Zoeken naar balans in de realiteit

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten...

Na een lange dag op het werk kwam ik eindelijk weer thuis. Thuis in mijn eigen domein, daar waar niemand mij stoort als ik dat niet wil. Mijn huissloffen staan klaar om in te stappen en de geur van een heerlijke maaltijd doet me beseffen dat ik flinke trek heb. Heerlijk, ik kan zo aanschuiven. Ik geef mijn liefste een dikke kus en krijg als antwoord  een warme omhelzing. Mijn kindertjes zitten lief aan tafel en wachtten geduldig. We kunnen rustig praten en er heerst een fijne sfeer. Op ons gemakje eten we onze bordjes leeg en genieten nog even na. Ja, we genieten van ons welverdiende rust en kalmte…

NOT.

Want als door een diepe kras op een langspeelplaat wordt ik onherroepelijk teruggebracht naar de werkelijkheid.

Het was niet de realiteit. Het is niet mijn realiteit.

Ik kom thuis na een lange drukke dag van mijn werk, waarin ik, ondanks het stellen van prioriteiten, ben gesloopt. Mijn bonkend hoofd smeekt om rust en stilte. Mijn kinderen springen om me heen en willen alles van de dag in een keer vertellen. Mijn lieve echtgenoot is druk in de keuken en we ‘vergeten’ elkaar een kus te geven. De tv staat luidruchtig op de achtergrond te tieren en de hond zeurt voor een uitlaatbeurt, mijn man wil mij dingen zeggen en ik wil mijn verhaal kwijt, alleen komen we niet boven het gegil en geschreeuw van de meiden uit. Het is alles, behalve …

Maar het is mijn realiteit.

De realiteit van die dingen waarvan als je ze hebt , je ze soms even wilt loslaten. En waarvan je de dingen die je niet hebt, graag even zou willen omarmen.

Het is maar een piepklein fragment uit mijn leven als parttime werkende moeder (zoals dat heet). Het steeds opnieuw schakelen tussen verantwoordelijkheden thuis en verantwoordelijkheden op kantoor. Twee werelden in één leven.

Het is een momentopname van thuiskomen uit het werk, een stukje besef in mijn bestaan, een nieuw stukje puzzel in mijn leerproces van aanvaarding en waardering, van diepe dankbaarheid en genade.

-Dat ik mijn realiteit heb en zoekend naar balans niet leef in de realiteit van een werelds gedachtepatroon.
-Dat ik leer en mag erkennen dat ik het niet altijd makkelijk vind, maar dat ik met God hierin mijn weg kan vinden.  
-Een eerlijk antwoordt op mijn vraag of God mijn ogen wil openen voor die realiteit, dat ik het verschil mag leren zien van goed en minder goed en mijn houding daarin.
-Het besef van de grote verantwoordelijk die ik draag.
-Het besef van energieniveaus, waar ik een balans in moet vinden.
-Het besef dat ik het vermogen heb om een keuze te maken, de keuze van beleving van mijn wereld;  de realiteit omhelzend; de drukte, de rommel, het lawaai om me heen en dat ik weet dat het ontsnappen hieraan, om rust te vinden, alleen bij God kan.
-Het besef dat wat je hebt, op eerlijke en realistische waarde weet te schatten.
-Misschien omdat je ten diepste beseft, dat wat je hebt, je pas mist als je het niet meer hebt.
-Dat je ook kunt beseffen wat je hebt als je het nog wel hebt, en daarvan leert genieten; om midden in je realiteit te kunnen leven, nu het nog kan.

Gaat dit blogje over mijn rol als werkende moeder? Nee, in geen geval. Het had ook een andere situatie kunnen zijn. Ik schrijf dit omdat ik mij vanmiddag plots iets besefte, toen ik de deur door liep en in alle drukte en heisa mijn kindertjes mij kwamen omhelzen en mijn man mij lief aan keek. Het nadenken hierover, het analyseren van dit besef, bracht mij ertoe een stukje hierover te schrijven.

Stress is niet zo gezond, dat weten we allemaal. Stress is wat er met je gebeurt als je denkt iets niet of moeilijk aan te kunnen. Richt je dus niet op verandering van het ‘probleem’, maar op verandering van je relatie en je gedachte tot het ‘probleem’.