Zo kom je weer in balans! (over draagkracht en draaglast)

“Het leven is een balans tussen vasthouden en loslaten…”

 Het is leren om te berusten in de dingen die we niet kunnen veranderen, moed te hebben om te werken aan de dingen die we wel kunnen veranderen en wijsheid vragen om het verschil te zien. Overgave dat het vermogen geeft om los te laten, een eigenschap die ik zoek in mijn eigen leven…

“In kleine stappen vooruit en vitaal het pad van je leven lopen.”

Geef jezelf eens een cijfer, waarbij je bij een tien zoveel energie hebt dat je voor je gevoel de hele wereld aan zou kunnen. Bij een nul moet je gereanimeerd worden… Als je een eerlijk antwoord geeft, wat is dan de score?

Mijn cijfer? Eerlijk? … een 4 (dus hoog tijd voor deze leerzame blog )

Stel je nu eens voor dat je niets verandert aan je huidige levensstijl. Je gaat op dezelfde manier om met je lichaam, psyche en jouw omgeving. Hoe ziet je leven er dan uit over vijf jaar? Over tien jaar? En welke beelden heb je over jezelf als je bejaard bent, als je in de voorafgaande jaren jouw manier van leven niet hebt aangepast? Loop je met een rollator of zit je dan op dansles?

Zomaar een paar – misschien confronterende – vragen die een kijkje kunnen geven in jouw manier van leven. Over de weegschaal in je leven. Je accu. Je draagkracht en je draaglast. Als je vind dat je prima in balans bent kun je deze blog over slaan. Je kunt ook verder lezen om de heldere en praktische tips op te slaan om zo te blijven. Als je – net als mij – bijna (maar net nog niet helemaal) van je evenwichtsbalk bent gevallen, lees dan snel verder! Op een leuke en praktische manier kun je je accu weer op laden. Daarover straks meer, nu eerst op zoek naar die balans…

Zoek je balans

…In wie jij bent.

Iedereen is wel bekend met kenmerken die als plezierig worden ervaren en die energie geven. Waardering engezien worden bijvoorbeeld. Jezelf zijn en de ruimte krijgen om je te ontplooien. Elke dag een paar stapjes verder gaan en vitaal het pad van je leven lopen. Vallen en weer kunnen opstaan, geven en ontvangen, aanvaarden en nee leren zeggen. Trouw zijn aan jezelf, aan anderen, verantwoordelijkheid, oprechtheid en het plekje dat je is gegeven in het leven beschouwen als een kostbaar geschenk. Het zijn kenmerken die ik zoek in mijn eigen leven en die ik waardeer in het leven van anderen.

Zo zijn er ook negatieve, energie-slurpende kenmerken zoals het tegenovergestelde van alles wat hierboven geschreven staat. Maar ook onzekerheid en gebrek aan overzicht, energie en tijd. Automatische en negatieve gedachten. Opgebouwde stress door hoge, veeleisende en prestatiegerichte latten. En in plaats van evenwicht tussen kracht en last giert stress door je lijf en hoofd wanneer je wilt rusten. Zelfs na een redelijke nachtrust voel je je uitgeput en tollen gedachten rusteloos door je hoofd en herinneren je aan de vermoeidheid die je te lang hebt genegeerd en je grote behoefte aan rust en stilte.

Hoe hoger je de lat legt, des te eerder je er onder door gaat.

Opgejaagd

Als ik kijk naar mijzelf en nadenk over mijn draagkracht en draaglast, heb ik veel vragen. Wat is de ware reden dat ik zo strak vasthoud aan gewoonten, meegesleurd wordt in bezigheden die er schijnbaar toe doen, opgesloten zit in tijd, wachtend tot mijn hoop waarheid wordt, bijna barst van ongeduld en smachtend wacht op liefde, warmte en geborgenheid, maar door dit verlangen keihard tegen de muren van mijn hart oploop? Wat is de echte reden dat ik maar door ga en niet op tijd merk dat mijn accu op raakt? Waarom heb ik het gevoel dat ik geleefd wordt en niet meer ten volle geniet van alle prachtige geschenken die mij zijn toevertrouwd? Waarom kan ik niet makkelijk zeggen; tot hier en niet verder? Is de invloed van deze maatschappij zo enorm groot en stem ik zo gemakkelijk in met de manier van leven zoals het wordt opgedrongen? Is er nog ruimte voor kwetsbaarheid, jezelf kunnen en mogen zijn, voor het gezin, voor uiting van je geloof, voor de minder bedeelden, de zwakkeren… En zo rolt de lijst nog verder door.

Jaag niet door het leven als op de automatische piloot voor het besef je deelgenoot is geworden dat al het kostbare in je leven aan je voorbij is gegaan en je niet weet wat je had wanneer je zelf zou hebben gevlogen.

Ik jaag al te lang op de automatische piloot door het leven. Maar zo wil ik niet leven, zo kan ik niet verder. Het knaagt aan mijn geweten, mijn verantwoordelijkheid, mijn trouw naar mijzelf en mijn gezin. We mogen genieten van het leven, van alle kostbare schatten die we hebben ontvangen. Elk individu heeft recht op ruimte en kansen om gezien te worden. We mogen dapper en met voldoende draagkracht een instrument zijn dat helder klinkt en het licht weerspiegeld dat de Heiland vol genade ons schenkt. En elk mens is uniek en weer anders in balans.

“Wordt niet gelijkvormig deze wereld…” klinkt als een echo door mijn achterhoofd. En toch ren ik (automatisch) mee en kan ik voor mijn gevoel nergens even stil staan om mijn doen en laten te overdenken. En dan heb ik het niet over een (over)vol agenda! Kunnen we ontsnappen aan het gevoel van opgejaagd zijn door gedachtepatronen te veranderen en meer (geestelijke) rust te nemen? Of moet daarvoor grotendeels de deur van je huis dicht getrokken worden om de opdringerige maatschappij buiten te sluiten?

