woensdag 11 februari 2015

Als mama zijn niet vanzelf gaat...

 ...En je kindje ziek is.


Mijn kleine meisje ligt bij me. Eigenlijk de hele dag wel. Slap en lusteloos hangt ze tegen mij aan. Valt dan weer in slaap. Totdat ze onrustig wordt en plots begint te spugen. Ik wordt er zelf onrustig van. Ze is zo vaak ziek...

Niet vaak omdat ze nog zo klein is en weerstand moet opbouwen, maar zo vaak omdat ze amper weerstand heeft. Dit jaar is ze eigenlijk al bijna alle dagen ziek. Van griep, hoesten, ontstoken oogjes, spugen, keelpijn, oorpijn, buikpijn, rondje eerste hulp, te weinig slaap... heb vast nog iets gemist... 


Wat is er toch mis met haar, Het geeft mij een beklemmend gevoel. Soms zo angstig. Ze is zo klein en licht. Hoeveel kan ze hebben?


Ik houd haar stevig vast. Kus haar plakkerige haartjes. Haar ruwe, droge wangetje. Soms als ze zo veel huilt en ontroostbaar lijkt, heb ik de neiging haar van top tot teen te controleren. Op zoek naar de tekenen waar ik zo bang voor ben. Het heeft me angst aangejaagd toen ze met elf maanden zo heftig reageerde op haar infecties. Haar afweersysteem keerde zich tegen haar (omdat het altijd in gevecht is) en uitte zich in bloedvatenontsteking en oedeem. Haar voetjes werden zo goed als zwart en haar benen dikker dan mijn eigen bovenarmen en diep paars door de onderhuidse bloedingen. Ze heeft testen gehad die vreselijk waren. Maar er kwam niets uit. En het blijft me achtervolgen, laat me niet los... 


Lief klein meisje. Zo teer. Zo afhankelijk. Zo kwetsbaar en zo ontzettend kostbaar. 
Klein, maar je laat je niets af pakken. 
Ik glimlach als ik denk aan je kracht, je vasthoudendheid, je humor, je soms zo boze blik, je lieve lach. 
Als ik mij bedenk hoeveel ik van haar houd, druk ik dit kleine lijfje nog steviger tegen mij aan terwijl haar vuistjes in de stof van mijn trui grijpen.

En wanneer angst mij weer aangrijpt en onrust mij opjaagt klem ik mij in gedachten vast aan hoop. Wanneer ik de teugels moet laten vieren en mij toch zo gebonden voel probeer ik biddend los te laten...

Kort na die tijd heb ik deze blog geschreven over hoop en biddend loslaten. Misschien zit je zelf in een lastige periode met je kind, dan hoop ik dat het je mag bemoedigen...



16 opmerkingen:

  1. Ach, zo'n meiske...beel beterschap met haar!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och lieve Tineke wat moeilijk....de bodem van je hart wordt uitgegraven door lijden en je liefde voor haar kan zich meer en meer verdiepen. Zo'n kleintje toch......

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Tineke, wat een zorg en pijn.
    Één van onze kinderen was ook zo'n zorgen kind, tussen hoop en wanhoop de oudsten. Laten komen. Het tij was gekeerd. Nu een volwassen jonge man. Heel veel sterkte. Wijsheid en geloof!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Emma voor je lieve berichtje! (mijn dochtertje heet ook Emma ;))

      Verwijderen
  4. Och wat sneu. Arm moppie en wat erg ook voor jou als moeder. Je bent eigenlijk zo ontzettend hulpeloos en je wilt niets liever dan helpen. Hoop zo dat er meer duidelijkheid voor je gaat komen. Sterkte en veel liefs

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, je voelt je soms zo machteloos als moeder en dat is zo naar. Dankjewel hoor voor je lieve reactie!

      Verwijderen
  5. Heel veel sterkte voor jullie allemaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ach joh zeg!
    Het is zo heel, heel moeilijk voor je moederhart om je lieve kindje zo te zien!
    Sterkte, en ik wens je veel kracht van God, dat je op die zware dagen van uur tot uur aan Zijn hand zult gaan (want anders kún je soms op 'n gegeven moment gewoon niet meer van vermoeidheid/opgekropte spanning hè..

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Biddend loslaten is echt heel moeilijk. Maar juist dan mag je ze echt vasthouden: met al de liefde van je hart. Minder krampachtig zeg maar. Minder bang.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoe gaat het nu met je kleine meisje? Mag ze al weer naar buiten: vitamientjes opdoen? Ik hoop dat ze stabiel wordt. Soms overgroeien ze het. Mijn ouders zijn van de bossen naar de zee verhuisd voor mijn zus, ooit.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor je reactie! Ja, gelukkig is ze weer opgeknapt. Buiten loopt ze deze dagen lekker in het zonnetje!

      Verwijderen
  9. Och,ik lees dit nu pas. Wat vreselijk lijkt me dat om je kindje zo te zien.
    Maar ik ben blij te lezen dat ze weer is opgeknapt!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoi Tineke, Hoe herkenbaar; het gevoel van paniek en machteloosheid als je niet weet wat er met je kindje aan de hand is. Ik hoop dat het inmiddels beter gaat. En dat de komende lente/zomer haar goed zal doen. Ik zal ook voor haar bidden. Het greep me zo aan. Mooi, wat je op die andere blog schreef over de lijfelijke aanwezigheid van geliefden en gebed als troost en bemoediging.
    Groetjes, Corina

    BeantwoordenVerwijderen