Zo kom je weer in balans! (over draagkracht en draaglast)

“Het leven is een balans tussen vasthouden en loslaten…”

 Het is leren om te berusten in de dingen die we niet kunnen veranderen, moed te hebben om te werken aan de dingen die we wel kunnen veranderen en wijsheid vragen om het verschil te zien. Overgave dat het vermogen geeft om los te laten, een eigenschap die ik zoek in mijn eigen leven…

“In kleine stappen vooruit en vitaal het pad van je leven lopen.”

Geef jezelf eens een cijfer, waarbij je bij een tien zoveel energie hebt dat je voor je gevoel de hele wereld aan zou kunnen. Bij een nul moet je gereanimeerd worden… Als je een eerlijk antwoord geeft, wat is dan de score?

Mijn cijfer? Eerlijk? … een 4 (dus hoog tijd voor deze leerzame blog )

Stel je nu eens voor dat je niets verandert aan je huidige levensstijl. Je gaat op dezelfde manier om met je lichaam, psyche en jouw omgeving. Hoe ziet je leven er dan uit over vijf jaar? Over tien jaar? En welke beelden heb je over jezelf als je bejaard bent, als je in de voorafgaande jaren jouw manier van leven niet hebt aangepast? Loop je met een rollator of zit je dan op dansles?

Zomaar een paar – misschien confronterende – vragen die een kijkje kunnen geven in jouw manier van leven. Over de weegschaal in je leven. Je accu. Je draagkracht en je draaglast. Als je vind dat je prima in balans bent kun je deze blog over slaan. Je kunt ook verder lezen om de heldere en praktische tips op te slaan om zo te blijven. Als je – net als mij – bijna (maar net nog niet helemaal) van je evenwichtsbalk bent gevallen, lees dan snel verder! Op een leuke en praktische manier kun je je accu weer op laden. Daarover straks meer, nu eerst op zoek naar die balans…

Zoek je balans

…In wie jij bent.

Iedereen is wel bekend met kenmerken die als plezierig worden ervaren en die energie geven. Waardering engezien worden bijvoorbeeld. Jezelf zijn en de ruimte krijgen om je te ontplooien. Elke dag een paar stapjes verder gaan en vitaal het pad van je leven lopen. Vallen en weer kunnen opstaan, geven en ontvangen, aanvaarden en nee leren zeggen. Trouw zijn aan jezelf, aan anderen, verantwoordelijkheid, oprechtheid en het plekje dat je is gegeven in het leven beschouwen als een kostbaar geschenk. Het zijn kenmerken die ik zoek in mijn eigen leven en die ik waardeer in het leven van anderen.

Zo zijn er ook negatieve, energie-slurpende kenmerken zoals het tegenovergestelde van alles wat hierboven geschreven staat. Maar ook onzekerheid en gebrek aan overzicht, energie en tijd. Automatische en negatieve gedachten. Opgebouwde stress door hoge, veeleisende en prestatiegerichte latten. En in plaats van evenwicht tussen kracht en last giert stress door je lijf en hoofd wanneer je wilt rusten. Zelfs na een redelijke nachtrust voel je je uitgeput en tollen gedachten rusteloos door je hoofd en herinneren je aan de vermoeidheid die je te lang hebt genegeerd en je grote behoefte aan rust en stilte.

Hoe hoger je de lat legt, des te eerder je er onder door gaat.

Opgejaagd

Als ik kijk naar mijzelf en nadenk over mijn draagkracht en draaglast, heb ik veel vragen. Wat is de ware reden dat ik zo strak vasthoud aan gewoonten, meegesleurd wordt in bezigheden die er schijnbaar toe doen, opgesloten zit in tijd, wachtend tot mijn hoop waarheid wordt, bijna barst van ongeduld en smachtend wacht op liefde, warmte en geborgenheid, maar door dit verlangen keihard tegen de muren van mijn hart oploop? Wat is de echte reden dat ik maar door ga en niet op tijd merk dat mijn accu op raakt? Waarom heb ik het gevoel dat ik geleefd wordt en niet meer ten volle geniet van alle prachtige geschenken die mij zijn toevertrouwd? Waarom kan ik niet makkelijk zeggen; tot hier en niet verder? Is de invloed van deze maatschappij zo enorm groot en stem ik zo gemakkelijk in met de manier van leven zoals het wordt opgedrongen? Is er nog ruimte voor kwetsbaarheid, jezelf kunnen en mogen zijn, voor het gezin, voor uiting van je geloof, voor de minder bedeelden, de zwakkeren… En zo rolt de lijst nog verder door.

Jaag niet door het leven als op de automatische piloot voor het besef je deelgenoot is geworden dat al het kostbare in je leven aan je voorbij is gegaan en je niet weet wat je had wanneer je zelf zou hebben gevlogen.

