Aanbevolen boek: Verborgen genade van Jerry Sittser

Een zeer mooi en waardevol boek dat bedoeld is om te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

De schrijver van dit boek is een Amerikaans godsdienst docent. Plotseling verandert heel zijn leven. Zijn vrouw, dochtertje en zijn moeder komen om bij een auto-ongeluk. Drie generaties. In één klap weg! Dit werd veroorzaakt door een dronken automobilist. De auteur blijft achter met nog drie jonge kinderen en ouderloos. In het boek beschrijft hij de eerste drie jaren na het ongeluk. Hij doet dat als theoloog en als slachtoffer.

We weten heel vaak geen raad met het lijden, als we lijden om ons heen zien, veraf en dichtbij. Alle antwoorden omtrent het lijden in de wereld zijn niet op een presenteerblaadje aan te bieden. We moeten vaak zoeken en tasten. Dát heeft Sittser gedaan. Hij neemt de lezer mee in het strijdperk van zijn worsteling met grote vragen en met negatieve gevoelens. Gevoelens zoals wraak jegens de veroorzaker van zijn ellende en zelf medelijden. Hij schrijft over het verlies van zijn identiteit en zijn grote moeite om in gezin en werk te blijven functioneren. Hij schrijft ook over zijn God, die hij niet altijd begrijpt, maar niet kan missen. Over Gods genade die onze ziel verruimt en andere mensen van ons maakt. 

Dit is een indrukwekkend boek. Allereerst vanwege hetgeen Sittser en zijn gezin is overkomen. De pijn en vragen die elk lijden oproept. Maar ook vanwege zijn keuze omdat niet de gebeurtenissen bepalen hoe we ons voelen, maar onze opvattingen over die gebeurtenissen. M.a.w. het zijn niet de gebeurtenissen zélf die je een slecht gevoel bezorgen, maar de manier waarop je tegen de gebeurtenissen aankijkt. Onze reactie is bepalend voor de kwaliteit, de richting en betekenis van ons leven. Dit boek is bedoeld te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is. 

Ik heb het boek zelf gelezen en bovenstaande kan ik echt onderstrepen!

Bron: boekrecencie van www.vergadering.nu

Wanneer ik haast heb en God niet - tussen hoop en wanhoop (1)

"Heer, wilt U álstublieft haast maken...?"

Pfff! Kan het nog heftiger? Ik kan het me niet voorstellen eigenlijk, of misschien durf ik het niet... En toch, er heerst een angst dat het komen gaat...

Het is wanhoop dat geschreven staat. Misschien omdat ik het nu zo ervaar... ik kan er niet helemaal bij. Maar ook omdat ik weet hoe het je kan raken en wat het met je kan doen... Wanneer ik in haar ogen kijk zie ik de angstige schittering van wanhoop en het verlangen te willen vluchten naar een wereld waar het beter lijkt en angst haar niet meer kan kwellen. In haar zie ik wat ik heb gevoeld...

In deze blog gaat het niet om mij. Het gaat om mededogen. Het zien en horen van de eenzaamheid door onmacht en verdriet. Voor die andere kant van het leven, waar je liever niet over praat -maar dat wel aanwezig is... 

Het gaat over wat 'zij' nu moet doormaken. En het wanhoopsgevoel dat dit opwekt bij mij, omdat ik niets kan doen, maar toch zo goed voel wat zij nu voelt. Omdat ik daar ook ben geweest...

Ik heb de behoefte te schrijven over hoop dat onmogelijk lijkt en over liefde die verloren hoop weer mogelijk kan maken. En niet alleen in deze blog, maar ook in komende delen.

Je kunt je zo enorm wanhopig voelen - echt wanhopig - dat je droomt op een hoge berg te staan en al je frustratie, angst, onzekerheid en onmacht als een brullende leeuw er uit gooit. Zo voelt dat voor mij soms. Het kan voelen alsof je volledig geketend bent terwijl je machteloos moet toekijken hoe dát wat je lief is je op een genadeloze manier wordt afgepakt.

