'k Hield vastomsloten in mijn hand

 

 

 

'k Hield vastomsloten in mijn hand

een schone edelsteen;

zo zuiver en zo schitterend

vond ik er nimmer een.

Het was mijn eigendom, mijn schat,

geschenk van God de Heer,

geen ander die 't bewaken zou

zo liefdevol en teer.

Doch zie-daar vroeg op zek're dag

mijn Vader mijn juweel.

Ik smeekte Hem: "Ach Vader nee!

dat niet, dat is teveel!!"

Toen sprak de Heer zacht tot mij:

"Ik doe het uit liefde, kind,

opdat gij eenmaal in mijn kroon

het schoner wedervindt".

"Ach Heer, 't is mijn grootste schat,

mijn wondere diamant;

ik zal er trouw voor zorgen Heer,

met liefdevolle hand".

"Dat weet ik", sprak des Vaders stem,

"maar als men rooft uw steen?

Geen dief heeft ooit de drempel van

mijn woning overschreen.

En waar uw dierbaar kleinood is,

daar zal ook uw hart zijn,

uw schat is u slechts voorgegaan

en straalt in zonneschijn".

God sprak- mij trof een diepe blik

vol deernis, mild en zacht-

toen heeft Hij stil mijn kostbare schat

in veiligheid gebracht.

In 't vale morgenlicht

stond ik, verblind van smart

en drukte toen de lege doos

zacht schreiend aan mijn hart.

Toch sprak ik:"' Vader ik vertrouw

op Uw onfeilbaar Woord:

ik weet dat nu mijn liefste bezit

ons beide toebehoort!"
 

 

 

Graag wil ik dit ontzettend mooie gedicht met jullie delen, geschreven door een onbekende dichter (mocht iemand weten wie de schrijver is, please, let me know!).


In 2005 leerde ik Cees kennen, mijn echtgenoot. We waren beide rond de dertig toen we trouwden. Laatbloeiers wat betreft het huwelijk (wellicht voor sommigen ook weer niet). Onze relatie begon uiteraard als twee verliefde mensen, maar er was meer. Veel meer. We hadden allebei een rugzak uit het verleden. De een nog groter dan de ander, of misschien weer anders gevormd, hoe moet je dat eigenlijk zeggen...?


Ruim een half jaar (in 2004) voordat wij elkaar leerden kennen heeft Cees de vrouw, met wie hij eigenlijk zou trouwen, verloren door een ongeval. Je begrijpt; onze relatie bestond in het begin niet alleen uit dolle verliefdheid, maar voornamelijk uit vallen en weer opstaan, leren geven en ontvangen en rouwverwerking.

In die periode heeft hij bovenstaand gedicht gekregen. De tekst van dit gedicht vertaalde toen heel goed hoe hij zich op dat moment voelde. Vorig jaar rond deze tijd heeft hij hierover een stukje op mijn blog geschreven.

Misschien ken je wel iemand die woorden van troost, van begrip en bemoediging nodig heeft. Van hoop en vertrouwen op de toekomst en vooral: Vertrouwen op God de Vader!
Deel dan de woorden in dit gedicht, stuur het door, knip en plak het, maar schroom in ieder geval niet om deze tekst, dit gedicht of de woorden eruit, te gebruiken voor anderen die in een rouw periode leven (of ander verdriet). Je weet misschien soms niets te zeggen, of loop je met een boogje om ze heen. Misschien deels uit angst om het verkeerde te zeggen, of te kwetsen uit onwetendheid.


Maar geef het door.
Net als die onbekende die dit gedicht geschreven heeft.
Net als de persoon die dit aan Cees gegeven heeft.
Geef het door en wees een zegen.


Lees via deze link het verhaal over wat er is gebeurd: http://elkedagstilletijd.blogspot.nl/2012/08/het-besef-van-kostbaarheid-door.html


~