Ik jaag al te lang op de automatische piloot door het leven. Maar zo wil ik niet leven, zo kan ik niet verder. Het knaagt aan mijn geweten, mijn verantwoordelijkheid, mijn trouw naar mijzelf en mijn gezin. We mogen genieten van het leven, van alle kostbare schatten die we hebben ontvangen. Elk individu heeft recht op ruimte en kansen om gezien te worden. We mogen dapper en met voldoende draagkracht een instrument zijn dat helder klinkt en het licht weerspiegeld dat de Heiland vol genade ons schenkt. En elk mens is uniek en weer anders in balans.

“Wordt niet gelijkvormig deze wereld…” klinkt als een echo door mijn achterhoofd. En toch ren ik (automatisch) mee en kan ik voor mijn gevoel nergens even stil staan om mijn doen en laten te overdenken. En dan heb ik het niet over een (over)vol agenda! Kunnen we ontsnappen aan het gevoel van opgejaagd zijn door gedachtepatronen te veranderen en meer (geestelijke) rust te nemen? Of moet daarvoor grotendeels de deur van je huis dicht getrokken worden om de opdringerige maatschappij buiten te sluiten?

Als een boemerang ben ik helaas terug bij af. Alweer. En eigenlijk nog verder van huis: Mijn accu is leeg, zelfs tot op de laatste druppel… Tijd dus om alles onder een sterke loep te nemen en anders in te delen!

Is dit voor jouw herkenbaar? Zoek jij je evenwicht in:

• het combineren van privé en (vrijwilligers)werk
• het incasseren van tegenslagen
• ruimte en tijd voor jezelf (stille tijd en voldoende rustmomenten)
• doelen en dromen
• financiën

Terug in balans

Uit evenwicht betekent voor mij uit mijn doen. Ik heb geen overzicht meer en ik voel mij niet vrolijk. Ik ben zo moe dat ik dingen vergeet, wat gezegd wordt niet tot mij doordringt en mijn lichaam voelt als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. De les uit dit stukje van mijn leven is dat stukje puzzel, dat mij leert wat ik eigenlijk al wel wist maar nog niet volledig kon toepassen. Ik zal hier keihard aan moeten werken om weer gezond en vitaal door het leven te gaan.

De manier om weer in balans te komen is draaglast en draagkracht te herstellen. Wanneer er te veel stress in je leven heerst, ga je merken dat je langzaam het overzicht gaat verliezen. Om het overzicht weer terug te krijgen is inzicht nodig. Inzicht in je doen en laten kan je krijgen door alles onder een sterke loep te nemen. Vervolgens geeft dat perspectief om door te gaan waar je mee begonnen bent en om dat ook daadwerkelijk vol te houden!

Onderzoek

Je kunt jezelf en de energie die je hebt, voorstellen als een weegschaal. Een weegschaal heeft twee schalen en hoort in balans te zijn. Aan de ene kant heb je de draaglast (alle dingen die je energie kosten) en aan de andere kant heb je de draagkracht (alle dingen die je energie geven). Wanneer de weegschaal in balans is, komt er evenveel energie in als dat er uit gaat.

Wanneer de weegschaal van draaglast ver onder het evenwicht balanceert, is er iets niet helemaal goed. Wat maakt je steeds minder happy? Steeds minder verdraagzaam? Minder geduldig? Wat is de reden dat je steeds minder geniet, je angstiger, onzekerder en opgejaagd voelt? Je lichamelijke kracht steeds minder wordt? Je moeite hebt om kleine tegenslagen te overwinnen… Want dat is wat te veel draaglast met je doet. Je ervaart alles als last…

Een leuke en leerzame les:

Zet een weegschaal op papier. De linker weegschaal is je draagkracht, de rechter weegschaal is je draaglast. Schrijf in de schaal van draagkracht alle momenten van de dag op wat je energie geeft in gezond leven, sociaal leven, materiële middelen, psychologisch leven (gezond denken) en zinvol leven. In de schaal van draagkracht schrijf je alle momenten van de dag wat je energie kost en stress geeft zoals: Verplichtingen (werk, gezin, vrije tijd), levensgebeurtenissen en problemen.

Je kunt balans hervinden door de volgende punten te onderzoeken:

• heb je een gezond voedingspatroon?
• beweeg je voldoende?
• las je regelmatige rust-/herstelmomenten in op een dag?
• hoe zit het met je (automatische) gedachten, denk je positief?
• heb je fijne relaties en hulp van anderen om je heen?
• heb je een doel, een zinvol leven?

Laat los de dingen die je niet kunt veranderen en houd vast aan de ontroerende en waardevolle momenten, die je laten zien hoe mooi het leven is.

Vasthouden en loslaten:

In mijn persoonlijk leven zoek ik naarstig naar overgave om los te kunnen laten wat ik niet kan veranderen. Ik zoek een balans tussen vasthouden en loslaten waardoor ik kán leven, kán ademhalen en ruimte heb om te genieten van alle kostbare geschenken. Om de prachtige, ontroerende en waardevolle momenten in het leven vast te houden, dat ons laat zien hoe mooi het leven is.

