Little reminders (reflectie van een ervaringsdeskundige)

Ik zie een verlangen in 'iemand'. Een hunkering naar herstel van een gewonde en verdwaalde geest. Een lege blik... Ogen zijn de poorten naar de ziel, en die ziel wil gevoed worden, zo zeggen die 'lege' ogen mij...

Een mens met een eerlijk hart en een oprechte instelling verliest de bewogenheid met zichzelf, en glijdt langzaam af naar een eenzaam dal. Verstopt. Om niet meer gehoord te worden –want wat maakt het uit? Om niet gezien te worden –want wordt je wel gezien..?

Het trof me diep in deze ogen te kijken die de glans verloren hadden. Het maakte mij broos en onzeker om de lichaamshouding te zien die moe en uitgeput was en moeilijk aan te sporen.

Kan ik naast diegene zitten en mijn hand stilletjes op de verslagen schouders leggen? Zacht, bijna onaangeraakt, omdat de druk misschien te zwaar zal worden?

Of zal ik die gesloten handen pakken, die tot stevige vuisten gebald zijn, en in stilte smekend tegen de Hemelse Vader of deze handen zich weer mogen openen, zodat ze met geduldige liefde wakker geschud mogen worden?

 Kan ik weigeren me er bij neer te leggen? Mág ik weigeren deze ‘nee’ te accepteren? Het opgezwollen woordje NEE door twijfel, angst, teleurstelling, vermoeidheid, de moed verloren hebbende in de moeilijke strijd? Het leven heeft hierdoor aan glans verloren en de kleine levenslustige twinkelingen, die ooit in de ogen glinsterden, zijn niet meer zichtbaar. Zelfs geen traan.

Tel je zegeningen toch! zijn niet de juiste woorden om deze gemoedstoestand nieuw leven in te blazen.

Je eigen mooie hoopvolle beelden overbrengen – voorzichtig vertellen hoe jij het ziet… geeft dat misschien het kleine zetje voorruit? Ik ben bang van niet.

Er niet mee bemoeien kan ik niet. Ik kan en mag niet zeggen; dat is mijn verantwoordelijkheid niet!

Maar hoop is nog niet verloren: Met de benen bungelend in de put, is de weg eruit nog altijd zichtbaar.

Hoe kan ik iemand in stilte, zonder teveel aan de handen te trekken – want jij wil zo graag..! – bemoedigen, andere inzichten geven en een nieuw perspectief?

Vanmiddag liep ik naar mijn boekenkast, haalde er een boek uit en zonder na te denken bladerde ik een paar bladzijden vooruit. Ik kwam een korte tekst tegen die aansloot bij het gesprek wat ik met diegene had. ‘Deze tekst is voor jou vandaag.’ Zei ik. Het is een korte maar krachtige tekst die de kern weergeeft van een hernieuwde start.

Dat bracht me op een idee!

Ik zocht naar meer teksten om ze vervolgens op kleine kaartjes te schrijven en ze te bewaren in een doosje. Als een geheugensteuntje, voor elke dag één. Er liggen er nu een paar op tafel, maar er komen er nog meer, het liefst het hele doosje vol.

Stop ze in een jaszak. In een boek. Onder een kussen. In de auto. Of het hele doosje op de keukentafel -is nog een leuk idee ook, om er een kaart uit te halen (alleen of als gezin).

De kleine geheugensteuntjes geven net dat kleine beetje ‘bijzondere aandacht’ extra op een dag.

Voor die hunkering naar hoopvolle en bemoedigende woorden...

~ ~ ~