Het is die wanhoop van beelden op tv van de moeder die haar kind móet loslaten omdat het ruw uit haar armen is gerukt. Het is het alleen achterblijven in de allesoverheersende angst dat ze haar kind niet meer kan troosten en beschermen terwijl het hulpeloos en uit alle macht om haar schreeuwt.
Het is een moment opname die ons raakt op tv... en dat weer vervaagd zodra de beelden zijn verdwenen... Het is ver weg van je eigen gevoel en ervaringen, maar het is het ultieme voorbeeld van wanhoop en machteloosheid.

Op een dag kan het je overkomen dat je zelf in een wanhopige en machteloze strijd verwikkeld raakt. En plotseling heeft het vreselijke moment het heden gepasseerd en dat wat je had, neergehaald, verslagen en vernietigd. Je bent moe gestreden en je kunt niet langer geven. Emoties overweldigen en overspoelen je. En op een kwade dag keert het tij zich tegen je kwetsbaarheid en onmacht en wordt je tegen jezelf beschermd en opgesloten...

Wat wanhoop met je doet is niet te omschrijven. Je moet het voelen om te kunnen begrijpen.

Het kan je overvallen omdat iemand die je lief is niet meer wil leven door de angstige ervaringen dat wanhoop met zich mee brengt. En aan diegene wil je hoop, vertrouwen en toekomst geven. Maar je hoop komt niet aan en je vertrouwen in de toekomst wordt doodgezwegen...

En zonder zelf in te storten, besef ik dat de tijd van mijn geduld dringt en wordt ik dan echt zelf geconfronteerd met de scherpe kanten van wanhoop en machteloosheid. Ik zak diep weg door de bodem van mijn opgebouwde fundament en mijn draagkracht. Ik merkt dat mijn hele wereld schudt omdat ik niet meer met beide benen op mijn eerst zo stevige ondergrond sta. Het is er niet meer... het is weg. Foetsie.
Het feit dat het niet gemakkelijk is wanneer iemand uit je dagelijks leven wordt weggerukt - om wat voor reden dan ook - die je zo naar het leven staat, kan je enorm doen wankelen en struikelen.

Plotseling weggevallen en opgesloten achter tralies van haar eigen onmacht en surrealistische gedachten is ze onbereikbaar geworden en staart ze maar in het niets - voortdurend schommelend tussen droom en werkelijkheid. Wanneer ik haar bezoek en naast haar ga zitten en haar handen in de mijne houd, ben ik er voor haar. Helemaal. Maar voor mij is zij er niet...

Waarom stelt God draagkracht dubbel op de proef? Machteloosheid, frustratie, angst, ongeduld, opstandigheid, (te) grote verantwoordelijkheid... Sterke gevoelens die je deelgenoot worden wanneer je op iets wacht zonder dat het komt: Uitkomst.

"Heer, waarom schiet U niet op? Geef toch uitkomst!"

...met het herstellen van een zwakte, een onmacht of frustratie - bij jezelf of een ander. ...met het geven van kracht en ruggensteun om overweldigende emoties te kunnen overleven zonder onomkeerbare fouten te maken... Heer, ik roep en ik brul op de top van die hoge berg van emoties, maar ik hoor en zie niets, hoe hard ik de hemel ook probeer te raken. Het lijkt zo gesloten te blijven...

Laat het maar los - anders kan God het niet voor je maken. Heb vertrouwen - het komt (vast) goed. kijk naar wat je wel hebt, je hebt zoveel zegeningen... Goedbedoelde woorden, maar het kan je allemaal gestolen worden. Je kan er namelijk helemaal niets mee. En of je je over maanden of jaren beter zal voelen, omdat je nú je stinkende best doet om los te laten en vertrouwen te hebben, gaat echt niet op. Je kan het niet. Je hebt de energie er niet voor.

Soms kun je je afvragen of je God niet bedroeft hebt en of Hij - omdat je maar blijft verdrinken - Zijn blik niet van je heeft afgekeerd. En over dat wat anderen zeggen; dat je toch wordt vergeven wat je niet goed heb gedaan en dat God - ondanks je opstandigheid - toch van je houd, kun je (bijna) niet geloven.
Je bent bang dat je verloren hebt wat je zo sterk had; geloof en hoop dat het goed komt, vertrouwen in de toekomst en loslaten op je knieën tijdens gebed. De radeloosheid heeft een web van gedachten en gevoelens gespind die je laat afglijden in een diepe depressie waar je amper uit lijkt te kunnen komen...