Met deze tips kom je weer in balans:

• onderzoek je doen en laten, gebruik hiervoor de weegschaal
• vraag hulp aan mensen in je nabijheid om je draagkracht te vergroten
• creëer weer overzicht (wat je uit balans haalt kan geestelijk zijn, maar ook door omgeving)
• zoek concrete oplossing(en) om je draaglasten te verminderen en voer die stapje voor stapje uit
• kom voor jezelf op (leer nee te zeggen)
• blok dagen of dagdelen in je agenda
• plan naast verplichtingen ook ontspanning (evenwicht)!
• zorg voor optimale voeding en voldoende beweging
• las regelmatig rust-/herstelmomenten in op een dag
• stel duidelijke doelen
• rust, reinheid en regelmaat
• leer jezelf humor en relativeringsvermogen aan!

Gebed om berusting (overgave)

“God,

leer ons berusten in de dingen

die we niet kunnen veranderen,

geef ons de moed om te werken

aan de dingen die we wel kunnen veranderen,

en geef ons de wijsheid om het verschil te zien…”

~ Reinhold Niebuhr

5 tips –en meer! om het wat kalmer aan te doen

'Het leven is niet een opeenhoping van taken die je moet doen.'

Dagelijks achtervolgd door tips die ik mijzelf vorig jaar had ingeprent, voelde ik mij nu alleen nog maar meer opgejaagd en beroofd van het kleine beetje energie dat nog in mijn binnenste rest... Het lukte mij alleen in kleine stappen de weg tot meer rust te bereiken. Maar het ging te langzaam. De rust waar ik zo naar snakte, maar niet voldoende kreeg, veroorzaakten grote onrust, chronische hoofdpijn en overdreven reacties op situaties waar ik normaal gesproken de schouders bij op zou halen... Ik raakte gefrustreerd, werd prikkelbaar en putte mijzelf uit omdat het zelden goed-genoeg was en gleed daardoor in een verbitterde en opstandige houding waarin schuldgevoelens hoogtij vierden.

Misschien vind je herkenning in mijn ervaring als het gaat om overspannenheid of Burn-out klachten:

Eind 2014 voelde ik mij zo opgebrand dat ik niet anders meer kon dan stil staan en uitroepen: Ik trek dit niet meer! Ik was emotioneel overbelast en enorm uit balans getrokken door het combineren van werk en moederschap. Daarnaast voelde ik  mij overspoeld door privé omstandigheden waar ik geen grip op had. Door mijn burn-out was ik geworden hoe ik nooit wilde zijn: zwak, kwetsbaar, emotioneel, uitgeput en labiel. Op de dag dat ik op mijn werk voor keuzes werd gesteld welke karren ik moest loslaten om te kunnen herstellen, werd ik mij heel bewust van het feit dat ik zo niet door kon gaan. En nog meer besefte ik dat, als ik zo door zou gaan, mijzelf en mijn gezin geen goed kon doen omdat ik simpelweg niet meer in staat was rationeel te handelen door emotionele instabiliteit. Het koste heel wat geestelijke voorbereiding en een enorm rouwig gevoel, maar ik was er van overtuigd dat het alleen maar beter kon worden. Weg met stress, weg met opgebrande lontjes en weg met akelige chaos!

Mijn lichaam wilde mijn hoofd duidelijk maken dat ik moest stoppen met zoveel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd te proppen. Ik ervoer een orkaan in mijn hoofd en mijn lichaam voelde aan als een oud, versleten en hol omhulsel van een opgejaagd en opgebrande geest. Mijn geest draaide overuren. Ik voelde me gespannen en ervoer dagelijks een last door het gevoel van moeten, overprikkeling en stress.
Ik ben hoogsensitief, moeder van drie kleine kinderen met daarnaast een veeleisende baan. (Stoppen met werken was geen optie wegens omstandigheden) Het schijnt dat 9 van de 10 vrouwen het combineren van werk en moederschap als zwaar ervaren. Maar wacht even! Wanneer je daarnaast geconfronteerd wordt met omstandigheden die emotioneel ook heel zwaar zijn, dan kun je compleet uit balans getrokken worden. Wanneer leven ervaren wordt als overleven, dan is dat in ieder geval een belangrijk teken die je niet moet negeren -als je tenminste niet in een destructieve houding wilt schieten omdat je burn-out dreigt te raken!

Terug in balans.

Hoe kun je weer rust vinden wanneer er zoveel prikkels om je heen je overweldigden? Met een hooggevoelige eigenschap is het meer dan noodzakelijk niet alleen te dromen over rust, maar ook taken uit te voeren om die rust te verkrijgen!

Hoe krijg je dit voor elkaar? Hoe kan je tot rust komen en toch doorgaan? Want stoppen en de boel achter je neer gooien is geen optie. Een lange ziekmelding evenmin. Bovendien adviseert men bij burn-out klachten draaglast en draagkracht in evenwicht te brengen en vooral níet te stoppen met dagelijkse bezigheden!

