~ Het besef van kostbaarheid door kwetsbaarheid ~

Het leven kunnen we niet verlengen, ook al zouden we er alles voor over hebben, omdat het leven soms te kort en te snel voorbij gaat.

Wel kunnen we alle ontvangen dagen koesteren…
… Dat van de ander. Dat van jezelf. 

Hoe fijn is het leven als je denkt aan de mooie dingen, de fijne kant van het bestaan. Met een gelukzalig gevoel kun je genieten van al het moois om je heen, de dingen waar je trots op bent en waaraan je je zonder schroom kunt hechten.

Maar ook…

Hoe serieus het leven is en beleeft wordt, wanneer het je neerdrukt en de pijnlijke kwetsbaarheid - de ernstige kant van het leven - je genadeloos doet stilstaan en het besef op je hart drukt, dat het hier in de wereld waarin jij nu leeft, niet voor altijd is. 

Ik zie de man zitten die deze kwetsbaarheid in alle ernst is tegengekomen, ermee moest worstelen om te overwinnen…

Terwijl hij daar zit, zijn de diepe gronden van zijn gedachten bijna als een open boek zichtbaar. Ik kan bijna zeker weten waar hij aan denkt - terwijl we niets zeggen - omdat zijn blik boekdelen spreekt. Het boek over het gevecht met het leven. Bijna kan ik het boek met hem meelezen, wanneer hij de beelden opnieuw laat afspelen wat er - nu acht jaar geleden - is gebeurt. 

Vaak zet ik altijd eerst mijn gedachten op papier. En zo schrijf ik nu met de pen die de vrouw - waarover ik schrijf  - meer dan acht jaar geleden had aangeschaft voor haar eigen opgebouwde bedrijfje… het is een sterke pen, met bijna wonderbaarlijke inkt, onoverwinnelijk zo leek het, bijna onkwetsbaar… maar nu ineens is de inkt op. Op, er is niets meer om mee te schrijven. De lijnen van de geschreven letters vervagen en hebben geen kleur, enkel doorzichtige lijnen die littekens in het papier krassen. 

Acht jaar geleden en nog zo levendig in gedachten. Niet alleen de ernst door wat er is gebeurt, maar ook haar lach, de zachte echo’s van haar stem, haar aanwezigheid van toen, maar wat steeds meer op de achtergrond verdwijnt – het loslaten en aanvaarden van de tijd die iemand heeft gehad, door de Allerhoogste is bepaald. Waarom - Heer van het leven - krijgen sommigen onder ons zo kort de tijd… of moeten we het anders zien en krijgen ze bij U die extra tijd om aan Uw koninkrijk te werken, heel dichtbij U?

Dat wat is geweest kunnen we niet meer terug halen om nog even aandacht te geven, er even naast te zitten, mee te praten, vast te houden, van te houden…

En zo kwam het besef..:

Het moment dat ze (mijn man en zijn toenmalige vriendin) er toch voor hadden gekozen een kleine vakantieperiode door te brengen in Oostenrijk was aangebroken...

Op de ochtend in Oostenrijk toen ze gingen wandelen, liep er iets 'vreemds' met hen mee de berg op. Het vreemde, niet te benoemen gevoel over kwetsbaarheid en breekbaarheid had haar een paar dagen ervoor al bezig gehouden. Ze begon vragen te stellen; 'Als ik er niet meer ben, dan...'

Het gevoel droeg ze dicht bij zich die ochtend, zelfs toen ze op grote hoogte van het uitzicht genoot, totdat het zich openbaarde op de plek waar ze met haar voeten op de meest kwetsbaarste plek stond: de smalle weg, vlak langs de afgrond. Hoe konden ze vermoeden dat ze haar voet even verkeerd op het pad zou zetten waardoor ze uitgleed? Een plotseling, angstige gil doorkliefde de eerst zo ongedwongen stilte...

Ze liep niet meer achter hem, waar was ze? Het ging te snel. Nog voordat het tot hem kon doordringen was ze al die tweehonderd meter naar beneden gestort en tegen een kleine boom tot stilstand gekomen. Hij bedacht zich geen moment en klom de steile afgrond naar beneden om bij haar te kunnen komen.

Daar lag ze. Haar blik vertaalde die gevreesde, onoverkomelijke kwetsbaarheid...

Eenzaam tussen de benauwde bergen die als grote reuzen dichter om hen heen trokken, zat hij geknield met haar lichaam in zijn armen gedrukt. Het leven probeerde hij voor haar vast te houden, terwijl zij slikte, probeerde door te ademen, maar het gevecht niet kon winnen. Haar nek had ze door de val gebroken. Langzaam ontglipte haar geest het aardse leven - en ging op weg in een wereld die wij niet kunnen aanschouwen, maar waar we op mogen vertrouwen dat het mooier is dan wij ons kunnen indenken - naar ’s Hemels paradijs…

…en het licht doofde in haar ogen.

Stilte.

Er was alleen nog maar stilte.

De deur van het leven was abrupt dichtgeklapt.

Stil maar rustig zat hij daar op de bank in de huiskamer. In gedachten de reis makend naar acht jaar geleden - naar het twee jaar samenzijn van hem en zijn verloofde. De kwetsbaarheid van het leven beseffend, maar daarom de kostbaarheid van het leven op waarde schattend, koesterend, omdat er ergens een dag is, dat de laatste zal zijn.

Laten we zuinig zijn op het leven. Op de waardevolle kostbaarheden die we hebben ontvangen van de Allerhoogste om te koesteren: De man of vrouw waar je van houd, je kind(eren), je dierbare familieleden en vrienden. Laten we het leven op die kostbare waarde  schatten zoals onze Hemelse Vader ons leven als het aller-kostbaarste bezit behoud. Je dierbaren zijn het enige wezenlijke die we kunnen ‘meenemen’ naar het Paradijs. Al het andere aan materialisme, is vergankelijk en blijft achter in deze wereld die op een dag niets meer zal betekenen. Het is als de inkt wat uit de pen komt, waar je misschien grote dingen mee hebt gecreëerd, maar wat op een dag zal vergaan.

~