Het gekwetste kind...

Soms kun je woorden in een gedicht beter tot uitdrukking brengen dan in een verhaal...

Soms, en dat is helemaal niet raar, wordt je een beetje overspoeld door medelijden voor je eigen ik.
Wanneer je bijvoorbeeld even in gedachten terug gaat naar vroeger.

Naar de tijd toen je nog een kind was.

Een kind dat eenzaam was terwijl het naar zoveel dingen verlangde.
Een kind dat gebrek aan liefde van de moeder of de vader heeft gehad.
Een kind dat gepest is door leeftijdsgenoten.
Een kind dat is afgewezen door volwassenen.
Een kind dat wenste ergens anders te zijn, droomde te kunnen vliegen omdat het moest vluchten.
Een kind dat is gekwetst, geslagen, geknakt en gebroken.

Liefde en geborgenheid zijn (een van) de belangrijkste basisbehoeften voor een kind. Dat besef je maar al te goed als je weet dat je die belangrijke, geestelijke voedingsbronnen zelf hebt gemist. Terwijl je daarover,voor jezelf, in je eigen hart, teleurgesteld kunt zijn om wat je hebt gemist, juist omdat je ermee wordt geconfronteerd in je volwassenheid, is het toch beter om het te leren loslaten...

Laat je verleden los. Laat de kinderjaren, die jou vastgeketend houden, die jou tegenhouden om wat je nu zou kunnen zijn, maar varen.

Want zolang je blijft vasthouden, blijf je het gekwetste kind en kun je niet volledig groeien in volwassenheid.

Daarbij komt vooral ook vergeving om de hoek kijken. Een ander vergeven om wat hij of zij  jou heeft aangedaan is heel belangrijk in het loslaatproces. Want… 'Vergeven is niet vergeten, maar loslaten wat jou aan de ander verbindt’. (meer over loslaten en vergeving )

Ik denk na over mijn eigen kind zijn en probeer mijn gekwetste kinderhart los te laten…

Net zoals een jonge moeder, houd ik je altijd dicht bij me.

Beschermend, verborgen in mijn armen.

Als een lied, stop ik je in mijn hoofd en neem je overal mee,

wiegend op het geluid van de wind.

Ik houd je dicht bij mijn hart, bang om je kwijt te raken

houd ik je stevig vastgeklemd aan mijn gekwetst verleden.

Maar lieve kleine ik, mijn toekomst vervaagd,

als ik je vast blijf houden, verlies ik het uitzicht over mijn leven.

Dus lieve kleine ik, neem maar afscheid van de tijd

waarin je niets meer kan geven, dan wat toch al is geweest.

Ga maar terug naar de tijd, het zijn dat voorbij is.

En als je gaat, huil maar niet, wij zullen blijven hetzelfde kind.

Zonder samen te zijn, zijn we nog altijd één,

en kan ik zijn wie ik ben; waardevol in mijn eigen tijd.

~ Tineke