Maar hoe doe je dat als zelfs je reservetank leeg is? Iemand zei eens: Zoals je een olifant eet; hapje voor hapje. Aan de slag dus maar!

'Simplifying your life is like you can breathe again.'

Kiezen, loslaten en plannen!

Ik kies om van opgejaagd naar slow te gaan. Rustig aan doen dus. En wanneer ik dit besluit eigen heb gemaakt, dringt langzaam tot me door dat ik niets moet, maar er vaak zelf voor kies een taak te doen. Voor sommige dingen geldt dat je er niet onderuit komt. Maar ook daarin kun je energie besparen door kalmer aan te doen. Kom jezelf daarin tegemoet en begin dankbaar te zijn voor datgene wat goed gaat.

Ik laat los door de touwen van zware karren, die ik zo stevig vast houd, bewust te laten vieren, zodat er meer ruimte vrijkomt in mijn hoofd en mijn agenda. Als ondernemend persoon en kartrekker is het voor mij belangrijk dat ik een overzicht maak van de dingen waar ik een grote verantwoordelijkheid voor draag. En zo ook van verwachtingen en rolpatronen in mijn omgeving. Dan kan ik een kar op mijn lijst doorstrepen en dus loslaten, zelfs als het pijn doet of wanneer ik daarmee verantwoordelijkheden moet afleggen.

Ik plan mijn agenda bewust minder vol en beter verspreidt zodat er meer rust en overzicht ontstaat. De ruimte die daardoor ontstaat geeft mij de mogelijkheid tussendoor op adem te komen. En als ik te moe ben om naar een afspraak te gaan, zeg ik af of verplaats ik de afspraak. Vervolgens blok ik dagdelen voor extra rust- en herstelmomenten.

Daarnaast zijn er meer manieren om gericht toe te passen voor meer rust en kalmte. Je ziel kalmeren bijvoorbeeld of goed-genoeg zijn. Maar ook dankbaarheid en een gezond denkpatroon horen daarbij.

'Dankbaarheid geeft je positieve energie. Klagen daarentegen haalt je neer, slurpt je energie op en geeft je niets meer dan alleen maar negatieve prikkels'

5 gouden tips die je keuze, om het wat rustiger aan te doen, ondersteunen:1. Zeg eens vaker: oké, prima (sta er niet te lang bij stil of je het wel of niet leuk vind)
2. Bespaar energie door niet overal 'op in te gaan' of 'mee te bemoeien' (zowel in relaties, je kinderen en op werkgebied)
3. Aanvaard meer en denk in uitdagingen (ipv problemen)
4. Bid in de morgen en spreek je dankbaarheid uit in de avond. Zoek God in alles en vind Zijn leiding voor alles.
5. Geniet bewust van je rustmomenten (schaf een 'momentje rust' dagboekje aan).

De tips klinken simpel (gelukkig wel!) en als je erover nadenkt en ze regelmatig toepast, kun je gaan ervaren dat je energie overhoud en meer kunt genieten.

Nog meer tips!

De start van je dag is essentieel voor de rest van je dag. Begin met uitrekken, gooi je gordijnen open en begroet de dag en groet God. Geef jezelf een glimlach in de spiegel en zeg: Vandaag ís een mooie dag. Niet per se omdat je alleen maar fijne dingen zal doen. Nee. Gewoon, omdat die dag je is gegeven. Omdat je alles uit deze dag mag halen wat er in zit, om Hem, die jouw deze dag heeft toevertrouwd, te eren. Verspil de dag niet door je zorgen te maken over dingen die nog niet aan de orde zijn. Bezorgdheid brengt je nergens dan alleen maar daar waar je niet wilt zijn; een onzekere toekomst dat niet op waarheid is berust. Hoe vaak kom je niet tegen dat de dingen niet zo zijn gegaan zoals je vreesde? Wees daar waar je bent. Wanneer je gehaast en opgejaagd door het leven gaat, zul je de verborgen, maar belangrijke boodschappen mis lopen.

De sluiting van je dag is essentieel voor je nacht (om te voorkomen dat je gaat malen en de films van die dag blijft herhalen), voor je nachtrust, je geest en je lichaam. Slaap je goed, lig je ontspannen en heb je geen malende gedachtestromen, dan sta je de volgende morgen opgewekt op en ervaar je de nieuwe dag als een nieuwe dag. Wanneer je hebt liggen woelen en je neemt je negatieve gedachtegoed mee de nacht in, dan neem je ze ook mee de volgende dag in. Zorg ervoor dat je ruzies hebt opgelost en wanneer jij de aanstichter was, zorg dan dat je sorry hebt gezegd. Want ook schuldgevoel heeft een negatieve invloed op de toekomst. Wanneer je last hebt van gedachten die je niet kwijt raakt, schrijf ze op. Puntsgewijs of in dagboekvorm. Lees positieve stukjes voordat je gaat slapen en spreek je dankbaarheid uit voor datgene wat goed is gegaan.