Als een boemerang ben ik helaas terug bij af. Alweer. En eigenlijk nog verder van huis: Mijn accu is leeg, zelfs tot op de laatste druppel… Tijd dus om alles onder een sterke loep te nemen en anders in te delen!

Is dit voor jouw herkenbaar? Zoek jij je evenwicht in:

• het combineren van privé en (vrijwilligers)werk
• het incasseren van tegenslagen
• ruimte en tijd voor jezelf (stille tijd en voldoende rustmomenten)
• doelen en dromen
• financiën

Terug in balans

Uit evenwicht betekent voor mij uit mijn doen. Ik heb geen overzicht meer en ik voel mij niet vrolijk. Ik ben zo moe dat ik dingen vergeet, wat gezegd wordt niet tot mij doordringt en mijn lichaam voelt als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. De les uit dit stukje van mijn leven is dat stukje puzzel, dat mij leert wat ik eigenlijk al wel wist maar nog niet volledig kon toepassen. Ik zal hier keihard aan moeten werken om weer gezond en vitaal door het leven te gaan.

De manier om weer in balans te komen is draaglast en draagkracht te herstellen. Wanneer er te veel stress in je leven heerst, ga je merken dat je langzaam het overzicht gaat verliezen. Om het overzicht weer terug te krijgen is inzicht nodig. Inzicht in je doen en laten kan je krijgen door alles onder een sterke loep te nemen. Vervolgens geeft dat perspectief om door te gaan waar je mee begonnen bent en om dat ook daadwerkelijk vol te houden!

Onderzoek

Je kunt jezelf en de energie die je hebt, voorstellen als een weegschaal. Een weegschaal heeft twee schalen en hoort in balans te zijn. Aan de ene kant heb je de draaglast (alle dingen die je energie kosten) en aan de andere kant heb je de draagkracht (alle dingen die je energie geven). Wanneer de weegschaal in balans is, komt er evenveel energie in als dat er uit gaat.

Wanneer de weegschaal van draaglast ver onder het evenwicht balanceert, is er iets niet helemaal goed. Wat maakt je steeds minder happy? Steeds minder verdraagzaam? Minder geduldig? Wat is de reden dat je steeds minder geniet, je angstiger, onzekerder en opgejaagd voelt? Je lichamelijke kracht steeds minder wordt? Je moeite hebt om kleine tegenslagen te overwinnen… Want dat is wat te veel draaglast met je doet. Je ervaart alles als last…

Een leuke en leerzame les:

Zet een weegschaal op papier. De linker weegschaal is je draagkracht, de rechter weegschaal is je draaglast. Schrijf in de schaal van draagkracht alle momenten van de dag op wat je energie geeft in gezond leven, sociaal leven, materiële middelen, psychologisch leven (gezond denken) en zinvol leven. In de schaal van draagkracht schrijf je alle momenten van de dag wat je energie kost en stress geeft zoals: Verplichtingen (werk, gezin, vrije tijd), levensgebeurtenissen en problemen.

Je kunt balans hervinden door de volgende punten te onderzoeken:

• heb je een gezond voedingspatroon?
• beweeg je voldoende?
• las je regelmatige rust-/herstelmomenten in op een dag?
• hoe zit het met je (automatische) gedachten, denk je positief?
• heb je fijne relaties en hulp van anderen om je heen?
• heb je een doel, een zinvol leven?

Laat los de dingen die je niet kunt veranderen en houd vast aan de ontroerende en waardevolle momenten, die je laten zien hoe mooi het leven is.

Vasthouden en loslaten:

In mijn persoonlijk leven zoek ik naarstig naar overgave om los te kunnen laten wat ik niet kan veranderen. Ik zoek een balans tussen vasthouden en loslaten waardoor ik kán leven, kán ademhalen en ruimte heb om te genieten van alle kostbare geschenken. Om de prachtige, ontroerende en waardevolle momenten in het leven vast te houden, dat ons laat zien hoe mooi het leven is.

Met deze tips kom je weer in balans:

• onderzoek je doen en laten, gebruik hiervoor de weegschaal
• vraag hulp aan mensen in je nabijheid om je draagkracht te vergroten
• creëer weer overzicht (wat je uit balans haalt kan geestelijk zijn, maar ook door omgeving)
• zoek concrete oplossing(en) om je draaglasten te verminderen en voer die stapje voor stapje uit
• kom voor jezelf op (leer nee te zeggen)
• blok dagen of dagdelen in je agenda
• plan naast verplichtingen ook ontspanning (evenwicht)!
• zorg voor optimale voeding en voldoende beweging
• las regelmatig rust-/herstelmomenten in op een dag
• stel duidelijke doelen
• rust, reinheid en regelmaat
• leer jezelf humor en relativeringsvermogen aan!

Gebed om berusting (overgave)

“God,

leer ons berusten in de dingen

die we niet kunnen veranderen,

geef ons de moed om te werken

aan de dingen die we wel kunnen veranderen,

en geef ons de wijsheid om het verschil te zien…”

~ Reinhold Niebuhr

Hoe je karakter wordt gevormd en je relaties worden verdiept

'Ben ik dan echt zo hardleers Heer..?'

Mijn geduld was op. Grommend stond ik aan het aanrecht de glitterlijm met een schuurspons van het blad te boenen. Lijm dat zich zó hardnekkig had vastgehecht kon niet van het aanrechtblad geboend worden, dacht ik nog. Ha, dat dacht je maar! 

© T van t Veer

Als je maar hard en lang genoeg boent, en de kwestie als uitdaging oppakt, dan zie je het langzaam vervagen... Het is niet gemakkelijk, maar het kán.

Je kunt je de situatie misschien wel voorstellen: Je ervaart de dag als lang en vermoeiend. Je kunt je niet herinneren dat je iets nuttigs hebt gedaan dan behalve ontelbare incidentele dingen oplossen. Je komt niet verder met de werkzaamheden die nog steeds op je lijstje staan te roepen: Streep mij af! Streep mij af!! - waarvan lijkt dat ze maar niet afgevinkt kúnnen worden.

