Wanneer ik haast heb en God niet - tussen hoop en wanhoop (1)

"Heer, wilt U álstublieft haast maken...?"

Pfff! Kan het nog heftiger? Ik kan het me niet voorstellen eigenlijk, of misschien durf ik het niet... En toch, er heerst een angst dat het komen gaat...

Het is wanhoop dat geschreven staat. Misschien omdat ik het nu zo ervaar... ik kan er niet helemaal bij. Maar ook omdat ik weet hoe het je kan raken en wat het met je kan doen... Wanneer ik in haar ogen kijk zie ik de angstige schittering van wanhoop en het verlangen te willen vluchten naar een wereld waar het beter lijkt en angst haar niet meer kan kwellen. In haar zie ik wat ik heb gevoeld...

In deze blog gaat het niet om mij. Het gaat om mededogen. Het zien en horen van de eenzaamheid door onmacht en verdriet. Voor die andere kant van het leven, waar je liever niet over praat -maar dat wel aanwezig is... 

Het gaat over wat 'zij' nu moet doormaken. En het wanhoopsgevoel dat dit opwekt bij mij, omdat ik niets kan doen, maar toch zo goed voel wat zij nu voelt. Omdat ik daar ook ben geweest...

Ik heb de behoefte te schrijven over hoop dat onmogelijk lijkt en over liefde die verloren hoop weer mogelijk kan maken. En niet alleen in deze blog, maar ook in komende delen.

Je kunt je zo enorm wanhopig voelen - echt wanhopig - dat je droomt op een hoge berg te staan en al je frustratie, angst, onzekerheid en onmacht als een brullende leeuw er uit gooit. Zo voelt dat voor mij soms. Het kan voelen alsof je volledig geketend bent terwijl je machteloos moet toekijken hoe dát wat je lief is je op een genadeloze manier wordt afgepakt.

Het is die wanhoop van beelden op tv van de moeder die haar kind móet loslaten omdat het ruw uit haar armen is gerukt. Het is het alleen achterblijven in de allesoverheersende angst dat ze haar kind niet meer kan troosten en beschermen terwijl het hulpeloos en uit alle macht om haar schreeuwt.
Het is een moment opname die ons raakt op tv... en dat weer vervaagd zodra de beelden zijn verdwenen... Het is ver weg van je eigen gevoel en ervaringen, maar het is het ultieme voorbeeld van wanhoop en machteloosheid.

Op een dag kan het je overkomen dat je zelf in een wanhopige en machteloze strijd verwikkeld raakt. En plotseling heeft het vreselijke moment het heden gepasseerd en dat wat je had, neergehaald, verslagen en vernietigd. Je bent moe gestreden en je kunt niet langer geven. Emoties overweldigen en overspoelen je. En op een kwade dag keert het tij zich tegen je kwetsbaarheid en onmacht en wordt je tegen jezelf beschermd en opgesloten...

Wat wanhoop met je doet is niet te omschrijven. Je moet het voelen om te kunnen begrijpen.

Het kan je overvallen omdat iemand die je lief is niet meer wil leven door de angstige ervaringen dat wanhoop met zich mee brengt. En aan diegene wil je hoop, vertrouwen en toekomst geven. Maar je hoop komt niet aan en je vertrouwen in de toekomst wordt doodgezwegen...

En zonder zelf in te storten, besef ik dat de tijd van mijn geduld dringt en wordt ik dan echt zelf geconfronteerd met de scherpe kanten van wanhoop en machteloosheid. Ik zak diep weg door de bodem van mijn opgebouwde fundament en mijn draagkracht. Ik merkt dat mijn hele wereld schudt omdat ik niet meer met beide benen op mijn eerst zo stevige ondergrond sta. Het is er niet meer... het is weg. Foetsie.
Het feit dat het niet gemakkelijk is wanneer iemand uit je dagelijks leven wordt weggerukt - om wat voor reden dan ook - die je zo naar het leven staat, kan je enorm doen wankelen en struikelen.

Plotseling weggevallen en opgesloten achter tralies van haar eigen onmacht en surrealistische gedachten is ze onbereikbaar geworden en staart ze maar in het niets - voortdurend schommelend tussen droom en werkelijkheid. Wanneer ik haar bezoek en naast haar ga zitten en haar handen in de mijne houd, ben ik er voor haar. Helemaal. Maar voor mij is zij er niet...

Waarom stelt God draagkracht dubbel op de proef? Machteloosheid, frustratie, angst, ongeduld, opstandigheid, (te) grote verantwoordelijkheid... Sterke gevoelens die je deelgenoot worden wanneer je op iets wacht zonder dat het komt: Uitkomst.

"Heer, waarom schiet U niet op? Geef toch uitkomst!"

...met het herstellen van een zwakte, een onmacht of frustratie - bij jezelf of een ander. ...met het geven van kracht en ruggensteun om overweldigende emoties te kunnen overleven zonder onomkeerbare fouten te maken... Heer, ik roep en ik brul op de top van die hoge berg van emoties, maar ik hoor en zie niets, hoe hard ik de hemel ook probeer te raken. Het lijkt zo gesloten te blijven...

Laat het maar los - anders kan God het niet voor je maken. Heb vertrouwen - het komt (vast) goed. kijk naar wat je wel hebt, je hebt zoveel zegeningen... Goedbedoelde woorden, maar het kan je allemaal gestolen worden. Je kan er namelijk helemaal niets mee. En of je je over maanden of jaren beter zal voelen, omdat je nú je stinkende best doet om los te laten en vertrouwen te hebben, gaat echt niet op. Je kan het niet. Je hebt de energie er niet voor.

Soms kun je je afvragen of je God niet bedroeft hebt en of Hij - omdat je maar blijft verdrinken - Zijn blik niet van je heeft afgekeerd. En over dat wat anderen zeggen; dat je toch wordt vergeven wat je niet goed heb gedaan en dat God - ondanks je opstandigheid - toch van je houd, kun je (bijna) niet geloven.
Je bent bang dat je verloren hebt wat je zo sterk had; geloof en hoop dat het goed komt, vertrouwen in de toekomst en loslaten op je knieën tijdens gebed. De radeloosheid heeft een web van gedachten en gevoelens gespind die je laat afglijden in een diepe depressie waar je amper uit lijkt te kunnen komen...

"Heer, als het dan toch nog goed komt, wilt U dan haast maken? Zoveel tegenslagen kan ik niet aan, de proef is te zwaar... Geef mij ergens een puntje van licht om het enige sprankeltje hoop dat nog rest niet op te geven..."

Ik heb geen antwoordt op vragen en het gevoel te moeten (over)leven van dag tot dag. Om in elk moment de hoop te moeten zoeken waar je je nog aan vast kunt klampen -dat het goed komt. Ik weet alleen dat dit akelige moment niet eeuwig zal blijven bestaan... Ja, ook dit gaat weer voorbij.

~ ~ ~

Het kan maar zo zijn dat je je afvraagt wat ik bedoel in mijn verhaal. Het is net als wanneer iemand zijn verhaal deelt en niet goed weet hoe gevoelens te moeten omschrijven. Het kan heel cryptisch en verwarrend zijn. Zo af en toe moet je even je ei kwijt en soms is dat schrijven in raadselen. Voor de één een cryptisch verhaal, voor de ander een herkenbaar moment...

~ ~ ~

Volgende keer: decembergeschenk; het geschenk van liefdevolle daden - potje positief (2)


Lees via deze link de blog over de vraag : "Hoe lang nog, Heer!" Wat als een mooi antwoordt aansluit bij dit blogbericht!