar hebben wij mensen geen controle over en we kunnen het op geen enkele manier beïnvloeden. 
Wel mogen we op Hem vertrouwen dat Hij ons altijd ziet en absoluut met ons bewogen is. Hij ziet ons leed, Hij houd ons vast en laat ons niet verdrinken in onze noden.

En onthoud altijd dat jij de keuze maakt je door Hem te laten sterken en troosten. Roep Hem aan! Geloof; we zullen barmhartig en genadig behandeld worden en op de juiste tijd hulp ontvangen!

Hij heeft je geen kalme vaart beloofd, maar wel een behouden thuiskomst!

En dat raakt deze belofte precies in het hart.

Is het in jouw leven als een stormachtige nacht? Of heeft het gestormd en zie je overal brokstukken liggen? Weet je niet hoe je de brokstukken bij elkaar moet rapen? Luister eens naar dit prachtige lied...

Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart.

 

‘Als jullie Mij kennen zullen jullie ook Mijn Vader kennen…’

Vanmorgen las ik een stukje uit een boek dat inzoomde op de langste preek van Jezus. Die staat opgetekend in de hoofdstukken 14 tot en met 17 van het Johannes-evangelie. Wist je dat Jezus het hier meer dan vijftig keer over de liefde heeft? En zelfs meer dan vijftig keer over de Vader! Ik had in een van mijn vorige blogs beloofd een stukje te schrijven over vaderliefde…

Dat iedereen een vader heeft is een zekerheid waar je niet onderuit komt – of je nu in deze wereld wel een vader hebt of vaderloos bent (geworden), vaderliefde hebt ervaren of een vader hebt waar je liefde van hebt gemist – anders was je er niet geweest. Maar het gaat er in deze blog om, dat je weet dat je een Vader hebt, dat Hij jou kent en erkent als Zijn kind, dat ook deze onvoorwaardelijke Vaderliefde voor jou is bedoeld.

Er is ontzettend veel geschreven over deze onvoorwaardelijke Vaderliefde. Mensen zijn er namelijk dagelijks naar op zoek. Het zit in de mens verweven deze liefde te zoeken en aan te nemen als een nood, om de lege plek in het hart te vullen. Het is vergelijkbaar met een baby die huid op huid contact met de vader en de moedernodig heeft, omdat zonder deze liefdevolle aanrakingen het kind geestelijk zal sterven. Het is alsof de poriën van de huid gevuld moeten worden met stofjes liefde die absolute eeuwigheidswaarde hebben. Wanneer het kind nooit (of weinig) wordt geknuffeld, vastgehouden en vertroeteld, zal het geestelijk overlijden en niet in staat zijn zelf liefde te geven en niet weten hoe liefde te ontvangen.

Zo heeft ook een volwassene liefde broodnodig. Geestelijke knuffels zeg maar. Bevestiging dat de Vader je ziet en om je geeft, ongeacht je misstappen. Dat Hij weet wat je voelt, waar je doorheen gaat, dat je echt je best wel doet. Dat Hij met je mee gaat als je ergens bang voor bent of enorm vreest. Je weet ongetwijfeld wat ik bedoel, omdat je zelf mens bent en deze liefde ook begeert.

Wat kan ik toevoegen aan al het moois dat al over deze Vader is geschreven en gezegd? Niets!

Wel kan ik vanuit het gemis van een aardse vader zeggen; Hoeveel heb je deze Vader dan nodig? Alles!

Vanmorgen voelde ik het weer. Het gemis. Het gapende gat in mijn ziel dat ik niet kan vullen. De kloof naar vaderliefde is enorm en de overkant zal voor mij nooit bereikbaar zijn. Ik ervaar dat die ruimte niet meer te vullen is door een aardse vader. Ik voel me leeg als ik daar aan denk…

Is er een manier om deze leegte weer te vullen? Is het werkelijk mogelijk?

In de stilte van mijn hart roep ik om een vader. Smeek ik en verlang ik…

‘Vader…!’