"Heer, als het dan toch nog goed komt, wilt U dan haast maken? Zoveel tegenslagen kan ik niet aan, de proef is te zwaar... Geef mij ergens een puntje van licht om het enige sprankeltje hoop dat nog rest niet op te geven..."

Ik heb geen antwoordt op vragen en het gevoel te moeten (over)leven van dag tot dag. Om in elk moment de hoop te moeten zoeken waar je je nog aan vast kunt klampen -dat het goed komt. Ik weet alleen dat dit akelige moment niet eeuwig zal blijven bestaan... Ja, ook dit gaat weer voorbij.

~ ~ ~

Het kan maar zo zijn dat je je afvraagt wat ik bedoel in mijn verhaal. Het is net als wanneer iemand zijn verhaal deelt en niet goed weet hoe gevoelens te moeten omschrijven. Het kan heel cryptisch en verwarrend zijn. Zo af en toe moet je even je ei kwijt en soms is dat schrijven in raadselen. Voor de één een cryptisch verhaal, voor de ander een herkenbaar moment...

~ ~ ~

Volgende keer: decembergeschenk; het geschenk van liefdevolle daden - potje positief (2)


Lees via deze link de blog over de vraag : "Hoe lang nog, Heer!" Wat als een mooi antwoordt aansluit bij dit blogbericht!

Geloofsverhaal (getuigenis)

Het was eerst best ondenkbaar (voor mij pesoonlijk) mijn getuigenis te mogen geven. En nu is het er toch van gekomen;) Als belangrijkste doel andere mensen te bemoedigen en vooruit te helpen. Maar ook om zelf mijn geloofsverhaal te kunnen lezen vanuit een ander perspectief. Soms kun je het overzicht verliezen en raak je een beetje uit (geloofs)koers. En dan is het goed en het geeft vertrouwen als je weer even kunt terug lezen dat God je altijd blijft vasthouden. Maar ook om te beseffen dat de keuze bij jezelf ligt: 1. Verbittering of 2. vertrouwen in de Almachtige God, onze Hemelse Vader, die ons nooit alleen laat, maar ons wel een eigen keuze geeft. Vanuit jezelf kun je het niet, maar wel met de hulp van de Heilige Geest, onze Trooster in moeilijke tijden, door (voortdurend en intensief) gebed en Zijn Woord. En door andere mensen die bemoedigen en helpen wat wij zien als zegen en genade van God. Lees via deze link het artikel op CIP.

Lees via deze link over het verhaal: 'Help mij om naar de toekomst te kijken' die ik toen heb geschreven nav de stroomversnelling waar wij in zaten.

~ Het besef van kostbaarheid door kwetsbaarheid ~

Het leven kunnen we niet verlengen, ook al zouden we er alles voor over hebben, omdat het leven soms te kort en te snel voorbij gaat.

Wel kunnen we alle ontvangen dagen koesteren…
… Dat van de ander. Dat van jezelf. 

Hoe fijn is het leven als je denkt aan de mooie dingen, de fijne kant van het bestaan. Met een gelukzalig gevoel kun je genieten van al het moois om je heen, de dingen waar je trots op bent en waaraan je je zonder schroom kunt hechten.

Maar ook…

Hoe serieus het leven is en beleeft wordt, wanneer het je neerdrukt en de pijnlijke kwetsbaarheid - de ernstige kant van het leven - je genadeloos doet stilstaan en het besef op je hart drukt, dat het hier in de wereld waarin jij nu leeft, niet voor altijd is. 

Ik zie de man zitten die deze kwetsbaarheid in alle ernst is tegengekomen, ermee moest worstelen om te overwinnen…

Verborgen genade (als God je gebed niet verhoort)

De schrijver van dit boek is een Amerikaans godsdienst docent. Plotseling verandert heel zijn leven. Zijn vrouw, dochtertje en zijn moeder komen om bij een auto-ongeluk. Drie generaties. In één klap weg! Dit werd veroorzaakt door een dronken automobilist. De auteur blijft achter met nog drie jonge kinderen en ouderloos. In het boek beschrijft hij de eerste drie jaren na het ongeluk. Hij doet dat als theoloog en als slachtoffer.


