Het naderen van de lente (als beeldspraak).

Ik ben vast niet de enige die reikhalzend uitkijkt naar de lente. Ik heb alvast het uiterlijk van mijn blog aangepast haha, ik kon het niet laten. Want vanmorgen, toen ik het beddengoed afhaalde en buiten het raam van de slaapkamers hing, kon ik de lente al ruiken. Een vleugje weliswaar, we zullen nog zeker een maand op haar moeten wachten, maar het gaf me even de herinnering dat ze er in rasse schreden aan komt. Vooral voor degenen die in de koude en donkerdere dagen zich mismoedig hebben gevoeld, is het erg fijn om te weten dat ze terug komt. Steeds weer opnieuw! Het seizoen vol overvloed, die alles weer laat leven en bewegen.

De winter is mooi, ook op haar manier. Ik kan genieten van een wit sneeuwdek op de huizen en de bomen. En als het zonnetje schijnt, dan zie ik haar glinsteringen op het ijs dansen. Prachtig.

Maar toch blijf ik - in het begin wat heimelijk, maar later aanmerkelijk open - uitkijken naar de dagen waarop de vogels weer uit volle borst gaan fluiten, de frisse geur van pas gemaaid gras je tegemoet komt door de kiertjes van de raamkozijnen en de warmte van de zon je huid doet opleven. Verse bloemen uit de tuin pronken weer in de glazen vazen voor het open keukenraam.

Zou daarmee sommige lasten minder 'lijken'? Wie weet, Het kan best zijn dat het weer een dag gaat sneeuwen of de temperatuur weer even daalt. Maar ik heb vanmorgen even van een heerlijk voorproefje genoten! Misschien dat mijn pen dan ook weer meer gaat laten rollen, want zoveel komt er de laatste tijd niet uit.

Het naderen van de lente gebruik ik tegelijk om een beeldspraak te geven. Er komt namelijk een einde aan elke 'periode'.  Hoe koud, nat of donker die ook is (geweest)...

De lente komt... hoe-dan-ook!