Onrustig en met een leeg gevoel vluchtte ik naar een stille plek. Ik wil dit gevoel loslaten en de leegte op een of andere manier vergeten. Want zo’n leegte doet pijn. Het is als honger en dorst en happen naar adem…

‘…zet je er overheen Tineke! laat je er niet door afleiden, anders hoor je weer de galmende put en de echo van die nare leegte… niet doen!’

Ik zat op een stoel en staarde voor me uit. Het was stil. Stil in mijn hart. Kon ik Hem horen als ik goed luisterde? Zijn aanwezigheid ervaren als ik voel met mijn hart?

‘Vader…’

Toen ik riep hoorde ik iets dat mijn aandacht trok, als een gevoel dat op de deur van mijn hart bleef kloppen. In de fluistering van de wind omringde het mij, ver weg en toch heel dichtbij. De stem van mijn Vader?

‘Ik zie je…’

Stilte.

Schrok ik? Was het gevoel te intens? Werd ik bang? Ik kan toch gewoon gaan zitten en bidden? Ik bid elke dag! Dan voelt het ook niet zo… anders.

‘Vader…?’

Ik ben er.’

Ja! Hij was er werkelijk! Hoe kon ik anders de warme stroming door mijn aderen voelen, terwijl ik even tevoren nog rilde van de kou?

‘Ik wil zo graag even bij U komen. Ik heb U zo nodig…’

‘Sluit je ogen.’ Ik sloot mijn ogen.

‘Voel met je hart.’ En ik voelde met mijn hart.

‘Waar ben je geweest?’ Vroeg Hij me.

‘Eigenlijk overal en toch ook weer nergens, Heer. Maar vooral ben ik druk geweest met alles zelf en alleen te willen doen…’ Begon ik.

‘Ik raak uitgeput…’

‘Uiteraard,’ zei Hij. ‘Ik heb je al een tijdje niet gezien.’

Ik wilde het Hem zeggen. Ik wilde Hem zoveel vertellen, maar vooral wilde ik Hem duidelijk maken dat ik het zo mis.

‘Ik kan het zo missen, het niet hebben van een vader in mijn leven.’

‘Dat weet ik.’ Zei Hij.

‘Maar…’

‘Shhh.’ Suste Hij me zacht.

‘Ik ben dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’ Hij was heel dichtbij.

‘Ik weet het, Heer.’

‘Dus je weet ook wat ik je heb beloofd, en dat het gisteren, vandaag en morgen nog steeds zo is…’

‘Ja, Heer. Dat U mijn Vader bent en ik Uw kind.’ Ineens merkte ik dat ik glimlachte…

‘…En U van mij houd.’

Ik voelde het! Het voelde als een bevestiging dat op mijn hart werd gedrukt!

‘Goed zo.’ Zei Hij geduldig. Ik grinnikte.

‘Wanneer kom je weer…?’ Vroeg Hij. Ik wist dat Hij het wist. Hij wilde alleen maar dat ik zou zeggen dat ik snel weer zou komen.

‘Zo snel mogelijk, Heer!’

God kiest je niet uit op grond van je daden, maar omdat Hij je roept. (Rom. 9:12) Er gaapt een groot gat in onze wereld; vaderloosheid. Alleen aan Gods Vaderhart vinden we rust. Die rust moeten we leren kennen. Rusten in Gods genade, in Zijn onverdiende gunst, Zijn Vaderliefde, rusten aan Gods hart. Het is een kwestie van ontvangen, vertrouwen en geloven. Verbaas je over Gods liefde, Zijn Vaderhart!

Intussen had ik mijn handen gevouwen en waren ze niet meer opstandig als gebalde vuisten. Want dat wat ik had ontvangen was als een liefdevolle omhelzing van mijn Vader, recht in mijn hart…

Hoe je karakter wordt gevormd en je relaties worden verdiept

'Ben ik dan echt zo hardleers Heer..?'