We weten heel vaak geen raad met het lijden, als we lijden om ons heen zien, veraf en dichtbij. Alle antwoorden omtrent het lijden in de wereld zijn niet op een presenteerblaadje aan te bieden. We moeten vaak zoeken en tasten. Dát heeft Sittser gedaan. Hij neemt de lezer mee in het strijdperk van zijn worsteling met grote vragen en met negatieve gevoelens. Gevoelens zoals wraak jegens de veroorzaker van zijn ellende en zelf medelijden. Hij schrijft over het verlies van zijn identiteit en zijn grote moeite om in gezin en werk te blijven functioneren. Hij schrijft ook over zijn God, die hij niet altijd begrijpt, maar niet kan missen. Over Gods genade die onze ziel verruimt en andere mensen van ons maakt.


Dit is een indrukwekkend boek. Allereerst vanwege hetgeen Sittser en zijn gezin is overkomen. De pijn en vragen die elk lijden oproept. Maar ook vanwege zijn keuze omdat niet de gebeurtenissen bepalen hoe we ons voelen, maar onze opvattingen over die gebeurtenissen. M.a.w. het zijn niet de gebeurtenissen zélf die je een slecht gevoel bezorgen, maar de manier waarop je tegen de gebeurtenissen aankijkt. Onze reactie is bepalend voor de kwaliteit, de richting en betekenis van ons leven. Dit boek is bedoeld te laten zien hoe het mogelijk is om te leven met verlies en hoe we er door kunnen groeien, ook als het verlies blijvend is.


Bovenstaande boekrecensie vond ik op een website. Het lijkt me een zeer nuttig boek voor degene die met de vraag en het gevoel worstelt of God wel luistert naar gebed.

Heeft iemand dit boek gelezen?


Bron: boekrecencie van www.vergadering.nu

A Letter From Heaven

When your heart is hurting from losing someone you love, whether they left just yesterday or 20 years ago, a letter like this could fill your heart with love and hope.

To my dearest family, some things I’d like to say,
But first of all to let you know that I arrived okay.
I’m writing this from Heaven, where I dwell with God above,
Where there are no tears or sadness, there is just eternal Love.

Please do not be unhappy, just because I’m out of sight,
Remember that I’m with you, every morning, noon and night.
That day I had to leave you, when my life on earth was through,
God picked me up and hugged me, and said, ” I welcome you”.

“It’s good to have you back again.
You were missed while you were gone.
As for your dearest family, they’ll be here later on.
I need you here so badly as part of my big plan.
There’s so much that we have to do, to help our mortal man”.

Then God gave me a list of things he wished for me to do.
And foremost on that list of mine, is to watch and care for you.
I will be beside you, every day of the week and year,
And when you’re sad I’m standing there, to wipe away the tear.

And when you lie in bed at night, the day’s chores put to flight,
God and I are closest to you in the middle of the night.
When you think of my life on Earth, and all those loving years,
Because you’re only human, there’s bound to be some tears.

One thing is for certain, though my life on Earth is over,
I am closer to you now than I ever was before.
And to my many friends, trust God knows what is best.
I am not far away from you, I’m just beyond the crest.

There are rocky roads ahead for you and many hills to climb,
Together we can do it, taking one day at a time.
It was my philosophy and please I’d like for you,
To give unto the world, so the world will give to you.

If you can help someone who’s in sorrow or in pain,
Then you can say to God at night, my day was not in vain.
And now I am contented that my life it was worthwhile,
Knowing as I passed along the way, I made somebody smile.

When you’re walking down the street and I am on your mind,
I’m walking in your footsteps, only half a step behind.
And when you feel a gentle breeze of wind upon your face,
That’s me giving you a great big hug, or just a s oft embrace.

When it’s time for you to go from that body to be free,
Remember you are not going, you are coming home to me.
I will always love you, from that place way up above,
I will be in touch again soon.
P.S. God sends his love.

