Besef van het leven...

Vandaag besefte ik weer heel goed hoe kwetsbaar het leven kan zijn, of eigenlijk is. Gebeurtenissen waar je geen controle over hebt, die je niet kunt voorkomen en die toch gebeuren, hoe hard je ook wenst ze niet tegen te komen.
Het begon vanmorgen vroeg om half 8. Mijn oudste dochter was nog boven, de jongste in de box en ik stond in de keuken het ontbijt voor te bereiden. Mijn man was de hond gaan uitlaten en het was erg koud buiten. Toen hij weer binnen was gekomen (de achterdeur grenst aan de huiskamer) stelde ik hem een vraag vanuit de keuken waarop hij wat kortaf reageerde:

´Ik wil eerst mijn handen opwarmen hoor…´.

Oke, prima. Dacht ik. Ga jij eerst je handen maar even opwarmen… Ik stond er verder niet bij stil en ging verder waar ik mee bezig was.

Ineens hoorde ik hem geluiden maken dat een aantal schelle alarmbellen in mijn hoofd deden rinkelen. Ik rende naar de huiskamer en zag mijn man achterover in de bank hangen, starend naar het plafond. Ik keek naar hem, onderzocht zijn blik, riep hem, maar geen reactie. Ik riep hem weer, hield zijn gezicht in mijn handen, klapte tegen zijn wang. ´Cees!´ ... ´Hoor je mij?´

Het kan zo ineens gebeuren. Zo maar ineens terwijl je het totaal niet verwacht. Met zoveel paniek ineens in je achterhoofd... Oh nee! Gedachten aan een tijdje geleden dat hij zo ziek was geweest. Beelden van mensen die je kende, die je zomaar ineens was verloren. De angst grijpt je bij de keel. Je reageert, twijfelachtig… Wat moet ik doen? Maar intuitief reageer je adequaat en scherp…

Het is goed afgelopen. Gelukkig. De schrik zit er wel goed in. De rest van de dag ben je compleet van je stuk en loopt alles anders. Maar het loopt nog...

Dan besef je ineens hoe kwetsbaar het leven is. Dan wordt je er weer keihard mee geconfronteerd…

En dan is je conclusie dat je wilt genieten, genieten van de tijd die je nog hebt, omdat je niet weet wanneer de tijd stopt. Ik zou er alles uit willen halen, het leven willen voelen, proeven, zien en horen. Van Gods schepping tot aan alle dingen en geliefden die mij gegeven zijn.

Mijn man en ik

 Maar wat is het moeilijk om je niet te laten leven door de snelle en prestatiegerichte maatschappij. Jij ziet het nut van gas terug willen nemen, maar anderen gaan er niet in mee. Er worden dingen van je verwacht, op het werk, in andere werkzaamheden en verantwoordelijkheden. Het lukt je niet, je wordt weer meegenomen in de grote stroom van doorgaan, doorgaan en maar doorgaan…

Verzamel voor jezelf geen schatten op aarde: mot en roest vreten ze weg en dieven breken in om ze te stelen. Verzamel schatten in de hemel, daar vreten mot noch roest ze weg, daar breken geen dieven in om ze te stelen. Waar je schat is, daar zal ook je hart zijn.

Matt. 6:19-21

 Zie je wat deze tekst betekend? Wat het je duidelijk wil maken? Ik had het laatst nog gelezen. Voordat het vanmorgen gebeurde. Toen betekende het minder, had het minder waarde. Maar nu begrijp ik de kern en zou ik willen dat ik het waar kon maken. Dat ik echt genieten kan van de tijd die ik heb met mijn gezin, mijn man en kinderen, familie, vrienden, dingen waar ik van geniet, waar anderen van genieten. Ik zou mezelf op de kop geven als ik niet heb genoten wanneer het echt mis gaat. Want dan heb ik tijd verloren en wat heb ik in die verloren tijd eigenlijk gedaan..? ik ben doorgegaan, doorgegaan met wat anderen van mij verwachtten, en veel te weinig met wat ik een andere kan geven, mezelf kan geven, wat ik God kan geven…

Laat ik, om te beginnen mij bewust te maken van het genieten, iets moois te halen uit de dagen, elke dag een uurtje bewust tijd vrij te maken voor mijn gezin, mijn man, mijn meisjes, mezelf, mijn Heer, al de andere waardevolle dingen in mijn leven en in die van de ander. Want in het besef van het leven, groeit het verlangen naar het echte leven.