Het leven is niet een opeenhoping van taken die je móet doen.

Het leven is een geschenk.

Omarm het.

Het wonder van zomaar een ochtend

'Sta er even bij stil hoe je de dag begint...'

Normaal gesproken zijn mijn ochtenden (net als het eind van de middag) sterke momenten waarin ik wordt geleefd. Een kleine schets zoals het er 's morgensvroeg regelmatig uitziet: 

om zeven uur - maar vaak nog vroeger - wordt ik gewekt door mijn lieve kindjes die speels en klaarwakker vragen om hun portie aandacht. Dat na een brakke nacht die er zo uit ziet: Mijn baby die gevoed wil worden om vier uur ’s morgens, mijn peuter van bijna drie die midden in de nacht gillend wakker wordt uit een nachtmerrie en roept mama!! Een babybornpop, die mijn kleuter gisteravond bij zich in bed heeft genomen, verloor de speen en start spontaan luidkeels te blèren en stopt niet eerder tot de speen weer terug in het mondje is gezet (in die van de babypop natuurlijk;). Als dat al niet genoeg is om de nacht nog langer te maken lig ik nog minuten lang te wachten tot ik weer in slaap val… Kortom: Er is vaak ruis en herrie. Zowel in de nacht als overdag. En het heeft geen zin om me nog even om te draaien met een kussen op mijn oren. Ik zal eruit moeten. Mijn stille tijd schiet er bij in. Ik wordt geleefd.

Dit is een kleine schets van mijn ochtend;) Maar het is ook een situatie waar vele moeders (en vaders!) zich dagelijks in bevinden. En dan bedoel ik met name de ruis en herrie; het geleefd worden, weinig tijd en rustmomenten voor jezelf voor onder andere je stille tijd.

Op dit soort momenten is het goed te beseffen wat je nodig hebt om niet onbeheerst ongeduldig te worden. Soms betrap ik mezelf erop dat ik dan geen zin heb om de dag te beginnen en vervelende hersenspinsels een web in mijn hoofd beginnen te spinnen met allerlei gedachten waar mijn gemoedstoestand de rest van de dag aan blijft vastkleven. Wat ik dan nodig heb is energie en een dosis goede moed.

Terwijl ik dit besefte kon ik gelijk mijn kans grijpen om toch even stille tijd te houden. Het kwam spontaan, zomaar op een ochtend, als een klein wonder.

Ik dacht: Ik wil Jézus als een krachtig geweven web onder mijn voeten die mij opvangt als ik struikel! En daarvoor moet ik mijn hart openzetten en elke morgen met Hem beginnen.

Hoe kijk jij tegen de dag aan wanneer je ’s morgens ontwaakt? Sta je er bij stil hoe je de dag begint?

1. Is het voor jou een dag vol zin, kracht, goede moed, hoop en nieuwe kansen?

2. Of is het voor jou een dag vol spanning, een dag om tegenaan te hikken, liever te vermijden en het gevoel dat je de dag moet zien te overleven?

Sta er even een moment bij stil en bekijk je eigen doen en laten van een afstandje, alsof je jezelf in een film ziet spelen.

We nemen situatie 2 als een vrouw, een moeder die het gevoel heeft haar ‘dag niet te hebben’:

Wat doet ze? Ze zucht diep en kalmeert haar nare gedachten en gevoelens door even flink te mopperen en haar situatie te vergelijken met het-kan-altijd-slechter. Ze begon haar dag terneergeslagen en nam haar tijd niet om met God te beginnen.

Hoe zal het begin van haar ochtend zijn als ze even een kwartiertje in een fijne stoel gaat zitten onder een raam. Ze zet het iets open en ze wordt meteen gezond wakker door de frisse, gezonde en zuurstofrijke buitenlucht. Ze kijkt eens omhoog en fluistert; goedemorgen Heer. Ze slaat haar Bijbeltje open en leest met haar lievelings dagboek Bijbelgedeelten die haar bemoedigen en sterken voor de komende dag. Ze bid en vraagt God de dingen die ze nodig heeft. Ze dankt Hem voor de rust die ze even heeft om samen met Hem te beginnen. Voor de tijd om zich op te kunnen laden en te vullen met Hem. Ze bid en dankt voor haar dierbaren, haar gezinsleden. Ze bid en dankt nog meer... (in een paar minuten kun je veel met de Heer delen).

Een mooie en bemoedigende tekst die ik vanmorgen tegenkwam in mijn stille tijd:

“Maar doet de Here Jezus aan en wijdt geen zorg aan het vlees, zodat begeerten worden opgewekt.” (Rom. 13:14, NBG)

Omgord jezelf met de Here Jezus. Trek Hem aan als een kleed. Laat je door Hem leiden en niet door wereldse dingen.

Jezus versterkt je. Wereldse dingen verzwakken je.

Begin de dag niet met een zucht en niet ‘alleen’.