Mijn geduld was op. Grommend stond ik aan het aanrecht de glitterlijm met een schuurspons van het blad te boenen. Lijm dat zich zó hardnekkig had vastgehecht kon niet van het aanrechtblad geboend worden, dacht ik nog. Ha, dat dacht je maar! 

© T van t Veer

Als je maar hard en lang genoeg boent, en de kwestie als uitdaging oppakt, dan zie je het langzaam vervagen... Het is niet gemakkelijk, maar het kán.

Je kunt je de situatie misschien wel voorstellen: Je ervaart de dag als lang en vermoeiend. Je kunt je niet herinneren dat je iets nuttigs hebt gedaan dan behalve ontelbare incidentele dingen oplossen. Je komt niet verder met de werkzaamheden die nog steeds op je lijstje staan te roepen: Streep mij af! Streep mij af!! - waarvan lijkt dat ze maar niet afgevinkt kúnnen worden.

De drempel van je geduld en verdraagzaamheid zakt dieper weg in de grond. Totdat de drempel compleet is ingezakt en jij (...) Nou ja, laten we zeggen dat je het even niet meer hebt.

Het kan een thuis situatie zijn. Een situatie op je werk. Of welke andere situatie dan ook. (100% dat jij je wel ergens in herkent;-). Je beseft heus wel dat je geduld op de proef wordt gesteld en het toch echt beter is dat je draagt dan klaagt. Maar o..!

En daar begint dan juist net dat lampje te flikkeren. Die straks gaat branden. Die jou wil leren hoe je het beste kunt omgaan met je van nature korte lontje, of je geërfde driftigheid. Want misschien dat er ergens in de toekomst een moment komt dat het heel belangrijk is dat je je grenzen weet te bewaken.

En dan volgt het proces. Je lampje gaat steeds minder vaak flikkeren, en steeds langer branden. Door steeds een situatie te ervaren die je doen nadenken en je eigen gedrag reflecteert, ben je op de goede weg gelouterd te worden.

Toen ik het aanrechtblad stond te schrobben overviel mij een gedachte. Ik ben hardleers. Sommige karaktereigenschappen zijn erg moeilijk te slijpen bij mij. Ik kon denken: waarom gebeurt dit nu allemaal! Waarom overkomt mij dit weer! Ik heb hier geen zin in! Het is ook altijd (...)!!

Maar wat nou als deze kleine 'ongelukjes' - maar grote strijd van binnen - jouw slijpen? Dat deze gebeurtenissen jouw louteren? Jou hardleerse karaktereigenschap wil vormen tot iets moois? Tot iets bruikbaars, dat God tot een groter doel wenst te voltooien?

Oef, ben ik dan echt zo hardleers Heer, dat ik zoveel 'narigheid' over me heen moet krijgen voordat ik het leer? Nou ja, narigheid is het natuurlijk niet echt, het zijn de alledaagse ergernissen waar ik, en jij vast ook, eigenlijk niet als ergernis zou moeten zien, maar meer als 'leerschool' of 'leermomenten'.

Laat je louteren door het proces waar je doorheen gaat. Laat je daarin leiden door de enige Raadgever die precies weet hoe het proces dient te verlopen. Die bovendien exact op het oog heeft hoe jij als bruikbaar instrument het beste tot z'n recht komt. ~ Tineke

Hij vormt je karakter. Hij verdiept relaties (en je relatie met Hemzelf!). Je wordt niet minder van je opofferingen. Integendeel. Je leert meer liefde te hebben en meer bewogenheid.

©T van t Veer

Bovenstaande zijn kleine leerprocessen. Om bijvoorbeeld te leren in te zien dat het beter is meer tijd en aandacht te besteden aan je kinderen in plaats van aan je huishouding (ik noem maar een zijstraat...).

Dit kun je ook vertalen naar heftigere situaties of langdurige problemen en strijd zonder uitzicht op nieuwe perspectieven. Denk aan het proces waar jij zelf doorheen gaat. De moeilijkheden die je probeert te overwinnen.