De drempel van je geduld en verdraagzaamheid zakt dieper weg in de grond. Totdat de drempel compleet is ingezakt en jij (...) Nou ja, laten we zeggen dat je het even niet meer hebt.

Het kan een thuis situatie zijn. Een situatie op je werk. Of welke andere situatie dan ook. (100% dat jij je wel ergens in herkent;-). Je beseft heus wel dat je geduld op de proef wordt gesteld en het toch echt beter is dat je draagt dan klaagt. Maar o..!

En daar begint dan juist net dat lampje te flikkeren. Die straks gaat branden. Die jou wil leren hoe je het beste kunt omgaan met je van nature korte lontje, of je geërfde driftigheid. Want misschien dat er ergens in de toekomst een moment komt dat het heel belangrijk is dat je je grenzen weet te bewaken.

En dan volgt het proces. Je lampje gaat steeds minder vaak flikkeren, en steeds langer branden. Door steeds een situatie te ervaren die je doen nadenken en je eigen gedrag reflecteert, ben je op de goede weg gelouterd te worden.

Toen ik het aanrechtblad stond te schrobben overviel mij een gedachte. Ik ben hardleers. Sommige karaktereigenschappen zijn erg moeilijk te slijpen bij mij. Ik kon denken: waarom gebeurt dit nu allemaal! Waarom overkomt mij dit weer! Ik heb hier geen zin in! Het is ook altijd (...)!!

Maar wat nou als deze kleine 'ongelukjes' - maar grote strijd van binnen - jouw slijpen? Dat deze gebeurtenissen jouw louteren? Jou hardleerse karaktereigenschap wil vormen tot iets moois? Tot iets bruikbaars, dat God tot een groter doel wenst te voltooien?

Oef, ben ik dan echt zo hardleers Heer, dat ik zoveel 'narigheid' over me heen moet krijgen voordat ik het leer? Nou ja, narigheid is het natuurlijk niet echt, het zijn de alledaagse ergernissen waar ik, en jij vast ook, eigenlijk niet als ergernis zou moeten zien, maar meer als 'leerschool' of 'leermomenten'.

Laat je louteren door het proces waar je doorheen gaat. Laat je daarin leiden door de enige Raadgever die precies weet hoe het proces dient te verlopen. Die bovendien exact op het oog heeft hoe jij als bruikbaar instrument het beste tot z'n recht komt. ~ Tineke

Hij vormt je karakter. Hij verdiept relaties (en je relatie met Hemzelf!). Je wordt niet minder van je opofferingen. Integendeel. Je leert meer liefde te hebben en meer bewogenheid.

©T van t Veer

Bovenstaande zijn kleine leerprocessen. Om bijvoorbeeld te leren in te zien dat het beter is meer tijd en aandacht te besteden aan je kinderen in plaats van aan je huishouding (ik noem maar een zijstraat...).

Dit kun je ook vertalen naar heftigere situaties of langdurige problemen en strijd zonder uitzicht op nieuwe perspectieven. Denk aan het proces waar jij zelf doorheen gaat. De moeilijkheden die je probeert te overwinnen.

Dat wil niet zeggen dat God alleen op die manier ons iets wil leren, 'slijpen' of 'snoeien'. Zie het als een bemoediging om jouw door je beproeving eveneens te laten louteren.

Van nature kijken we terug naar hoe de situatie eens was, en zouden we willen dat ze nooit veranderd was. Het is een bijna onvermijdelijke reactie, maar als je er teveel mee doorgaat, is het een belemmering om verder te gaan en je omstandigheden ten goede te veranderen.

Uiteindelijk had ik de glitterlijm van het aanrecht gekregen. Het was nodig hard te boenen tot mijn vingers paars kleurden. Maar het was meer dan de moeite waard. Het glom als nooit tevoren...

'Goud wordt door vuur gelouterd. Een sterk mens door tegenspoed.'

Het hart van je kind richting geven ... + 5 tips voor 'toewending'

Verrukking. Ik leef!

'Je moet er oog voor hebben' ... schrijft Tjitske Lemstra in haar boekje: Daar ben je moeder voor!

Ze schrijft verder...
Mijn moeder had de zorg voor een gezin van tien mensen. En wasdag was beslist niet haar favoriete dag ... De waslijnen hingen op een balkon 'op het westen'. Soms werden wij, in de winter en in de herfst tegen de avond, als zij de was afhaalde, naar boven geroepen: 'Kijk eens hoe mooi de lucht is..?'  Ze nam ons mee in haar beleving. Je moet er oog voor krijgen...

Misschien is het toen begonnen. Het beleven.

Overvliegende ganzen in de winter...
Het voorjaar, dat je ruikt voordat je het kunt zien...
De geur en glinsteringen van sneeuw en ijs...
De eerste sneeuwklokjes en crocussen in de zon...
De geur van pasgemaaid gras...

Verrukking. Ik leef!

Je moet er oog voor krijgen ...

"De eerste grote toewending van het hart van een kind vind plaats in de eerste zeven jaren."

Dat gebeurt op grondt van wat het kind aan belevingen heeft gehad. Waar is het hart van het kind in die eerste jaren naar uit gegaan?

Jezus stelt: 'waar je schat is, zal je hart zijn...' Dat kun je ook 'toewending' noemen. Je wilt als ouder je kind bepaalde waarden meegeven in het leven. Je zou het hart van je kind willen 'richten'. Praten, vertellen, overtuigen ...

Maar ... Het overdragen van waarden gebeurt woordeloos. Waar is jouw schat? Daar zal je hart zijn! En je kinderen zullen 'ruiken, proeven en voelen' waarnaar jouw hart zich heeft toegewend.

Er gebeurt meer dan je denk. Kinderen grootbrengen is méér dan alleen zorgen voor schone kleren en gezonde voeding en het aanleren van manieren. Het hart wordt gericht.