Neem een kop koffie, een kop thee of een glas water om je dorst en hongergevoel van de ochtend te stillen. Neem zo ook de Bijbel en gebed voor je geestelijke behoeften. Je zult merken dat je anders en met goede moed tegen de dag aankijkt wanneer je samen met Hem je dag begint.

Laat je eens inspireren door de afbeelding en bedenk dat je je alleen kunt laten leiden door Hem als je dicht bij Hem blijft. Neem tijd voor Stille Tijd om je te vullen met de rust en vrede van God. Zo kun je dan net als het schaap bij het stille water, ook stil worden voor Hem om te ontvangen wat Hij jouw wil geven voor wat je die dag nodig hebt.

De ziel kalmeren (hoe doe je dat?!)

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'.

Onrust in je hoofd... onrust in je hart... Hoe vaak ervaren we dat als een zware last op onze ziel! En dan lees je die mooie tekst over hoop en nieuwe kracht uit Jesaja 40:31 en vraag je je af: "Hoe ontvang ik nieuwe kracht als ik mijn hoop op U vestig Heer...?" Misschien denk je aan loslaten van die onrust (of in ieder geval de gedachten die de onrust veroorzaken). Of gebruik je ontspanningsoefeningen waardoor je onrust langzaam weg ebt... Wat doe jij met onrust en gevoelens die blijven hangen? Kun je het van je afschudden? Relativeren? Wat als het een te diepe indruk bij je achter laat, of bij de ander?

Wanneer ik redelijk uitgerust ben en goed in mijn vel zit, kan ik normaal relativeren. Alleen als ik erg onrustig ben door spanningen, vermoeidheid of ergernissen, blijft er vaak iets van die onrust hangen dat voor een deel aanwezig blijft en niet meer helemaal weg gaat. En weer andere indrukken blijven ook op de oppervlakte aanwezig. En weer andere... Zo blijf het maar doorgaan. Weken, maanden of zelfs jaren. De brandjes zijn geblust, maar de overgebleven warme kooltjes blijven te lang warm… Frustratie, ergernissen, opgekropte pijn, emoties en misschien zelfs woede... Dat wil je kwijt! Je wilt verkoeling voor die warme kolen en lichter door het leven kunnen gaan...

 'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

'Door je ziel te kalmeren in Mijn aanwezigheid.'

'Een kalmte?'

'Misschien.'

‘Een gevoel alsof alles in orde is, terwijl ik weet dat alles nog steeds verkeerd is? Dat is toch ontkenning?'

'Nee, dat is geloof. Dan leef je vanuit alles komt in orde in plaats van dit houd nooit op.'

'O Heer, het probleem is dat mijn ziel binnen in mij als een uitzinnige rondspringt, omdat het moet ophouden alle dingen te doen die gedaan moeten worden.'

'Zeg tegen je ziel dat hij moet gaan zitten en naar Mij moet luisteren. Er moet eerst een verstilling van de ziel zijn.'

Dus nam ik mijn ziel onder handen en bracht mijn wil ertoe om de zaak te dragen. En ik wachtte.

Weet je dat het echt kan?

Weet je dat je echt tot rust kan komen? Nieuwe kracht ontvangen en vrede ervaren zodat je kunt loslaten wat te zwaar voor je is? Zeg maar geestelijk opnieuw beginnen, in je hart, je ziel, je hoofd, je gedachten...

Naar God toe gaan om je ziel bij Hem leeg te maken en je door Zijn aanwezigheid te vernieuwen is niet zweverig of onbereikbaar. Wel is Hij de Enige die jouw hernieuwde kracht kan geven. Geen ontspanningsoefening of geestelijke balansdag dat daar aan kan tippen.

Ik zat op een stoel in de stille kamer met een heel zwaar hart. Voor het oog leek het alsof ik alleen was. Maar niets was minder waar. Hij was aanwezig, dichtbij, Hij luisterde en ik voelde mij rustiger worden. En we praatten. Net zo lang tot ik gekalmeerd was. En Hij liet mij praten en alles kon ik zeggen. Ik kon mijn hart leeg maken tot op die onbereikbare, diepe bodem, waar alles opgeslagen lag wat in de afgelopen tijd was gebeurt...

Wie hoopt op de Heer

'Hoe komt die kracht tot mij, Heer..?'

Biddend: Je hart leeg maken en ontvankelijk zijn voor Zijn vrede en Liefde. En steeds weer wanneer je onrustig en moe bent, zoek je Hem op en ga je bij Hem zitten om te praten.

Zittend en zuchtend

in de wachtkamer nu,

zie ik hier uit

naar een teken van U

Omhuld door uw Geest

verwarmd door het licht,

dat straalt uit uw ogen

en van Uw gezicht.

 Bedaar nu, mijn hart,

wees rustig en stil,

perfect is Zijn vrede,

volmaakt is Zijn wil.

