woensdag 18 maart 2015

In Stilheid en Vertrouwen

Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God, van Hem is mijn heil; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. ~ Psalm 62:2,3


Vanmorgen las ik in een Bijbels dagboek een mooie uitleg over een stukje uit Psalm 62. Ik wil het graag delen en heb het zoveel mogelijk in mijn eigen woorden samengevat.

Stilheid en vertrouwen, staat er boven Psalm 62.

David roept uit: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!' 
Hij heeft voor de zoveelste keer ervaren dat je op God vertrouwen kunt, dat je zó op Hem aan kunt, dat je er stil van wordt. 
'Van Hem is mijn heil, mijn verwachting...' zegt hij. 
David heeft moeten leren net als wij, waar het in het geloofsleven op aan komt en waar onze hoop en vertrouwen op gevestigd moet zijn.

Er kunnen onbegrijpelijke dingen gebeuren in je leven, die je niet of nauwelijks aanvaarden kunt. Kijk naar situaties in je leven waar je niet voor gekozen hebt, die je overkomen. Gebeurtenissen waar je geen grip op hebt, waar je angstig voor bent, bezorgd of onzeker. Je kunt verleden, heden en misschien zelfs toekomst niet of maar moeilijk loslaten...

Pas als je met al je problemen, je gevoelens, je emoties naar de Heer gaat en je laat leiden door Hem en alles in Zijn handen legt, dan gaat er wat veranderen in je leven. Niet al je moeilijkheden verdwijnen op slag, maar je verandert zélf; je houding, je instelling, je gerichtheid.

Het kan soms lang duren voor je vol verwondering stil wordt tegenover de Heere God. Het kan een lange weg zijn voordat je alles uit handen gegeven hebt. Het kan een moeilijke weg zijn voordat je stil voor Hem kunt neerknielen en uit kan roepen: 'Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God!'

Wanneer je de Heer ziet zoals Hij is en je boven de omstandigheden uit ziet op Hem, kun je stil zijn en vertrouwen... Je kunt stil zijn omdat je je naar Hem gekeerd hebt, omdat je Zijn grootheid in je leven ontdekt en ervaren hebt.

Kun jij vol verwondering stil worden tegenover God...?



8 opmerkingen:

  1. wat mooi dat je dat deelt Tineke! Ik ben nog niet zo ver dat ik stil word. Ik bestorm de hemel en beuk met mijn vuisten op Vaders borst. maar het is mooi om te lezen dat er daarna een stilte gaat volgen. Dat ik nu mijn ontzag en vertrouwen in Hem niet hoef te verliezen..Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het een erg mooi stukje over Ps 62, maar ik kan het ook niet zoals het daar staat (ook zoals jij zegt) Het kan inderdaad een lange weg zijn en soms lijkt de weg oneindig lang... Maar ik denk dat de intentie goed is en of je nu rustig bij Hem zit of met vuisten beukt, als we maar naar Hem toe gaan! :) Dankjewel voor je reactie Loïs!

      Verwijderen
  2. Heel mooi geschreven. Het is precies zoals ik zelf Bijbelstudie doe. Wat kun je daar veel van leren. En ja, ik herken het stil worden voor Hem. Al is daar wel een tijd van berg - en dal aan vooraf gegaan. Nog wel maar ik weet dat Hij er was en dat Hij er is. Juist als niemand meer een weg ziet. Ik ben echt verwonderd over jou blog!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Stil zijn en luisteren naar Zijn stem. Zoveel moeilijker dan praten

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Is inderdaad veel moeilijker. Ik vind het vooral ook moeilijk om boven de omstandigheden uit op Hem te zien en in stilte te blijven vertrouwen. Gelukkig mogen we elkaar ook daarin bemoedigen! :)

      Verwijderen
  4. Het kost soms wel wat tijd voordat gebalde vuisten gevouwen handen worden. Waarom zouden we Hem ons koude hart en onze vragen niet aanbieden, bedenk ik me nou. Hij weet er wel raad mee. Ja er zijn best wel momenten dat ik vol verwondering stil ben en het rare is dat dat vaak midden in de misère is. God doet echt nog wel wonderen. Ook wat dat betreft!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Very informative, keep posting such good articles, it really helps to know about things.

    BeantwoordenVerwijderen