"Kinderen voelen wat de ouders belangrijk vinden, wat hen beweegt, wat hen ontroert ..."

Daarin geef jij richting aan hun toekomst...

5 tips voor 'toewending'.

1. Neem je kind mee in jou beleving; leer ze verwondering en dankbaarheid voor de mooie dingen in het leven. Laat ze zelf ook beleven; leen een groot boek met alles over de natuur, kinderen vinden het prachtig!
2. Geef bewuste tijd, interesse en volle aandacht aan je kind. Nu is de tijd die we echt hebben! Denk eens aan (Bijbel)voorlezen, samen muziek luisteren, knutselen, (strijk) kralen (rijgen), verstoppetje, bakken, wandelen, speeltuin, bos, park, museum, etc. (Laat je niet steeds afleiden door mobiel, i-pad of tv. Bouw die moeder-/vader stekkertijd in en laat die dingen gewoon even voor wat ze zijn!).
3. Bouw tradities in: Tradities brengt je bij elkaar, geeft verbondenheid en creëert het fijne thuis-/gezinsgevoel.
4. Jij bent niet perfect. Je kind ook niet. Aanvaard tekortkomingen en blijf niet ronddwalen in schuldgevoel en schaamte. Jij bent het voorbeeld in loslaten en aanvaarden, in lief hebben en vergeven! Dus zeg sorry voor dat gemopper van net en laat het van je afglijden.
5. Knuffeltijd en lachtijd! Het versterkt de focus op je gezin en versterkt de banden, geeft vrede en ontspanning en is natuurlijk enorm gezond!


Waardoor geef jij het hart van je kind 'richting'?

~  ~  ~  ~  ~

Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Tijd kun je niet - zoals met een zandloper - 'beheersen'

Tijd. Wat is dat? De klok tikt voort. De ene keer als je vriend, en dan weer als je vijand. Soms is het fijn als de tijd snel voorbij vliegt, op andere momenten wil je de klok het liefst stil zetten.

Wat willen we mensen snel vooruit. The speed of life neemt ons mee langs de sleur van het leven, en we zien amper nog de ingekleurde momenten die, in het verstrijken van de tijd, bijna onzichtbaar zijn verweven...

Vind je het zo gewoon, zo vanzelfsprekend? Dat je leven mag, als wandelend wonder op deze aarde? Enig, uniek en onvervangbaar. Waarom sta je er niet even bij stil, en verwonder je over dat wat voorbij gaat, in het verstrijken van honderden seconden - die nooit meer terug te halen zijn?

Het is zoals Phil Bosmans zo mooi in één van zijn gedichten schrijft: Tijd is geen wedloop, geen snelweg tussen wieg en graf. En jaren zijn geen kilometerpalen om te verslinden!

Als er nu iets was, waarmee je kon voorkomen dat je sterven zou, wat zou dat dan een kostbaar iets

voor je zijn! En wat zou je doen, als je na je sterven, toch nog een klein beetje tijd mocht benutten, om die belangrijke momenten van toen anders in te kunnen kleuren? Om die reden is tijd juist zo enorm kostbaar!

Ja ja, ik snap het wel. Tijd is iets ongrijpbaars. Je hebt er geen vat op. Geen invloed. Tijd besteed je aan werken, dingen doen, komt soms tekort en soms heb je teveel. En die klok... het kan je angst inboezemen, vervelen, ongeduldig maken. Tik, tik, tik...

Misschien is het goed om je prioriteiten eens onder de loep te nemen.
Soms moet je even met je neus weer op deze feiten gedrukt worden, dat tijd iets kostbaars is en dat je goed moet weten wat je met je tijd doet. Je kunt namelijk geen tijd 'beheersen' om vervelende momenten ongedaan te maken. Ook niet om de mooie momenten, die zo snel langs je heen glippen (oh, is het al zo laat!) stil te zetten.

Misschien besef je weer even wat tijd 'betekend' als je langs de tijdlijn van je leven gaat. Zet jezelf even stil en denk er gewoon eens even over na. Wat kan ik op dit moment met mijn tijd? Wat doe ik nu? Is het waardevol wat ik doe? Stel dat ik nu iets doe wat betekenis heeft in het eeuwige leven? Dus dat ik nu de telefoon pak en die vriendin opbel (wat eigenlijk al een tijdje op je to-do-list staat, maar je komt er maar niet aan toe) en vraagt hoe het met haar gaat. In plaats van ... (vul zelf maar in!) Om maar een voorbeeld te noemen...

Tijd is schaars en tijd is er in overvloed. Tijd is kostbaar. Maar het glipt razendsnel door je vingers als je er niet bewust mee omgaat.
Jou tijd is kostbaar!

Het kostbaarste wat je God kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je partner kan geven, is je tijd

Het kostbaarste wat je je kinderen kunt geven, is je tijd

Tijd besteed je waardevol door het aan de ander te geven

Besteed je tijd aan datgene dat er voor jou en de ander echt toe doet; je gezin, partner, kinderen, voor God. En soms komt het besef van deze kostbaarheid, door het besef van kwetsbaarheid. Probeer eens wat vaker echt bewust stil te staan bij die kostbare momenten, die eeuwigheidswaarde hebben. Leg ze vast.

Besef jij om welke reden tijd zo enorm kostbaar is?
Probeer jij je tijd zo bewust mogelijk in te delen?
Stel jij de juiste prioriteiten?

Ps. Heb jij de 'verborgen' links in deze blog al gevonden?

5 tips –en meer! om het wat kalmer aan te doen

'Het leven is niet een opeenhoping van taken die je moet doen.'

Dagelijks achtervolgd door tips die ik mijzelf vorig jaar had ingeprent, voelde ik mij nu alleen nog maar meer opgejaagd en beroofd van het kleine beetje energie dat nog in mijn binnenste rest... Het lukte mij alleen in kleine stappen de weg tot meer rust te bereiken. Maar het ging te langzaam. De rust waar ik zo naar snakte, maar niet voldoende kreeg, veroorzaakten grote onrust, chronische hoofdpijn en overdreven reacties op situaties waar ik normaal gesproken de schouders bij op zou halen... Ik raakte gefrustreerd, werd prikkelbaar en putte mijzelf uit omdat het zelden goed-genoeg was en gleed daardoor in een verbitterde en opstandige houding waarin schuldgevoelens hoogtij vierden.

