Het wonder na vergeving en een heel bijzondere dag.

De zwarte cursor heeft lang op de witte pagina geknipperd. En ik heb al veel woorden geschreven, maar ook weer weggepoetst. Ik weet niet goed hoe ik het gevoel moet omschrijven...

Want, hoe voelt het als je iemand na 15 jaar weer kunt omhelzen?
Hoe voelt het als je de persoon, die dicht bij je stond, na zoveel jaren weer kunt aankijken, beleven, horen; hoe hij praat, lacht, hoe zijn stem klinkt…?

Ik was het eigenlijk vergeten merk ik, nu hij weer voor me staat. En ergens voel ik hoeveel ik hem heb gemist... Mijn vader.

Vandaag stond hij daar, aan de drempel van mijn deur. En ik kon hem zeggen:
Welkom in mijn huis!

We hebben de stap gewaagd en de hoge drempel overwonnen (natuurlijk is er veel aan vooraf gegaan, maar dat laat ik even in het midden).

Toen we zo aan het praten waren, zag ik die blik in zijn ogen. Het vertaalde zijn gevoel dat diep in zijn ziel verborgen lag.

Het raakte mij, het raakte mij diep.

En nu ik dit schrijf komen er tranen. Tranen van dankbaarheid dat ik de moed heb gekregen om te kunnen vergeven, de kracht om los te laten en weer verder te kunnen gaan, om vooruit te kijken en weer te kunnen genieten.
En dat ik nu, dit moment, mag beleven en we mogen beginnen met een schone lei...

Want nu ik dit ervaar, weet ik het zeker: dit had ik niet willen missen.

Voordat ik dit mocht ervaren, had ik het niet geweten. Prachtig, hoe je pas een gevoel écht ervaart op het juiste moment. Daarom, denk ik, mogen we onszelf de kans hiertoe niet misgunnen en ontzeggen.
Ik had de keuze koppig te blijven, star en weigeren mijn hart te onderzoeken.

Want toen ik dacht, dat híj het kloppend hart niet had, had ik het mis; zijn hart was toen voor mij verborgen.

15 jaar hebben wij van elkaar gemist. Ruim 15 jaar heb ik een leven geleefd zonder mijn vader. Ik heb voor mezelf bruggen gebouwd, naast vriendinnen die wel met hun vader de eerste auto kochten en het eerste huis, en de lijst is nog langer... Maar dat geeft niet, ik ben er wijzer door geworden. Het was gewoon, zoals het was...

En vandaag, heb ik er iets heel bijzonders voor terug gekregen…

Ik zag het in zijn ogen, in zijn houding; ja, hij is ook een mens, net als ik. Ik wil niet het verleden meeslepen in de momenten die ik nu met hem heb. Ik wil het verleden helemaal niet naar deze tijd roepen, maar het daar laten zoals het toen was, in de context van die sfeer.



~ Samen ernaar toe werken om de puzzel van gebrokenheid en strijd weer te maken ~

 Laten we niet te lang wachten met vergeven.
De uren van wrok en boosheid is verspilde tijd.

Er is een tijd van boosheid en verdriet. Voor verwerking van gevoelens en gedachten. Om te leren emoties een plekje te geven, te delen met God en te laten bij het kruis. 
Maar hoe kun je leren vergeven en loslaten?

Het begint door je hart te onderzoeken en je gevoel de ruimte te geven; Waarom ben ik boos? Wat heeft mij zo geraakt? Waar heb ik vragen over? Waar ben ik fout geweest? Waarin zit mijn koppigheid verborgen? En aan de hand van die vragen ga je bij jezelf te rade: Is er weer ruimte in mijn hart voor die persoon? Als ik de ruzie, het geschil, het probleem heb opgeruimd, kan ik dan vergeven?

Soms duurt het proces langer en heb je meer tijd nodig. Dat geeft niet. Schep het doel en werk er naar toe.

Vergeven is niet vergeten, maar loslaten wat jou aan de ander verbindt. En zodra je dat hebt bereikt, zul je merken dat je lichter door het leven kunt gaan.