I had a dream to dream... as many of us

... voor mij is het realiteit geworden, maar voor een ander slechts een droom gebleven.

En om die reden. En in dat besef...

Zou het misschien kunnen, dat de droom die je eens had, dat nu werkelijkheid is geworden, het in die waarde te leren koesteren, te blijven dragen op je hart.

Het is zo gauw gebeurd, soms zo ongemerkt, of eventjes door een ander wel opgemerkt maar weer snel vergeten, dat een droom aan diggelen valt en je ineens beseft, dat wat je plots bent verloren, het liefste was, wat je ooit had gehad.

Men staat er zo weinig bij stil. Ik zag het vandaag met een brok in mijn keel. Moet dat echt? Een moeder, hoogzwanger, rookte haar sigaretten aan een stuk door. Hoe is dat voor haar bijna voldragen kind? Begint de moeder zo haar verantwoordelijkheid? Er stond een vrouw in de rij voor de kassa, ze had het helemaal gehad. Haar kinderen ook. Net als haar stonden ze verveeld te wachten in de rij. De kinderen reageerden als kinderen en zij als volwassen vrouw, op de manier zoals ze het apart van elkaar beleefden, want er was geen eensgezindheid, geen begrip, slechts de onmacht van het moeten wachten in die rij... Ze ergerde zich en gaf ze een pak slaag, zomaar, recht voor mijn neus. Hoe gaat dat dan thuis?

En de lijst gaat door...

Maar laten we eerlijk zijn... 

De meeste dagen als moeder zijn behoorlijk intensief!

Leuke foto's, ideeën en manieren gaan rond en het lijkt alsof dat het enige is wat je ziet; lachende kinderen, gelukkige ouders en alles is mooi en goed. En net als het bij jou even niet leuk gaat, voel jij je ellende des te harder: je voelt je belast, emotioneel overweldigd, zwaar vermoeid, tekortgeschoten of gewoon niet goed genoeg.

Maar weet je, de realiteit heeft ons geleerd dat de meeste dagen bestaan uit optreden, achterna rennen, stemverheffing (anders kom je niet boven het gegil uit) steeds de troep opruimen en gemorst drinken opdweilen. Want alle kinderen maken ruzie, gillen, schreeuwen, huilen en jammeren, knoeien en morsen, maken rommel die jij weer moet opruimen. Kinderen lopen niet braaf in de pas, ze moeten hun eigen persoonlijkheid ontdekken. kinderen hoef je niet te leren stout te zijn, die moet je leren lief te zijn, en dat is een taak die jou is gegeven.

Maar geef jezelf de ruimte te groeien in die verantwoordelijkheid!

Houd van ze. Blijf dicht bij die droom, in het besef dat het ook de droom van een ander had kunnen zijn. Ga af en toe eens terug naar het gevoel die je ontdekte, dat zo nieuw voor je was, en je een gevoel van geluk gaf (bijvoorbeeld door babyfoto's van je kind te bekijken). Vanaf het moment dat je ze bij je droeg, die liefde, herinner je dat, blijf dat vasthouden. Laat je niet opslokken door het gevoel alsof je er hinder aan ondervindt, ook al voelt het soms zo. Laat emoties niet je handelen bepalen. Emoties zijn reacties op een situatie die in de realiteit niet persee een realistische vertaling hoeven te geven. Snap je 't nog?? Vooral als je extra gevoelig bent voor veel prikkels tegelijk, zoals ikzelf. Blijf bij de kern van wat liefde is. Analyseer en visualiseer voor jezelf in vogelvlucht de situatie (zie jezelf als een vogel die hoog boven de situatie vliegt en bedenk dan nogmaals de ernst, neem even afstand). Je kunt de situatie ook op afstand bekijken door jezelf voor te stellen hoe het voor je is als je er de volgende dag op terug kijkt en het zonnetje weer schijnt. Meestal kom je dan tot de conclusie dat het meevalt en je iets teveel liet meeslepen in je emotie.

Er is een moeder, ze is gestrest. Ze raakt overweldigd en uitgeput, krijgt nergens rust, gaat maar door, bouwd haar stresslevel hoger en hoger en hoger...  Ze begint te schreeuwen, tegen haar kinderen, tegen haar man. Ze begint te slaan, uit onmacht, Ze zucht de hele dag, vecht tegen haar emoties die ze niet meer onder controle heeft, omdat ze uitgeput is. Ze vecht en schreeuwt nog harder, slaat en trekt aan hun armen, uit onmacht, omdat ze niet meer weet hoe ze het aan moet pakken. Ze dacht alles zelf te moeten doen... 
En toen, op een slechte dag, ontplofte de bom...

Ze had niet voldoende ruggengraat zich te wapenen tegen de strijd van haar emotie, tegen de kracht en het dwingende gevoel van controle. Ze kon het niet loslaten, er was geen overgave. Maar er was ook niemand die het zag, of misschien wel... In ieder geval was er niemand, die er voor haar was...

Je bent niet gek als je om hulp vraagt. Soms heb je gewoon even die extra paar handen nodig.

En als jij het wel kan, je hebt het meeste met je gezin op de rit, en je hebt nog een paar handen vrij... gebruik jij ze dan voor die ander?

Het is een heel ander verhaal geworden dan de bedoeling was. Ik wilde schrijven over hoe ik leer bewust te genieten van mijn gezin. Ik hoop dat ik je in mijn verhaal een inspiratie heb mogen geven hoe het voor moeders zou kunnen zijn (zeg het voorzichtig) wanneer ze erg gestrest zijn. Dat een felle reactie misschien voort komt uit onmacht, hulpeloosheid of omdat ze simpelweg op zijn en geen brandstof meer hebben om zich te wapenen tegen de druk van het moeten, de controle willen houden.
Kinderen zijn afhankelijk van jou. Ze moeten zichzelf leren ontdekken, hun grenzen, hun ik-zijn. Daarvoor moeten ze grenzen opzoeken, uitproberen en hun eigen ik op de voorgrond zetten. Die grenzen moet jij bewaken, aangeven en hun zoektocht naar hun eigen-ik aanmoedigen, ondersteunen, liefdevol, geduldig en behulpzaam.

Zoals God met jou omgaat.

Zegen je kinderen!

De bewustwording begon voor mij in het zegenen van mijn kinderen. En de rest volgde vanzelf, omdat je ogen open gaan, omdat je ze mag grootbrengen in Jezus naam.

Elke avond, voordat de meiden gaan slapen, spreekt Cees, en anders ikzelf, de zegen over ze uit, met een hand op het hoofd, heel kort maar heel krachtig.

Dit lied laat denk ik ook menig hart (mn de moeders) sneller kloppen, zo mooi...

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.

Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan.

Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang!

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.

Amen.

Geeske Wiersma

~

Kijk ook eens bij de weblog van Annemieke: Christelijk leven; 'vriendelijke onderwijzing'

Er staat een verwijzing naar een artikel dat mij erg aansprak en m.n. deze zin:

“In het kind gaf uw God Zich aan u, zodat u uzelf aan Hem zou kunnen geven. Zoals u uw kind behandelt, zo behandelt u uw God.”

Link naar weblog Annemieke: http://christen-zijn.blogspot.com/2012/03/vriendelijke-onderwijzing.html

Link naar artikel: http://www.brunstad.org/nl/familieleven/de-verwachtingen-van-een-kind