Misschien vind je herkenning in mijn ervaring als het gaat om overspannenheid of Burn-out klachten:

Eind 2014 voelde ik mij zo opgebrand dat ik niet anders meer kon dan stil staan en uitroepen: Ik trek dit niet meer! Ik was emotioneel overbelast en enorm uit balans getrokken door het combineren van werk en moederschap. Daarnaast voelde ik  mij overspoeld door privé omstandigheden waar ik geen grip op had. Door mijn burn-out was ik geworden hoe ik nooit wilde zijn: zwak, kwetsbaar, emotioneel, uitgeput en labiel. Op de dag dat ik op mijn werk voor keuzes werd gesteld welke karren ik moest loslaten om te kunnen herstellen, werd ik mij heel bewust van het feit dat ik zo niet door kon gaan. En nog meer besefte ik dat, als ik zo door zou gaan, mijzelf en mijn gezin geen goed kon doen omdat ik simpelweg niet meer in staat was rationeel te handelen door emotionele instabiliteit. Het koste heel wat geestelijke voorbereiding en een enorm rouwig gevoel, maar ik was er van overtuigd dat het alleen maar beter kon worden. Weg met stress, weg met opgebrande lontjes en weg met akelige chaos!

Mijn lichaam wilde mijn hoofd duidelijk maken dat ik moest stoppen met zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd te proppen. Ik ervoer een orkaan in mijn hoofd en mijn lichaam voelde aan als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. Mijn geest draaide overuren. Ik voelde me gespannen en ervoer dagelijks een last door het gevoel van moeten, overprikkeling en stress.
Ik ben hoogsensitief, moeder van drie kleine kinderen met daarnaast een veeleisende baan. (Stoppen met werken was geen optie wegens omstandigheden) Het schijnt dat 9 van de 10 vrouwen het combineren van werk en moederschap als zwaar ervaren. Maar wacht even! Wanneer je daarnaast geconfronteerd wordt met omstandigheden die emotioneel ook heel zwaar zijn, dan kun je compleet uit balans getrokken worden. Wanneer leven ervaren wordt als overleven, dan is dat in ieder geval een belangrijk teken die je niet moet negeren -als je tenminste niet in een destructieve houding wilt schieten omdat je burn-out dreigt te raken!

Terug in balans.

Hoe kun je weer rust vinden wanneer er zoveel prikkels om je heen je overweldigden? Met een hooggevoelige eigenschap is het meer dan noodzakelijk niet alleen te dromen over rust, maar ook taken uit te voeren om die rust te verkrijgen!

Hoe krijg je dit voor elkaar? Hoe kan je tot rust komen en toch doorgaan? Want stoppen en de boel achter je neer gooien is geen optie. Een lange ziekmelding evenmin. Bovendien adviseert men bij burn-out klachten draaglast en draagkracht in evenwicht te brengen en vooral níet te stoppen met dagelijkse bezigheden!

Maar hoe doe je dat als zelfs je reservetank leeg is? Iemand zei eens: Zoals je een olifant eet; hapje voor hapje. Aan de slag dus maar!

'Simplifying your life is like you can breathe again.'

Kiezen, loslaten en plannen!

Ik kies om van opgejaagd naar slow te gaan. Rustig aan doen dus. En wanneer ik dit besluit eigen heb gemaakt, dringt langzaam tot me door dat ik niets moet, maar er vaak zelf voor kies een taak te doen. Voor sommige dingen geldt dat je er niet onderuit komt. Maar ook daarin kun je energie besparen door kalmer aan te doen. Kom jezelf daarin tegemoet en begin dankbaar te zijn voor datgene wat goed gaat.

Ik laat los door de touwen van zware karren, die ik zo stevig vast houd, bewust te laten vieren, zodat er meer ruimte vrijkomt in mijn hoofd en mijn agenda. Als ondernemend persoon en kartrekker is het voor mij belangrijk dat ik een overzicht maak van de dingen waar ik een grote verantwoordelijkheid voor draag. En zo ook van verwachtingen en rolpatronen in mijn omgeving. Dan kan ik een kar op mijn lijst doorstrepen en dus loslaten, zelfs als het pijn doet of wanneer ik daarmee verantwoordelijkheden moet afleggen.

Ik plan mijn agenda bewust minder vol en beter verspreidt zodat er meer rust en overzicht ontstaat. De ruimte die daardoor ontstaat geeft mij de mogelijkheid tussendoor op adem te komen. En als ik te moe ben om naar een afspraak te gaan, zeg ik af of verplaats ik de afspraak. Vervolgens blok ik dagdelen voor extra rust- en herstelmomenten.

Daarnaast zijn er meer manieren om gericht toe te passen voor meer rust en kalmte. Je ziel kalmeren bijvoorbeeld of goed-genoeg zijn. Maar ook dankbaarheid en een gezond denkpatroon horen daarbij.

'Dankbaarheid geeft je positieve energie. Klagen daarentegen haalt je neer, slurpt je energie op en geeft je niets meer dan alleen maar negatieve prikkels'

5 gouden tips die je keuze, om het wat rustiger aan te doen, ondersteunen:1. Zeg eens vaker: oké, prima (sta er niet te lang bij stil of je het wel of niet leuk vind)
2. Bespaar energie door niet overal 'op in te gaan' of 'mee te bemoeien' (zowel in relaties, je kinderen en op werkgebied)
3. Aanvaard meer en denk in uitdagingen (ipv problemen)
4. Bid in de morgen en spreek je dankbaarheid uit in de avond. Zoek God in alles en vind Zijn leiding voor alles.
5. Geniet bewust van je rustmomenten (schaf een 'momentje rust' dagboekje aan).