Dat wil niet zeggen dat God alleen op die manier ons iets wil leren, 'slijpen' of 'snoeien'. Zie het als een bemoediging om jouw door je beproeving eveneens te laten louteren.

Van nature kijken we terug naar hoe de situatie eens was, en zouden we willen dat ze nooit veranderd was. Het is een bijna onvermijdelijke reactie, maar als je er teveel mee doorgaat, is het een belemmering om verder te gaan en je omstandigheden ten goede te veranderen.

Uiteindelijk had ik de glitterlijm van het aanrecht gekregen. Het was nodig hard te boenen tot mijn vingers paars kleurden. Maar het was meer dan de moeite waard. Het glom als nooit tevoren...

'Goud wordt door vuur gelouterd. Een sterk mens door tegenspoed.'

Geloofsverhaal (getuigenis)

Het was eerst best ondenkbaar (voor mij pesoonlijk) mijn getuigenis te mogen geven. En nu is het er toch van gekomen;) Als belangrijkste doel andere mensen te bemoedigen en vooruit te helpen. Maar ook om zelf mijn geloofsverhaal te kunnen lezen vanuit een ander perspectief. Soms kun je het overzicht verliezen en raak je een beetje uit (geloofs)koers. En dan is het goed en het geeft vertrouwen als je weer even kunt terug lezen dat God je altijd blijft vasthouden. Maar ook om te beseffen dat de keuze bij jezelf ligt: 1. Verbittering of 2. vertrouwen in de Almachtige God, onze Hemelse Vader, die ons nooit alleen laat, maar ons wel een eigen keuze geeft. Vanuit jezelf kun je het niet, maar wel met de hulp van de Heilige Geest, onze Trooster in moeilijke tijden, door (voortdurend en intensief) gebed en Zijn Woord. En door andere mensen die bemoedigen en helpen wat wij zien als zegen en genade van God. Lees via deze link het artikel op CIP.

Lees via deze link over het verhaal: 'Help mij om naar de toekomst te kijken' die ik toen heb geschreven nav de stroomversnelling waar wij in zaten.

Psalm 13

Een prachtig lied over Psalm 13 van Brian Doerksen (in het Engels) met de tekst in het Nederlands.

Eigenlijk wilde ik een blog schrijven over wat mij bezig houd in gedachten de laatste tijd. Maar uiteindelijk heb ik het weggedaan en kan ik alleen maar zeggen dat ik moet leren loslaten.

Maar wie niet...

Ik vind het een prachtige Psalm en voel me getroost door de rijke woorden uit de bundel van David. 

Hoe zwaar kan een kruis wegen o Heer? Hoe lang is lang als je voor je gevoel niet anders kan dan de strijd opgeven, maar je weet dat je geen andere keuze hebt dan doorgaan? Hoeveel geluk kan er van een gezicht af (lijken te) stralen, terwijl er wanhoop in die sprekende ogen (bijna) niet te zien is? Er klinkt een gezond relativeringsvermogen en nuchterheid dat je zou kunnen bewonderen. En toch - als je goed luistert - kun je horen dat er in die diepe klanken verdriet en eenzaamheid heerst.

En ondanks dat ik zo hevig verlang naar rust, vrede en ademruimte, kom ik toch weer steeds tot rust bij U Heer. Als ik écht op mijn knieen ga...

En verder zegt de Psalm(ist) genoeg.

Wat ik je wil zeggen is dat wanneer je je soms misschien ontroostbaar voelt, je Psalm 13 zou kunnen lezen, of luister naar dit prachtige lied.

~

De ziel kalmeren (hoe doe je dat?!)

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'.