Nu wil ik slechts gaan

waar Hij zijn voeten zet,

ik wacht op Zijn leiding

in eerbiedig gebed.

~ Jill Briscoe

Zaaien met tranen (hoe kom je dagen door als het moeilijk gaat)

Zij die zaaien met tranen zullen maaien met vreugde.

Kan ik aan deze titel mijn persoonlijke interpretatie geven? Elk mens beleeft immers zijn moeilijkheden op zijn eigen manier en binnen zijn eigen grenzen…

Nu volgt een hele lap tekst, haal er maar uit wat er voor jou in zit ;)

Laten we eerlijk zijn:

Zaaien met tranen is in alle realiteit je uiterste best doen voor anderen (lees: je gezin) in het geven van je eigen vermogen wanneer je eigenlijk niet meer de energie hebt om te geven... de rek is eruit...
Elk mens heeft grenzen en moet leren grenzen te bewaken. Maar wanneer een situatie buiten je grenzen raakt en boven je weerstand en veerkracht uitstrekt - door situaties die je niet zelf in de hand hebt -, hoe bewaar je dan je hart wel binnen je eigen grenzen?

Hoe kun je dagen doorkomen, zonder emotioneel zo zwaar belast te worden dat je gevoelens uiteenspatten (volle emmer)? Hoe houd je jezelf overeind als omstandigheden je overweldigen, je neerdrukken en je steeds weer laten struikelen?

Goedbedoelde adviezen cirkelen als gieren boven je hoofd, om je geest te grijpen en je te laten wegduiken in het duistere hol van ‘overspannenheid’. Mooie en bemoedigende woorden zijn goed bedoeld, maar de uitwerking ervan confronteert je met datgene wat voor jou op dat moment onbereikbaar is.

Bemoedigen en naar elkaar omzien is goed, met alle respect, dat is wat God van ons vraagt! Maar wanneer je gedachtepatroon een en al ellende is, komt het vaak verkeerd over en werkt het voornamelijk averechts (dus zou het in dat geval een beter plan zijn om het even bij 'alleen luisteren' te laten).

Hoop lijkt verdwenen…

… en wanhoop lijkt aan je deur te kloppen (het oorverdovende gebons is meer dan hoorbaar).

Zo vinden we de bron van elk mens die zoekt naar Gods liefde. Maar de mens is verdwaald in het duister en weet niet meer waar de vrede van Zijn liefde te vinden is.
Het betekent dat je niet meer weet of dat je bent verloren wat de waarde- en betekenisvolle zin van dit leven is. Zielen dwalen rond met genoeg mogelijkheden om het leven te accepteren, maar eindigen vaak in een eindeloze zoektocht, zijn ontevreden en denken met spijt terug aan de tijd die is geweest en nooit meer terug komt.

Als er ruimte is in het huis van een gezin waar Jezus – meer dan – welkom is, zullen kinderen groeien in en naar een volwaardig leven. Wie anders dan een vader en een moeder kan in het huis laten zien wie Jezus is en hoeveel Hij van hen houdt ?

De wereld om ons heen toont heel duidelijk welk voorbeeld de meeste ouders thuis hun kinderen hebben gegeven. Je ziet te vaak dat deze ouders op hun beurt - gezien de vruchten - ook geen goed voorbeeld hebben gehad. Alleen Jezus kan deze cirkel doorbreken om onze kinderen te redden.

De wereld wil zaaien met vreugde en oogsten met vreugde, maar de bijbel zegt dat dit een utopie is. De bijbel heeft nooit gezegd dat het leven makkelijk zal zijn maar heeft een belofte, van God die niet liegen kan; zij die zaaien met tranen zullen maaien met vreugde.

Levensvragen kan alleen God beantwoorden, want die vragen komen rechtstreeks uit de ziel, de ziel die God geschapen heeft. Tranen in ellende van het leven helpen je niet wanneer je niet begrijpt dat het je ziel is die huilt en niet je ogen. Stop met kijken door je ogen en laat de wonden van je ziel in geloof aan God over. Leer van Jezus en vertrouw niet langer op wat je kunt zien met je ogen! De bijbel zegt; we wandelen niet door aanschouwen maar door geloof. De ziel gaat kapot als je niet gelooft dat je er rekening mee moet houden, de bijbel zegt; wat baat het een mens als hij de hele wereld wint maar schade lijdt aan zijn ziel. De ziel stopt nooit met bestaan, je kunt wel bepalen door jou gedachtepatroon en handelen, waar je ziel zal zijn.

Maar hoe breng je deze mooie theorie in de (moeilijke) praktijk van alledag?

Houd Jezus dichtbij je hart. Elke dag, elk uur. Bij de keuzes die je maakt, dichtbij je gedachtestromen, dichtbij de dingen die je ziet en die je hoort, dichtbij de gevoelens in je hart...

Dan alleen kun je zaaien - een goed voorbeeld voor je kinderen zijn en een sterk geloof en vertrouwen in God laten zien naar je omgeving toe -, ondanks (of juist dankzij) je tranen!