~ Unknown

Help mij om naar de toekomst te kijken

Soms zie ik op tegen de toekomst. Naar de tijd die ik nog niet ken. Het onbekende kan mij soms zo bang en onzeker maken...
Het komt voort uit gebeurtenissen die zijn geweest, die, in dat stukje verleden, diep ingekerfd staan. Het heeft me zo doen laten schrikken dat ik soms huiverig naar de toekomst kijk.

Misschien zijn er mensen die zeggen: Nee, dat zal mij nooit overkomen.. Die misschien vanwege veel geld of macht, een illusie hebben onoverwinnelijk te zijn?

Totdat… totdat…

Schilderijtje (van oma) voor ons 'Veertje'

Voor mij zijn het momenten van maanden en zelf van jaren terug wat mij nu nog doet wankelen. Ik denk omdat die grote molens in ons leven nog draaien, ik kan het maar niet naast me neerleggen en aanvaarden dat het zo is. De kleine details die me doen herinneren aan die lastige periode maken me onzeker.

Soms kan je in het leven, in een periode van zelfs enkele maanden, door twee totaal verschillende situaties gaan: Geven en nemen. Blijdschap en verdriet.

Cees en ik waren nog geen jaar getrouwd en ons huwelijk werd al na een paar maanden bekroond met een zwangerschap! Geven en blijdschap.

Maar dan, onverwachts, werd alles toch anders.

De zwangerschap leek zo goed totdat bij de controle bleek dat het hartje van de baby niet meer klopte. Twee weken later kregen we de diagnose dat Cees kanker had. Door de evt. behandelingen zou Cees mogelijk onvruchtbaar worden. Nemen en verdriet.

Weg toekomst. Althans, je dromen.

Nu, in deze maand anno 2012, is het vier jaar geleden.

Nu, over een paar dagen moet Cees weer voor een MRI scan naar het ziekenhuis. Je hoopt zo hard dat alles nog goed is. Het is dan wel een deel geworden van je leven, maar elke keer als je er mee wordt geconfronteerd… slaat onzekerheid en angst weer toe.
Ja, straks komt het moment waarin we weer een bevestiging nodig hebben dat het goed is, dat er niets is om onzeker over te zijn.

En dan kunnen we weer een paar maanden rustig vooruit kijken. Hopelijk.

Hoe zal het dan zijn? Wat zal onze toekomst brengen ná die controle? Gaan we op dezelfde voet verder, of zal alles toch anders zijn?

Een bemoedigende tekst uit de Bijbel en een lied die ik uit mijn hoofd ga leren om in gedachten mee te nemen:

‘Wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.’

~Jesaja 41:10

Wat de toekomst brengen moge

Wat de toekomst brengen moge,

mij geleidt des Heeren hand;

moedig sla ik dus de ogen

naar het onbekende land.

Leer mij volgen zonder vragen;

Vader, wat Gij doet is goed!

Leer mij slechts het heden dragen

met een rustig, kalme moed!

Heer`, ik wil Uw liefde loven,

al begrijpt mijn ziel U niet.

Zalig hij, die durft geloven,

ook wanneer het oog niet ziet.

Schijnen mij Uw wegen duister,

zie, ik vraag U niet: waarom?

Eenmaal zie ik al Uw luister

als ik in Uw hemel kom!

Laat mij niet mijn lot beslissen:

zo ik mocht, ik durfde niet.

Ach, hoe zou ik mij vergissen,

als Gij mij de keuze liet!

Wil mij als een kind behand'len,

dat alleen de weg niet vindt:

neem mijn hand in Uwe handen

en geleid mij als een kind. 

Waar de weg mij brenge moge,

aan des Vaders trouwe hand,

loop ik met gesloten ogen

naar het onbekende land.
 

Na het verdriet van het verlies van ons eerste kindje zijn wij enorm gezegend met twee kerngezonde meiden, die we op wonderlijke wijze mochten ontvangen uit Gods hand, enkel door Zijn genade! En dat tijdens die hard draaiende molen van ziekenhuisbezoeken, scans, bloedwaardes, onzekerheid en ... hoop.

Het heen en weer geslingerd worden tussen angst en hoop, maakt je wankel, maar wat een Godswonder dat Hij je blijft vasthouden in moeilijke tijden. Juist als in die periode geloof en vertrouwen in Zijn onoverwinnelijke rechterhand blijft standhouden. Hij zal je daarin bevestigen: HIJ LAAT JOU NIET LOS!