Onrust in je hoofd... onrust in je hart... Hoe vaak ervaren we dat als een zware last op onze ziel! En dan lees je die mooie tekst over hoop en nieuwe kracht uit Jesaja 40:31 en vraag je je af: "Hoe ontvang ik nieuwe kracht als ik mijn hoop op U vestig Heer...?" Misschien denk je aan loslaten van die onrust (of in ieder geval de gedachten die de onrust veroorzaken). Of gebruik je ontspanningsoefeningen waardoor je onrust langzaam weg ebt... Wat doe jij met onrust en gevoelens die blijven hangen? Kun je het van je afschudden? Relativeren? Wat als het een te diepe indruk bij je achter laat, of bij de ander?

Wanneer ik redelijk uitgerust ben en goed in mijn vel zit, kan ik normaal relativeren. Alleen als ik erg onrustig ben door spanningen, vermoeidheid of ergernissen, blijft er vaak iets van die onrust hangen dat voor een deel aanwezig blijft en niet meer helemaal weg gaat. En weer andere indrukken blijven ook op de oppervlakte aanwezig. En weer andere... Zo blijf het maar doorgaan. Weken, maanden of zelfs jaren. De brandjes zijn geblust, maar de overgebleven warme kooltjes blijven te lang warm… Frustratie, ergernissen, opgekropte pijn, emoties en misschien zelfs woede... Dat wil je kwijt! Je wilt verkoeling voor die warme kolen en lichter door het leven kunnen gaan...

 'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

'Door je ziel te kalmeren in Mijn aanwezigheid.'

'Een kalmte?'

'Misschien.'

‘Een gevoel alsof alles in orde is, terwijl ik weet dat alles nog steeds verkeerd is? Dat is toch ontkenning?'

'Nee, dat is geloof. Dan leef je vanuit alles komt in orde in plaats van dit houd nooit op.'

'O Heer, het probleem is dat mijn ziel binnen in mij als een uitzinnige rondspringt, omdat het moet ophouden alle dingen te doen die gedaan moeten worden.'

'Zeg tegen je ziel dat hij moet gaan zitten en naar Mij moet luisteren. Er moet eerst een verstilling van de ziel zijn.'

Dus nam ik mijn ziel onder handen en bracht mijn wil ertoe om de zaak te dragen. En ik wachtte.

Weet je dat het echt kan?

Weet je dat je echt tot rust kan komen? Nieuwe kracht ontvangen en vrede ervaren zodat je kunt loslaten wat te zwaar voor je is? Zeg maar geestelijk opnieuw beginnen, in je hart, je ziel, je hoofd, je gedachten...

Naar God toe gaan om je ziel bij Hem leeg te maken en je door Zijn aanwezigheid te vernieuwen is niet zweverig of onbereikbaar. Wel is Hij de Enige die jouw hernieuwde kracht kan geven. Geen ontspanningsoefening of geestelijke balansdag dat daar aan kan tippen.

Ik zat op een stoel in de stille kamer met een heel zwaar hart. Voor het oog leek het alsof ik alleen was. Maar niets was minder waar. Hij was aanwezig, dichtbij, Hij luisterde en ik voelde mij rustiger worden. En we praatten. Net zo lang tot ik gekalmeerd was. En Hij liet mij praten en alles kon ik zeggen. Ik kon mijn hart leeg maken tot op die onbereikbare, diepe bodem, waar alles opgeslagen lag wat in de afgelopen tijd was gebeurt...

Wie hoopt op de Heer

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

Biddend: Je hart leeg maken en ontvankelijk zijn voor Zijn vrede en Liefde. En steeds weer wanneer je onrustig en moe bent, zoek je Hem op en ga je bij Hem zitten om te praten.

Zittend en zuchtend

in de wachtkamer nu,

zie ik hier uit

naar een teken van U

Omhuld door uw Geest

verwarmd door het licht,

dat straalt uit uw ogen

en van Uw gezicht.

 Bedaar nu, mijn hart,

wees rustig en stil,

perfect is Zijn vrede,

volmaakt is Zijn wil.

Nu wil ik slechts gaan

waar Hij zijn voeten zet,

ik wacht op Zijn leiding

in eerbiedig gebed.

~ Jill Briscoe