De tips klinken simpel (gelukkig wel!) en als je erover nadenkt en ze regelmatig toepast, kun je gaan ervaren dat je energie overhoud en meer kunt genieten.

Nog meer tips!

De start van je dag is essentieel voor de rest van je dag. Begin met uitrekken, gooi je gordijnen open en begroet de dag en groet God. Geef jezelf een glimlach in de spiegel en zeg: Vandaag ís een mooie dag. Niet per se omdat je alleen maar fijne dingen zal doen. Nee. Gewoon, omdat die dag je is gegeven. Omdat je alles uit deze dag mag halen wat er in zit, om Hem, die jouw deze dag heeft toevertrouwd, te eren. Verspil de dag niet door je zorgen te maken over dingen die nog niet aan de orde zijn. Bezorgdheid brengt je nergens dan alleen maar daar waar je niet wilt zijn; een onzekere toekomst dat niet op waarheid is berust. Hoe vaak kom je niet tegen dat de dingen niet zo zijn gegaan zoals je vreesde? Wees daar waar je bent. Wanneer je gehaast en opgejaagd door het leven gaat, zul je de verborgen, maar belangrijke boodschappen mis lopen.

De sluiting van je dag is essentieel voor je nacht (om te voorkomen dat je gaat malen en de films van die dag blijft herhalen), voor je nachtrust, je geest en je lichaam. Slaap je goed, lig je ontspannen en heb je geen malende gedachtestromen, dan sta je de volgende morgen opgewekt op en ervaar je de nieuwe dag als een nieuwe dag. Wanneer je hebt liggen woelen en je neemt je negatieve gedachtegoed mee de nacht in, dan neem je ze ook mee de volgende dag in. Zorg ervoor dat je ruzies hebt opgelost en wanneer jij de aanstichter was, zorg dan dat je sorry hebt gezegd. Want ook schuldgevoel heeft een negatieve invloed op de toekomst. Wanneer je last hebt van gedachten die je niet kwijt raakt, schrijf ze op. Puntsgewijs of in dagboekvorm. Lees positieve stukjes voordat je gaat slapen en spreek je dankbaarheid uit voor datgene wat goed is gegaan.

Het leven is niet een opeenhoping van taken die je móet doen.

Het leven is een geschenk.

Omarm het.

Het geloofsdeurtje van een kinderhart

Het geloofsdeurtje van een kinderhart. En samen met je kind Jezus leren kennen.

Elke moeder is wel bekend met het gevoel: bezorgdheid over je kind(eren).
Soms kun je zelfs óverbezorgd zijn. Het kan dan je gemoedstoestand verpletteren, de vrijheid en onbezorgdheid van je kind(eren) verstikken. Het kan je meevoeren naar een nare plek waar je alleen bent en worstelt met je angst en onzekerheid. Een plek waar de Heere heel graag wil komen, maar waar jij de deur gesloten houd.

Gooi die deur open! Laat Hem binnen!

Je hoeft niet alleen te zijn met die bezorgdheid. Die onzekerheid voor de toekomst van je kind, voor het onbekende. Je hoeft niet in eenzaamheid te worstelen met die angstige gedachten; wat als... de angst dat je niet weet of iets goed gaat komen, hoe je kind pijn beleeft en je je kind niet kunt opvangen, omdat jij er op dat moment niet bent. En de lijst is nog veel langer... Het laat jou in ieder geval niet los...

Of laat jíj het niet los..?

Een bemoedigend verhaal van een klein meisje:

Ze stond daar midden op straat. Alleen. Ze was vuil. Haar wangen zaten onder de zwarte vegen. Dunne streepjes van tranen tekenden zich af over haar wangen. Haar knieën waren zwart van het zand en van de modder waar ze uit was opgestaan. Ze was gevallen. Geduwd. Uitgelachen door grote wilde knapen. Ze waren weggerend toen ze in het zand viel en lieten haar huilend alleen.

Maar nu huilde ze niet meer. Ze zong heel zacht een liedje. 'Jezus is mijn vriend...'

Het meisje ken ik goed. Ze is mijn eigen dochter.

Later vertelde ze dat toen ze bang was en pijn had, ze om de hulp van de Heere Jezus had gebeden, omdat ze zo bang was. Ze vertelde dat ze toen een vriendelijke meneer zag die haar troostte. Hij was in het wit gekleed, straalde en lachte. Ze zei: Het was een engel mama. En ik was niet bang meer. Ik werd toen blij, en ging een liedje zingen voor de Heere Jezus!

Sindsdien ben ik zelf minder snel bezorgd. Want hoe vaak heb ik God gebeden een Vriend voor haar te zijn. Ze is zo'n gevoelig en kwetsbaar kind. Zoals zoveel kinderen!

Het is maar een van de kleine verhalen van een bijzondere ervaring wat kinderen kunnen hebben. Maar wat een kostbare ervaring! Wat een troost voor een bezorgde moeder!

Daarom is het zo belangrijk dat we onze kinderen over de Heere Jezus vertellen. En niet alleen maar 'vertellen'. Ook er over praten is belangrijk. De tijd er voor nemen. Samen bidden. Ze zegenen, elke dag weer.

Misschien heb je zelf als kind niet zo'n ervaring gehad. Heb je als kind een goede band met de Heer kunnen opbouwen? Heb je de kans gehad Hem in je hart te sluiten? Aan Hem te denken en tot Hem te bidden toen je bang was?

Kies er voor om hier een hoge prioriteit aan te geven. Het geeft zoveel meer kalmte, hoop, vertrouwen en vrijheid. Het dringt de angst en bezorgdheid op de achtergrond. Want daar waar Jezus heerst, heeft angst geen ruimte.

Zijn er praktische manieren om je kind bewust over Jezus te leren? Ja, en heel wat zelfs!