Is dat eigenlijk niet een mooie bevestiging dat we vol vertrouwen naar de toekomst mogen kijken? Het blijft qua emoties een pittig verhaal, qua verstand kunnen we zeggen: Wat de toekomst brengen moge,mij geleidt des Heeren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.

'k Hield vastomsloten in mijn hand

 

 

 

'k Hield vastomsloten in mijn hand

een schone edelsteen;

zo zuiver en zo schitterend

vond ik er nimmer een.

Het was mijn eigendom, mijn schat,

geschenk van God de Heer,

geen ander die 't bewaken zou

zo liefdevol en teer.

Doch zie-daar vroeg op zek're dag

mijn Vader mijn juweel.

Ik smeekte Hem: "Ach Vader nee!

dat niet, dat is teveel!!"

Toen sprak de Heer zacht tot mij:

"Ik doe het uit liefde, kind,

opdat gij eenmaal in mijn kroon

het schoner wedervindt".

"Ach Heer, 't is mijn grootste schat,

mijn wondere diamant;

ik zal er trouw voor zorgen Heer,

met liefdevolle hand".

"Dat weet ik", sprak des Vaders stem,

"maar als men rooft uw steen?

Geen dief heeft ooit de drempel van

mijn woning overschreen.

En waar uw dierbaar kleinood is,

daar zal ook uw hart zijn,

uw schat is u slechts voorgegaan

en straalt in zonneschijn".

God sprak- mij trof een diepe blik

vol deernis, mild en zacht-

toen heeft Hij stil mijn kostbare schat

in veiligheid gebracht.

In 't vale morgenlicht

stond ik, verblind van smart

en drukte toen de lege doos

zacht schreiend aan mijn hart.

Toch sprak ik:"' Vader ik vertrouw

op Uw onfeilbaar Woord:

ik weet dat nu mijn liefste bezit

ons beide toebehoort!"
 

 

 

Graag wil ik dit ontzettend mooie gedicht met jullie delen, geschreven door een onbekende dichter (mocht iemand weten wie de schrijver is, please, let me know!).


In 2005 leerde ik Cees kennen, mijn echtgenoot. We waren beide rond de dertig toen we trouwden. Laatbloeiers wat betreft het huwelijk (wellicht voor sommigen ook weer niet). Onze relatie begon uiteraard als twee verliefde mensen, maar er was meer. Veel meer. We hadden allebei een rugzak uit het verleden. De een nog groter dan de ander, of misschien weer anders gevormd, hoe moet je dat eigenlijk zeggen...?


Ruim een half jaar (in 2004) voordat wij elkaar leerden kennen heeft Cees de vrouw, met wie hij eigenlijk zou trouwen, verloren door een ongeval. Je begrijpt; onze relatie bestond in het begin niet alleen uit dolle verliefdheid, maar voornamelijk uit vallen en weer opstaan, leren geven en ontvangen en rouwverwerking.

In die periode heeft hij bovenstaand gedicht gekregen. De tekst van dit gedicht vertaalde toen heel goed hoe hij zich op dat moment voelde. Vorig jaar rond deze tijd heeft hij hierover een stukje op mijn blog geschreven.

Misschien ken je wel iemand die woorden van troost, van begrip en bemoediging nodig heeft. Van hoop en vertrouwen op de toekomst en vooral: Vertrouwen op God de Vader!
Deel dan de woorden in dit gedicht, stuur het door, knip en plak het, maar schroom in ieder geval niet om deze tekst, dit gedicht of de woorden eruit, te gebruiken voor anderen die in een rouw periode leven (of ander verdriet). Je weet misschien soms niets te zeggen, of loop je met een boogje om ze heen. Misschien deels uit angst om het verkeerde te zeggen, of te kwetsen uit onwetendheid.


Maar geef het door.
Net als die onbekende die dit gedicht geschreven heeft.
Net als de persoon die dit aan Cees gegeven heeft.
Geef het door en wees een zegen.


Lees via deze link het verhaal over wat er is gebeurd: http://elkedagstilletijd.blogspot.nl/2012/08/het-besef-van-kostbaarheid-door.html


~