Als de HEER je naam roept (want Hij roept je naam ook als jij het niet hoort)

`Maar Jezus zeide: Laat de kinderen geworden en verhindert ze niet tot Mij te komen, want voor zodanigen is het Koninkrijk der hemelen.`

~ Matteüs 19:14

Wat magnifiek om te weten dat God er ALTIJD is! Hij is de ALTIJD aanwezige! Wat je naam ook is. Hoe oud je ook bent. Wat je ook gedaan hebt. Wat je ook voelt...

Als kind besef je nog niet ten diepste wie God precies is als op de manier wanneer je volwassen bent.  Maar je hebt als kind wel degelijk weet van Hem!

Als kind kan je erg gekwetst raken wat zijn sporen nalaat in de rest van je leven. 
Neem het voorbeeld van een kind die emotioneel beschadigd raakt door toedoen van een vader. Het beeld van God de Vader kan daardoor enorm ´vertroebeld´ raken.
Helaas zul je vaak zien dat het beeld niet alleen in de kinderjaren is verstoord, maar doorwerkt in volwassenheid.

Er was een volwassen vrouw die is ´teruggegaan´ naar de gebeurtenissen van haar jeugd, sámen met God de Vader, om te ervaren dat Hij altijd aanwezig was en haar hand in de zijne hield, bij ál haar verdriet. Kon ze zodoende beschadigde emoties uit haar kinderjaren, inclusief de gevolgen in haar volwassenheid, herstellen?

Ja, dat was mogelijk!

Ze kon herstellen van de pijn die ze als kind had opgelopen door al haar pijn - samen met Hem - naar het kruis van Jezus te brengen!

Toen ze nog een jong meisje was had ze, voordat ze ging slapen, een klein briefje aan de Here Jezus geschreven. Ze had een korte, maar heel belangrijke vraag bij Hem gelegd. Een vraag om bevestigd te worden in de liefde van haar eigen vader. Ze wist het niet, hij was altijd boos op haar. Ergens wist ze, hoe jong ze ook was, dat er iets niet klopte. Wanneer ze bij een vriendinnetje was, zag ze dat ze met haar papa knuffelde en lachte. Waarom knuffelde zij nooit met papa? Waarom lachte hij niet met haar?

Op die avond had ze stilletjes het briefje op haar tafeltje gelegd en de Here zachtjes gefluisterd: “U kunt mij een antwoordt geven als ik slaap, de pen leg ik hier neer. Ik zal niet kijken… “

De volgende ochtend sprong ze nieuwsgierig en hoopvol uit haar bed!
Maar... De pen was onaangeraakt. Het papiertje - met uitzondering van haar vraag - wit...

“Hij heeft niks geschreven... Waarom heeft U niet geantwoord?!”
Een diepe, pijnlijke teleurstelling welde in haar kinderhartje op.
“De pen had ik alvast voor U klaar gelegd! Ik heb het U zo makkelijk gemaakt!” 
Ze huilde omdat haar hartje zo leeg was gebleven...

En o, wat was het jonge meisje gekwetst. Diep gekwetst. En toen had ze haar hoop maar opgegeven omdat, voor haar gevoel, zelfs de Here Jezus haar niet lief had...

Stil verliep de rest van de dag… en de dag erna. En de volgende dagen ook. Totdat de pijn beetje bij beetje was versleten en het muurtje was opgebouwd. Ze raakte gewend aan de gedachte en het gevoel dat haar vader niet van haar hield. Ook haar Hemelse Vader had ze ver buiten haar muurtje gesloten.

Maar ze wist niet dat er achter het muurtje, in haar hartje, een klein kamertje geborgen lag, waar de deur niet definitief gesloten was. De deur zou steeds verder opengezet worden door ervaringen van gebeurtenissen en gevoelens van later. In dat kleine kamertje lag het antwoordt alvast verborgen.

Dat kleine kamertje was net zo jong als haar. Het had een deur, nu nog klein en teer. Het deurtje was alleen nog maar opengedaan door de Heer, waar Hij Zijn liefde in legde, steeds als ze het nodig had. Het briefje lag er al voordat ze het had geschreven. Hij had haar allang een antwoordt gegeven, alleen kon ze Zijn woorden (nog) niet lezen omdat ze Zijn taal (nog) niet had geleerd.

De ‘verborgen’ woorden van de Here Jezus. De woorden die ze niet had kunnen lezen maar die er wel waren; “Mijn lieve kind! Het komt goed. Ik zal voor je zorgen en je voorgaan waarheen je gaat. Ik zal je alles geven wat je nodig hebt, je zal niets tekort komen. Dat is wat IK beloof aan jou!”

Voor een kind op zo’n jonge leeftijd die zo gekwetst raakt op dat moment maakt het niet veel beter. (Het antwoordt is er wel, maar ze ziet het niet). Ze wordt op dat moment niet fysiek getroost en voelt niet de liefde die het op dat moment zou willen voelen.

Nu als volwassene heeft ze een klein doosje waarin ze kleine briefjes schrijft, speciaal aan Hem. Ze heeft zijn Vaderlijke liefde leren kennen gaandeweg in haar leven. Nu weet ze wat Zijn antwoordt zal zijn, of eigenlijk; wat Zijn antwoordt IS. En dat is de zekerheid van Zijn eeuwige TROUW en LIEFDE ook al 'voel' je het niet óp dat moment.

Ze verteld haar eigen kinderen elke dag over Zijn trouw en Vaderlijke liefde. En leert ze het verschil van de aardse vader papa en de Hemelse Vader God. Kinderen begrijpen en voelen dat in hun hart. Daarom is het zo belangrijk dat kinderen elke dag weer horen over Jezus. Zodat het kennen van Hem diep geworteld mag raken in het kinderhart. Dat ze diep van binnen weten dat ze bij Hem kunnen komen om uit te huilen. Leer ze het liedje van de Goede Herder! Lees ze voor uit de Kinderbijbel. Ze vinden het geweldig om over Hem te horen!

Ja, Hij roept jou!

Ja, Hij roept ook mij!

Hij was er al die tijd.

Hij is er altijd.

En Hij zal altijd op je wachten.

~ ~ ~