Een paar manieren van mij waar ik en mijn man ons aan (proberen!) te houden:

- Zegen je kind(eren) elke avond. Ze vinden het fijn om te horen! Het geeft een goed einde aan de dag en goed begin van de nacht.
- Bid bewust met ze. Zo kun je ook bewust de gebeurtenissen van die dag delen.
- Laat je kind zelf ook bidden (en laat ze maar de Heer vragen en vertellen zoals bij de leeftijd past).
- Bid zelf voor je kind. Vraag of de Heere een Schild voor je kind wil zijn, een Vriend.
- Lees met ze uit de kinderbijbel.
- Neem ze mee naar de kerk.
- Laat ze opwekkingsliedjes luisteren wat bij de leeftijd past.
- Negeer vragen niet.
- Laat ze ervaringen vertellen en neem ze serieus.
- Zeg ze dat ze niet alleen zijn als ze bang zijn. Ook als papa of mama er niet is. God is er altijd.
- Vertel ze dat ze de Heer alles mogen vragen.


Het fijne is dat het jou ook helpt uit te zien naar Jezus, en te vertrouwen op Zijn liefde, trouw en beloften. Want wij allen zijn Zijn kinderen!

~ ~ ~

Ken jij nog een praktische manier?

Leer jij je kind bewust over de Heere Jezus?

Heb jij als kind Jezus ervaren?

~ Het besef van kostbaarheid door kwetsbaarheid ~

Het leven kunnen we niet verlengen, ook al zouden we er alles voor over hebben, omdat het leven soms te kort en te snel voorbij gaat.

Wel kunnen we alle ontvangen dagen koesteren…
… Dat van de ander. Dat van jezelf. 

Hoe fijn is het leven als je denkt aan de mooie dingen, de fijne kant van het bestaan. Met een gelukzalig gevoel kun je genieten van al het moois om je heen, de dingen waar je trots op bent en waaraan je je zonder schroom kunt hechten.

Maar ook…

Hoe serieus het leven is en beleeft wordt, wanneer het je neerdrukt en de pijnlijke kwetsbaarheid - de ernstige kant van het leven - je genadeloos doet stilstaan en het besef op je hart drukt, dat het hier in de wereld waarin jij nu leeft, niet voor altijd is. 

Ik zie de man zitten die deze kwetsbaarheid in alle ernst is tegengekomen, ermee moest worstelen om te overwinnen…

Little reminders (reflectie van een ervaringsdeskundige)

Ik zie een verlangen in 'iemand'. Een hunkering naar herstel van een gewonde en verdwaalde geest. Een lege blik... Ogen zijn de poorten naar de ziel, en die ziel wil gevoed worden, zo zeggen die 'lege' ogen mij...

Een mens met een eerlijk hart en een oprechte instelling verliest de bewogenheid met zichzelf, en glijdt langzaam af naar een eenzaam dal. Verstopt. Om niet meer gehoord te worden –want wat maakt het uit? Om niet gezien te worden –want wordt je wel gezien..?

Het trof me diep in deze ogen te kijken die de glans verloren hadden. Het maakte mij broos en onzeker om de lichaamshouding te zien die moe en uitgeput was en moeilijk aan te sporen.

Kan ik naast diegene zitten en mijn hand stilletjes op de verslagen schouders leggen? Zacht, bijna onaangeraakt, omdat de druk misschien te zwaar zal worden?

Of zal ik die gesloten handen pakken, die tot stevige vuisten gebald zijn, en in stilte smekend tegen de Hemelse Vader of deze handen zich weer mogen openen, zodat ze met geduldige liefde wakker geschud mogen worden?

 Kan ik weigeren me er bij neer te leggen? Mág ik weigeren deze ‘nee’ te accepteren? Het opgezwollen woordje NEE door twijfel, angst, teleurstelling, vermoeidheid, de moed verloren hebbende in de moeilijke strijd? Het leven heeft hierdoor aan glans verloren en de kleine levenslustige twinkelingen, die ooit in de ogen glinsterden, zijn niet meer zichtbaar. Zelfs geen traan.

Tel je zegeningen toch! zijn niet de juiste woorden om deze gemoedstoestand nieuw leven in te blazen.

Je eigen mooie hoopvolle beelden overbrengen – voorzichtig vertellen hoe jij het ziet… geeft dat misschien het kleine zetje voorruit? Ik ben bang van niet.

Er niet mee bemoeien kan ik niet. Ik kan en mag niet zeggen; dat is mijn verantwoordelijkheid niet!

Maar hoop is nog niet verloren: Met de benen bungelend in de put, is de weg eruit nog altijd zichtbaar.

Hoe kan ik iemand in stilte, zonder teveel aan de handen te trekken – want jij wil zo graag..! – bemoedigen, andere inzichten geven en een nieuw perspectief?

Vanmiddag liep ik naar mijn boekenkast, haalde er een boek uit en zonder na te denken bladerde ik een paar bladzijden vooruit. Ik kwam een korte tekst tegen die aansloot bij het gesprek wat ik met diegene had. ‘Deze tekst is voor jou vandaag.’ Zei ik. Het is een korte maar krachtige tekst die de kern weergeeft van een hernieuwde start.

Dat bracht me op een idee!

Ik zocht naar meer teksten om ze vervolgens op kleine kaartjes te schrijven en ze te bewaren in een doosje. Als een geheugensteuntje, voor elke dag één. Er liggen er nu een paar op tafel, maar er komen er nog meer, het liefst het hele doosje vol.

Stop ze in een jaszak. In een boek. Onder een kussen. In de auto. Of het hele doosje op de keukentafel -is nog een leuk idee ook, om er een kaart uit te halen (alleen of als gezin).

De kleine geheugensteuntjes geven net dat kleine beetje ‘bijzondere aandacht’ extra op een dag.

Voor die hunkering naar hoopvolle en bemoedigende woorden...

~ ~ ~

De stenen die je draagt in je huwelijk (a personal testimony)

  

‘Some stones you will have to bear with you, until God takes over the stones for you.’

(But He will always be the safety net when it is too heavy).