~ Psalm 126 ~

Toen de HEER het lot van Sion keerde,

was het of wij droomden,

een lach vulde onze mond,

onze tong brak uit in gejuich.

Toen zeiden alle volken:

‘De HEER heeft voor hen iets groots verricht.’

Ja, de HEER had voor ons iets groots verricht,

we waren vol vreugde.

Keer ook nu ons lot, HEER,

zoals u water doet weerkeren in de woestijn.

Zij die in tranen zaaien,

zullen oogsten met gejuich.

Wie in tranen op weg gaat,

dragend de buidel met zaad,

zal thuiskomen met gejuich,

dragend de volle schoven.

*Geschreven vanuit eigen ervaring en interpretatie in combinatie met een preek.

Zoeken naar balans in de realiteit

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten...

Na een lange dag op het werk kwam ik eindelijk weer thuis. Thuis in mijn eigen domein, daar waar niemand mij stoort als ik dat niet wil. Mijn huissloffen staan klaar om in te stappen en de geur van een heerlijke maaltijd doet me beseffen dat ik flinke trek heb. Heerlijk, ik kan zo aanschuiven. Ik geef mijn liefste een dikke kus en krijg als antwoord  een warme omhelzing. Mijn kindertjes zitten lief aan tafel en wachtten geduldig. We kunnen rustig praten en er heerst een fijne sfeer. Op ons gemakje eten we onze bordjes leeg en genieten nog even na. Ja, we genieten van ons welverdiende rust en kalmte…

NOT.

Want als door een diepe kras op een langspeelplaat wordt ik onherroepelijk teruggebracht naar de werkelijkheid.

Het was niet de realiteit. Het is niet mijn realiteit.

Ik kom thuis na een lange drukke dag van mijn werk, waarin ik, ondanks het stellen van prioriteiten, ben gesloopt. Mijn bonkend hoofd smeekt om rust en stilte. Mijn kinderen springen om me heen en willen alles van de dag in een keer vertellen. Mijn lieve echtgenoot is druk in de keuken en we ‘vergeten’ elkaar een kus te geven. De tv staat luidruchtig op de achtergrond te tieren en de hond zeurt voor een uitlaatbeurt, mijn man wil mij dingen zeggen en ik wil mijn verhaal kwijt, alleen komen we niet boven het gegil en geschreeuw van de meiden uit. Het is alles, behalve …

Maar het is mijn realiteit.

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten. En waarvan je de dingen die je niet hebt, graag even zou willen omarmen.

Het is maar een piepklein fragment uit mijn leven als parttime werkende moeder (zoals dat heet). Het steeds opnieuw schakelen tussen verantwoordelijkheden thuis en verantwoordelijkheden op kantoor. Twee werelden in één leven.

Het is een momentopname van thuiskomen uit het werk, een stukje besef in mijn bestaan, een nieuw stukje puzzel in mijn leerproces van aanvaarding en waardering, van diepe dankbaarheid en genade.

-Dat ik mijn realiteit heb en zoekend naar balans niet leef in de realiteit van een werelds gedachtepatroon.
-Dat ik leer en mag erkennen dat ik het niet altijd makkelijk vind, maar dat ik met God hierin mijn weg kan vinden.  
-Een eerlijk antwoordt op mijn vraag of God mijn ogen wil openen voor die realiteit, dat ik het verschil mag leren zien van goed en minder goed en mijn houding daarin.
-Het besef van de grote verantwoordelijk die ik draag.
-Het besef van energieniveaus, waar ik een balans in moet vinden.
-Het besef dat ik het vermogen heb om een keuze te maken, de keuze van beleving van mijn wereld;  de realiteit omhelzend; de drukte, de rommel, het lawaai om me heen en dat ik weet dat het ontsnappen hieraan, om rust te vinden, alleen bij God kan.
-Het besef dat wat je hebt, op eerlijke en realistische waarde weet te schatten.
-Misschien omdat je ten diepste beseft, dat wat je hebt, je pas mist als je het niet meer hebt.
-Dat je ook kunt beseffen wat je hebt als je het nog wel hebt, en daarvan leert genieten; om midden in je realiteit te kunnen leven, nu het nog kan.

Gaat dit blogje over mijn rol als werkende moeder? Nee, in geen geval. Het had ook een andere situatie kunnen zijn. Ik schrijf dit omdat ik mij vanmiddag plots iets besefte, toen ik de deur door liep en in alle drukte en heisa mijn kindertjes mij kwamen omhelzen en mijn man mij lief aan keek. Het nadenken hierover, het analyseren van dit besef, bracht mij ertoe een stukje hierover te schrijven.

Stress is niet zo gezond, dat weten we allemaal. Stress is wat er met je gebeurt als je denkt iets niet of moeilijk aan te kunnen. Richt je dus niet op verandering van het ‘probleem’, maar op verandering van je relatie en je gedachte tot het ‘probleem’.