In Stilheid en Vertrouwen

Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God, van Hem is mijn heil; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. ~ Psalm 62:2,3

Vanmorgen las ik in een Bijbels dagboek een mooie uitleg over een stukje uit Psalm 62. Ik wil het graag delen en heb het zoveel mogelijk in mijn eigen woorden samengevat.

Stilheid en vertrouwen, staat er boven Psalm 62.

David roept uit: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!' 

Hij heeft voor de zoveelste keer ervaren dat je op God vertrouwen kunt, dat je zó op Hem aan kunt, dat je er stil van wordt. 

'Van Hem is mijn heil, mijn verwachting...' zegt hij. 

David heeft moeten leren net als wij, waar het in het geloofsleven op aan komt en waar onze hoop en vertrouwen op gevestigd moet zijn.

Er kunnen onbegrijpelijke dingen gebeuren in je leven, die je niet of nauwelijks aanvaarden kunt. Kijk naar situaties in je leven waar je niet voor gekozen hebt, die je overkomen. Gebeurtenissen waar je geen grip op hebt, waar je angstig voor bent, bezorgd of onzeker. Je kunt verleden, heden en misschien zelfs toekomst niet of maar moeilijk loslaten...

Pas als je met al je problemen, je gevoelens, je emoties naar de Heer gaat en je laat leiden door Hem en alles in Zijn handen legt, dan gaat er wat veranderen in je leven. Niet al je moeilijkheden verdwijnen op slag, maar je verandert zélf; je houding, je instelling, je gerichtheid.

Het kan soms lang duren voor je vol verwondering stil wordt tegenover de Heere God. Het kan een lange weg zijn voordat je alles uit handen gegeven hebt. Het kan een moeilijke weg zijn voordat je stil voor Hem kunt neerknielen en uit kan roepen: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!'

Wanneer je de Heer ziet zoals Hij is en je boven de omstandigheden uit ziet op Hem, kun je stil zijn en vertrouwen... Je kunt stil zijn omdat je je naar Hem gekeerd hebt, omdat je Zijn grootheid in je leven ontdekt en ervaren hebt.

Kun jij vol verwondering stil worden tegenover God...?