Toen ik net getrouwd was met de liefde van mijn leven, hield ik heel erg veel van hem. Toen hij een goede baan had, was ik trots op hem. Toen ik zijn talenten zag, prijsde ik hem. Toen we samen kinderen kregen, werd ik nog een keer verliefd op hem. Toen hij ziek werd, troostte ik hem. Toen hij werkloos werd, suste ik hem. Toen de volle portemonnee leeg raakte, verontschuldigde ik hem. Toen hij jaren geen werk kon vinden, maakte ik mij boos om hem. Nu de gevolgen beklemmend zijn geworden, heb ik de neiging de verantwoordelijkheid bij hem neer te leggen. Dat van onze zorgen, ons gebrek, de belemmering mee te draaien in de maatschappij; die enge lege portemonnee en de pijnlijke strijd van het continu moeten relativeren en niet teleurgesteld in een hoekje kruipen…

En ik heb gebeden; Heer, hoe kan ik mij anders voelen dan dit nare gevoel…. Heer, dat wil ik niet, daar kies ik niet voor, dat wijs ik af! Geef mij hier goede gevoelens voor in de plaats!

Op mijn knieën gaf ik Hem mijn tranen, mijn zorgen, mijn gemengde gevoelens…

En Hij zei:

‘Koester hem.’  

Is dat alles, Heer?

En Hij zei:

 

‘Koester hem en laat Mij voor jullie zorgen… kom bij Mij wanneer je last te zwaar wordt, maar koester je man, in elke omstandigheid. Koester hem, dat is mijn opdracht aan jou. De rest is Mijn zorg…’

 

En ik boog mij diep… want Hij had mij geraakt.

Hij had mijn hart geraakt.

Die opdracht van maar twee woorden, maar waarin zoveel gevoelens verborgen liggen. 

Koesteren… Ja Heer, ik zal hem dicht bij mijn hart houden.

Je partner koesteren en dienen in welke omstandigheden dan ook... maar dat is soms best lastig. Je wilt je huwelijk niet zien stranden, vanwege omstandigheden die je niet zelf in de hand hebt. Dus zul je je gedachten in Christus moeten bewaren. Dicht bij Hem blijven en bij je partner. Het slagveld in je gedachten bewaken, want het zet heel rap een kloof tussen jou en je echtgenoot. Vraag de Heer om wijsheid met de situatie om te gaan, en betrek Hem bij de situatie. Bid samen, strijd samen, draag samen de stenen op de weg die God voor jullie heeft uitgespreidt.

Maar doe het niet alleen!

Dank de Heer voor de mooie dingen die je hebt. Ik weet het, dat lijkt zo standaard (iedereen zegt het), zo simpel en zo - bijna - onbereikbaar, maar echt, zo volg je wel het spoor naar herstel. En niet persee herstel in de situatie, maar in je geest, je ziel en je instelling, je kijk op de situatie.


~~~

En zo kwam er ook een ommekeer in mijn gedachten, in mijn hart: Ik begon de mooie dingen te zien. En dankbaarheid werd zichtbaar in grillige omstandigheden.

• De onvoorwaardelijke liefde van de kinderen, de mooie tekeningen, de vele kusjes en de dikke knuffels, elke dag weer!
• De mooie wandelingen die we kunnen maken in de wijk waar we wonen, in alle rust genieten van de natuur, langs de weilanden, dat ik zelf noem: mijn achtertuin. Ik was bijna vergeten hoe fijn ik dat vind!
• De vrienden die we erbij hebben gekregen in deze lastige periode, die ons helpen waar ze kunnen.
• Dat ik kan werken, want dat helpt wel iets.
• De fijne zitbank, de tv en pc. Ik kan relaxen, de wereld volgen, ik kan schrijven en bloggen.
• Ons welzijn als gezin.
• Het dak boven ons hoofd, de keuken, de gezellige huiskamer, de slaapkamers en dat we veilig en in alle rust kunnen slapen.
• Dat ik mag horen wat God mij wil zeggen, wat Hij van mij wil.Het vermogen me op Hem te kunnen richten en mijn openheid voor de Heilige Geest. Dat, waar God mij mee confronteert, in mijn hart te bewaren, te laten vormen door de Hem zodat ik eerlijk naar mijzelf kan en dúrf te kijken; wat heb ik écht nodig: HEM!

Weet je? Door weinig te hebben en weinig te kunnen doen, ga je je steeds meer richten op dat wat écht belangrijk is - als je je op God richt -. Het is zeg maar als een les in een soort van vasten: je gaat zoeken naar bevrediging voor je hart in plaats van je vleselijke verlangens. En eigenlijk, eígenlijk, besef ik nu, nu ik dit schrijf, dat ik God mag danken voor deze mogelijkheid, dit pad waar Hij ons op doet lopen, deze stenen die Hij ons mee geeft om te dragen. Juist omdát Hij ons dichterbij heeft gehaald. Is dat niet een teken van Zijn Liefde voor ons? Hij houdt namelijk teveel van ons om ons te laten zoals we zijn… Hij wil ons kneden, vormen en slijpen, omdat Hij ons dichterbij Hem wil hebben!

 

Ik kan me voorstellen dat, wanneer je niet veel (aan materialisme) hebt, je in een hoekje zou kunnen gaan zitten kniezen, omdat het de harde realiteit is dat je niet zomaar iets kan pakken, kopen en gebruiken wat je nodig hebt. Geen werk kan vinden omdat je steeds weer wordt afgewezen vanwege de leegte in je cv door ziekte en het nare gevolg daarvan. Afgewezen worden door die genadeloze maatschappij op de arbeidsmarkt, de huizenmarkt en de banken.

 

Maar ik zeg:

Dank U Heer, want in deze armoede, voel ik mij rijk!!

 

Nu we weer samen deze stenen dragen, weten we dat God ons vangnet is, dat geeft ons een vertrouwd en gerust gevoel. We zullen de stenen dragen, tot de tijd is gekomen dat we ze aan Hem mogen geven.